Στη σημερινή γκαιμπελική κατάσταση, επικουρούμενη από την αβάσταχτη ελαφρότητα,,ιδιοτέλεια,αμορφωσιά μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, παγίδεψαν την αντιπολίτευση για λόγους αποπροσανατολισμού σε ένα (έντεχνα) lose-lose δίλημμα σχετικά με τήν υφέρπουσα συμφωνία.
Τελικά είμαστε … αν δεν ψηφίσουμε, είμαστε ακόμα πιο … αν ψηφίσουμε.
Το λογικό είναι να προχωράς με την πολιτική σου και αν συναντάς αντιστάσεις να ανεβάζεις στροφές μέχρι αυτό που ψηφίστηκε από τον λαό να επικρατήσει.
Με τα λόγια του Harry Truman: Carry the battle to them. Don’t let them bring it to you. Put them on the defensive and don’t ever apologize for anything.
Με τρεμάμενα χέρια δεν παίρνεις αποδοχή απο τό λαό αλλά οίκτο που φυσικά δεν θα σταματήσει τον αντίπαλο από το να σε ισοπεδώσει.
Το πολύ πολύ να σε προτείνει για πρόεδρο σε αναγνώριση των ακούραστων προσπαθειών σου για να τον φέρεις στην εξουσία.
Οι αυτοαποκαλούμενοι ριζοσπάστες ,που θα καταργούσαν τα μνημόνια με ένα άρθρο και ένα νόμο, που με δυό λόγια η ελπίδα που πούλησαν ήταν κάλπικη.
Θαύματα δεν γίνονται, δάνεια και χρέη δεν ξεγράφονται, λεφτά δεν χαρίζονται ούτε από τους εταίρους, ούτε από άγνωστους εξωγήινους ομόδοξους και ομόθρησκους, όση γοητεία κι αν ξεχειλίζει από τους επιδιώκοντες την πολιτική λύση στο δημοσιονομικό μας πρόβλημα, διαπραγματευτές τους.
Η ομολογία του μονόδρομου της σύγκλισης με τους δανειστές, από την συγκυβέρνηση τους, τους καθιστά αφερέγγυους στα όσα υποσχέθηκαν προεκλογικά.
Συν το τρίμηνο χάσιμο πολύτιμου χρόνου και την παγκόσμια δυσφήμιση της χώρας και ήδη υπολείπονται σημαντικά από την κυβέρνηση Σαμαρά την οποία έριξαν.
Πλήρης η αποκαθήλωση του κατ’ ευφημισμό ΣυριζΑνελικού ήθους, καθώς η κυβερνητική πρακτική αποκαλύπτεται εξελισσόμενη, ως συνέκδοχο του άκρατου κομματισμού των παλιών (και για τους νεότερους άγνωστων ίσως) πασοκικών εποχών.
Ειδικά σε ότι αφορά τη στελέχωση της δημόσιας διοίκησης, η κυβέρνηση των Συριζανέλ θέτει ως μοναδικό στόχο, τον ελέγχο της , από τον κομματικό μηχανισμό τους.
Αναβιώνουν το ξεχαρβαλωμένο κράτος-αποκούμπι του κάθε βολεψάκια, αδιαφορώντας για κάθε αξιολογικό κριτήριο ικανοτήτων και προσόντων, ακυρώνοντας κάθε προηγούμενη προσπάθεια αναβάθμισης της ποιότητας της κρατικής λειτουργίας.
Και αυτά, την πιο κρίσιμη στιγμή για την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Πόσο ακόμη να προσπαθήσουν για να τα κάνουν χειρότερα ;
Ο homo pasokus είναι ανθρωπολογικός τύπος σύνθετος, με στοιχεία χαμαιλέοντα. Καθιέρωσε τον κοινωνικό παρασιτισμό και την αδιαφορία για οτιδήποτε συλλογικό στο όνομα αόριστων ιδανικών που δεν απαιτούν καμιά προσωπική θυσία.
Όσοι δεν τον αποδέχονται συναντούν ένα σωρό εμπόδια για να προκόψουν αφού όλες οι δομές ευνοούν το κυρίαρχο πρότυπο.
Είναι απλό, ήρθαν και κυβερνάνε τώρα τα πραγματικά αφεντικά του μεταπολιτευτικού καθεστώτος.
Το σκληρότερο πρόσωπο του μεταπολιτευτικού καθεστώτος.
Πιο πάνω από αυτούς δεν έχει άλλη εξουσία στην Ελλάδα.
Είναι αυτοί που φώναζαν “κοροϊδία οι αυξήσεις, ενάμιση ευρώ την ημέρα δίνει η κυβέρνηση στους εργαζόμενους” (για αυξήσεις πενήντα ευρώ το μήνα. Δεν τους άρεσαν τους φαινόταν λίγη η αύξηση).
Είναι αυτοί που, όταν η αστυνομία συνελάμβανε παρακρατικούς ταραχοποιούς, νομιμοποιούσαν τις φυλλάδες να γράφουν “πάλι φοιτητές συνέλαβε η αστυνομία”.
Είναι οι καλύτεροι προστάτες και οι ιδεολογικοί εμπνευστές ενός ληστρικού οικονομικο-πολιτικού συστήματος, που επιβάλει το κράτος αλλά και σύμπασα η κοινωνία να τα “αρπάζει” από τους λίγους που δουλεύουν και να τα δίνει στους πολλούς που δεν δουλεύουν.
Ποτέ τόσο λίγοι δεν δούλεψαν τόσο πολύ για τόσους πολλούς, όσο στην Ελλαδική μεταπολίτευση.
Είναι αυτοί που εξισώνουν τον άξιο και τον τεμπέλη και αναγκάζουν τον ιδιώτη να πληρώνει τον ίδιο και τον έναν και τον άλλον.
Είναι αυτοί που νομιμοποίησαν τα “πολιτικά κριτήρια” στις πάσης φύσεως επιλογές, καταργώντας την αξιοκρατία.
Είναι αυτοί που ιδεολογικά και με κάθε άλλο δυνατό τρόπο στήριξαν όσο δεν πήγαινε άλλο το μεταπολιτευτικό παρακράτος.