Στην βάση τών νέων δεδομένων, προκύπτουν δύο ερωτήματα.
Το πρώτο φορά την κυβέρνηση.
Τι θα πράξει;
Όλα δείχνουν ότι επιδιώκει έναν συμβιβασμό που θα διαφοροποιείται ΤΥΠΙΚΑ και στα επιμέρους από τις προηγούμενες συμφωνίες μέσω μνημονίων και δανειακών συμβάσεων.
“Μας δεσμεύουν οι κανόνες της ΕΕ, θα τους σεβαστούμε αν και διαφωνούμε. Θα σεβαστούμε τον κανόνα για πρωτογενείς ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, αλλά δεν θα σεβαστούμε τις πολιτικές λιτότητας” δήλωσε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του ο Αλ. Τσίπρας.
Ο ίδιος, όμως γνωρίζει πολύ καλά ότι οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί απαιτούν πολιτικές λιτότητας.
Επομένως τι θα διαπραγματευτεί η κυβέρνησή του;
Το μέγεθος της λιτότητας ή τους τρόπους επιβολής της;
Για το πού ακριβώς κινείται η κυβέρνηση αποκαλυπτικός ήταν ο Γ. Βαρουφάκης στις δηλώσεις του μετά την συνάντηση με τον Β. Σόιμπλε.
“Δεν είναι ότι θα πετάξουμε το παρόν πρόγραμμα, είπε, το 67% των μέτρων θα τα θέλαμε και εμείς, το πρόβλημα είναι ότι του λείπουν πολύ σημαντικές μεταρρυθμίσεις”.
Το δεύτερο ερώτημα αφορά στο λαό.
Πώς πρέπει να ενεργήσει;
Ορισμένοι επιχειρούν λαϊκές κινητοποιήσεις για την στήριξη της κυβέρνησης.
Όμως η κυβέρνηση κινείται σε διαφορετική κατεύθυνση απ’ αυτήν γιά τήν οποία ψηφίστηκε.
Στον δρόμο που βαδίζει, βγάζει τα μνημόνια από το παράθυρο και τα μπάζει από την πόρτα.

Αντιγόνες σε σύγχρονη ελληνική τραγωδία;; -αναπόσπαστες οι τραγωδίες από τον βίο σε κάθε γενιά των ελλήνων, όπως το αλάτι με το θαλασσινό νερό – ίσως χωρίς μαράζι ο Έλληνας δεν μπορεί να ζήσει ευχαριστημένος,ίσως έχει σώψυχη την δυστυχία .
Καμώματα καί  ανακολουθίες των υπουργών σε σχέση με τα προ δεκαημέρου εξαγγελθέντα τους.
Τις τελευταίες μέρες έχουμε μπαράζ εξαγγελιών που αποκαλύπτουν μιά τάση συμβιβασμού της κυβέρνησης με το ευρωπαϊκό κατεστημένο.
Πιο ηχηρή είναι η στροφή στα ζητήματα του χρέους.
Η αρχική θέση του Σύριζα για μονομερή διαγραφή του χρέους στο συνέδριο του μετατράπηκε σε διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και πληρωμή του με καλύτερους όρους.
Μα κι αυτή η συνεδριακή θέση στη διάρκεια της συνάντησης του Γ. Βαρουφάκη με επιχειρηματίες στο Λονδίνο έδωσε τη θέση της σε μετατροπή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους σε ομόλογα χωρίς ημερομηνία λήξης ή μια μακρινή ημερομηνία λήξης και για τα οποία θα πληρώνονται κανονικά οι τόκοι, ενώ θα παραμένει το κεφάλαιο.
Ίσως να ζητηθεί και κάποια περίοδος χάριτος.
Η λύση αυτή εμφανίστηκε ως μία από τις τεχνικές, ένας από τους πρακτικούς τρόπους με τους οποίους μπορεί να διαγραφεί το χρέος.
Αναπτύχθηκαν μάλιστα απόψεις ότι το χρέος με μια τέτοια πρακτική αντιμετώπιση δεν είναι πρόβλημα.
Το πρόβλημα είναι –λένε- η ανάπτυξη και εάν δοθεί μια παρόμοια λύση στο ζήτημα του χρέους μπορεί να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της ανάπτυξης.
Η ιστορία όμως του κρατικού χρέους της χώρας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα και η ιστορία των χρεοκοπιών του, άλλα πράγματα μαρτυρεί.

Παρόμοιες δηλώσεις έκανε στο Mega και ο Ε. Τσακαλώτος πράγμα που δείχνει ότι πρόκειται για θέση της κυβέρνησης και όχι για προσωπικές απόψεις.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το χρέος δεν διαγράφεται, ότι παραμένει και ο λαός πληρώνει για πολλές δεκαετίες, ουσιαστικά καθίστανται αιχμάλωτες γενιές ολόκληρες.
Η αιμορραγία που προκαλεί το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης του χρέους θα συνεχιστεί στο διηνεκές και μαζί διαιωνίζεται η λιτότητα, χώρια που οι δανειστές θα έχουν τη χώρα μόνιμα στο χέρι.
Δεν πρόκειται δηλαδή για μια τεχνική διαγραφής του χρέους, αλλά για συνέχιση της αιχμαλωσίας  από τους δανειστές.
Μάλιστα ήταν ενδεικτική η απάντηση του Ε. Τσακαλώτου στην επιμονή των δημοσιογράφων αν υπάρχει πρόθεση υποχώρησης της κυβέρνησης από τις παραπάνω θέσεις.
Θα προσέλθουν με αυτές τις θέσεις και θα διαβουλευτούν, αφήνοντας ανοιχτό το δρόμο για υποχωρήσεις και να πάρουν ό,τι μπορέσουν.
Πρόκειται για πολύ μεγάλη στροφή, για μεγάλη υποχώρηση, για λύση κοντά σε αυτή που οι δανειστές είναι διατεθειμένοι να δώσουν, παρόμοιες λύσεις συζητούσαν και με την κυβέρνηση Σαμαρά.
Με δύο λόγια, το στίγμα (ώς τώρα) της νέας κυβέρνησης είναι συμβιβασμός με την ΕΕ σε βάση τουλάχιστον ανεκτή από το σύστημα, πίστη στις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας, συνέχιση της λιτότητας με μια ορισμένη ανακούφιση εξαθλιωμένων και πολύ φτωχών τμημάτων του πληθυσμού, απόλυτος σεβασμός της ιδιοκτησίας και των κερδών του  κεφαλαίου και παράλληλα αριστερή φρασεολογία ώστε να κρατούνται ευρύτερα τμήματα των εργαζομένων σε στάση αναμονής.
Η αριστερή πλατφόρμα , από τη στιγμή που αποδέχτηκε αυτές τίς εξελίξεις και ανέλαβε υπουργικά χαρτοφυλάκια και κυβερνητικές ευθύνες σε αυτή την κυβέρνηση και θα εφαρμόσει αυτή την πολιτική, δείχνει να έχει ξοδέψει τις όποιες δυνατότητες αντίστασης είχε και την όποια αριστερή προοπτική στην οποία μπορούσαν κάποιοι να ελπίζουν.

Οψόμεθα…

Η ΕΚΤ επί Τρισέ είχε αγοράσει ελληνικά ομόλογα τα οποία αν τα άφηνε θα τα κούρευαν PSI και επαναγορά ομολόγων κατά 90%.
Τώρα λόγω της κίνησης του Τρισέ, πρέπει να τα αποπληρώσουμε στο ακέραιο.
Η ΕΚΤ ουσιαστικά δεν μπορεί να γράψει αυτά τα χρήματα στο παθητικό της.
Για αυτό προτείνει ο κ.Βαρουφάκης να εκδόσουμε αέναα ομόλογα ύψους 7,5 δις (τα ομόλογα που έχει η ΕΚΤ δηλαδή και μόνο αυτά, όχι χρέη προς κράτη ή ΔΝΤ) να τα βάλει η ΕΚΤ στα συρτάρια της .
Καί…τήν Lazard είχαμε σύμβουλο στό PSI…
Η δέ κυβέρνηση Παπαδήμου είχε δεχτεί να πάρει η Lazard ως αμοιβή για τις υπηρεσίες της 25.000.000 EUR.
Δεν ξέρω πόσα θα πάρει τώρα αλλά ο κ.Αλ. Τσίπρας αναρωτιόταν, τότε, με ερώτηση που είχε καταθέσει στη Βουλή, τόσο για την Lazard όσο και για άλλες εταιρείες που είχαν προσληφθεί, έναντι αδράς αμοιβής σε ρόλο συμβούλου:
“Με ποιο σκεπτικό, σε μια περίοδο πλήρη εξαγγελιών περικοπής των δημοσιονομικών εξόδων, αποφασίζεται αυτή η δαπάνη, ενώ το κράτος διαθέτει νομικούς συμβούλους και εξειδικευμένους επιστήμονες, στο Υπουργείο Οικονομικών αλλά και στην Τράπεζα της Ελλάδας;”
Κοινοβουλευτικό έλεγχο στις προηγούμενες κυβερνήσεις για τον ρόλο της Lazard σε διάφορες υποθέσεις είχαν ασκήσει αρκετοί βουλευτές του Σύριζα, ανάμεσά τους και ο σημερινός υπερυπουργός ο κ.Π. Λαφαζάνης.
Δεν γνωρίζω αν τώρα τους ρώτησαν που ξαναπροσέλαβαν τη Lazard.
Όλα αυτά, όμως, αποτελούν ενδεικτικά ιστορικά παραδείγματα που αν μη τι άλλο υποχρεώνουν την σημερινή κυβέρνηση να απαντήσει- αυτή τώρα- στις ερωτήσεις που παλιότερα έθετε στους προκατόχους της.
Τι το διαφορετικό συνέβηκε με την Lazard που ενώ οι προκάτοχες κυβερνήσεις ήταν υπόλογες που την επέλεγαν ως σύμβουλό τους, η τωρινή κυβέρνηση δεν είναι;
Γιατί άραγε η σημερινή κυβέρνηση δεν εμπιστεύτηκε τους νομικούς συμβούλους και εξειδικευμένους επιστήμονες, στο Υπουργείο Οικονομικών αλλά και στην Τράπεζα της Ελλάδας, τους οποίους ως αντιπολίτευση εμπιστευόταν;
Αυτά…όσον αφορά δέ τόν κ.Βαρουφάκη νά παραμείνει Γιά(ν)νης μέ ένα νί.
Είναι πολύ μοδάτο.
Μετά από πέντε χρόνια  συμβιβασμών που οδήγησαν σε μια απίστευτη λεηλασία των εισοδημάτων και της ζωής τους, οι Έλληνες βλέπουν μια κυβέρνηση που αμφισβητεί τις θέσεις των Βρυξελών και του Βερολίνου.
Και ανεξάρτητα πως θα εξελιχτεί η αντιπαράθεση αυτή αύριο, σήμερα έχει δημιουργήσει προσδοκίες αντίστασης.
Στην περίπτωση που εμφανιστούν και πάλι ψήγματα αντίστασης, είναι αναγκαίο η αντίσταση αυτή να μην περιοριστεί στα στενά πλαίσια των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης , αλλά να αποκτήσει πραγματικά φιλολαϊκά χαρακτηριστικά.
Γιά νάμαστε ξεκάθαροι,επειδή πολλοί έχουν βάλει ήδη τά φτερά του πολέμου…

Είναι φανερό πως η Οικονομία και η πραγματική ζωή έχουν τους δικούς τους κανόνες που καθόλου δεν συμβαδίζουν με τα εκάστοτε σενάρια των δανειστών της χώρας.
Αποδείχτηκε άλλωστε ότι αυτά τα σενάρια ήταν χρήσιμα μόνο και μόνο για να εφαρμοστεί μια σκληρή πολιτική λιτότητας χάριν της επίτευξης των στόχων, δηλαδή των συμφερόντων των δανειστών και της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας.
Παρά το γεγονός ότι η σχέση χρέους προς ΑΕΠ είναι πλασματική γιατί πλασματικό είναι το ΑΕΠ που κάθε φορά εμφανίζεται, η αλήθεια είναι τούτη.
Τα πραγματικά εισοδήματα της χώρας- αυτά που εκείνη παράγει ως εθνικό προϊόν για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της και να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της- δεν φτάνουν ούτε κατά διάνοια για την εξυπηρέτηση του χρέους.
Το χρέος έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και τροφοδοτεί από μόνο του την αύξησή του.
Μαζί με τον μακροπρόθεσμο δανεισμό (χρέος), θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού είναι και ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός (το βραχυπρόθεσμο χρέος) στο οποίο προβαίνει συχνά πυκνά το κράτος για να καλύπτει βραχυπρόθεσμες ανάγκες του.
Ο δανεισμός αυτός επειδή είναι βραχυπρόθεσμος δεν υπολογίζεται στο συνολικό χρέος και περνάει απαρατήρητος.
Όμως ο ελληνικός τον πληρώνει πολύ ακριβά.
Σύμφωνα με τη Ναυτεμπορική (2/2/2015), το 2014, το ελληνικό κράτος πλήρωσε για χρεολύσια βραχυπρόθεσμου δανεισμού το ποσό των 129,1 δισ. ευρώ.
Αλήθεια, στο πλαίσιο της ευρωζώνης, της ΕΕ και του λοιπού διεθνούς συμπλέγματος στο οποίο είναι ενταγμένη η χώρα, πόσο χρέος μπορεί να εξυπηρετήσει;
Αν δεν απαντηθεί αυτό το ερώτημα οποιαδήποτε συζήτηση για κούρεμα του χρέους είναι εντελώς στο αέρα και παραπλανητική.
Κι αυτό γιατί χωρίς τον σαφή προσδιορισμό του χρέους που θα μπορούσε να αντέξει η ελληνική οικονομία καμία συζήτηση γενικά για κούρεμα του χρέους δεν έχει νόημα.
Οποιοδήποτε κούρεμα κι αν γίνει, αν δεν είναι συμβατό με τις δυνατότητες της χώρας πολύ γρήγορα θα οδηγήσει σε μια νέα εμφάνιση του φαύλου κύκλου.
Η Ελλάδα θα δανείζεται για να πληρώσει τα δανεικά ώσπου στο τέλος δεν θα μπορεί να δανείζεται.
Συνεπώς θα άξιζε τον κόπο να μας πει η νέα κυβέρνηση με ποιους όρους θέλει να διαπραγματευτεί ένα νέο κούρεμα του χρέους.
Με τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας ή με το σκεπτικό να αλαφρύνει το βάρος σήμερα για να επανέλθει στο πολλαπλάσιο στα επόμενα χρόνια ή στις επόμενες γενιές;
Ένα δεύτερο ζήτημα που σχετίζεται με το χρέος και την εξυπηρέτησή του, είναι αυτό της περιβόητης ανάπτυξης.
Χωρίς ανάπτυξη μας λένε- κι έχουν δίκιο- δεν μπορεί να γίνεται λόγος για εξυπηρέτηση του χρέους.
Για ποια ανάπτυξη, όμως, γίνεται λόγος;
Η ανάπτυξη, όπως αυτή προσδιορίστηκε στο πλαίσιο της ΕΟΚ (παλιότερα), της ΕΕ και της Ευρωζώνης(τώρα) είναι αυτή που μας οδήγησε στην σημερινή κατάσταση. Δηλαδή στο μη εξυπηρετήσιμο χρέος, στα μνημόνια και στην μέγγενη των δανειστών.
Αυτή η ανάπτυξη, που αποβιομηχάνισε τη χώρα, που κατέστρεψε την αγροτική της οικονομία και προσάρμοσε την ελληνική οικονομία στο καταμερισμό εργασίας που μας επέβαλαν οι κοινοτικοί εταίροι, είναι η αιτία της σημερινής χρεοκοπίας.
Αυτή την ανάπτυξη ονειρεύεται η νέα κυβέρνηση να αναζωογονήσει ή έχει στο μυαλό της κάτι άλλο;
Αν σκέπτεται κάτι άλλο ας μας πει ποιο είναι αυτό το άλλο.
Είναι πραγματοποιήσιμο στο πλαίσιο του ευρωενωσιακού και ευρωζωνικού καταμερισμού εργασίας;
Για όποιον δεν θέλει να εθελοτυφλεί τα πέντε χρόνια της πολιτικής των μνημονίων αποκάλυψαν πλήρως τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού, την διπλή δηλαδή εκμετάλλευση στην οποία υπόκειται ο εργαζόμενος λαός από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.
Το χρέος είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο για την συντήρηση και την διαιώνιση αυτής της εξάρτησης.
Τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις δεν άφησαν κανένα περιθώριο για δεύτερες σκέψεις.
Ρήξη η κυβέρνηση δεν θέλει, η λύση που επιδιώκει κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση όσες συγκρούσεις κι αν κάνει γύρω από το σχήμα της τρόικας που γνωρίσαμε.
Άλλωστε την τρόικα ως θεσμό (ΕΚΤ, Κομισιόν, ΔΝΤ) δεν την αμφισβητεί.
Με τους υπαλλήλους της τα ‘χει βάλει.

Σε κάθε περίπτωση δεν θα πλήξουμε.
Άλλωστε ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς που έλεγαν κι οι Κινέζοι.
Μήπως…πίστωση χρόνου μέχρι η κοινή γνώμη στη Ελλάδα να θάψει το τσεκούρι του πολέμου;;
Πάντα πίστευα ακράδαντα οτι η εκάστοτε κυβέρνησή μας, δεν γίνεται να είναι αποδεκτή ως ένα ελιτίστικο κλειστό κλαμπάκι εκλεκτών-σοφών-σωτήρων, που το ακολουθούν πλήθη ετερόκλητων καλοταϊσμένων συμβουλατόρων της συμφοράς, παρέα με κομπανίες υπερπροθύμων βολεμένων υποτακτικών και άτακτα μπουλούκια επιζήμιων παρακοιμώμενων.
Οι εκάστοτε κυβερνώντες, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο, παρά μονάχα ταπεινοί εκλεγμένοι εντολοδόχοι του Ελληνικού λαού, αποκλειστικά επιφορτισμένοι με την ανελαστική και βαριά υποχρέωση να εφαρμόσουν πιστά και αμετακίνητα, τις δεσμεύσεις και τα υποσχεθέντα του προγράμματος που εξήγγειλαν προεκλογικά, βάσει του οποίου κι έλαβαν την ψήφο εμπιστοσύνης του Ελληνικού λαού.
Καιρός είναι και ο καθένας να πάψει να βγάζει απρόσφορα κηρύγματα από κομματικούς άμβωνες και να βάζει την χώρα και το μέλλον όλων των ελλήνων της επόμενης γενιάς πάνω από τα σάπια και μέχρι τώρα αποτυχημένα πολιτικά σχήματα.
Η εσχατιά της αθλιότητας στην σύγχρονη πολιτική ζωής μας ήταν να δούμε και τους νεοναζί να καταλαμβάνουν θέση στο κοινοβούλιο.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα όταν η Κλεπτοκρατία αντικαθιστά την Δημοκρατία.
Όταν στρατοί κρατικοδίαιτων δεξιών και κεντρώων, βαδίζουν χέρι -χέρι μαζί με τους “αριστερούς” που η αντίληψη και το χρονολόγιο τους πάγωσε στο 1917 .
Ανεξάρτητα όμως από ιδεολογικές τοποθετήσεις και πολιτικές συμπάθειες, ανεξάρτητα από το πόσο αληθινό ή “τζούφιο” ήταν, ας ομολογήσουμε πως –πλην του κου Λιαρόπουλου και κάποιων “Λακεδαιμονίων” φίλων του- οι περισσότεροι Έλληνες απολαύσαμε την εικόνα του Ντάισελμπλουμ να φεύγει άρον άρον μετά το πρώτο “ΟΧΙ” που ακούστηκε από το Καστελόριζο κι εντεύθεν.
Με δεδομένη την εμφανισιακή “ομοιότητα” του νέου υπουργού Οικονομικών με τον Lord Voldemort, τον “κακό” του κινηματογραφικού Χάρρυ Πόττερ, και του προέδρου του Eurogroup με τον “καλό” μάγο, ενδέχεται οι Έλληνες “σινεφίλ” να ζητήσουν να γραφεί ένα άλλο τέλος σ’ αυτή την κινηματογραφική επιτυχία.
Η πολιτική κατάσταση από τη σκοπιά των συμφερόντων και των επιδιώξεων της διεθνούς ολιγαρχικής ελίτ δεν έχει σταθεροποιηθεί.
Παραμένει ρευστή και κατά συνέπεια υπάρχουν αυξημένες δυνατότητες παρέμβασης καί ανάπτυξης πολιτικής δράσης, στην κατεύθυνση της αμφισβήτησης και της ακύρωσης των όποιων σχεδιασμών της.
Επειδή, όμως, η “κατάσταση” που επικρατεί στην πλευρά των “λαικών” δυνάμεων, είναι γνωστή , η ανάγκη διαμόρφωσης πολιτικής εξόδου από την κρίση στον αντίποδα της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου – η πολιτική δύναμη, ή η σύνθεση τών πολιτικών δυνάμεων που θα την υλοποιήσουν έρχεται στο προσκήνιο με εκρηκτικό τρόπο.