Αν ο λαός δεν μάθει να ακούει αλήθειες και δεν αποφασίζει να τις διαχειρίζεται, στο μέτρο του δυνατού, δεν θα σταματήσει να είναι τίποτα άλλο από Σίσυφος.
Αυτό που γίνεται είναι ένας φαύλος κύκλος, που δεν τελειώνει ποτέ.
Δανειζόμαστε για να πληρώσουμε τις προηγούμενες οφειλές, και μετά πρέπει να ξαναδανειστούμε για να πληρώσουμε τις οφειλές που προέκυψαν από την πρόσφατη λήψη δανεικών, και πάει λέγοντας, χωρίς όμως δυστυχώς η χώρα στο μεσοδιάστημα να παράγει πλούτο, δηλαδή να έχει έσοδα, παρά μόνο με τη μορφή του τουρισμού.
Αυτή η κατάσταση είναι προφανές ότι είναι αδύνατο να συνεχιστεί για πάντα, όπως ονειρεύεται ο Γιάνης, φοβερίζοντας τους εταίρους ότι αν δεν μας βοηθήσετε, μετά από εμάς (που είμαστε δημοκράτες) θα έλθουν οι ναζιστές.
Θα έπρεπε να γνωρίζει ότι ο φόβος δεν περνάει,εξάλλου, γι’ αυτό κέρδισε και τις εκλογές.
Η κατάληξη, όσο και αν δεν θέλουμε να το συνειδητοποιήσουμε, θα είναι η επιστροφή στη δραχμή, πολύ απλά διότι είναι αδύνατο  να μας δανείζουν και εμείς να μην μπορούμε να  ξεπληρώσουμε.
Τό ότι η χώρα έχει χρηματοδοτικό κενό (που ή δεν μπόρεσαν να προβλέψουν ή – το πιθανότερο – αδιαφόρησαν για τις συνέπειες) οφείλεται στον τρόπο που σκέφτεται και πράττει το Ελληνικό κομματικό σύστημα ως όλον και το προσωπικό του.
Η ευθύνη για την αστοχία είναι μοιρασμένη, τόσο στην προηγούμενη συγκυβέρνηση όσο και στην τωρινή .
Αδιαφόρησαν γι αυτό, από πέρισυ την άνοιξη.
Οι μεν τζογάρησαν πρώτα με τη “χαρτοπαικτική έξοδο στις αγορές” (χωρίς συνεγγύηση των εταίρων) και με τη μαιμού-εκδίωξη του ΔΝΤ, στη συνέχεια με την περιβόητη στρατηγική της “αριστερής παρένθεσης”.
Οι δέ τζογάρησαν με επανάληψη του “κόλπου των πρόωρων εκλογών” (ακριβώς όπως ο Γάπ το 2009 και ο Σάμ το 2012), αυτή τη φορά με αφορμή την εκλογή ΠτΔ.
Το συνδυασμένο αποτέλεσμα είναι τό πάγωμα της πραγματικής οικονομίας, πτώση των εισροών στα δημόσια ταμεία.
Τώρα ήρθαν οι μέλισσες ….με κάτι κεντριά νάαααααα.
Εύχομαι εξίσου καλό κουράγιο, καλό ξεμπέρδεμα και καλά μυαλά (και “στερνή μου γνώση να σ’΄είχα πρώτα”) στους κυβερνώντες και γερό στομάχι και ψυχραιμία στους πολίτες…
Τι άλλο να πώ;
Εδώ και δεκαετίες, φοράμε μόνοι μας στραβά σαμάρια και μετά, απο πάνω, τρώμε βέβαια το ξύλο εμείς, τα ανθεκτικά “γαιδουράκια”, οι πολίτες…
Τα σαμάρια δεν τρώνε ποτέ ξύλο – κι άν έτρωγαν, πάλι δεν θα πονούσαν.
Θά μού πείτε τώρα ότι τουλάχιστον έχουμε “αριστερή” κυβέρνηση και μπόλικη ελπίδα .
Ε ναί.είναι να αισθάνεσαι και τυχερός κανείς …που ζεί σε αυτήν την εποχή.
Οι δανειστές  “μας την είχανε στημένη αλλά εμείς… κάναμε αυτό που ζητάγανε και έτσι αποφύγαμε την παγίδα”…καί  “μείνανε παγωτό” οι δανειστές.

(John Adams, 2ος Πρόεδρος (1797-1801) και εκ των Ιδρυτών τωνΗνωμένων Πολιτειών Αμερικής.)

Τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα από όσο φαίνονται σήμερα και θα φανούν τις επόμενες ημέρες.
Ο κ. Α.Τσίπρας προσπαθεί να πείσει το κόμμα του να υπερψηφίσει τη “νέα συμφωνία”, ( παράταση του Μνημονίου), τα λεφτά τελειώνουν και οι αναφορές του τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού σε αυτό το γεγονός, είναι συνεχείς.
Τι θα κάνει όμως ο πολίτης όταν βλέπει ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά;
Ο κ.Χρυσόγονος είπε ότι πρέπει να πληρώσει ο κόσμος διότι αλλιώς καήκαμε.
Όταν ο κόσμος ακούει ότι “καήκαμε”, ποιος θα πάει να πληρώσει;
Σου λέει “ωχ, πάμε σε χρεωκοπία, ας μην πληρώσω καλύτερα να κρατήσω τα λεφτά μου, αφού έρχονται δύσκολες μέρες”.
Και τελικά δεν πληρώνει κανένας κανέναν και η δυσκολία της κατάστασης πολλαπλασιάζεται.
Από την άλλη πλευρά, βγήκε ο κ.Φλαμπουράρης και είπε “θα ζητήσουμε παράταση από το ΔΝΤ”.
Το ΔΝΤ αποκλείεται να δεχθεί κάτι τέτοιο, διότι θα δημιουργούσε πολύ κακό προηγούμενο για όλες τις τριτοκοσμικές χώρες.
Το ΔΝΤ θα του πει “να μην πληρώσεις μισθούς και συντάξεις για να πληρώσεις εμάς”,και αντιλαμβάνεστε τι έχει να γίνει, εάν για τον επόμενο μήνα δεν μπουν όλα τα χρήματα μισθών και συντάξεων.
Αυτά τα λίγα λουλούδια στο σκοπευτήριο της Καισαριανής πού κατέθεσε μόλις ορκίστηκε ο πρωθυπουργός για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, ήταν το λιγότερο, αλλά και ταυτόχρονα το εξαιρετικά δεσμευτικό για κάποιον που θέλει να λέγεται αριστερός.
Η αλήθεια και η δύναμη της ίδιας της ζωής απέδειξε γι άλλη μιά φορά ότι “τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους” όπως λέει κι ο λαός μας.
Παράταση ουσιαστικά του μνημονίου για τέσσερις μήνες και υποβολή των όποιων μέτρων παρθούν πρώτα από την έγκριση του Γιούρογκρουπ.
Ενώ η νέα συμφωνία που θα παρθεί μετά τους τέσσερις μήνες, όπου εκεί πλέον θα χαραχτεί η κοινή πορεία κυβέρνησης και… θεσμών θα κινείται έστω με “ευελιξία” υπέρ των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου.
Βρε αδερφέ, αυτή η έρμη η Ελπίδα που ερχόταν ποιόν δρόμο πήρε και χάθηκε;
Εκείνη τη χαμένη αξιοπρέπεια που ο Σύριζα θα ξαναέδινε στον Ελληνικό λαό ποια Νικολούλη την αναζητά;
Ενώ η χαμένη τιμή του λαού και των εργαζόμενων που έταξε ο Σύριζα φοβάμαι ότι ΔΕΝ θα γίνει ό,τι περιγράφει ο νομπελίστας Χάινριχ Μπέλ στο έργο του “η χαμένη τιμή της Καταρίνας Μπλουμ”.
Από υποσχέσεις χορτάσαμε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά βρε φίλε δεν ήξερες που πήγαινες;
Ήξερες και παραήξερες γιατί αυτόν το δρόμο διάλεξες, του “ναι μεν αλλά”, του “ήξεις αφίξεις” για να πλανέψεις τις μάζες που σου φώναζαν…“και παιδεία θέλουμε” κι εσύ απαντούσες θα σας κάνω και παιδία.
Ε όχι ρε φίλε, δε γίνεται έτσι, δε στέκονται στα μνημεία στητοί για να στέκονται μετά γερμένοι.
Ούτε δακρύζουν στις προγραμματικές δηλώσεις από συγκίνηση επειδή ο μεσσίας, θα βαδίσει επί των κυμάτων και θα σκίσει τα νερά του ποταμού για να βρει ο λαός ο ταλαιπωρημένος την επιούσια γη.
 

Τι διαπραγμάτευση μπορείς να κάνεις όταν ο Σοιμπλε κρατάει τα κλειδιά των ΑΤΜ και των τραπεζών και ανά πάσα στιγμή μπορεί να δημιουργήσει τραπεζική και οικονομική κρίση απρόβλεπτων διαστάσεων.
Τα κλαψουρίσματα περί ανθρωπιστικής μεγάλης ανεργίας χαμηλών μισθών δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα ,γιατί όταν τα λες σου δείχνουν άλλες χώρες με χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο.
Όταν σε συγκρίνουν με την Βουλγαρία και την Εσθονία σου δείχνουν το μέτρο μισθών και συντάξεων που θα επικρατήσουν στην χώρα τα επόμενα χρόνια.
Ανακαλύπτουμε ότι με την είσοδο στο ευρώ στην ουσία παραδώσαμε τα κλειδιά της χώρας στην ΕΚΤ και στο Ευρωπαικό Διευθυντήριο των ισχυρών βόρειων χωρών.
Ας μην πέφτουμε στην παγίδα ότι αν διορθώσουμε τις υπαρκτές ελληνικές κοινωνικές και πολιτικές παθογένειες τότε θα γίνουμε και ισότιμοι των αναπτυγμένων βόρειων χωρών.
Στόχός των μνημονίων δεν είναι να γίνουμε μια γνήσια ευρωπαική χώρα αλλά ένα αιώνιο προτεκτοράτο όπου δεν θα έχει καμία δυνατότητα στοιχειώδους χάραξης οικονομικής και εθνικής πολιτικής.
Φτάνουμε σιγά σιγά στην συνειδητοποίηση ότι πραγματική ανεξαρτησία και νομισματική ένωση δεν συνδυάζονται.
Ακόμα και αν κάνουμε τέλεια όσα μας ζητούν ακόμα και να πάμε σε μισθούς 500 ευρώ όπως θέλουν ακόμα και αν διορθώσουμε όλες τις ατέλειες μας δεν πρόκειται … με  Γερμανική επικυριαρχία να δούμε άσπρη μέρα.
Απέναντι σε αυτή την πολιτική η νέα κυβέρνηση πάει να επαναδιαπραγματευθεί τη θέση του ελληνικού καπιταλισμού χωρίς να αλλάξει πλαίσιο αναφοράς.
Θέλει με όπλο τη νωπή λαϊκή εντολή και τη γενική βούληση του ελληνικού λαού, να αλλάξει πολιτική διαχείρισης της κρίσης με μια άλλη πολιτική, που, ενώ δεν ανατρέπει το σύστημα, “ανατρέπει” την πολιτική και οικονομική του στρατηγική για την περίοδο.
Η παραμικρή χαλάρωση της λιτότητας δε γίνεται ανεκτή γιατί οι κυρίαρχοι κύκλοι, με επικεφαλής το γερμανικό κεφάλαιο, θεωρούν ότι μπορεί να δημιουργήσει επικίνδυνα ρήγματα μέσω του θετικού παραδείγματος.
Είναι προδήλως φανερό ότι με όρκους πίστης, που φτάνουν στα όρια του παραλόγου και του μυστικιστικού δέους, στην ΕΕ,στό ευρώ και τους “θεσμούς” που τα εκπροσωπούν -δεν είναι δυνατό με καμιά έξυπνη, επίμονη, συνεπή και συνετή διαπραγμάτευση να επιτευχθεί καμιά αμοιβαία επωφελής συμφωνία.
Στη ζυγαριά, από τη μια μεριά μπορεί να είναι το αίμα και τα δάκρυα ενός λαού αλλά από την άλλη είναι το συνολικό συμφέρον του κεφαλαιου και όσο οι από κάτω δεν απειλούνε την κυριαρχία τού κεφαλαιου πολύ μικρό θα είναι το βάρος για να κάνει να γύρει η ζυγαριά προς όφελος του λαού μας.
Επομένως, οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις για τη θέληση της κυβέρνησης να καταλήξει σε αμοιβαία επωφελή συμφωνία με τους “εταίρους” όχι μόνο ένα έντιμο συμβιβασμό δεν θα επιτύχει ,αλλά οδηγεί κατευθείαν σε “ατιμωτική” ήττα των ελπίδων και των προσδοκιών ενός ολόκληρου λαού.
Το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτικό .
Δεν αλλάζουμε τις στάμπες στις μπλούζες μας ανάλογα με τη μόδα.
Το “Αξιοπρέπεια” δεν το φοράμε σε πορείες και κομματικά γκαλά.
Το φοράμε κατάσαρκα κάθε μέρα, από τα γεννοφάσκια μας.

Επί “ψυχρού πολέμου” αποφασίσθηκε λόγω αδιεξόδου σε μια διαπραγμάτευση να αναμετρηθούν σε αγώνα 1.000 μέτρων ο Πρόεδρος των ΗΠΑ και ο ηγέτης της ΕΣΣΔ.
Όποιος κέρδιζε τον αγώνα θα είχε τον τελευταίο λόγο στους όρους της συμφωνίας. Ο αγώνας διεξήχθη και κέρδισε ο Αμερικανός Πρόεδρος.
Την άλλη μέρα η Washington Post έγραψε: “Θρίαμβος! Σε αγώνα μεταξύ των ηγετών των υπερδυνάμεων ο Πρόεδρός μας τερμάτισε πρώτος και ο ηγέτης της ΕΣΣΔ τελευταίος”.
Η Pravda την άλλη μέρα έγραψε: “Σε αγώνα μεταξύ ηγετών ο Γενικός Γραμματέας μας μετά από ηρωϊκή προσπάθεια τερμάτισε υπερήφανα δεύτερος”.
Χθές τό κλίμα ήταν βαρύ.
Οί   συγκεντρωμένοι στίς πλατείες φανέρωναν ότι η πρώτη κρυάδα πλησιάζει.
Η δέ προσπάθεια, στή συνέχεια, νά ερμηνευτεί η κρυάδα ώς μερική έστω επιτυχία (τά ΑΤΜ θά είναι ανοιχτά καί χωρίς ουρές), είναι φυσιολογική αντίδραση αντανακλαστικών πολιτικής επιβίωσης.
Δέν έχουμε ουρές στά ΑΤΜ, αλλά …θά έχουμε στά φαρμακεία.
Γιά αντικαταθλιπτικά, …γιά τίς ελπίδες τών οποίων η αποδόμηση  μόλις άρχισε καί έχει δρόμο.
Μέχρι μεθαύριο θά είναι έτοιμη καί τεκμηριωμένη η λίστα “μεταρρυθμίσεων” ;
Η οποία λίστα γιά νά γίνει αποδεκτή στούς “έξω”-θά κολλάει στούς “μέσα” καί αντιστρόφως.
Όμως είμαστε ακόμα ζωντανοί ως χώρα, τα πραγματικά δύσκολα είναι μέσα και όχι έξω,
Απο μας ως Πολιτεία και Πολίτες εξαρτάται, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για διαφορετικές ή και αντικρουομενες προτάσεις. Δημοκρατικός διάλογος, οι πολίτες θα κρίνουν, το μέλλον θα δείξει.

Ελλειμματική χώρα η οποία χρεοκοπεί και βρίσκεται εντός νομισματικής ένωσης δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να προχωρήσει συνολικά την πορεία της σε συμφωνία με τους εταίρους της οι οποίοι καί θα την επιτηρούν.
Οι αντιθέσεις του Γερμανικού πολυεθνικού κεφαλαίου, το οποίο κυριαρχεί, με το Γαλλικό, το Ιταλικό κ.λπ. συνεχώς οξύνονται και δεν φαίνεται ότι θα μπουν σε τροχιά άμβλυνσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ίδιο το μέλλον της ευρωζώνης και της ΕΕ.
Φυσικά, οι νόμοι του καπιταλισμού ισχύουν.
Ο νόμος της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης ισχύει και διαμορφώνει τη βάση των δεδομένων στην Ευρώπη, η φύση και ο χαρακτήρας του Γερμανικού επεκτατισμού είναι καθημερινά παρόντα.
Η Γερμανία, ως κυρίαρχη δύναμη της ΕΕ, προσπαθεί να επικρατήσει ολοκληρωτικά των άλλων μεγάλων καπιταλιστικών χωρών στα πλαίσια της ΕΕ και να αντιμετωπίσει από καλύτερες θέσεις τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, να σταθεί απέναντι τους.
Όσο και αν εκδηλώνονται αντιθέσεις ανάμεσα στη Γερμανία και τις άλλες χώρες, πολύ δύσκολα κάποια απο αυτές θά σταθεί απέναντι της και θα υποστηρίξει σθεναρά την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης.
“Δώστε μας έξη μήνες χρόνο για συζητήσεις και διαμόρφωση συμφωνίας και εγγύηση χορήγησης ρευστότητας στη χώρα και στο διάστημα αυτό δεν θα προχωρήσει κανένα μέτρο κοστοβόρο”, δηλαδή τί θα γίνει …δεν θα υλοποιηθεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης;
Οσο ο χαρακτήρας της ΕΕ δεν αλλάζει,η Ελλάδα από εξαρτημένη χώρα που είναι δεν πρόκειται να γίνει “ιμπεριαλιστική”, έστω και αν κάποιοι ονειρεύονται ή έχουν παραισθήσεις,

Η καταβολή 13ης σύνταξης έχει κόστος 543 εκ. και θα το καταβάλει λέει η κυβέρνηση εξοικονομώντας (για τη διετία 2015-2016) 655 εκ από την αναίρεση και αυτής  της δέσμευσης γιά κατάργηση της Εισφοράς Αλληλεγγύης στους μισθωτούς (το γνωστό χαράτσι στους μισθούς σε ποσοστό 1% έως 3%).
Μετά και από αυτή την αναίρεση η συνολική αιμοδότησή του προϋπολογισμού από αυτό το χαράτσι, σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο Κράτους, θα είναι (για τη διετία 2015-2016) 2,185 δις!!!
Η εγκατάλειψη της παλιότερης θέσης του Σύριζα για την κατάργηση της Εισφοράς Αλληλεγγύης, που αφορά όλους τους μισθωτούς, είναι που δίνει εν μέρει τη δυνατότητα για μη περαιτέρω μείωση των επικουρικών συντάξεων, για την οποία περηφανεύεται η κυβέρνηση.
Θυμίζω εδώ ότι το έδαφος για εγκατάλειψη της θέσης για κατάργηση αυτού του άγριου χαρατσιού το είχε προετοιμάσει παλιότερα ο Γ. Σταθάκης (‘’ Γ.Σταθάκης: Τεχνική λεπτομέρεια… η εισφορά αλληλεγγύης ‘’) και φυσικά το είχε διαψεύσει ο Π. Λαφαζάνης (Π. Λαφαζάνης: “Θα καταργήσουμε την εισφορά αλληλεγγύης”).
ΤΩΡΑ υπάρχει σιωπή και από τους δύο.
Όλη η επεξεργασία των νέων μέτρων και νομοθετημάτων της κυβέρνησης ΑΡΑΓΕ θα κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση, συνδυάζοντας αθετήσεις μέτρων, ανταλλαγές και μεταφορές κονδυλίων, καθώς και χρονικές μεταθέσεις;;;
Το αποτέλεσμα -ζητούν οι εταίροι- πρέπει να είναι σταθερό,ότι χωράει μέσα στο πλαίσιο της δημοσιονομικής προσαρμογής που επέφεραν τα προηγούμενα μνημόνια και φυσικά ΧΩΡΙΣ ανατροπή όχι μόνο των ισοσκελισμένων απλά, αλλά των πλεονασματικών αιματηρών προϋπολογισμών.
Τι θα γίνει με την χρηματοδότηση, από τη στιγμή το μονοπώλιο του νομίσματος και της ρευστότητας το κρατάει η ΕΚΤ;
Ο λεγόμενος ισοσκελισμένος (πλεονασματικός) τελικά προϋπολογισμός, ΔΕΝ λαμβάνει υπόψη την εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων του χρέους.
Συνεπώς, όχι μόνο υπάρχουν τρύπες, αλλά είναι μεγάλες και κατάμαυρες.
Η κυβέρνηση δεν θέτει πλέον θέμα διαγραφής του (μεγαλύτερου έστω μέρους) χρέους.
Το θέμα αυτό βρίσκεται μπροστά, με όλα τα όπλα πλέον να είναι στα χέρια της ευρωζώνης και των δανειστών/εταίρων.
Η χρηματοδότηση μέσω ΕLA είναι προσωρινή, περιορισμένη, ειδικής χρήσης, ακριβή και φυσικά ανά πάσα στιγμή υπό αίρεση.
Η κάλυψη των κενών, πώς θα καλυφθεί ,μήπως με νέα δανειοδότηση, φυσικά με σκληρούς μνημονιακούς όρους, αλλά και εποπτεία, όπως πάντα;;
Το πρώτο που είναι αναγκαίο είναι να βλέπουμε την πραγματικότητα και όχι το εικονικό κακέκτυπό της.
Στο εξής, η νέα συμφωνία κυβέρνησης και eurogroup και η ΔΗΘΕΝ πολιτική ορθότητα που παράγει, επιτάσσουν:
Αντί για συνέχιση του παλιού μνημονίου, θα λέμε “γέφυρα με τις παλιές δεσμεύσεις”.
Αντί για νέο μνημόνιο, θα λέμε “νέο πρόγραμμα”.
Αντί για μνημονιακά μέτρα, θα μιλάμε για “μεταρρυθμίσεις”.
Αντί για τρόικα, θα λέμε “θεσμικά όργανα”.
Τα πρόσωπα των “θεσμικών φορέων” στις συζητήσεις, σύμφωνα με πληροφορίες, θα είναι τα ίδια: Ο κ. Ντ, Κοστέλλο από την Κομισιόν, ο κ. Κ, Μαζούχ από την ΕΚΤ και ο κ. Ρ. Γκογιάλ από το ΔΝΤ (δηλαδή οι επικεφαλής της Τρόικα).
Στο κυβερνητικό non paper που δόθηκε στη δημοσιότητα μετά την έκτατη υπουργική σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό στις 13/2, αναφέρεται πανηγυρικά:
‘’Η τρόικα έχει τελειώσει ως μοντέλο εποπτείας, επιτήρησης και επιβολής πολιτικών. Το ρολόι για την τρόικα σταμάτησε στις 25 Ιανουαρίου’’.
Έτσι είναι;
Να θυμίσω ότι από το προηγούμενο καλοκαίρι και μετά, τη φλυαρία αυτή την είχε ξεκινήσει ο …κ.Σαμαράς, όταν έλεγε ‘’η τρόικα φεύγει, το μνημόνιο τελειώνει’’.
ΤΟ ΝΕΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ πού καθορίζει τις υποχρεώσεις κάθε κράτους-μέλους,περιλαμβάνει…
–Την τήρηση του κανόνα του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού (χρυσός κανόνας),
-Την διαμόρφωση μεσοπρόθεσμων στόχων (Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο δημοσιονομικής Στρατηγικής),
-Την εφαρμογή πολιτικών που οδηγούν σε διατηρήσιμα αποτελέσματα (μεταρρυθμίσεις),
-Την πρόβλεψη για μηχανισμό αυτόματης διόρθωσης τυχόν αποκλίσεων από τους δημοσι­ονομικούς στόχους,
-Την προληπτική εποπτεία του εθνικού προϋπολογισμού (διαδικασία “ευρωπαϊκού εξαμή­νου”),
-Τον έλεγχο του προϋπολογισμού και των μακροοικονομικών προβλέψεων από ανεξάρτη­τες εθνικές αρχές (Δημοσιονομικό Συμβούλιο),
-Την υπαγωγή σε καθεστώς “ενισχυμένης εποπτείας” και τη σύναψη μνημονίου συνεννό­ησης όταν προσφεύγει στη χρηματοδοτική στήριξη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήρι­ξης (ΕΜΣ)’.
Το παιχνίδι με τις λέξεις και η μεταμφίεση των πραγμάτων, μπορεί να καλύπτει την όποια κυβερνητική στροφή, μπορεί να βολεύει λίγο στην προσπάθεια να μην δικαιώνονται τα παπαγαλάκια , που έχουν ήδη αρχίζει να καγχάζουν.
Τι ζητούν κύριοι άραγε οι πλατείες ;
Μήπως να υπογραφεί αμέσως η νέα συμφωνία των ποσοστώσεων 70%-30% και της διατήρησης της ΧΡΕΟΜΗΧΑΝΗΣ;
Σαν σε κηδεία δηλαδή και να φωνάζουν όλοι …”πέντε πέντε την ημέρα και εκατό την εβδομάδα”.

Σήμερα που έχει υποχωρήσει η σκόνη των αυταπατών για την επίτευξη συμφωνίας, μέσα από ένα “έντιμο συμβιβασμό”, το δίλλημα επανέρχεται πιεστικά.
Μπροστά στο τοίχος που όρθωσε ο γερμανικός ιμπεριαλισμός απέναντι στις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, τι προτίθεται αυτή να πράξει;
Να υπογράψει ένα ταπεινωτικό κείμενο υποταγής που θα την οδηγήσει στον πολιτικό της θάνατο για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα μπορεί πλέον να σταθεί πουθενά, ή να αντισταθεί και να εμείνει στις θέσεις της;
Δύσκολη, πολύ δύσκολη η απάντηση.
Στην κυβέρνηση ξέρουν σήμερα, ότι οι προγραμματικές της θέσεις έχουν τη στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και αυτός ήταν ο λόγος της πυροδότησης των τελευταίων λαϊκών αντιδράσεων και κινητοποιήσεων.
Γνωρίζουν επίσης, ότι όσο αντιστέκονται, ο λαός θα συνεχίσει να τους στηρίζει, ακόμα κι αν χρειαστεί να βάλει πλάτη στα δύσκολα που βρίσκονται μπροστά μας, ενώ όσοι βρεθούν απέναντι σε αυτό το λαϊκό ρεύμα, κινδυνεύουν με περιθωριοποίηση και πολιτικό θάνατο.
Προεκλογικά ο Σύριζα υποτιμούσε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και παρουσίαζε μια στρεβλωμένη και ωραιοποιημένη εικόνα για τον πραγματικό της χαρακτήρα προσδίδοντας της, “δημοκρατικά χαρακτηριστικά” τα οποία μόνο στη φαντασία ορισμένων υπάρχουν.
Απέφευγαν να απαντήσουν στο θεμελιώδες ερώτημα που τους ετίθετο πιεστικά, για το τι προτίθενται να κάνουν, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση απορρίψει τις θέσεις τους. Έκαναν μάλιστα την αμετροέπεια να δηλώσουν, ότι η Μέρκελ, δεν έχει άλλη επιλογή, από το να δεχτεί τις θέσεις τους…
Οι τελευταίες εξελίξεις, σκόρπισαν στους τέσσερις ανέμους τα ιδεολογήματα και τις αυταπάτες και επιβεβαίωσαν το αυτονόητο.
Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει μία ένωση κεφαλαίων, ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός, που καταπατά πρώτα και κύρια τα θεμελιώδη δικαιώματα των ευρωπαϊκών λαών.
Οι εταίροι, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός που κινεί τα νήματα, δεν απορρίπτουν μόνο τις μεσοβέζικες και συμβιβαστικές θέσεις που μιλούν για αποδοχή του 70% του μνημονίου και της απόρριψη ως “τοξικού” του υπόλοιπου 30%.
Δεν επιδιώκουν απλώς τη συνέχιση των πολιτικών του μνημονίου, χωρίς παραχωρήσεις και εκπτώσεις.
Επιδιώκουν να ταπεινώσουν την ελληνική κυβέρνηση, να τη σύρουν στα γόνατα να προσκυνήσει και να ζητήσει συγνώμη για την απερισκεψία της να αμφισβητήσει απλώς, όχι το μείζον, τις θεμελιώδεις σχέσεις της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά το έλασσον, ορισμένες μόνο πλευρές του προγράμματος λιτότητας.

Θυμούνται όλοι πιστεύω ότι οι προ καιρού γαλάζοπράσινοι “κουμπάροι” είναι οι σημερινοί νεοαριστεροί σώγαμπροι.
Νά σάς θυμίσω ακόμη ότι σ’ ένα από τα κλασικότερα κείμενά του ο Λένιν τόνιζε…
“Στα πρακτικά ζητήματα της πολιτικής σε κάθε χωριστή ή ειδική ιστορική στιγμή το σπουδαίο είναι να ξέρεις να ξεχωρίζεις τα ζητήματα στα οποία εκδηλώνεται η κυριότερη μορφή των συμβιβασμών που είναι απαράδεχτοι, προδοτικοί, που ενσαρκώνουν τον ολέθριο για την επαναστατική τάξη οπορτουνισμό και να κατευθύνεις όλες σου τις προσπάθειες στο ξεσκέπασμά τους και στην καταπολέμησή τους”.
Τέλος ο ΕΝΦΙΑ, όπως και η τρόικα αδέρφια…
Νόν πασαράν…
Υπάρχουν όμως και κάποιοι υπονομευτές της Λαικής εξουσίας και της επαναστατικής διακυβέρνησης, κάτι αντιδραστικοί που θα επιμείνουν να μην πληρώνουν τον δίκαιο και συνταγματικό φόρο του ΕΝΦΙΑ, ενάντια στις εκκλήσεις της λαικής εξουσίας να συνεισφέρει με ενθουσιασμό ο λαός απο το υστέρημα του…
Ειλικρινά σας σέβομαι και σας υπολήπτομαι καί δεν χωρά αμφιβολία επ΄αυτού.
Eξάλλου διασκεδάζω αφάνταστα με την ανομοιομορφία και την πολυχρωμία.
Δεν θυμώνω σαν κακομαθημένο, ανώριμο γεροντονήπιο.
Έχετε την αμέριστη κατανόηση που δικαιούται πάντα από τους μεγαλόψυχους, κάθε περιπεσών σε απογοήτευση ”πιστός” και κάθε απ΄τον τυφλό φανατισμό του, παραπλανημένος.
Καθήστε τώρα ήσυχα όμως στη θέση σας να παρακολουθήσουμε τα δρώμενα κι αν χρειαστεί να επέμβουμε στη “διαδραστική” αυτή παράσταση που όλους μας αφορά, εδώ θα είμαστε.
Το βιβλίο της ιστορίας θά είναι κατά το 70% όμοιο με την προηγούμενη έκδοση.
Στο υπόλοιπο 30% έγιναν κάποιες αλλαγές και χρησιμοποιήθηκαν λέξεις όπως γέφυρα, νέο συμβόλαιο κλπ.
Ας ζήσουμε λοιπόν Όρθιοι …καί με Δανεικά.
Ας χρεώσουμε τα παιδιά μας κι άλλο…άλλωστε την ξέρουμε την δουλειά.
Όρθιοι οι νταβατζήδες τής κομματικής νομεκλατούρας ,γονατιστοί όλοι οι άλλοι που δεν τα έφαγαν σε διακοποδάνεια, σε κάρτες, σε στεγαστικά καί κουβανέζικα πούρα.

Από την στιγμή που η Ελλάδα μπήκε στην ΕΕ,μεταλάχθηκε η εικόνα της και από ένα ξενικό βαλκάνιο χαρακτήρα αναβαθμίσθηκε σε χώρα που,με την αχλύ της αρχαιοελληνικής της αύρας,αναβάθμισε και ωραιοποίησε την σύγχρονη Ευρώπη και της έδωσε μια υπερβατική διάσταση.
Ο Ευρωπαϊκός δωρισμός όταν συναντά τον χαρούμενο ζωντανό Ελληνικό ιωνικό τρόπο ζωής, έχουμε ή την ρήξη ή το θαύμα.
Άν διαβάζουν ρεαλιστικά την κατάσταση στο Σύριζα και ρεαλιστικά όχι ως προς τους συσχετισμούς- αυτό είναι το λιγότερο και κάτι που γρήγορα μαθαίνεται.
Αν θεωρούν τροχοπέδη για την οικονομία το 4,5% των μελλοντικών πλεονασμάτων έχουν δίκιο και εύκολα ή δύσκολα θα πειστεί και η Ευρωζώνη.
Το 1,5% πρωτογενές που πρεσβεύει ο κ.Βαρουφάκης θα μπορούσε να είναι μια βάση συζήτησης με ένα 3% ως στόχο τα αμέσως επόμενα χρόνια (το πλεόνασμα της μελλοντικής ανάπτυξης) που ουσιαστικά πληρώνει τους τόκους, κρατά Σταθερό το Χρέος ως Ποσό και το Μειώνει ως Ποσοστό.
Τα δέ σχέδια για επιμήκυνση των αποπληρωμών του δημόσιου χρέους και μείωση του επιτοκίου ισοδυναμούν με μετάθεση των αποπληρωμών για τις επόμενες γενιές και Ταυτόχρονα Αναγνώριση του χρέους, ενώ δεν προκαλούν καμιά ουσιαστική μείωση λόγω του ότι ήδη τα επιτόκια δανεισμού είναι πολύ χαμηλά.
Διαιώνιση της Υπερχρέωσης και μεταφορά των βαρών στίς επόμενες γενιές σηματοδοτεί και το “παρκάρισμα” του ελληνικού χρέους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μέσω της έκδοσης “διηνεκών ομολόγων” (perpetuities).
(Η εξουσία, μεταξύ άλλων, είναι και ισχυρό καθαρτικό-διαγράφει επιλεκτικά δυσάρεστα πράγματα).
ΑΝ ΌΜΩΣ θεωρούν το χρέος την αιτία του προβλήματος και όχι το αποτέλεσμα τότε κυνηγούν ανεμόμυλους και η αυτοκαταστροφή είναι σίγουρη.
Σε αυτή την περίπτωση η λύση για τους δανειστές θά είναι η απομάκρυνση και η κάλυψη πίσω από τοίχο …

Η δέσμευση ότι η κυβέρνηση  στη δημοσιονομική της πολιτική, θα επιδιώξει την εφαρμογή ισοσκελισμένων προϋπολογισμών με την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων που θα αντιστοιχούν στο 1,5% του ΑΕΠ, σηματοδοτεί τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας, σε πιο ήπια όμως μορφή, σε σχέση με τις δεσμεύσεις του μνημονίου, οι οποίες προβλέπουν πρωτογενές πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ για το 2015 και 4,5% του ΑΕΠ για το 2016 και για αρκετά επόμενα χρόνια.
Η δημοσιονομική πολιτική που εξαγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι μεν περισσότερο ήπια σε σχέση με τις μνημονιακές δεσμεύσεις, αλλά ας μη νομίσει κανείς ότι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος που θα αντιστοιχεί στο 1,5% του ΑΕΠ είναι υγιεινός περίπατος.
Για την επίτευξη του στόχου αυτού η οικονομία θα συνεχίσει να κινείται στη τροχιά της λιτότητας.
Η σημερινή κυβέρνηση, θρέφει την αυταπάτη, ότι είναι δυνατή η εφαρμογή ενός ήπιου φιλολαϊκού προγράμματος, που θα αντιμετωπίζει τις ακραίες περιπτώσεις της φτώχειας, εντός των πλαισίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και χωρίς σύγκρουση -καί με την μεγάλη αστική τάξη της χώρας.
Το μόνο μέτρο το οποίο, από πρώτη ματιά, φαίνεται ότι θίγει τον μεγάλο πλούτο, είναι η εξαγγελία της εφαρμογής του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας.
Αλλωστε, το Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας, τον είχε πρωτοεφαρμόσει η κυβέρνηση Σημίτη το 1997, στην προσπάθεια της να αντικρούσει την σφοδρή κριτική που δεχόταν, ότι ακολουθούσε εξόφθαλμα φιλοκεφαλαιακή πολιτική.
Η φιλοσοφία  είναι η δημιουργία ενός πιο “δίκαιου” καπιταλισμού, που θα λειτουργεί με βάση τις δημοκρατικές αρχές και δεν θα εμφανίζει τόσο προκλητικές οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, όπως σήμερα. Ένα καπιταλισμό, όπου οι πλούσιοι θα πληρώνουν τους φόρους τους και δεν θα φοροδιαφεύγουν, θα παταχτεί το λαθρεμπόριο και θα λειτουργεί ένα στοιχειώδες “κοινωνικό κράτος”, οι τράπεζες θα χρηματοδοτούν την παραγωγική σφαίρα της οικονομίας και το εμπόριο και δεν θα επιδίδονται στην κερδοσκοπία, δεν θα υπάρχει διαπλοκή μεταξύ της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, οι μηχανισμοί της ενημέρωσης θα εκδημοκρατιστούν και όλοι θα βρουν τη θέση που τους ταιριάζει. Ονειρεύονται δηλαδή ένα καπιταλισμό χωρίς ταξικές συγκρούσεις.
Στη λογική αυτή οραματίζονται ένα διεθνή καπιταλισμό με δημοκρατία και χωρίς τις νεοφιλελεύθερες ακρότητες που γνωρίζουμε σήμερα.
Πρόκειται για μια καθαρά μικροαστική χίμαιρα, για ονειροπόληση των καταπιεζόμενων μικροαστικών στρωμάτων –ακόμα και των πιο εύπορων– που έχουν χτυπηθεί άγρια από τις πολιτικές λιτότητας τα τελευταία πέντε χρόνια. Βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο του κατεστραμμένου μικροαστού –αυτό που οι αναλυτές αποκαλούν καταστροφή της μεσαίας τάξης– ο οποίος βλέπει μπροστά του να ορθώνονται απειλητικά οι αδυσώπητοι νόμοι της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης και το κεφάλαιο που απειλεί να τον καταπιεί.
Η  εξέλιξη του καπιταλισμού, υπονομεύει την παλιά του θέση, ότι είναι οι ίδιοι οι νόμοι της καπιταλιστικής ανάπτυξης που αφαιρούν το έδαφος πάνω στο οποίο στήριζε στο παρελθόν την μικροαστική του ευδαιμονία.
Η θέση του στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, υποβιβάζεται αναγκαστικά, στην καλύτερη περίπτωση σε αυτή του μισθωτού εργάτη που θα προσφέρει τις υπηρεσίες του στον κεφαλαιούχου που είχε εισβάλει βίαια στο δικό του χώρο κυριαρχίας και στη χειρότερη, στην ένταξη του στον εφεδρικό στρατό εργασίας.
Το φάσμα της ανεργίας προβάλει απειλητικά μπροστά του.
Στο  μυαλό του, προσπαθεί να διώξει μακριά τη ζοφερή αυτή κατάσταση, να δραπετεύσει από τις νομοτέλειες και τις αναγκαιότητες που προβάλουν στην ίδια την πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης –και εκδηλώνονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα στις συνθήκες της κρίσης- οι οποίες τον καταπιέζουν και τον περιθωριοποιούν και να φτιάξει ένα δικό του φανταστικό κόσμο.
Ένα καπιταλιστικό κόσμο, όπου θα έχει τη θέση του και το κεφάλαιο, αλλά χωρίς τις αρπακτικές διαθέσεις που αυτό επιδεικνύει σήμερα.
Ένα κόσμο ταξικών αντιθέσεων, όπου ο ίδιος θα διατηρεί την περίοπτη θέση του παρελθόντος, αλλά παράλληλα θα υπάρχει και ταξική αρμονία.
Ένα κόσμο που θα οικοδομηθεί πάνω σε δημοκρατικές αρχές, αλλά στο μυαλό του η έννοια της δημοκρατίας, μάλλον προσδιορίζεται ως μέσο άμυνας ενάντια στις επεκτατικές διαθέσεις και τη ληστρική δράση του κεφαλαίου.
Όμως ο φανταστικός αυτός καπιταλιστικός κόσμος,  δεν έχει θέση πάνω στο σκληρό έδαφος της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου κυριαρχεί ο αδυσώπητος ανταγωνισμός του κεφαλαίου, τα αιματηρά προγράμματα λιτότητας που καταπίνουν ανθρώπινες σάρκες, η γενικευμένη αστάθεια της συντριπτικής πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών λαών, η οποία όμως κρίνεται αναγκαία για τη δημιουργία συνθηκών σταθερότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Το μικροαστικό  όνειρο περιφέρεται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι κυβερνήσεις εκεί, είτε το απέρριψαν μετ΄ επαίνων, είτε το αντιμετώπισαν με στείρα άρνηση.
Το Βερολίνο απαίτησε πλήρη συμμόρφωση με τα συμφωνηθέντα.
Η κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά στο δίλλημα της  υποχώρησης και της υπεράσπισης του προγράμματος της.
Στην παρούσα φάση επέλεξε να υπερασπιστεί το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος της, αφού πρώτα αφαίρεσε το “αγκάθι” της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.