Η βιωσιμότητα τού δημόσιου χρέους έχει αναχθεί στήν χώρα μας, ώς η Λυδία λίθος αποτίμησης τής οικονομικής καί ευρύτερα τής εθνοκρατικής της ευεξίας ή τής απέλπιδας οικονομικής της κατάρρευσης καί εθνοκρατικής της συρρίκνωσης. Η συζήτηση περί τού τρόπου βιωσιμότητας τού χρέους προκαθορίζει τήν τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση καί σκιάζει επικίνδυνα τό πραγματικό πολιτικό πρόβλημα πού αντιμετωπίζει η χώρα.
Η αρχαιόθεν παραδοθείσα καί διασωθείσα ρηματική αρχή τού “πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος” έχει εντέχνως αλλοιωθεί στό “πάντων ανθρώπων μέτρον χρήματα”.
Η αλλοίωση δέ αυτή δέν έγινε πρόσφατα –μετρά ήδη εκατονταετηρίδες-, έχει όμως η αλλοίωση καρυκευθεί ιστορικά μέ πολύ πλούσιο χρηματιστικό-καπιταλιστικό μπαχαρικό, ώστε η σύγχρονη χρήση τής ρήσης εννοιολογικά νά συμβαδίζει μέ τήν σύγχρονη ανθρώπινη διαστροφή.
Τό δημόσιο χρέος καί όχι οι υπάρχοντες δημόσιοι πόροι καταδυναστεύει τό νεοδημιουργηθέν Ελλαδικό κράτος από τήν ημέρα ύπαρξής του.
Καί αυτό βεβαίως, ουδόλως τυχαίον δέν είναι.
Δυστυχώς γιά τήν πλειοψηφία τών υπηκόων-πολιτών η λεηλασία τού πλούτου τής Ρωμανίας καί η παντοιότροπη υποδούλωση τών κατοίκων της σέ ξένους επικυρίαρχους μετρούσε ήδη αιώνες, πολύ πρίν από τήν δημιουργία του.
Τά δεδομένα δέ αυτά οδήγησαν μοιραία καί τόν τρόπο δόμησής του.
Όχι ώς ελεύθερου κρατικού σχηματισμού, αλλά ώς απελεύθερου τμήματος μιάς αυτοκρατορίας (Οθωμανικής), χρεωμένου ήδη πρίν τήν δημιουργία του από τούς πρώην λήσταρχούς του καί στήν συνέχεια επικαρπωτών, “υψηλών”, προστατών του. Μέ άλλα λόγια δέν απέκτησε πλήρη κυριότητα στό οικόπεδό του, αλλά μόνον ψιλή μέ περιορισμούς. Τήν δέ επικαρπία τού οικοπέδου ώφειλε νά τήν ξεχάσει.
Αυτή πέρασε εξ ολοκλήρου στούς επικυριάρχους προστάτες, η δέ διοίκησή του καί η μοίρα τών ιθαγενών κατοίκων του παραδόθηκε σιγά-σιγά σέ εντόπιους επιστάτες.
Γι’ αυτό τόν λόγο καί η εντόπια πολιτική στοχεύει κατά πρώτον στήν επίδειξη καταλληλότητας διαχείρισης τής ιδιοκτησίας καί κατά δεύτερον στήν προσχηματική παραχολογία ελπίδας σέ δουλωμένες, προσχηματικά ελεύθερες καί κυρίαρχες ψυχές.
Αυτός είναι ο τρόπος τής πολιτικής στήν χώρα μας, αυτός είναι ο τρόπος τής εκπαίδευσής μας (αναφέρεται, προσχηματικά, ώς Παιδεία),αυτός είναι ο τρόπος σκέψης μας.
Η κυριαρχία, παντοίου τύπου, είναι από βίαιη μέχρι “ανθρωπιστική”.
Ανάλογα μέ τό είδος καί τήν ποιότητα τής εκπαίδευσης τών επιστατών καί τών, πρός επιστασία, παροικούντων στό συγκεκριμμένο χώρο. Επειδή η ιδιοκτησία δέν είναι φυσικός νόμος, τό προηγηθέν σχεδίασμά δέν αποτελεί καί τοπογραφικό.
Η συνεχής ρευστότητα ή ανθρώπινη αντιπαλότητα δημιουργεί συνεχώς αμφισβητήσεις κυριαρχίας -κυρίαρχου καί κυριαρχομένων- καί επανακοθορίζει σέ τακτά χρονικά διαστήματα τά νέα δεδομένα πού προκύπτουν από πόλεμο (συμβατικό ή οικονομικό) ή δολιοφθορά ή αδυναμία, κούραση, εκούσια παράδοση, κτλ..
Αυτά ερευνά, εξετάζει –υποτίθεται – καί προτείνει η επιστήμη τής γεωπολιτικής.
Η αλλαγή όμως κάθε γεωπολιτικής αναγνωρισημότητας εκάστης χώρας επιφέρει, εκτός τού επιπέδου διαβίωσης, καί μιά αλλαγή τού τρόπου σκέπτεσθαι γιά τά υποκείμενα, όπως καί τόν τρόπο τού πολιτεύεσθαι.