Η πτώση τών “σοσιαλιστικών” καθεστώτων μέ τήν παράλληλη αποσύνθεση τής (άλλοτε) κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, η ανάδειξη τών ΗΠΑ ώς τής μόνης πλανητικής υπερδύναμης καί η είσοδος στό καπιταλιστικό μοντέλο διαχείρισης πληθώρας κρατών, επέτρεψε στό δολάριο νά αποφύγει ένα αργό καί επώδυνο θάνατο.
Η ισχύς τού δολαρίου καί τών ΗΠΑ είναι άρρηκτα συνδεδεμένες καί λειτουργεί μόνον όταν τό δολάριο είναι αποδεκτό ώς τό κύριο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
Προηγήθηκε η περίοδος 1971-1973, όταν ο Πρόεδρος Νίξον μονομερώς ακύρωσε οριστικά τήν μετατρεψιμότητα τού δολαρίου σέ χρυσό καί τήν εξ αυτού προκύπτουσα υποχρέωση τών ΗΠΑ.
Ήταν τό πρώτο νομισματικό “πραξικόπημα” τών ΗΠΑ καί έμεινε γνωστό στήν Ιστορία μέ τήν κυνικότητα τής δήλωσης τού τότε Υπουργού Οικονομικών τών ΗΠΑ Κόνναλυ πρός τούς Υπουργούς τής Ευρώπης: “Τό δολάριο είναι τό νόμισμα μας καί τό πρόβλημα σας. ”.
Η νέα σύνδεση τού δολαρίου μετά τήν κατάργηση τού χρυσού έγινε μέ τόν μαύρο χρυσό, τό πετρέλαιο.
Η σύνδεση δολαρίου – πετρελαίου θά συντηρούσε τήν παγκόσμια ζήτηση σέ δολάρια καί συνεπώς τήν Παγκόσμια Οικονομική Ηγεμονία των ΗΠΑ
Έτσι γεννήθηκε από τήν πετρελαϊκή κρίση τού 1973 τό Πετροδολάριο.
Η επιλογή καπιταλιστοποίησης τής κομμουνιστικής Κίνας μέ τήν μεταφορά τής παραγωγής σέ αυτήν καί η “δολαροποίηση” τού συνόλου τής οικονομικής ζωής τού πλανήτη μέ τήν διάλυση τού ανατολικού μπλόκ ήταν τό δεύτερο χονδρό νομισματικό “πραξικόπημα”.
Τό ευρώ καί ο τρόπος λειτουργίας τής ΕΚΤ ήταν προϊόν συμβιβασμού ανισοβαρών “συμμάχων”.
Η Γερμανία μέ τούς δορυφόρους της καί δευτερευόντως η Γαλλία θέλησαν νά προστατέψουν τό νομισματικό πλεόνασμά πού τούς επέτρεψε νά σωρεύσουν η μεταπολεμική τάξη πραγμάτων.
Μέ άλλα λόγια, η αποδοχή τού ευρώ ώς παράλληλου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, θά εξασφάλιζε στούς ισχυρούς ευρωπαίους πραγματικές αξίες.
Η πώληση καί ο δανεισμός σέ ευρωπαϊκά χρεώγραφα σέ πλανητική βάση ήταν ο στόχος, ο δανεισμός καί η πώληση “αέρα κοπανιστού” ο στόχος.
Η Αμερική από λόγους σκοπιμοτήτων τής χρονικής συγκυρίας συγκατέθεσε καί εγεννήθην Ευρώ καί ΕΚΤ κατ΄εικόνα τού δολαρίου, αλλά όχι καθ’ ομοίωσιν τής ΕΚΤ μέ τήν FED.
Η απαίτηση τής Γερμανίας γιά έλειμμα στό 3%, χρέους όχι μεγαλύτερου τού 60% τού ΑΕΠ καί η προσπάθεια μέ τήν Συνθήκη τής Λισαβώνας καί τής επιβολής “Ευρωσυντάγματος” νά “θωρακισθεί” τό δικαίωμα τών πλούσιων χωρών τής ευρωζώνης στήν εκμετάλλευση τού νομισματικού τους αποθεματικού -μέ κύριους αποδέκτες στήν ΕΕ καί ευρωζώνη τούς οικονομικά καχεκτικούς συνεταίρους – δέν καρποφόρησε. όπως τουλάχιστον ήταν η επιδίωξη.
Οι ΗΠΑ στηρίζονται γιά τήν επιβολή τού δαλαρίου ώς παγκόσμιου αποθεματικού στήν στρατιωτική τους υπεροχή.
Οι Γερμανοί ορθώς διέβλεψαν τό αδύνατό τους σημείο (τήν απουσία στρατιωτικής ισχύος) καί μέ τό δόγμα Schröder προσπάθησαν νά τό ισορροπήσουν μέ τήν οικονομική τους ισχύ (βασιζόμενοι στήν παραγωγή προϊόντων μεγάλης προστιθέμενης αξίας), στηριζόμενοι παράλληλα στήν στρατιωτική ισχύ τής Γαλλίας καί στή στήριξη τού Πούτιν τής Ρωσίας.
Τά γεγονότα τής 9.11.2001, ο πόλεμος κατά τής τρομοκρατίας πού εξαπέλυσε η κυβέρνηση τού Bush, η απροθυμία Scröder γιά συμμετοχή τής Γερμανίας καί αργότερα τής Merkel γιά συμμετοχή στήν Λιβύη, καθώς καί τό επόμενο νομισματικό “πραξικόπημα” τών αμερικανών μέ τήν κατάρρευση τής Lehmann -αφού είχαν διασπαρεί έντεχνα τά τοξικά παράγωγα στού ευρωπαίους-,οδήγησε σέ πλήρη σύγχυση τό ευρωπαϊκό ιερατείο τής ευρωκρατίας.
Η ουκρανική κρίση μέ τήν οικονομική απομόνωση τής Ρωσίας καί τό έντεχνο “ρίξιμο” τών τιμών τών υδρογονανθράκων, τήν παγκόσμια ανασφάλεια καί τήν άτακτη φυγή τού κεφαλαίου πρός τίς ΗΠΑ είναι ένα άλλο σύγχρονο νομισματικό “πραξικόπημα” τών ΗΠΑ πού τρέχει.
Τό ακριβώς ανάποδο τής πετρελαϊκής κρίσης τού 1973.
Οι τιμές τών υδρογονανθράκων δέν παλλαπλασιάζονται, αλλά πέφτουν ηχηρά καί τά χρεώγραφα τών ΗΠΑ στήν στρατόσφαιρα όσον αφορά τό μέγεθός τους.
Βρισκόμαστε στίς τελευταίες πράξεις τού δράματος πού προκάλεσε τό τελευταίο νομισματικό “πραξικόπημα” τών ΗΠΑ.
Τό ευρώ δέν πρόκειται νά εξαϋλωθεί, θά “προσγειωθεί” όμως στήν θέση πού τό θέλουν οι αγγλο-σάξωνες.
Η Γερμανία θά αναγκαστεί νά δεχθεί αποΰλωση σοβαρού μέρους τής νομισματικής της συσώρρευσης (τό ευρώ θά πληθωρισθεί μακροπρόθεσμα) καί κάποια στιγμή θά βρεθεί η θέση ισχύος τού ευρώ, πού θά είναι ανεκτή γιά τό υπερπληθωρισμένο δολάριο.
Καί η θέση τής Ελλάδας;
Η άποψή μου είναι ότι η χώρα χρησιμοποιείται ώς ένα απλό μέσον επίτευξης πλανητικών στόχων.
Άν η “δυσκοιλιότητα” τής Γερμανίας τήν εμποδίζει νά ενεργήσει γρήγορα καί έξυπνα, έτσι ώστε νά αποφύγει τά χειρότερα, δέν πρέπει νά αποτελέσει γιά μάς άλλοθι θυσίας.
Η Ελλάδα ώς μέλος τής ευρωζώνης είναι η κερκόπορτα τών αγγλοσαξόνων πρός επίτευξη τών στόχων τους.
Η χώρα μας, επουδενί, δέν πρέπει νά περάσει στίς παράπλευρες απώλειες τού νομισματικού “πραξικοπήματος” πού τρέχει.
Καί αυτό θά γίνει άν δεχθεί ακούσια ή εκούσια νά παίξει τόν ρόλο τού χρήσιμου ηλίθιου, ανοίγοντας τήν κερκόπορτα τής πτώχευσης ενός ευρωμέλους.
Οι παράπλευρες απώλειες, πολλές φορές είναι μή αντιστρέψιμες.
Μέ τήν πλήρη επίγνωση ότι μερικά άτομα θά επωφεληθούν ατομικά από μιά τέτοια εξέλιξη, θά είναι όμως απολύτως καταστροφικά γιά τήν τεράστια πλειοψηφία τών Ελλήνων καί ευρύτερα γιά τό μέλλον τής εθνοκρατικής μας υπόστασης.
Ένα πράγμα πρέπει νά θυμόμαστε, τήν αφέλεια πολλοί αγάπησαν.
Και τόν αφελή ουδείς.