Από την είσοδό μας στην ΕΟΚ και μετά από όσα κεφάλαια μέσω Πακέτων, Κονδυλίων και Επιχορηγήσεων ήρθαν στην Ελλάδα, αντί να οδηγήσουν σε σύγκλιση με την ΕΕ, πήγαν στη διαφθορά και σε εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων, καταρρακώνοντας έτσι ότι θεσμούς είχαν απομείνει όρθιοι, και πιέζοντας ακόμη πιο χαμηλά την ανταγωνιστικότητα της χώρας.
Βρέθηκαν βέβαια και κάποιοι που προσπάθησαν να κάνουν μεταρρυθμίσεις, αλλά τα συνδικάτα με τις απεργίες και τις κατηγορίες για πλουτοκράτες και καπιταλιστές, συνέχισαν και συνεχίζουν την ανεύθυνη συμπεριφορά και την κοντόφθαλμη πολιτική τους των τελευταίων 40 ετών, που κατέστρεψαν κάθε Eλληνική βιομηχανία και απέκλεισαν την εισροή ιδιωτικών επενδύσεων στη χώρα.
Σε αυτή τη χώρα υπάρχουν δύο ειδών πολίτες.
Ο Ελληναράς πολίτης που επιθυμεί διακαώς την επιστροφή στο παρελθόν και ο Έλληνας πολίτης που παίζει το τελευταίο του στοίχημα, ποντάροντας όση εμπιστοσύνη, ελπίδα και ψυχικά αποθέματα του έχουν απομείνει ,στο ότι θα βρεθεί κάποιος που θα αναλάβει το τιμόνι και θα ακολουθήσει το σωστό δρόμο, όχι τόσο ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να πληρώσει το χρέος της, όσο ώστε να καταφέρει να αλλάξει.
Πάρτε το χαμπάρι, το πρόβλημά μας δεν είναι αν θα μείνουμε στο σκληρό πυρήνα του ευρώ ή η επιστροφή σε Εθνικό νόμισμα, αλλά αν είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε νοοτροπία.
Ο λογαριασμός θα έρθει ότι και να γράφετε,μόνο οι αφελείς πιστεύουν ότι υπάρχει σωτηρία χωρίς ζόρια.
Oι έξυπνοι μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων, οι βλάκες από τα δικά τους και οι αδιόρθωτοι ποτέ.
Κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, δεν υπάρχει ουδεμία ρεαλιστική πιθανότητα της παραμικρής αντίδρασης από πλευράς των λοβοτομημένων ψηφοφόρων υπηκόων του Προτεκτοράτου.
Δεν διαθέτουν πια ούτε αξιοπρέπεια, ούτε όραμα, ούτε ελπίδα, ούτε πίστη.
Οι δε φαντασιακοί και παρωχημένοι πλέον ιδεοληπτικοί διαχωρισμοί , δεν αντέχουν στην πραγματικότητα της πτωχευμένης χώρας και δεν αφορούν τους πλήρως και υπερταξικά ισοπεδωμένους πολίτες.
Ο άνεργος, ο μίζερος, ο φτωχοποιημένος, δεν έχει κάτι να μοιράσει με τον απέναντι ”αντίπαλο-οπαδό”, που βουλιάζει αργά στο ίδιο έλος.
Απαιτείται ΑΦΥΠΝΙΣΗ των ανοήτων και άβουλων αμνών, αλλά κι αυτό ακόμα, δυστυχώς, μοιάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας…..

Μίσος, διαχωριστικές γραμμές, εμφυλιοπολεμικές κραυγές και επικίνδυνες, ιδεοληπτικές εμμονές, χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ο ανθρωπισμός είναι κατάκτηση του ουμανιστικού κινήματος του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού πνεύματος και των συγχρόνων κοινωνιών και όχι κάθε μουχλιασμένης ιδεοληψίας.
Ο καθένας προσπαθεί να επιβάλλει την ”αλήθεια” του στους άλλους και όταν δεν το καταφέρνει, τους χαρακτηρίζει αρνητικά, τους επιτίθεται και τους …μισεί.
Το αδελφοκτόνο μένος, η διχόνοια και η αλληλοσφαγή, πάντα υπήρξαν τα ανίκητα ελαττώματα της φυλής.
Οποτε καταφέραμε να παραμερίσουμε τις διχαστικές τάσεις και να δράσουμε ενωμένοι για έναν κοινό σκοπό, πάντα μεγαλουργήσαμε.
Στην κομπλεξική, ακαλλιέργητη, εγωπαθή ΝεοΓραικύλικη Ελληνική κοινωνία , κυρίαρχος είναι ο φιλοτομαρισμός, η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο (τον παρόντα και τον μελλούμενα ερχόμενο), η διαφθορά, ο υλισμός, η ηθική κατάπτωση, η αναξιοκρατία, η φαυλότητα, η απάθεια και η παραίτηση από οτιδήποτε, καθιστά τον άνθρωπο -άνθρωπο.
Το πρόβλημα είναι πρόβλημα τερατώδους ελλείμματος Παιδείας-Ψυχικής Καλλιέργειας-Αυτοσυνείδησης των πολιτών .
Οι πολιτικές προσεγγίσεις που τσουβαλιάζουν για την ευκολία μας συμπεριφορές και ομάδες, αποτελούν παραπλανητικές – βολικές (κατά περίπτωση) ερμηνείες, του παρακμιακού φαινομένου που βιώνουμε.
Κυριαρχούν η απληστία, η ασυδοσία, αλλά κυρίως είναι η υψηλή κατά κεφαλήν ανοησία που καθιστά τις πένουσες πλειοψηφίες ανά τη γη πειθήνιες υπηρέτριες των παγκόσμιων κεφαλαιοκρατών.
Η συνεχής επιλογή αχρήστων στα ύπατα πολιτικά αξιώματα, διαιωνίζουν το αδιέξοδο και καταδικάζουν στη μιζέρια ανθρώπους και λαούς .
Ποιός είναι ο ‘’ ανεπτυγμένος κόσμος’’ ;
‘’Ανεπτυγμένος’’ σε ποιόν ακριβώς τομέα, με ..ανάπτυξη που αφορά πόσους και ποιούς;
Εις βάρος πόσων και ποιών επιτυγχάνεται η ‘’ανάπτυξη’’ στην οποία αναφέρονται;
Περνούν βιαίως καθημερινά στην κρεατομηχανή εκατομμύρια κι από το αίμα τους καλοπερνάνε ελάχιστοι.
Αριστερός ή Δεξιός, φιλόπατρις ή άπατρις, άνθρωπος ή ερπετό, δεν είναι κανείς σύμφωνα με τις δηλώσεις του.
Μόνο οι επιλογές και η καθημερινή μας πρακτική μας χαρακτηρίζουν.
Οι εύκολες αρνητικές ταμπελίτσες, οι αφορισμοί και οι απαξιωτικές αλληλοκατηγορίες, θολώνουν μόνο τα νερά, προσπαθώντας ματαίως να ‘’κρύψουν’’ τις τραγικές ομοιότητες ,των  συγκρουόμενων ‘’αντίπαλων’’ στρατοπέδων.

Ενδιαφέρονται για αυτό που ενδιαφέρονταν πάντα.
Την παρασιτική μάσα,τό διορισμό, τη φοροαπαλλαγή, τό πλασματικό εφάπαξ, τήν πρόωρη συνταξιοδότηση και οτιδήποτε για να ικανοποιήσουν το μοναδικό τους ιδανικό: την κοιλιά τους, ιδανικά δε εις βάρος της κοινωνίας και με δανεικά.
Οι κλασικοί αριστεριστές, ενδυναμωμένοι με τους τερμίτες που το 09 ψήφιζαν “λεφτά υπάρχουν” γιατί ήθελαν εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης…αυξήσεις.
Σε αυτό το κοινωνικό φαινόμενο, του ασκεριού τερμιτών που οδηγούν δημαγωγοί της κακιάς ώρας δεν μπορεί κανένας να δείξει ανοχή.
Ο εμφύλιος από τό 2009 εως το 2015 έληξε και οι πιο οργανωμένοι, που είχαν και έλεγχο των πόλεων, νίκησαν.
Τα λεει κι ο Καλύβας στο βιβλίο του για τις ενδοκρατικές συγκρούσεις.
Η ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ ξεχύθηκε στους δρόμους με την ανατριχιαστικές ιαχές “λεφτά υπάρχουν”, “βαρκιζα τέλος”, “γερμανοτσολιάδες” και αλλα εμφυλιοπολεμικά για όσους ηταν κατα του επιδόματος άγαμης θυγατέρας, του θεμελίου της δημοκρατίας μας.
Υπουργοί εδάρησαν (με καλή βία ομως), ανθρωποι κάηκαν ζωντανοί μαζι με τα αγέννητα μωρά τους γιατι δούλευαν, δεκάδες χιλιαδες επιχειρήσεις έκλεισαν, 1.500.000 ιδιωτικοί υπάλληλοι, αποκλειστικά, έμειναν άνεργοι, για να μην απολυθεί ούτε μισός επίορκος.
Ποιοι ειναι λοιπόν οι θύτες και ποιοι τα θύματα;
Ποιοι ειναι στην Μακρόνησο της ανεργίας και ποιοι στην στοργική αγκαλιά του κράτους και παρακράτους της Κρατικής Ζάχαρης;
Οι Φωτόπουλοι πολεμούν τόσο σκληρά για να μην κοπεί ούτε ένα επίδομα πλύσης χειρών, ούτε μια σύνταξη στα 45, κι οι εκτός ΔΕΚΟ ας ψοφήσουν όλοι ,διότι αν χάσουν αυτον τόν πόλεμο τούς περιμένει το ειδικό δικαστήριο δοσιλογων.
Αν κερδίσουν, θα βγούν και βουλευτές.
Κι ομως, με απίστευτο οργουελικό θράσος, ονομάζουν το άσπρο μαύρο, τους προνομιούχους θύματα,τους άνεργους-φοροφυγάδες,  τους πολυτελώς σιτιζόμενους απο τα δάνεια των ξένων (μέχρι κι επίδομα φραπέ παίρνουν στην ΓΕΝΟΠ) πένητες.
Τους 800.000 ΔΥ που βυζαίνουν την χώρα τους ονομάζουν θύματα, τους παράνομους μετανάστες τους ονομάζουν πρόσφυγες, τους τραφικερ και τα όργανα του Ερντογαν, φιλάνθρωπους…
Μόνο που ο αγώνας τους πλέον ειναι κατά της πραγματικότητας της ίδιας.
Σαν τον αστικό μύθο του ενωματαρχη της χωροφυλακής που απαγόρευσε στην περιφέρεια του την πάλη των τάξεων και τους σεισμούς.
Μονο που 40 τέτοιοι ενωματαρχες ειναι πιά η κυβέρνηση μας και θεωρούν οτι ο νόμος της βαρύτητας, ειναι νόμος του Ελλαδιστάν και θα περάσουν μια τροπολογία να τον αλλάξουν…
Τα πράγματα λοιπόν ειναι πια δαρβινικά, λαοί χωρισμένοι απο την πραγματικότητα πεθαίνουν και εξαφανίζονται, συνήθως μέσα σε τραγωδίες και κλάματα.
Ζούμε στο 1438, όταν ο σοφός λαός της Πόλης, μετά την συμφωνία της Φλωρεντίας-Φερραρας, φώναζε στον Πατριάρχη “ανάξιος” και στον αυτοκράτορα “Φραγκος γέγονες”.
Επέλεξε ο Ελληνας, κάλιο 200.000 μουσουλμάνοι τον χρόνο και τζιχάντ, παρά φακιόλι ευρωπαϊκό.
Άντε και Καλή Σαρία.

Όπου και να πας να ψάξεις για δουλειά ζητούν το βιογραφικό σου, την επαγγελματική σου προϋπηρεσία, σου παίρνουν συνέντευξη να δουν την ισορροπία σου, τη συγκρότηση, τις ιδέες, τα χαρίσματα, τα ελαττώματα, κλπ.
Με λίγα λόγια θέλουν να μάθουν “τι τύπος είσαι, που ήσουν πριν και τι έκανες”.
Στην ελληνική κομματική πολιτική όπου η “Επιχείρηση που ζητά εργαζόμενους” είναι η χώρα , δεν ισχύει τίποτε από τα παραπάνω! Χωρίς εχέγγυα, πρότερη εμπειρία και χειροπιαστά αποτελέσματα στο πρότερο έργο σου, εντιμότητα βίου (βλέπε Ε1 και Ε9…), στοιχειώδη ευφυΐα, ψυχική ισορροπία.
Όσον αφορά αυτή τη ρημάδα την αυτοκριτική , δεν θα υπάρξει, γιατί είναι ξένο σώμα στην μικρόψυχη, μίζερη και καταγγελτική ιδιοσυγκρασία αυτών των τύπων.
Το επικίνδυνο όμως είναι ότι παίζουν αυτό το ρόλο στην ευρωπαϊκή ή καλύτερα “δυτική” πολιτική σκηνή όπου ο κόσμος είναι πιο πολιτισμένος, πιο ειλικρινής και πιο προσγειωμένος στη πραγματικότητα.
Οι δυτικοί έχουν πείρα αιώνων, εξελίχθηκαν, πέρασαν από πυρ και σίδηρο, δέχτηκαν τον ελληνικό πολιτισμό, αφομοίωσαν και αξιοποίησαν τον ορθολογισμό.
Δεν τα απέβαλλαν όπως οι ανατολίτες.
Ανέπτυξαν το κοινοβουλευτικό σύστημα, απελευθέρωσαν την επινοητικότητα και το ταλέντο από τα δεσμά του ιερατείου, έδωσαν βαθμούς ελευθερίας σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Και έρχονται τώρα κάτι μικροεπαρχιώτες, μεγαλωμένοι σε κομματικά “στεγανά δοχεία” και τους κουνάνε το δάχτυλο ανενδοίαστα με το θράσος της άγνοιας.
Η ασφαλίτικη και προπαγανδιστική μεθοδολογία έχει κάνει θαύματα.
Στη χώρα ευνοείται ο καταγγελτικός λογος, η δυσφήμηση και η συνομωσιολογία.
Έτσι ο επαρχιωτισμός και η αμορφωσιά του κάθε βαρεμένου (ο οποίος μπορεί να έχει και διδακτορικό… ή να ήρθε και από το εξωτερικό απ’ όπου πέρασε αλλά δεν ακούμπησε) βρίσκει διέξοδο στην κατάκριση, τον ψόγο και το κράξιμο.
Σε όποιο πόστο και αν βρεθεί ο παραπάνω τύπος μπλοκάρει τον ορθολογισμό.
Βιώνουμε μια ολοκληρωτική καθημερινή “καταδίκη εις θάνατο” της λογικής αλλά και της μπέσας.
Δαιμονοποιούνται εννοιες (αριστεία), αντικείμενα (κάλπη, κάμερα) όπως και αρχές (μπέσα).
Μικρόνοες, αργόσχολοι, μικροαστοί, συμφεροντολόγοι, εμπαθείς, πυροβολημένοι,έχουν συνασπιστεί με συγκολλητική ουσία τη μετριότητα και τον υλισμό.
Φωνάζουν δυνατά, φροντίζουν να φαίνονται συνεχώς, συνδικαλίζονται, κατεβαίνουν υποψήφιοι…. γεμίζουν τα κενά τους. Είναι οι καλύτεροι προστάτες και οι ιδεολογικοί εμπνευστές ενός ληστρικού οικονομικο-πολιτικού συστήματος, που επιβάλει το κράτος αλλά και σύμπασα η κοινωνία να τα “αρπάζει” από τους λίγους που δουλεύουν και να τα δίνει στους πολλούς που δεν δουλεύουν.
Ποτέ τόσο λίγοι δεν δούλεψαν τόσο πολύ για τόσους πολλούς, όσο στην Ελλαδική μεταπολίτευση.
Είναι αυτοί που εξισώνουν τον άξιο και τον τεμπέλη και αναγκάζουν τον ιδιώτη να πληρώνει τον ίδιο και τον έναν και τον άλλον. Είναι αυτοί που νομιμοποίησαν τα “πολιτικά κριτήρια” στις πάσης φύσεως επιλογές, καταργώντας την αξιοκρατία. Είναι αυτοί που ιδεολογικά και με κάθε άλλο δυνατό τρόπο στήριξαν όσο δεν πήγαινε άλλο το μεταπολιτευτικό παρακράτος. Τούτη η γενιά, η Μετα-Πολυτεχνική γενιά, εξελίχθηκε σε ότι ασχημότερο έχει δει η ελληνική κοινωνία. Είναι η γενιά της Ευκολίας.
Η γενιά του “χαρτιού-πτυχίου”, του ‘να περνάμε καλά”, του “κάτσε καλά Γεράσιμε”, του Κλικ, του χαβαλέ.
Νομίζω ότι ποτέ δεν υπήρξαν στον τόπο αυτό τόσοι πολλοί αμόρφωτοι με πτυχίο, τόσο ατάλαντοι και τόσο κακομαθημένοι.
Αλλά πίσω από τα επιφαινόμενα κρύβεται η κυριαρχία του τύπου του διαβόητου μικρομεσαίου.
Ήταν η εποχή που καταργήθηκε η κακότροπη διδασκαλία των αρχαίων συγγραφέων από το πρωτότυπο, η εποχή που καταργήθηκαν τα πρότυπα σχολεία και λίγο αργότερα η ιστορική ορθογραφία-χάριν ευκολίας και μόνον.
Ήταν η εποχή που η Αυριανή πουλούσε 200 χιλιάδες φύλλα ημερησίως, η εποχή των “φεστιβάλ” που ανέβαζαν Μπρεχτ και πουλούσαν Μαρκούζε στους επιδοτούμενους τσοπαναραίους της Άνω Τραχανοπλαγιάς.
Η εποχή της βασιλείας του αγράμματου μικρομεσαίου μικροϊδιοκτήτη ο οποίος μισεί οτιδήποτε Ανώτερο, οτιδήποτε Πνευματικό, όμως θέλει να ξέρει και κανένα τσιτάτο για να το παίζει κάργα προοδευτικός ή να ρίξει τη Σούλα.
Αυτός ο τύπος ανθρώπου ξεκίνησε δειλά μέσα στη δεκαετία του 60 να βρει το ρόλο του στην Ιστορία .
Σαν χαμαιλέοντας άλλαζε “πολιτική προτίμηση” ανάλογα με το περιβάλλον και τις συνθήκες.
Αυτός επέβαλε τους όρους του παιχνιδιού στην πολιτική, στην αισθητική, στην τέχνη, στην εκπαίδευση, στην οικονομία.
Και έκανε τα παιδιά του ίδια κι απαράλλαχτα.
Τους αγόρασε μεν πτυχία από το εξωτερικό, αλλά ήταν αδύνατο να μορφώσει ανθρώπους.
Αυτές οι μειοψηφίες ,τα μικροαστικά παράγωγα-κατάλοιπα – πού αναπτύχθηκαν ελεύθερα τα τελευταία χρόνια μέσα στον κρατισμό, την αναξιοκρατία και το “κυνήγημα” του παραγωγικού και ταλαντούχου έλληνα από κάθε πόστο.
Ο “τρίτος δρόμος” πού εισήγαγε ένα παρεάκι άεργων, ανεπάγγελτων και κρατικοδίαιτων, οι οποίοι απέκτησαν υλικό πλούτο από δημόσιο χρήμα χωρίς ιδέες, εφαρμογή, κόπο, ρίσκο αποτυχίας και χειροπιαστό αποτέλεσμα.
Ήρθε λοιπόν μετά από τόσα χρόνια σε αυτό το διαβρωμένο σύστημα η ώρα των μειοψηφιών να κυβερνήσουν, αφού ήδη έκαναν κουμάντο στο μαθητικό, στον φοιτητικό, στον δημοσιοϋπαλληλικό, στον Δημοτικό αλλά και στον τραπεζιτικό συνδικαλισμό. Γαλουχημένοι συνδικαλιστές με διαβρωμένες αρχές, από τη τρυφερή ηλικία των 15 ετών, με όπλα την καπηλεία και τη συκοφαντία, με κομματικό βιογραφικό χωρίς καμία δραστηριότητα επαγγέλματος.
Πέρασαν από το αμφιθέατρο στον σύλλογο, από τον σύλλογο στη βουλή και από τη βουλή στην κυβέρνηση. Επειδή τους το επέτρεψε ο ξεβολεμένος ενδιάμεσος συμφεροντολόγος ψηφοφόρος.

Μη γελιόμαστε. Αυτοί είναι τώρα κυβέρνηση επί της ουσίας.

Ο Juan Pablo Bohoslavsky (εμπειρογνώμονας ΟΗΕ), επισκέφθηκε την Ελλάδα μεταξύ 30 Νοεμβρίου και 8 Δεκεμβρίου 2015 και στην έκθεσή του, που υποβλήθηκε στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια την υπάρχουσα οικονομική κατάσταση της Ελλάδας κατά τομέα και επισημαίνει τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχουν σημειωθεί.
Ειδικότερα, αναφερόμενος στο τρίτο μνημόνιο, αναφέρει ότι τα επιπλέον μέτρα λιτότητας δεν πρέπει να λαμβάνονται εις βάρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εκφράζει την ανησυχία του ότι μερικά από τα μέτρα αυτά μπορεί να είναι ασυμβίβαστα με το διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Συχνά οι δοκιμασίες τής ζωής, διαρκούν εβδομάδες, μήνες, χρόνια.
Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε ότι υπάρχει διέξοδος σωτηρίας και απαλλαγής μας από όλα αυτά,για ν’ αναπνεύσουμε ελεύθερα, επιτέλους.
Οσο μεγαλύτερο καί δυσεπίλυτο τό θέμα τής ζωής μας, τόσο περισσότερο κλεινόμαστε στον εαυτό μας και η απαισιοδοξία μάς τυλίγει.
Με τη συμπεριφορά μας αυτή, προσκαλούμε τον αρνητισμό,πού δέχεται “την πρόσκλησή μας”, έρχεται για να μείνει καί να μάς αυτοσαμποτάρει.
Όμως όπως έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ ,”ακόμα και η πιο σκοτεινή νύχτα τελειώνει και ο ήλιος ανατέλλει”
Όλοι οι τάχατες “οικονομικοί αναλυτές” έχουν πάρει διαζύγιο με την κοινή λογική και βεβαίως με την επιστήμη,γιατί αγνοούν βασικές αρχές της οικονομίας…
Το χρήμα αντιπροσωπεύει παραγωγή.
Άρα όπως και η ενέργεια δεν παράγεται εκ του μηδενός.
Μηδενική παραγωγή συμεπάγεται χρήμα χαμηλής αξίας.
Μηδενική παραγωγή με ισχυρό χρήμα ,συνεπάγεται μηδενική κυκλοφορία χρήματος, δηλαδή φτωχοποίηση του πληθυσμού.
Ένας τόνος γεωργικών προιόντων κοστίζει 250 δολάρια.
Ένας τόνος βιομηχανικών προίόντων 10 – 100 χιλ δολάρια και ένας τόνος προιόντων υψηλής τεχνολογίας 1 δισ δολάρια.
Η Ελλάδα στους δείκτες παραγωγής καινοτομίας-τεχνολογίας είναι 99η στον κόσμο, στην ίδια θέση με την Μποτσουάνα.
Η χώρα, με πολιτικές αποφάσεις, διάλεξε την “ανάπτυξη” με δανεικό χρήμα και εισαγώμενη εργασία, συνταγή που όχι μόνο νέκρωσε την παραγωγή, αλλά απαξίωσε και την όποια παραγωγική τεχνογνωσία.
Στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (Βρυξέλλες), το κοινό νόμισμα κυκλοφορεί σε μικρές ποσότητες στις περιφέρειες μέσω δανεισμού (Ελλάδα).
Το αποτέλεσμα είναι η καταλήστευση των επαρχιών μέσω της παραγωγής προϊόντων με μικρή κυκλοφορία χρήματος, που εξαθλίωσε τους πληθυσμούς (λιτότητα) με ταυτόχρονο πλουτισμό της Ρώμης (Βερολίνου).
Στή μικρή μας  μας Σοβιετία “, αντί οι δαπάνες να προσαρμόζονται στις δυνατότητες κάποιοι”αποφασίζουν” ότι οι δυνατότητες θα προσαρμοσθούν στις δαπάνες.
Πως αυτοί οι άνθρωποι ξεγελούν κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό τους και τόν κόσμο, σκαρφιζόμενοι απίθανες και απίστευτες δικαιολογίες, σίγουρα αξίζει να γίνει case study.     Έχει ενδιαφέρον  να ρίξουμε μια ματιά στους πίνακες εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους, όπως αυτοί προβλέπονται από μια συμφωνία, που οι Έλληνες πολίτες θυμίζω έχουν εγκρίνει τρείς φορές με τη ψήφο τους.
Η δεκαετία 2015-2025 είναι επιβαρυμένη με περίπου 8 δις ετησίως σε υποχρεώσεις εξυπηρέτησης χρέους.
Τη δεκαετία 25-35 τα πράγματα επιβαρύνονται κατά 1 επιπλέον δις ετησίως περίπου.
Τη δεκαετία 35-45, άλλοι τη θέλουν με επιβάρυνση ενός ακόμη δις ετησίως, ενώ άλλοι την θέλουν τη χειρότερη δεκαετία με ετήσιες υποχρεώσεις γύρω στα 13 δις κατά μέσο όρο.
Κι όλα αυτά, σε μια οικονομία που το ΑΕΠ της συρρικνώνεται διαρκώς, που η φοροδοτική ικανότητα του πληθυσμού της έχει εξαντληθεί.                                                                                                         Ηδη από το 2015 (έτος κολασμένο που έφερε δανειακές υποχρεώσεις 20 δις), που δεν θα μπορεί κανείς να αντλήσει πόρους από την εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας ,καθώς θα έχει υποχρεωθεί μέσω των “ανεξάρτητων αρχών” όπως το ΤΑΙΠΕΔ και το νέο υπό σύσταση ταμείο ιδιωτικοποιήσεων ,να την ξεπουλήσει με εξευτελιστικούς όρους-χωρίς καμία δυνατότητα παρέμβασης… μιας μαριονετίστικης κυβέρνησης.                                                                            Ακριβώς όπως έγινε με τον ΟΛΠ που δείχνει το δρόμο της νέας εποχής για την Ελλάδα.
Πράγματι, πρέπει κάποιος να είναι ηλίθιος για να πιστεύει ότι όταν το ΔΝΤ έκρινε το 2010 το ελληνικό χρέος μη βιώσιμο με λόγο χρέους/ΑΕΠ 120%, να θεωρεί ότι μετά από μια εξαετία οικονομικής καταστροφής, το 2016 με λόγο χρέους/ΑΕΠ πάνω από 170%, το χρέος καθίσταται βιώσιμο.
Φως στο τούνελ αρχίζει να υπάρχει τη δεκαετία 2045-2055 ,κι αυτό υπό την αίρεση ότι δεν θα υπάρχουν νέα δάνεια και χωρίς να υπολογιστεί το πως επηρέασε την κατανομή η δανειακή συμφωνία των 40 δις του Ιούλη.
Με άλλα λόγια, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.
Μπορούμε να συνεχίσουμε να ακούμε κούφια λόγια υποσχέσεις και δεσμεύσεις και να συνεχίσουμε την πορεία προς τη μιζέρια και την εξαθλίωση.
Ή …να προσπαθήσουμε να την ανακόψουμε.