Ο Έλληνας, έχει κάθε λόγο να είναι υπερήφανος για τα κατορθώματα των προηγούμενων γενεών, μα δυστυχώς κανένα δικαίωμα να αυτοθαυμάζεται για τις επιλογές του…
Η αυτολύπηση όμως, η αυτομαστίγωση και η μανία αυτοκαταστροφής που επιδιώκουν παντίοις τρόποις οι κάθε είδους συμφεροντολόγοι να μας επιβάλλουν σαν ”ιδεολογία”, δεν είναι ο δρόμος που θα μας οδηγήσει στην έξοδο από το σκοτεινό Λαβύρινθο όπου αυτοεγκλωβιστήκαμε λόγω εγωπάθειας, ανωριμότητας και ηθελημένης άγνοιας.
Η σκληρή αυτοκριτική, η άμεση συνειδητοποίηση των λαθών, η απόρριψη των λαοπλάνων “σωτήρων” κι η ετοιμότητα ολόψυχης συμμετοχής σε σωστές και απαραίτητες θυσίες, είναι τα απαραίτητα σκαλιά που απαιτείται να δρασκελίσουμε για να επανακτήσουμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και τον διάτρητο αυτοσεβασμό μας.
Ας μη χάνουμε άλλο πολύτιμο χρόνο λοιπόν σπαταλώντας τις δυνάμεις μας σε άσκοπες παρελθοντολογίες, επιζήμιους φανατισμούς και άγονες αλληλοκατηγορίες.
Η Εθνική υπερηφάνεια είναι η απαραίτητη σπίθα της επίγνωσης, ώστε  να παλέψουμε επί τέλους  για όλα αυτά που μας αξίζουν…και όχι βεβαίως γιά τήν κομματική νομεκλατούρα τών κρατούντων.
Όχι λοιπόν στην παραίτηση και τον επιβαλλόμενο μαζοχισμό.
Αν και το δανεικό το παντεσπάνι μας περίσσευε όλα τα προηγούμενα χρόνια, αυτό που καταφέραμε, είναι να είμαστε σήμερα εκβιάσιμοι και δούλοι.
Στην Ελλάδα υπάρχουν αστικά κόμματα, κομμουνιστικά κόμματα και εθνικιστικά κόμματα.
Το 1936-40 και το 1967-74 κυβερνούσαν εθνικιστές, όλα τα υπόλοιπα χρόνια τα αστικά κόμματα.
Επιεικής χαρακτηρισμός γι αυτό πού βιώνουμε σήμερα είναι αυτός τού πολιτικοπνευματικού Μπούλινγκ (Bullying).
Στη θεωρία κύριοι λέει κανείς διάφορα ,αλλά η πράξη είναι εκείνη πού μετρά.