Ποιός είναι αυτός πού θα ξεσηκωθεί, θα βγει στους δρόμους, θα διεκδικήσει, θα εξοργιστεί, θα φωνάξει, θα δείξει τέλος πάντως ότι είναι στη ζωή και δεν είναι νεκρός.
Το know how των διαδηλώσεων, και γενικά της πίεσης , τα έχει η αριστερά παραδοσιακά.
Τι να σου κάνουν οι νυκοκοιραίοι αστοί που δεν ξέρουν ούτε κατά που πέφτει το Σύνταγμα.
Ουρανομήκεις πλέον οι αλαλαγμοί της κυβερνητικής προπαγάνδας ότι – επιτέλους- πάμε καλά !
Κλονίζονται τα τείχη της Ιεριχούς και σείεται το Σινικό Τείχος
Τά “τείχη της Ιερειχους” κατέπεσαν υπό τους ήχους ντεσιμπέλ των Νταουλιών, των Ζουρνάδων και της Λύρας .
Προπαγάνδα καλοί μου μαϊντανοί, δεν είναι η έκφραση της άποψης που δεν σε βολέυει, αλλά η αναμάσηση κλισέ δικαιολογιών και τυποποιημένων επιχειρημάτων.
Ο Ελληνάρας δε θέλει κυβέρνηση κράτους.
Θέλει όποιον του υπόσχεται λιγότερες συλλογικές ευθύνες και του ψιθυρίζει στο αυτί “δε χρωστάς σε κανένα τίποτα, οι άλλοι σου χρωστάνε”.
Θέλει όποιον τον έμαθε να αποκαλεί τον εργοδότη “αφεντικό”, τον αστυνομικό “μπάτσο” και το δανειστή “τοκογλύφο”.
Όποιον ταιριάζει περισσότερο στη νοοτροπία “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;”.
Τόσα χρόνια η Ελλάδα το μόνο που έχει πάρει από τη Δύση είναι ο καταναλωτισμός.
Ποια σχέση έχει η οικονομική πολιτική της Ελλάδας με την οικονομική στρατηγική της ΕΕ, που δίνει έμφαση στην έρευνα, την καινοτομία, τις νέες τεχνολογίες, την υψηλού επιπέδου οργάνωση και την οικονομία πόρων;
Τι δίνουμε σε προστιθέμενη αξία στην ευρωπαϊκή κοινή αγορά στην προσπάθεια της ΕΕ να ανταγωνιστεί Αμερική, Κίνα, κλπ;
Όταν δεν έχεις προτάσεις λογικό είναι ο άλλος να εκμεταλλευτεί την αδυναμία σου και να σε πιέσει όσο μπορεί (το αν αυτό είναι δίκαιο ή άδικο δεν έχει σημασία στην πολιτική, ο κόσμος δε λειτουργεί με βάση την ηθική).
Αν υπήρχε περίπτωση να υποχωρήσουν οι δανειστές αυτή κάηκε από τον τρόπο που διεκδίκησε λεφτά η “κυβέρνηση”.
Όταν πας σε κάποιον και του λες “δώσε μου λεφτά αλλιώς τα κάνω λαμπόγυαλο” εκείνος δε θα υποχωρήσει (εκτός αν είναι πιο αδύναμος) γιατί αν το κάνει δίνει πράσινο φως και σε άλλες χώρες να εκφοβίζουν για να παίρνουν αυτό που θέλουν.
Η ιδέα ότι η ΕΕ θα υποχωρούσε σε οτιδήποτε ζητούσαμε για να μην πάθει ζημιά από πιθανό grexit στηρίζονταν σε λανθασμένες παραδοχές.
Καί αυτα τα περί ουτοπίας εγώ τα ακούω βερεσέ.
Η διπλωματία θέλει ισχύ (την οποία η κυβέρνηση νομίζει ότι η Ελλάδα την έχει απλά και μόνο λόγω της γεωγραφικής της θέσης) και κομψότητα.
Δεν είναι για άτομα που έχουν μείνει στην εποχή των σοβιέτ και έχουν μάθει να μπουκάρουν σε φοιτητικές συνελεύσεις και να επιβάλουν τη γνώμη τους με κραυγές, ούτε για ιδεοληπτικούς που πιστεύουν ότι μια μέρα η ιστορία θα συμμορφωθεί στις ιδέες τους.
Τό θέμα δέν είναι τά μέτρα, αλλά πώς κατακτάς τήν εξουσία μέ μπουρδολογικό βιασμό τής κοινής λογικής καί πώς επικοινωνιακά τά περνάς.
Εδώ ο Τσίπρας καί η “προοδευτικούρα” του δίνουν τά ρέστα τους.
Δέν θά αναφερθώ στά χιλιοειπωμένα “επιχειρήματα” κενολογικής ακράτειας πού τόν οδήγησαν στήν εξουσία.
Αυτό είναι ήδη δεδομένο, αλλά στήν διαχείριση τής κοινής λογικής τών πολιτών μέ τήν παράνοια τής οργουελικής μεθόδου.
Δυστυχώς όταν πεθαίνει η ελπίδα για το κοινό καλό, αντικαθίσταται από την ελπίδα για το ατομικό συμφέρον.
Εκεί αρχίζει η θανάσιμη μάχη,γιατί δηλαδή αυτοί έφαγαν κι εγώ όχι;…
Θά ψηφίσω τον άλλον μπας και φάω κι εγώ επιτέλους…
Με αντιλαμβάνεστε;
Δεν υπάρχει ούριος άνεμος αν δεν ξέρεις προς τα πού πηγαίνεις.