Ο πολιτισμός είναι ένας χείμαρρος που ρέει ανάμεσα σε όχθες.
Ο χείμαρρος είναι γεμάτος από το αίμα των δολοφονιών, των πολέμων και των λεηλασιών που κάνουν οι άνθρωποι και συνήθως, καταγράφουν οι Ιστορικοί.
Στις όχθες του χειμμάρου όμως, οι άνθρωποι απαρατήρητοι χτίζουν σπίτια, γεννούν παιδιά, τραγουδούν, γράφουν ποίηση και λατρεύουν αγάλματα.
Η Ιστορία του Πολιτισμού εκτυλίσσεται στις όχθες.
Επειδή ακριβώς οι Ιστορικοί αγνοούν τις όχθες και επικεντρώνονται στον χείμμαρο, καταντούν οι χειρότεροι πεσιμιστές.
Και στο πιο απλό και στο πιο κορυφαίο επίπεδο της ζωής η τέχνη της διαπραγμάτευσης απαιτεί μόνο επιχειρήματα,όχι στυλ, ύφος, τεχνάσματα, κόλπα και άλλα εφευρήματα.
Ακόμα και η διαπραγμάτευση μ’ ένα παιδί ευδοκιμεί με τη φωνή της λογικής, τη δύναμη της πειθούς, τη λάμψη του κύρους και ελάχιστα με τις βροντές και τις αστραπές του ύφους, της επιβολής, του τσαμπουκά και της γροθιάς.
Αυτά είναι “άρτος” και τέρψις και “θεάματα” για αφελείς, από βουκόλους που νομίζουν ότι απευθύνονται σε “ιθαγενείς”…
Η αφελής ερώτηση είναι τί θά συμβεί;
Η λογική απάντηση είναι ότι τό “κλείσιμο” έπρεπε νά γίνει μέ τέτοιο τρόπο, ώστε νά είναι πολιτικά μακροχρόνια βιώσιμο.
Καί μακροχρόνιο “κλείδωμα” τής λιτότητας μέ ένα νέο μνημόνιο -ανεξάρτητα μέ τί όνομα θά σερβιριστεί- εγγυάται μόνον η “προδευτική” παράταξη τής αριστεράς.
Ποιός πολιτικός φορέας θά τολμήσει νά αμφισβητήσει τήν “αριστερή αυθεντία”;
Οριστικό καί αμετάκλητο,ο λαός σέ μόνιμη μιζέρια είναι η κατάληξη τής ιστορίας.