Ο Αλεξάκος δεν θα τολμήσει να πάει στις ζωντανές αναμετρήσεις με τον κ.Μεϊμαράκη, ούτε φυσικά και με όλους τους άλλους.
Δεν θα τον αφήσουν οι γιατροί-επικοινωνιολόγοι του, γιατί θα αποκαλυφθεί η γύμνια επιχειρημάτων του και γιατί πια, δεν διαθέτει αριστερή ασπίδα για να θεωρητικολογήσει και να συγκινήσει.
Δέκα μονάδες κάτω θα κατρακυλήσει έτσι κι ο προβολέας φωτίσει την απάτη του.
Στην χώρα, που αρέσει το ψέμα, στηρίζεται η ρεμούλα, αποθεώνεται η αναξιοκρατία υπάρχει έστω και μια ελπίδα να αλλάξει κάτι;
Γιατί θα πρέπει να έχουμε να έχουμε συνέχεια να διαλέξουμε όμως μεταξύ ανεπάγγελτων σαλτιμπάγκων και χαρτογιακάδων ”τεχνοκρατών”, πιστών υπαλλήλων συμφερόντων ,που βλέπουν την πολιτική σαν μιά καλοπληρωμένη ευκαιρία να κάνουν καριέρα εις βάρος των Ελλήνων πολιτών;
Δεν υπάρχουν ικανοί, μορφωμένοι και ανιδιοτελείς Έλληνες να πάρουν το τιμόνι και να εργαστούν για το κοινό καλό;
Αν αυτοί δεν προσφέρονται, τότε δεν υπάρχει ελπίδα για κάτι καλύτερο,στη λασπουριά θα σερνόμαστε.
Τα κριτήρια των ψηφοφόρων την ώρα της κάλπης, δεν είναι πάντοτε ιδιοτελή ή αμιγώς πολιτικά, αλλά πολλές φορές ασαφή, αδιαφανή και αδιευκρίνιστα, γι’ αυτό και υπάρχουν και πολλοί αναποφάσιστοι.
Όπως των περισσότερο πολιτικοποιημένων, που στις Ευρωεκλογές ψηφίζουν με διαφορετικά κριτήρια, πιο χαλαρά και με διαφορετική αντίληψη της υποχρεωτικότητας της αποδοχής της ιδεολογικής τους ταυτότητας.
Τις καλές κυβερνήσεις, τις κάνουν οι άξιοι αρχηγοί και τα επίσης άξια επιτελεία τους.
Στην Ελλάδα η εντύπωση που δημιουργείται ,είναι ότι τις αρχηγίες δεν τις καθορίζουν μόνο τα κόμματα, αλλά και οι υπόγειες, συστημικές διασυνδέσεις που προωθούν με κάθε τρόπο τον αρεστό τους, στήνοντας μέσω των ΜΜΕ που ελέγχουν το ηγεμονικό προφίλ που θα εξαπατήσει το λαό, για να τον ψηφίσουν.
Έτσι ο λαός αδρανοποιημένος, απληροφόρητος, κουρασμένος από τη διασπορά των πληροφοριών και δεινοπαθώντας, λίγο τον απασχολεί η ψήφος του, επειδή του καλλιέργησαν την ιδέα και του την εμπέδωσαν ότι όλοι τους είναι ίδιοι, με αποτέλεσμα η ψήφος του αντί να είναι συνέπεια κριτικής σύνθεσης των πολιτικών επιλογών που του υπόσχονται να μετατρέπεται ελαφρά τη καρδία σε ψήφο αποδοκιμασίας ή και προσωπικής ιδιοτέλειας στο τέλος.
Η πολιτική έχει ρίσκο αποτυχίας και μπορεί όσοι καθημερινά ενασκούν βιοποριστικά επαγγέλματα, άσχετα με δημόσιες θέσεις, με την ενασχόλησή τους με την πολιτική, να καταστραφούν επαγγελματικά, αν δεν επιτύχουν πολιτικά.
Γι’ αυτό και οι πολιτικοί είναι οι περισσότεροι επαγγελματίες, χωρίς να είναι και οι αξιότεροι είτε γόνοι πλουσίων οικογενειών, που έλυσαν το βιοποριστικό τους πρόβλημα και των παιδιών τους ,είτε αναδεικνυόμενα πρόσωπα των κομματικών σωλήνων που προωθούνται με πλάτες άλλων, είτε τέλος καλά αμειβόμενοι υπάλληλοι του Δημοσίου, που έχουν εξασφαλισμένη εκ των προτέρων την άνετη επιβίωσή τους.
Το σύστημα όμως, δεν θέλει καλούς πολιτικούς για την πατρίδα και τον λαό, αλλά καλούς διαχειριστές των συμφερόντων του.
Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά των κριτηρίων του ψηφοφόρου, για να επιλέξει τουλάχιστον αν όχι τον καταλληλότερο, που μπορεί να μην υπάρχει, τουλάχιστον τον λιγότερο επιζήμιο για το μέλλον της κοινωνίας και των παιδιών μας.