Η εξουσία είναι τό υπέρτατο “αφροδισιακό”, με κάθε κόστος για την κοινωνία, αρκεί να περνάει καλά η εκαστοτε νομενκλατούρα.
Το κράτος μετασχηματίζεται σε “κόμμα” και βρίσκεται τελικά σε “κώμα”.
Η κοινωνία μετασχηματίζεται σε μάζα προς χειραγώγηση και οι “ελευθερίες” είδος δικαιωματικής αυθεντίας-καλής προαίρεσης του “μονάρχη”, με διατακτικό που δεν θα θίγει τον πυρήνα της εξουσίας και το κύρος της αναπαραγωγής της.
Βέβαια κάποια “ζώα” (κατά την φάρμα των ζώων) εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι πιο “έξυπνα” από τους περισσότερους , επειδή εξαπατήθηκαν τα “καημένα”.
Μέσ’ την πολλη θολούρα του ναρκισισμού μας,δέν έχουμε το θάρρος να πούμε mea culpa,με αποτέλεσμα τα απολίτικα φαινόμενα του σήμερα.
Η προπαγάνδα ορίζει ότι για όλα φταίνε τα προηγούμενα 40 χρόνια, ως καμουφλάζ για να γίνουν χειρότερα πάνω σε αυτό το πάτημα.
Ο κόσμος σήμερα διέρχεται έναν μεγάλο κίνδυνο.
Στο παράδειγμα Σώρρα,οι προσεγγίσεις εστιάστηκαν αποκλειστικά στο προφανές της απάτης,στα 600δις.
Αυτό που δεν προβλημάτισε ήταν το σημαντικότερο,ότι το πρόβλημά μας ήταν ποσοτικό και όχι πολιτικό.
Εκεί είναι η ευθύνη των “40 χρόνων”, στο γεγονός ότι η πολιτική τάξη εξέθρεψε το τέρας του λαϊκισμού, τα απολίτικα κινήματα και την επίπεδη προσέγγιση των προβλημάτων, δηλαδή τον κίνδυνο της “μη σκέψης” .
Έτσι, για την κακοδιαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων ,όπως τά χρήματα από την ανταγωνιστικότητα και την μεταρρύθμιση της διοίκησης πού πήγαιναν για την κομματική νομενκλατούρα.
Στα χρόνια του βαθέματος της κρίσης εκμεταλλευόμενοι τις δυσκολίες μας εμφανίστηκαν “φωστήρες” θέτοντας απολίτικα αλλά εξόχως ποσοτικά διλήμματα όπως “μνημόνιο-αντιμνημόνιο”, “ευρώ ή δραχμή”.
Και θα επικρατήσουν, όσο το πολιτικό σύστημα δεν υπερβαίνει τον εαυτό του και δεν λαμβάνει υπόψη την εθνική και κοινωνική συνοχή, την κοινωνική αποτελεσματικότητα αλλά εμμένει να εστιάζει στον “εθνολαϊκισμό” της κοινωνίας.
Με τόσα χρόνια ανεργίας, απο-επένδυσης, αναξιοκρατίας στην δημόσια διοίκηση, υποκουλτούρας, και ευτελισμού, η σκέψη έχει μετατοπιστεί από την θέση της και έχει απολήξει στο στομάχι.
Η ευτέλεια αποδεικνύεται από το γεγονός της ανιστορικής ,και μάλιστα με όρους γραφικότητας, προσέγγισης των πραγμάτων, όπου ο κάθε …Σώρρας έβαζε ανθρώπους που είχαν ανάγκες να ορκίζονται στον Δία.
Τέτοια φαινόμενα θα βαθαίνουν όλο και πιο πολύ.
Καί η λύση δεν διέρχεται από τον εμμονικά διακηρυγμένο “αντιλαϊκισμό” ,αλλά από την πολιτική που θα απαναφέρει τον κοινωνικό άνθρωπο στο επίκεντρο της πολιτείας.
Στο ίδιο μήκος κύματος υπάρχουν κι άλλοι που δεν αναβιώνουν τον όρκο στον Δία, αλλά εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις, με αποτέλεσμα την περαιτέρω αποχαύνωση της ελληνικής κοινωνίας με μια νέα διαιρετική τομή, που θα όφειλε ιστορικά να ξεπεραστεί.
Το αν μια ιδεολογία ηττάται, αυτό απομένει στο πεδίο της πολιτικής πράξης.
Στο επίπεδο της ουσίας, αξίζει σε κάθε ελληνική οικογένεια -δεξιά, αριστερή, ανένταχτη – να ζήσει αξιοπρεπώς και να προκόψει στον τόπο της.
Εκεί οφείλει να εστιάσει τα ζητήματα η πολιτική τάξη, για να μην ξαναζήσουμε γκαιμπελικούς αφορισμούς (40 χρόνια) ως δικαιολογία εγκαθίδρυσης της κάθε ασχήμιας.
Να γίνει η πολιτική προτεραιότητα -έναντι των αριθμών και να γίνει ενσωμάτωσή τους στο διατακτικό της, με όρους δημοσίου συμφέροντος και πνευματικής, δημογραφικής, οικονομικής ανάταξης της ελληνικής οικογένειας.