Τί προσπαθούν τελικά οι κυβερνώντες να εφαρμόσουν μέ τις “εναλλακτικές τους καλλιέργειες”,με όλο αυτο τόν πανικό που συνεχίζουν να σπέρνουν…
Τα δημοψηφίσματα είναι πολύ έξυπνο κόλπο εκτόνωσης της δυσαρέσκειας, χωρίς άλλες συνέπειες.
Στις 5 Ιουλίου 2015 οι Έλληνες με ένα 62% απέρριψαν με το “ΟΧΙ” την πρόταση Γιούνκερ ( η οποία είχε αποσυρθεί και ως εκ τούτου δεν υφίσταται) και μια εβδομάδα μπροστά στο χάος και την καταστροφή οι ίδιοι στις δημοσκοπήσεις με ποσοστό 80% ,ζητούσαν την υπογραφή οποιασδήποτε συμφωνίας ,ακόμα και αυτή του Γιούνκερ που απέρριψαν.
Για να εκτονωθούν οι εσωκομματικές αντιδράσεις στον Σύριζα έκαναν δημοψήφισμα και μετά υπέγραψαν με την ησυχία τους το Μνημόνιο ΙΙΙ.
Με δραχμή θα άρχιζαν να ηχούν τα σήμαντρα, οταν τα νούμερα της οικονομίας ήταν δυσμενή.(κυρίως το ισοζύγιο)
Δεν υπαρχει οικονομολόγος που να πίστευε οτι η χώρα δεν πήγαινε στα βράχια πιο πριν από το 2008, που ο κ.Σημίτης μιλησε για ΔΝΤ.
Οι “εταίροι” όμως άφηναν να εννοηθεί στις αγορές ότι θα προστάτευαν την χώρα μας η οποία ήταν σε Επιτήρηση από το 2004 με τον Αλμούνια ,και έτσι την πάτησαν όλοι.
Ιστορικά οι πτωχεύσεις  τών Τρικούπη και Βενιζέλου, συνέβησαν στα απόνερα της Λατινικής ένωσης η πρώτη και της πρόσδεσης με την Χρυσή λίρα η δεύτερη .
Μάλιστα τα αποτελέσματα της χρεοκοπίας ήταν έντονα ,διοτι δεν άκουσαν τους οικονομολόγους εκείνους που ζητούσαν άμεση χρεοκοπία.
Αν και ο Βενιζέλος πλήρωνε ένα ποσοστό επί των τόκων και όχι των χρεωλυσίων.
Το περίεργο είναι οτι η ένωση κέντρου ,οι κκ.Παπανδρέου – Μητσοτάκης ,ανεγνώρησαν τα προπολεμικά χρέη -μέ Καπέλο και Τόκους Υπερημερίας ,πολλά από τα οποία αφορούσαν χρέη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ,τα χρέη του σιδηροδρόμου της θράκης επί Οθωμανών κτλ.
Δηλαδή η Γερμανία έκανε κούρεμα (τότε) ,και εμείς οι πλούσιοι τα πληρώσαμε με καπέλο δωδεκα χρόνια αργότερα!
Το σημερινό δίλημμα δεν είναι ευρώ η δραχμή αυτό είναι ψευτοδίλημμα και αυτό που πραγματικά υπονοείται είναι, αν θα πρέπει η χώρα να πάει σε full χρεοκοπία ή όχι.                                                                                                                                                                    Η κυβέρνηση  τού “ρόδα τσάντα και κοπάνα”, τυγχάνει ακόμα και σήμερα ιδιαίτερης συμπάθειας απο την καφενειακή πλέμπα ,παρότι τους εξαπάτησε λέγοντας οτι υπάρχει “άλλος δρόμος” μεσα στο ευρω ,και τελικά τους έφερε πολύ κοντά στην απόλυτη ενδεια και στην πλήρη διάλυση του κράτους “πατερούλη”, απο το οποίο εξαρτάται η επιβίωση ολων τους.
Συριζανελίτη αριστεροδέξιε  συμφεροντολόγε ψηφοφόρε , η επιτυχία ή η αποτυχία μιας οικονομικής πολιτικής θεωρείται επιτυχία ή αποτυχία οταν κρίνεται επι των οικονομικών στόχων που θέτει η εκάστοτε κυβέρνηση.
Αν στόχος σου είναι να γίνεις φτωχός και προβληματικός , τότε πάμε καλά,επιστρέψαμε στην υφεση.
Αν ο στόχος σου ειναι η ανάπτυξη (αριθμητική αυξηση του ΑΕΠ) και ενας απο τους ισχυρούς υποστόχους είναι η επιστροφή στις αγορές (κεφαλαιαγορές) και ο δανεισμός με επιτόκια Ε.Ε , τότε προφανώς δεν πάμε καλά.
Ποιός ηταν ο στόχος της κυβέρνησης που ψήφισες με απλά λόγια και οχι με ιαχές και κραυγές καφενείου ;
Η επιστροφή στις κεφαλαιαγορές δεν υπήρξε επίσημος στόχος τών  Συριζανέλ, δοθέντος του οτι μια μόνο φορά ακουσα τον Βαρούφ να μας το σκιαγραφεί ,ως βεβαία μελλοντική κατάσταση απο του βήματος της Βουλής.
Οι υποβαθμίσεις στο τελευταίο πεντάμηνο απο τον κάθε οίκο αξιολόγησης, μάλλον δεν είχαν κάνει το αυτάκι του Βαρουφ να ιδρώνει ,κατι που με κάνει να πιστεύω οτι πραγματικός του στόχος ηταν να γίνουμε περισσότερο φτωχοί και προβληματικοί.
Η επιβεβαρυμένη ψυχοπαθολογία του εγκεφάλου του Βαρούφ ,του επιβάλλει να αγνοεί την πραγματικότητα και να στήνει παιχνίδια που θα δημιουργούν υφεση, ωστε να επαληθεύεται για τις λάθος δυσοίωνες προβλέψεις του, ρίχνοντας το σφάλμα σε άλλους ακόμα και όταν ο ίδιος είναι υπουργός.
Συνέχιζε λοιπόν να πιστέυεις τον κάθε μούρλιακα με την κρυφή του ατζέντα, και σταμάτα να χρησιμοποιείς τον εγκέφαλο σου ,κάνε δηλαδή οτι εκανε και ο πατέρας σου στα 80′s….
Σού θυμίζω ότι ο αριστερούλης Περονιστής Adolfo Rodriguez Saa ,πρόεδρος τής Αργεντινής, κυβέρνησε για μιά ολόκληρη εβδομάδα.
Μόλις κατέρρευσαν οι συνομιλίες με το ΔΝΤ , βγήκε μπρός ο περήφανος σύντροφος και δήλωσε πτώχευση και στάση πληρωμών.
Με  κηρύγματα εθνικής ανάτασης ( κάτι μου θυμίζει αυτό), ξεκίνησε τα περί εθνικής ανεξαρτησίας και ξένων τοκογλύφων, αλλά τον πήραν με τις πέτρες μετά από μία εβδομάδα.
Δυστυχώς εμάς κατά πώς φαίνεται,θα μας πάρει παραπάνω…
Τη Δευτέρα λοιπόν ο σύντροφος Αδόλφος είχε 70% σε δημοσκόπηση, ενώ την Παρασκευή έμπαινε στο Σινούκ για Νικαράγουα.
Γιατί όπως και στην Ελλάδα , έτσι και στην Αργεντινή υπήρχε ο αρχικός Ραουλ Αλφονσίν (Ανδρέας Παπανδρέου) που διόριζε και έδινε επιδόματα ,και έτρεφε τα συνδικάλια σε ομάδες κρούσης δημιουργώντας “καθεστώς” ,έτσι ώστε μετά από πολλά χρόνια ο δεξιός Ντε λα Ρούα (παρά τα ΔΝΤ και τα μέτρα) να πέσει από κίνημα κατσαρόλας (αγανακτισμένοι -το πλέον δραστήριο κομμάτι ενός καθεστώτος ) και να αναλάβει ο  λαϊκιστής και “λεφτά υπάρχουν”… Adolfo Rodriguez Saa.
Σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, είναι εύκολο να μαζεύεις ψηφαλάκια όταν τάζεις τα πάντα σε όλους, ειδικά στους χθεσινούς ευνοημένους του κάθε Αλφονσίν.
Οι βολεμένοι είναι αυτοί πού επιβιώνουν σε κάθε πτώχευση,και κατά τά άλλα φταίνε οι τραπεζίτες , οι μονοπωλιακοί όμιλοι και οι γερμανοτσολιάδες,γενικά φταίει όποιος έχουν την υποψία ότι θα περικόψει τον κρατικό προϋπολογισμό του Πατερούλη Κράτους.                                          Κλείνει ο κύκλος της μεταπολιτευτικής αφήγησης, που ήθελε και το σκύλο χορτάτο και την πίτα στο πιάτο και μαζί του, η εφηβικού χαρακτήρα πολυτέλεια, του “άλλα λέω κι άλλα κάνω”, έφτασε ως εδώ.
Εχουμε να κάνουμε με συνθήκες πολέμου με άλλα μέσα, κι όπως ιστορικά γνωρίζουμε, όποιοι σε έναν πόλεμο παραμένουν στις ρομαντικές αιώρες της νοσταλγίας ή της ουτοπίας, απλώς μετεωρίζονται μόνοι τους σε μια παραζάλη άτοπη.
Σήμερα συμβαίνει μια αποδέσμευση από την κρατικοπολιτική κηδεμονία, το πελατειακό κράτος, την ανάθεση της τύχης μας σε διαφόρους παράγοντες.
Ο βίαιος και ωμός τρόπος που γίνεται αυτό, αποκαλύπτει τη σκοπιμότητα της μαζικής χειραγώγησης και όχι της κοινωνικής χειραφέτησης.
Η επίκληση της δημοκρατίας έγινε χειριστικό εργαλείο των αθέσμιτων θεσμών.