Aπό το Καράκας έως την Πιόνγκ Γιάνγκ και από το Μουρμάνσκ ως την Αντις Αμπέμπα,σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης μαρξιστική κυβέρνηση επιφέρει οικονομική κατάρρευση.
Στην Ελλάδα έχουν θεοποιηθεί οι “ικανότητες των αριστερών” λόγω και της μη αντίστασης ουδενός τις τελευταίες δεκαετίες στο πεδίο της οικονομίας.
Αυτές οι “ικανότητες” όμως αφορούν μόνο την απεργοκαλλιέργεια,την προπαγάνδα,τη μηχανορραφία και την εκμετάλλευση κοινωνικών αντιθέσεων.
ΔΕΝ αφορούν την οικονομική ανάπτυξη.
Σε αυτό δεν γίνεται τίποτα γιατί αυτά που πιστεύουν δεν δουλεύουν.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 70 η Ελλάδα άρχισε να αποκλίνει από τον υπόλοιπο κόσμο, με ραγδαίο ρυθμό από το 81, οδηγούμενη σταδιακά σε μια αυτιστική κατάσταση με αποτέλεσμα την χρεοκοπία.
Τώρα πού είμαστε στα εντός και επί τα αυτά,είναι θέμα κατανομής της πίτας κι όχι να φάμε και κάτι από δίπλα.
Αν λοιπόν από το προϊόν της χώρας (την μόνη πίτα που υπάρχει) δίνουμε 18% για συντάξεις και φτάνουμε να δίνουμε 50-60% για δημόσιες δαπάνες, τις οποίες θέλουμε τώρα να αυξήσουμε, απλά δεν υπάρχει χώρος για ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Άνεργοι κόψτε τον λαιμό σας είναι σαν να λέμε….και φυσικά χωρίς ιδιωτικό τομέα είναι θέμα χρόνου να μην υπάρχει και δημόσιος τομέας.
Ότι βρέξει άς κατεβάσει, νά δούν κι οί βολεμένοι τί εστί βερύκοκο.
Πού όλη η χώρα δούλευε γι’ αυτούς, πλήρωνε γι’ αυτούς, δανειζότανε γι’ αυτούς…καί τελικά καταστρέφεται  γι’ αυτούς.
Πού δεκαετίες τώρα, απ’ τήν κοσμάρα τους απαιτούσαν (καί απαιτούν), χωρίς νά προσφέρουν αναλογικά.
Πού πληρώνουμε όλοι τά δανεικά, γιά νά παίρνουν αυτοί τίς αυξήσεις τους.
Δυό εκατομύρια χαϊβάνια  υπομένουν στωϊκά τήν ανεργία καί τήν ανέχεια, γιά νά μή “στάξει η ουρά τού γαϊδάρου” καί… χαλάσουν οί “προγραμματισμένες” ζωές τους.
Δέν έχουμε νά χάσουμε τίποτα, λέγανε, καί ψηφίσανε μαζικά γιά νά είναι πάλι εξουσία καί νά συνεχίσουν τό πάρτυ.
Πρέπει όμως νά δούν, ότι εδώ πού φτάσαμε είναι οί μόνοι πού έχουν νά χάσουν άν γίνει η στραβή καί ότι άν καί οί μόνοι πού σκούζουν, δέν έχουν χάσει ακόμη τίποτα…
Το μόνο που θα μείνει, είναι ακόμα ένας τσουχτερός λογαριασμός που θα πληρώσουμε λίγο – πολύ, οι πάντα δεδομένοι για όλους τους, υποζύγιοι είλωτες.
Όταν σε έχει εκπαιδεύσει ο αφεντικός σου, το αδηφάγο κράτος, να μην ανησυχείς ποτέ για τον μισθό σου που κάθε μήνα σταθερά και αμετακίνητα στάζει αδιαλλείπτως – με οποιοδήποτε κόστος-, γίνεσαι πρωτοσέλιδο και θέμα μόλις εμφανιστεί ο παραμικρότατος κίνδυνος, που ίσως ν΄απειλήσει το ευγενές σου …status.
Οι καλοβολεμένοι Έλληνες ανησυχούν μετά από 5 χρόνια φρίκης για την πλειοψηφία, μήπως και δεν εισπράξουν “αύριο” τον μισθό τους.
Μόνο γι αυτό ανησυχούν συνήθως οι συγκεκριμένοι.
Όλοι οι άλλοι Έλληνες, τα τέκνα του κατώτερου Θεού, ανησυχούν κάθε μέρα, πολλά χρόνια τώρα.
Αλλά ποιός νοιάζεται;
Τούτη η γενιά, η Μετα-Πολυτεχνική γενιά, εξελίχθηκε σε ότι ασχημότερο έχει δει η ελληνική κοινωνία.
Είναι η γενιά της Ευκολίας.
Η γενιά του “χαρτιού-πτυχίου”, του ‘να περνάμε καλά”, του “κάτσε καλά Γεράσιμε”, του Κλικ, του χαβαλέ.
Νομίζω ότι ποτέ δεν υπήρξαν στον τόπο αυτό τόσοι πολλοί αμόρφωτοι με πτυχίο,τόσο ατάλαντοι
και τόσο κακομαθημένοι.
Είναι το αποτέλεσμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του διαβόητου Νόμου του 1982.
Αλλά πίσω από τα επιφαινόμενα κρύβεται η κυριαρχία του τύπου του διαβόητου μικρομεσαίου.
Ήταν η εποχή που καταργήθηκε η κακότροπη διδασκαλία των αρχαίων συγγραφέων από το πρωτότυπο, η εποχή που καταργήθηκαν τα πρότυπα σχολεία και λίγο αργότερα η ιστορική ορθογραφία.
Χάριν ευκολίας και μόνον.
Ήταν η εποχή που η Αυριανή πουλούσε 200 χιλιάδες φύλλα ημερησίως, η εποχή των “φεστιβάλ” που ανέβαζαν Μπρεχτ και πουλούσαν Μαρκούζε στους επιδοτούμενους τσοπαναραίους της Άνω Τραχανοπλαγιά, η εποχή της βασιλείας του αγράμματου μικρομεσαίου μικροϊδιοκτήτη ο οποίος μισεί οτιδήποτε Ανώτερο, οτιδήποτε Πνευματικό ,όμως θέλει να ξέρει και κανένα τσιτάτο για να το παίζει κάργα προοδευτικός ή να ρίξει τη Σούλα.
Αυτός ο τύπος ανθρώπου ξεκίνησε δειλά μέσα στη δεκαετία του 60 να βρει το ρόλο του στην Ιστορία.
Πότε με τη Δεξιά, πότε με τη Χούντα, πότε με την Αλλαγή, σα χαμαιλέοντας άλλαζε “πολιτική προτίμηση” ανάλογα με το περιβάλλον και τις συνθήκες.
Αυτός επέβαλε τους όρους του παιχνιδιού στην πολιτική, στην αισθητική, στην τέχνη, στην εκπαίδευση, στην οικονομία.
Και έκανε τα παιδιά του ίδια κι απαράλλαχτα.
Τους αγόρασε μεν πτυχία από το εξωτερικό, αλλά ήταν αδύνατο να μορφώσει ανθρώπους.
Μη γελιόμαστε.
Αυτοί είναι τώρα κυβέρνηση επί της ουσίας.