Ο δρόμος είναι ποτισμένος με αίμα και δάκρυα ,εγκλωβισμένος σε ιστορίες για θυμό και ανάθεμα.
Είμαστε κράτος χωρίς εθνική και εδαφική κυριαρχία και ανεξαρτησία και χωρίς λαϊκή κυριαρχία, που τελεί αδιάκοπα υπό την επιτήρηση ξένων μηχανισμών ελέγχου και επιβολής απόλυτης και αμιγούς οικονομικής κατοχής σε βάρος του και του λαού του, πληρώνοντας τα σφάλματα μιας ανερμάτιστης, ανέξοδης πολιτικής του παρελθόντος, τών αθρόων ρουσφετολογικών παροχών.
Ωσπου το βαρέλι έπιασε πάτο,τώρα που ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό, υποθηκεύοντας έτσι το μέλλον των παιδιών μας και όσων είναι ακόμη αγέννητa.
Αδύναμοι και ανίσχυροι, γίναμε ο περίγελως της Ευρωπαϊκής ομήγυρης, επαιτώντας λίγα ψίχουλα επιβίωσης ως Έθνος και μάλιστα χωρίς να διδασκόμαστε από τα ίδια, δικά μας λάθη του παρελθόντος, που μας οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στην οικονομική καταστροφή και την κοινωνική εξαθλίωση χωρίς επιστροφή.
Επαναλαμβάνοντας τα ίδια παιδαριώδη λάθη, σαν ιδανικοί αυτόχειρες, οδηγούμαστε συνειδητά στο κρεβάτι του Προκρούστη.
Απρεπείς, μισαλλόδοξοι, απάτριδες και μνησίκακοι, μας οδηγούν ως προεκπληρούμενη προφητεία στην απόλυτη καταστροφή, χωρίς αιδώ και περίσκεψη.
Ο προπάππους μας ο Αριστοτέλης έγραψε ότι “σε ένα όγκο μαρμάρου υπάρχει μέσα το τέλειο άγαλμα και περιμένει τον ικανό γλύπτη για να το κάνει ορατό”.
Αυτά είπε ο μεγάλος και οι ξένοι το μεταφράζουν στα δικά τους μονοπάτια … ο Μπόρχε μιλά για το ότι το ποιήμα υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και ο μεγάλος ποιητής τον απλό άνθρωπο τον μεταβάλλει σε πρωταγωνιστή.
Οι βορειοευρωπαίοι χρησιμοποιούν τη ρήση του Αριστοτέλη στις διαπραγματεύσεις,τονίζοντας οτι “η χρυσή τομή και τέλεια συμφωνία υπάρχει μέσα στις λαβυρυνθιακές προυποθέσεις και περιμένει τον ικανό διαπραγματευτή για να σκάσει μύτη”,και φυσικά αναφέρονται στον προππάπο μας.
Ο τσαμπουκάς του Τσίπρα δεν πέρασε.
Στην ιστορία της ανθρωπότητας ο δανειζόμενος δεν μπόρεσε ποτέ να επιβάλλει τους δικούς του όρους στον δανειστή,απ ότι γνωρίζω.
Το ερώτημα παραμένει όμως, ποιά είναι η τέλεια συμφωνία και γιατί δεν τη κάναμε ορατή;
Το τυράκι στη φάκα περιμενει τους Έλληνες.
Και το τυράκι-λιχουδιά είναι η ρύθμιση του χρέους, η παγίδα το μόνιμο μνημόνιο.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών έχει ήδη έτοιμο το σχέδιο. Ουσιαστικά τα κλειδιά του υπουργείου Οικονομικών της Ελλάδας θα περάσουν στα χέρια του ESM, του μηχανισμού δανειοδότησης, όπου τον πρωταρχικό ρόλο παίζει η Γερμανία και κάπως έτσι το κλειδί θα το κρατά ο ίδιος ο Β. Σόιμπλε.
Πως;
Το σχέδιο ήδη έχει παρουσιαστεί το περασμένο καλοκαίρι.
Τώρα επανέρχεται.
Το ΔΝΤ για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα για την Ελλάδα απαιτεί ρύθμιση του χρέους.
Οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν κούρεμα και έτσι αναζητείται η φόρμουλα με την οποία μέσω μείωσης επιτοκίων και επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής ,η Ελλάδα θα έχει μικρότερες δανειακές υποχρεώσεις.
Για να δοθεί αυτή η διευκόλυνση στην Ελλάδα ωστόσο απαιτούνται συγκεκριμένοι όροι.
Βασικός απ τους όρους είναι η λήψη αυτόματων μέτρων, περικοπών κυρίως στις δημόσιες δαπάνες (αλλά όχι μόνο), οι οποίες θα καθορίζονται από την πορεία της οικονομίας και επί της ουσίας από τη δυνατότητα επίτευξης πλεονασμάτων.
Δηλαδή, θα υπάρξει ρύθμιση βάσει της οποίας θα καθοριστούν για πολλά χρόνια οι δόσεις που θα πρέπει να πληρώνει η Ελλάδα για την αποπληρωμή του χρέους και με βάση τις δόσεις θα καθοριστούν και τα πλεονάσματα που πρέπει να επιτυγχάνει η χώρα για την πληρωμή τους.
Εάν η Ελλάδα δεν επιτυγχάνει τους στόχους, τότε αυτόματα θα επεμβαίνει ο ESM και θα επιβάλλει μειώσεις δαπανών.
Με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά η χώρα μπαίνει σε ένα διαρκές μνημόνιο μέχρι την πληρωμή του χρέους και οι αποφάσεις για τα μέτρα δεν θα ανήκουν στην εκλεγμένη από τον Ελληνικό λαό κυβέρνηση, αλλά στον ευρωπαϊκό μηχανισμό, στον οποίο τον κύριο λόγο έχει η Γερμανία.
Το σχέδιο αυτό λύνει τα χέρια της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά στο ζήτημα λήψης προληπτικών μέτρων, ξεπερνιέται και το πολιτικό και το νομικό πρόβλημα, αφαιρεί όμως απ την κυβέρνηση και τη χώρα βασικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Καθώς πρόκειται για σύμβαση- δεν χρειάζεται αυξημένη πλειοψηφία, αλλά μόνο 151 ψήφους, ωστόσο δεσμεύει τη χώρα μέχρι τη λήξη της, σε βάθος δηλαδή πολλών ετών και έχει ισχύ και για τις επόμενες κυβερνήσεις.
Το δίλημμα λοιπόν είναι σοβαρό και προς το παρόν δεν έχει εμφανιστεί στον ορίζοντα κάποια άλλη λύση.