Τέλειωσε το πανηγύρι,μ’ απόμεινε η ορχήστρα να παίζει στο χορό που στήσανε τα φαντάσματα συντροφεμένα, από το παρελθόν και από το μέλλον.

Αξίζει ο ελληνικός λαός να περνάει αυτά που περνάει;
Του αξίζει του ελληνικού λαού να συνωστίζεται σε ουρές για να πάρει τρόφιμα από φασίστες;
Του αξίζει του ελληνικού λαού να μεταναστεύει για να βρει δουλειά;
Του αξίζει του ελληνικού λαού η δήθεν πρωτοπορία που δρά στο όνομα του;
Η παιδεία , με την ευρύτερη έννοια της κουλτούρας και της καλλιέργειας δεν καθορίζει μόνον την ποιότητα των “ηγετών”, καθορίζει και τη δεκτικότητα του ακροατηρίου.
Όσο χαμηλότερο είναι το επίπεδο της παιδείας και της καλλιέργειας, τόσο πιο ευάλωτο είναι το ακροατήριο στη λογική “άσπρο-μαύρο”, τόσο πιο πρόσφορο για εκμετάλλευση , τόσο πιο έτοιμο να κονιορτοποιήσει τη διαφορετική άποψη, κι ακόμη περισσότερο ίσως, να αγνοήσει περιφρονητικά τη μετριοπάθεια και να χλευάσει τον όποιο νεοτερισμό.
Αποθαρρυντικός παράγοντας για εκείνους τους ολίγους που θα ήθελαν ενδεχομένως να αρθρώσουν διαφορετική άποψη, πέρα από τις κυρίαρχες αφηγήσεις.
Ασχημες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, ακριβώς επειδή για δεκαετίες ολόκληρες στον τόπο μας επικράτησε η αδράνεια, ο σκόπιμος εφησυχασμός και η απάθεια του Έλληνα πολίτη, τον οποίον σκόπιμα οδήγησαν στην αλλοτρίωση της αγωνιστικής πατριωτικής του συνείδησης, μέσω της ιδεολογίας του συμβιβασμού και της ψεύτικης απαστράπτουσας βιτρίνας του καταναλωτικού ευδαιμονισμού.