Επιφανές εμπόλεμο μέρος αποτελεί η Γερμανία στήν μεταενωσιακή της ύπαρξη, η οποία επιζητεί εναγωνίως -διαίτερα μετά τό ξέσπασμα τής μεγάλης τραπεζικής κρίσης- καί περισσότερο από πρίν τήν παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας πρός δημιουργία τών “Ηνωμένων Πολιτειών τής Ευρωπαϊκής Γερμανίας”.
Σχετικά μέ τόν “ξεσηκωμό” ενάντια στήν τραπεζική αναλγησία καί στήν σωτηρία τών τραπεζιτών από τά κράτη μέ τήν κρατική υπερχρέωση, τών πολιτικών τής λιτότητας καί τήν ανθρωπιστική κρίση πού προκαλούν, όπως επίσης καί τήν κοινωνική ανισσοροπία πού η κρίση επιφέρει, έτσι ώστε άπαντες νά έχουν ξεσηκωθεί εναντίον των τραπεζιτών, του 0,1% πού κλέβει, κερδοσκοπεί καί “δολοφονεί” στό όνομα τής απληστίας.
Οι ιδιωτικές τράπεζες όμως αποτελούν μόλις το 1/10 τών τραπεζών τής Γερμανίας, μά τά άλλα 9/10 νά ανήκουν στό “κράτος’,πιό συγκεκριμένα στίς ομοσπονδιακές συνιστώσες τού κράτους, γιά νά είμαστε ακριβείς.
Οι τράπεζες τού δημοσίου τομέα είναι οι λεγόμενες Landes banken (της χώρας) , καί οι Sparkassen (ταμιευτηρια).
Οι δεύτερες φαίνεται νά φέρουν τό κέντρο βάρους τού γερμανικού τραπεζικού συστήματος, τό οποίο στηρίζεται σέ απίστευτα μεγάλο βαθμό στίς καταθέσεις. Οι Landesbanken είναι καί αυτές τράπεζες τού δημοσίου, αλλά μέσω νομικών διεργασιών από τό 1998 καί γιά νά πάρει τό γερμανικό τραπεζικό σύστημα μιά χροιά από τήν ελεύθερη δυτική οικονομία, οι ιδιωτικές τράπεζες κατάφεραν να αποδεσμεύσουν έως έναν βαθμό τόν οικονομικό προστατευτισμό πού οι Landesbanken απολάμβαναν από τό κράτος.
Και πάλι, όμως η Ομοσπονδία έχει εγγυηθεί πώς αυτοί οι όροι θά αρθούν μέχρι το 2015.
Οι Landesbanken βρέθηκαν πιό εκτεθειμένες από τήν οικονομική κρίση τού 2008, καθότι στό ενεργητικό τους υπήρχαν τοξικά παράγωγα, τά οποία έπρεπε να “καθαριστούν” από τό γερμανικό δημόσιο.
Τότε άρχισαν καί οι “γκρίνιες”.
Έτσι γίνεται αντιληπτή η εμμονή τής Μέρκελ νά πληρώσουν γιά τήν κρίση οι ιδιωτικές “αμαρτωλές” τράπεζες καί οι “άσωτοι τού νότου”.
Εδώ βρίσκεται η πολιτική διάσταση τών δρώμενων, η οποία “επιζητεί” τήν διόρθωση τής προκληθείσας χρηματοπιστωτικής φούσκας, αλλά συγχρόνως έχει καί πολύ βαθύτερες αιτίες, οι οποίες μάς οδηγούν πίσω σέ γεγονότα περασμένων δεκαετιών.
Σέ κάθε περίπτωση όμως, η βάση τού Αγγλοσαξωνικού μοντέλου βασίζεται ακόμα στήν απορρύθμιση, δηλαδή στην ενδυνάμωση τού ιδιωτικού επενδυτικού τομέα, ενώ στό Γερμανικό οικονομικό σύστημα ισχύει τό ακριβώς αντίθετο.
Καί τά δύο οικονομικά συστήματα αντικατοπτρίζουν αρχές καί κοινωνικά δόγματα, πού τά δόμησαν στήν ιστορική τους πορεία καί καθόρισαν ανεξίτηλα καί τούς στόχους τών γεωπολιτικών τους επιδιώξεων.
Στόν μέν αγγλοσαξωνικό κόσμο αντικατοπτρίζεται η υπέρμετρη “ελευθεριότητα” πού κέρδισε η αγγλική αυτοκρατορία καί τό “θεϊκό’ δικαίωμα παγκόσμιου ελέγχου τής παραγωγής, τής διάθεσης τών προϊόντων, τού ορισμού τής ‘δίκαιης”υπεραξίας καί τού απόλυτου ελέγχου τών νομισματικών αξιών.
Στό γερμανικό μοντέλο υπερισχύει η λουθηρανική νοοτροπία τής εργασίας, τής αποταμίευσης, τού χαμηλού ρίσκου, τής προσκόλλησης στίς παραδοσιακές ηθικές κοινωνικές αρχές, αξίες, οι οποίες τήν “νομιμοποιούν’ στήν αναζήτηση τού δικού της ζωτικού χώρου κυριαρχίας.
Ο βαθύτερος καί μακροπρόθεσμος γερμανικός στόχος είναι η πραγμάτωση τού σχηματισμού τής μεγάλης ευρασιατικής δύναμης, η ένωση τών Ηνωμένων Πολιτειών τής Ευρωπαϊκής Γερμανίας με τήν Ρωσία, παντείω τρόπω καί η αναδίπλωση τής Αμερικής σέ ρόλο περιφερειακού ηγεμόνα ή περιφερειακού παίχτη όπως έγινε μέ τήν Αγγλία.
Ο γερμανικός “μυστικιστικός” εθνικισμός θέλει τόν εαυτό του στόν ρόλο τού Καρλομάγνου στήν επερχόμενη πολιτισμική (ίσως και όχι μόνον) σύγκρουση μεταξύ τής Ευρασίας και τής Κίνας.
Η μεγάλη αλλαγή πού επιχειρήθηκε από τήν δεκαετία τού εβδομήντα από τήν κυρίαρχη εξουσιαστική διεθνή κοινότητα απέβλεπε στήν αλλαγή τού παγκόσμιου συστήματος υποταγής μέ όρους πιά καθαρά χρηματιστικούς, ώς τό κυρίαρχο μοντέλο κυριαρχίας σέ πλανητική βάση (αγγλοσαξωνικό μοντέλο ελέγχου).
Ελέγχθηκαν περιοχές καί χώρες δύστροπες μέ μαεστρικό τρόπο, όπως η Σοβιετική Ένωση μέ τά κράτη δορυφόρους της καί η Κίνα.
Μέσον αυτού τού πλαισίου αλλαγής εξουσιαστικού προτύπου ήταν η τρομακτική αύξηση τής καταναλωτικής ρευστότητας στίς δυτικές χώρες μέ παράλληλη μετατόπιση τής παραγωγικής βάσης αναγκαίων βιομηχανικών αγαθών στίς νέες (σέ διαδικασία ελέγχου) χώρες.
Ο στόχος ήταν νά ελεγχθούν μέσω τών επενδύσεων σέ αλυσίδες παραγωγής οι εξαθλιωμένες ατέλειωτες προλεταριακές μάζες σέ συνθήκες πρωτοκαπιταλιστικής εκμετάλλευσης, παρέχοντας δέ συγχρόνως τά αναγκαία καί μή καταναλωτικά βιομηχανικά αγαθά στούς ελεγχόμενους δυτικούς μαζάνθρωπους, όσο τουλάχιστον η φούσκα τής ρευστότητας θά τό επέτρεπε. Παράλληλα, η τρομακτική ρευστότητα θά επέτρεπε στούς εξουσιαστές νά ελέγξουν νομότυπα μέ παραγώμενους μηδενικούς αριθμούς πραγματικές αξίες σέ πλανητική πιά διάσταση.
Η επιβληθείσα παγκοσμιοποίηση σέ αυτό στόχευε, σέ αυτό στοχεύει καί η δυναμική πού αναπτύσσεται μέσω τοπικών πολέμων, ελεγχόμενων γενοκτονιών, αξιακών ανατροπών (ιδιαίτερα στό εθνοθρησκευτικό πεδίο) καί βίαιων πλανητικών ανατροπών μέ τήν βίαιη ανακατάταξη τής διεθνούς πυραμίδας ισχύος εθνών καί κρατών πού οδηγούν ακόμα καί σέ εξαέρωση ολόκληρων συμπαγών κρατικών μορφωμάτων.
Μέσα σέ αυτή τήν διεθνή βία τής ανακατάταξης ισχύος εθνών, κρατών, οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων καί ανάδειξης καινούργιων διεθνών παικτών άγνωστης καί απροσδιόριστης εν πολλοίς υφής, καλείται η χώρα μας νά τοποθετηθεί καί νά επαναπροσδιορίσει τήν θέση της στό παγκόσμιο παίγνιο, άν θά συνεχίσει νά υπάρχει ώς εθνοκράτος ή ώς αδιάφορη διεθνή συνιστώσα καί τόπος κατοικίας κάποιων φτωχών ή πλούσιων, ελλήνων ή ευρωπαίων, ιθαγενών ή επήλυδων, ανδράποδων ή ανδροκινούμενων, σχετικά ελεύθερων ή νοητικά λοβοτομημένων…
Η ελληνική εξουσιαστική τάξη πρέπει νά είναι σέ συνεχή εγρήγορση, έτσι ώστε νά προφθαίνει, οσμιζόμενη τόν πολιτικό αέρα, τίς παγκόσμιες γεωπολιτικές αλλαγές καί νά βρίσκεται στίς κρίσιμες στιγμές στήν “σωστή” πλευρά.
Ο “μιγάδικος’ χαρακτήρας της δέν τής επιτρέπει τήν πρόσβαση στά ιδιωτικά club τών εξουσιαστών καί αυτό τής δημιουργεί μόνιμη ανασφάλεια καί εγρήγορση γιά επιλογή νέου δυνητικού προστάτη.
Στήν σημερινή συγκυρία τής πολιτικής ομίχλης καί τού ‘ελεγχόμενου” πολτικού χάους, έχουν διαμορφωθεί καινούργιοι σχηματισμοί καί όλοι οι μετέχοντες εύχονται νά είναι μέ τήν ‘σωστή” πλευρά.
Σήν χώρα μας η συγκυβέρνηση τών Σανέλ υπηρετεί καθαρά τούς αγγλοσάξωνες, η δέ επιλογή στήριξης από τούς αγγλοσάξωνες τών Σανέλ, μόνο καλό ΔΕΝ προδιαθέτει γιά τήν χώρα.
Ο κυνισμός καί η απουσία ηθικής παιχνιδιού από τήν μεριά Τών αγγλοσαξώνων (φαίνεται σήμερα στήν Ουκρανία, Ιράκ, Συρία, Λιβύη) προδιαθέτει τά χειρότερα γιά τήν χώρα από τήν κυβέρνηση θίασο τής “πρώτη φορά αριστερά” καί “ψεκασμένα” δεξιά.
Η προσπάθεια νά συρθεί η Ελλάδα (καί η Κύπρος) πίσω από το άρμα της ολιγαρχικής “ορθόδοξης” Ρωσίας καί νά παραδωθεί μάλιστα μέ αποικιακούς όρους, δέν πρέπει νά ξενίζει.
Γι αυτό δυνάμωσαν μέ σκανδαλώδεις συμβάσεις ακόμα καί μέσα στήν κρίση, μιά δεμένη μέ τήν Ρωσία κρατικοδίαιτη ολιγαρχία (Μπόμπολας, Κόκκαλης, Κοπελούζος, Μυτιληναίος, Βγενόπουλος κλπ), τήν ώρα πού χτυπούν μέ κάθε τρόπο όλη τήν υπόλοιπη αστική τάξη.
Εδώ κολλάει η μεγάλη δυσαρέσκεια τών γερμανών καί γιά τήν κυβέρνηση Σαμαρά καί τίς συνεχείς οχλήσεις των νά βάλουν χέρι στούς ντόπιους ολιγάρχες.
Ξέρουν πολύ καλά ότι τό παιχνίδι τό ελέγχουν στήν χώρα μας οι αγγλοσάξωνες (μέ μηδενικό-γι’ αυτούς- κόστος) καί οι γερμανοί καλούνται νά πληρώσουν τόν απογερμανισμό τής ΕΕ πού οι αγγλοσάξωνες μαεστρικά προωθούν.
Τό “επιχείρημα” τών Σανέλ είναι ότι οι ευρωπαίοι δανειστές, κυρίως οι Γερμανοί, μάς φέρανε τά μνημόνια γιά νά καταστρέψουν καί μετά να αγοράσουν φτηνά την Ελλάδα.
ΟΜΩΣ, αυτοί που αγοράσανε μέσα στήν κρίση τζάμπα τομείς κλειδιά τής χώρας είναι οι Ρώσοι καί οι Κινέζοι κρατικομονοπωλιστές, μαζί καί τό ρωσόφιλο Κατάρ, ενώ η Γερμανία έχασε κάθε νέα επένδυση (Ζίμενς, φωτοβολταϊκά στην Κρήτη) και όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες φύγανε.
ΕΙΝΑΙ η Ρωσία πού αγόρασε τό βασικό πακέτο καί τώρα ελέγχει τήν Τράπεζα Πειραιώς (Νέσις).
ΜΕΣΩ τής Πειραιώς η Ρωσία κατάπιε χωρίς διαγωνισμό τήν Αγροτική Τράπεζα πού ελέγχει τό γεωργικό κεφάλαιο, ενώ τό Κατάρ έγινε κυρίαρχο στην Άλφα.
Η Ρωσία αγόρασε και αγοράζει εργοστάσια δεμένα μέ τήν αγροτική παραγωγή (Δωδώνη, ΣΕΚΑΠ), αγόρασε ξενοδοχεία (στά νησιά, αλλά ιδιαίτερα στη Χαλκιδική, δίπλα στο Άγιο Όρος το οποίο εποφθαλμιά, ποδοσφαιρικές ομάδες (ΠΑΟΚ), τόν κρατικό τζόγο, κ.λ.π.
Οι τάσεις εκφασισμού τής κοινωνίας είναι ήδη ορατές καί ο “μπολιβαρισμός”, σάν άμυνα στό χάος πού θά προκληθεί, θά είναι η συνέπεια αυτής τής εθνολαϊκίστικης σύμπραξης.
