Σε λίγο θα αισθανθούν οι “ακραιφνείς οπαδιστές”, πού θα βρεθούν τα δεξιά και τα αριστερά τους στεγανά.
Χρεοκοπημένες οι ιδεοληψίες πιά, φαλήρισαν.
Οι διαχωρισμοί του λαού που πεινά και οι πλαστές αντιπαλότητες, το διαίρει και βασίλευε, είναι δόγμα ξεπερασμένο- του παρελθόντος.
Στίς εποχές τής Pax romana οι μικρές καί μεσαίες πόλεις τής αυτοκρατορίας έπρεπε νά ρυθμίσουν μέ τέτοιο τρόπο τά πολιτικοοικονομικά τους δρώμενα, ώστε ο Καίσαρας τής Ρώμης νά παίρνει τά “τού Καίσαρος”.
Τοπικές συμμαχίες πόλεων καί εμπορικές πρακτικές (προνόμια, λαδώματα τοπικών ρωμαίων αξιωματούχων, μέσον σέ ρωμαίους συγκλητικούς καί ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες τής Ρώμης, έπρεπε νά γίνονται μέσα σέ ορισμένα πλαίσια τού συστήματος ισορροπίας τής Pax romana.
Αλλιώς υπήρχε σοβαρός ο κίνδυνος νά καταφθάσουν οι ρωμαϊκές λεγεώνες, νά εξανδραπονδίσουν πόλεις καί περιοχές καί νά τίς οργώσουν γιά παραδειγματισμό τών υπολοίπων.
Στήν εποχή τής Pax banka έχουμε ανάλογες καταστάσεις.
Ο Μπάνκστερ νά παίρνει τά “τού Μπάνκστερος”.
Οι μπανκστερικές λεγεώνες αποστέλλονται ώπου καί όταν χρειάζεται (Γιουνγκοσλαυΐα, Ιράκ, Λιβύη, Μάλι, Συρία, κ.λ.π.).
Μιά κάποια λύση γιά απελπισμένες πόλεις ήταν παλιά, αλλά καί σήμερα, η συμμαχία μέ φιλόδοξα ανερχόμενους βαρβάρους, ειδικά όταν αυτοί μπορούσαν καί θέλανε νά απειλήσουν τήν τότε, όπως καί τήν σημερινή, αυτοκρατορία.
Μιά κάποια λύση γιά πόλεις τότε, όπως καί σήμερα, πού βρίσκονταν καί βρίσκονται στά γεωπολιτικά όρια τριβής καί ανταγωνισμού τής αυτοκρατορίας μέ τίς μάζες καί τήν επιρροή ισχυρών βαρβάρων σπουδαρχίδων.
Όλα θέμα επιλογής καί τότε καί σήμερα.
Από τήν μιά οι αυτοκρατορικοί ραβδούχοι καί από τήν άλλη τό μογγολικό μαστίγιο.
Από τήν μιά οι κυνικοί τής σαμπάνιας καί λάτρεις τού γκόλφ καί από τήν άλλη οι αλκοολικοί τής βότκας καί λάτρεις τής ζωώδου βίας.
Από τήν μιά αγγλοσαξωνική ελίτ καί από τήν άλλη η ανέκφραστη καί κομμουνιστική κίτρινη ελίτ.
Όλα θέμα επιλογής καί τότε καί σήμερα.
Αυτά τά λίγα ώς πρός τίς επιλογές μας ώς χώρα-χώρος.
Οι  πολιτικές παρατάξεις τής χώρας καί η πλειοψηφία τής εντόπιας ελίτ έχει πρό πολλού επιλέξει τήν αυτοκρατορία μέχρι τελικής πτώσεως καί τά υπόλοιπα πού λέγονται είναι γιά νά περνά τήν ώρα του ο κόσμος πού βολοδέρνει στήν αγορά-καφενείο τής πόλης-χώρας μας.
Όσον αφορά τό νόμισμα όλοι ορκίζονται στό ρωμαϊκό σησέρτιο καί τό αποθηκεύουν ανηλεώς καί οι ίδιοι πωλούν στό πόπολο τήν ιδέα ενός τοπικού νομίσματος πού υποτίθεται θά τό τρώνε καί θά χορταίνουν, ενώ οι ίδιοι θά τό έχουν στιβαγμένο γιά χρήση στίς τουαλέτες των καί ενίοτε ώς ανταμοιβή στό πόπολο γιά τήν υπηρετική του προσφορά.
Η πολιτικοοικονομική μας ελίτ δέν είναι χαζή.
Έχει σωρεύσει πλήθος σησερτίων στίς μπανκστερικές μητροπόλεις.
Πολύ θά τήν βόλευε νά πληρώνει τούς εντόπιους σκλάβους μέ έγχρωμα χαρτάκια καί νά ξοδεύει τά σησέρτια στά μπανκέτα τών εξουσιαστών συγκλητικών τρέφοντας τήν ψεδεύσθηση ότι αποτελεί κομμάτι της.
Αλήθεια πόσο μακράν νυχτωμένη είναι η όποια μας ελίτ;                                                       Βαυκαλίζεται μέ τήν ιδέα ότι όλα αγοράζονται μέ σησέρτια.
Καί οι τίτλοι ευγένειας τής μπανκστερικής αυτοκρατορίας.
Όπως ο θανών ιθαγενής Νιάρχος πού ζήτησε νά τόν θάψουν στήν Ζυρίχη.
Ακόμα καί νεκρός ελπίζει.
Καί τί μέλλει γενέσθαι μέ τούς κατοίκους τής πόλης-χώρας μας στά πλαίσια τής αυτοκρατορίας;
Έχουν προοπτικές καί περιθώριο αντίδρασης;
Θά έλεγα ότι έχουν ούτε περισσότερες, αλλά ούτε καί λιγότερες προοπτικές από άλλες πόλεις τής αυτοκρατορίας τών μπάνκστερς.
Καί πρώτα-πρώτα πρέπει νά απαλλαχθούν από τήν δουλική αντίληψη ότι είναι έρμαιο στίς διαθέσεις τών άξεστων  εντόπιων κρατικοεπιστατών καί νά μάθουν νά μήν τούς ανέχονται όταν μέ περισσό θράσος τού παίρνουν τόν κόπο τους από τά χέρια τους.
Στούς κρατικοεπιστάτες βασίζοναι καί οι διάφοροι αγάδες-προύχοντες τής πόλης-χώρας μας.
Στήν πραγματικότητα τούς υπηρετούν καί ευτελίζονται καί οι ίδιοι, γιατί ενώ πολλοί από αυτούς μπορούν νά πετύχουν πολλά περισσότερα, τούς έχουν εγκλωβίσει στό δημόσιο μαντρί τής μιζέριας καί τούς τρέφουν μέ τά υπολείμματα πού περισσεύουν από τό πλιάτσικο πού κάνουν στούς πολλούς.
Τούς μάθανε νά ζούνε στά δημόσια κλουβιά καί νά περιμένουν τήν τροφή τους, υποπολλαπλάσια τής ποσότητας πού οι μεγάλοι καί οι “έξυπνοι” ιδιοποιούνται.