Κακό πράγμα ο πολιτικός τζόγος και το “φόρτωμα της γραμμής” με πολύ ρίσκο.
“Εφαγε” πολιτικά πολύ κόσμο τα τελευταία χρόνια.
Γιά μένα προέχουν τα εξης δύο σημεία…
–Συστράτευση των Ελλήνων– στο ότι κάθε πολιτική πράξη πρέπει να κρίνεται με το αν προάγει την ελληνική οικονομία και αφήνει το σκληρό ευρώ στη χώρα.
Δηλαδή πολιτική συνειδητής επιλογής περιορισμού των εισαγωγών στα απαραίτητα και αύξηση εξαγωγών, κυρίως μέσω στήριξης της επιχειρηματικότητας των νέων που είναι έτη φωτός πιο δημιουργικοί από τους παλαιότερους που ζέχνουν.
Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε για την νέα επιχειρηματικότητα, μακριά από τα ζόμπυ των μεγαλοεργολάβων…
–Εμπέδωση της αξιοκρατίας και κάθε στελέχωσης του δημοσίου μέσω ΑΣΕΠ. Ανεξαρτητοποίηση του κράτους από το οποιοδήποτε κόμμα ή κόμματα που κυβερνούν.
Τα υπόλοιπα τα συνωμιοσιολογικά και τα περί νομίσματος είναι δευτερευούσης σημασίας .
Αφού πλην ΚΚΕ όλοι θέλουν το ευρώ και θεωρώ πως επίσης όλοι θέλουν το καλό της χώρας, θα έπρεπε να είχαμε συνεννοηθεί σε μια κοινή γραμμή απέναντι στους δανειστές και σε οποιαδήποτε εξωτερική απειλή.
Θα μου πείτε πως δεν είχατε χρόνο λόγω των διαπραγματεύσεων και ότι όλα αυτά θα κόστιζαν πολλές ψήφους.
Όμως κύριοι πάντα θά υπάρχει δικαιολογία για να μην κάνετε το σωστό.
Η πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού τό μόνο πού θέλει είναι ΑΛΛΑΓΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ.
Δυστυχώς αυτά είναι ψιλά γράμματα για τούς κομματικούς μηχανισμούς μέ τίς Μακιαβελικές πολιτικές και τακτικές …
Από τό …”διορίζω, πρεσάρω αέρα, στεγαστικά και καγιέν στη φούσκα, δίνω και αυξήσεις σε υψηλόμισθους, για να επανιδρύσω το κράτος”…στό “λεφτά υπάρχουν”…καί καταλήξαμε στό “διώχνω το ΔΝΤ και βγαίνω στις αγορές χωρίς συνεγγύηση των εταίρων”…
Τον επόμενο δεν τον βλέπω καλά, που πας κυρ-Αλέξη να παίξεις πόκερ …
Μέ όλα αυτά, τι να σου κάνει το ρημάδι το σόφτγουερ που έχουμε κανονικά όλοι οι συνήθεις άνθρωποι μέσα στην κεφάλα μας… βγάζει προειδοποιητικό μήνυμα “μάνα θα πάω στα καράβια” και μετά μπλέ οθόνη.

Δεν είναι τυχαίο ότι μεταξύ άλλων, οι λέξεις “αρπαχτή” και “δημοσιοϋπαλληλίκι” δεν μεταφράζονται σε καμία ευρωπαϊκή γλώσσα.
Είναι νοοτροπίες που διακατέχουν πλατιές λαϊκές μάζες εδώ και δεκαετίες.
Η προσπάθεια που γίνεται από τον Σύριζα και τους λοιπούς Μεσσίες , ώστε να φανεί ο λαός αμέτοχος στο χάλι που επικρατεί, δεν πείθει κανέναν.
Ο καθένας μέσα του, την αλήθεια του την ξέρει.
Οι νοοτροπίες της αρπαχτής, της ρεμούλας, του λαδώματος, της φοροδιαφυγής, του βολέματος καθώς και το δημοσιοϋπαλληλίκι, αλλάζουν μόνο με την Παιδεία.
Για να αποδώσει αυτό, θέλει 40 χρόνια.
Επειδή δεν έχουμε 40 χρόνια καιρό, πρέπει η νοοτροπίες αυτές να αλλάξουν “άρδην”,και θα αλλάξουν.
Όχι δεν αξίζει αυτή η τύχη στην Ελλάδα στήν Ιστορία της, στους αγώνες των πολιτών της, στην ομορφιά του τοπίου της, στα αρώματα των καλλιεργημένων με το μεράκι των ανθρώπων -ανθών της.
Δεν αξίζει στην ανθρωπιά του Έλληνα, στην καθημερινή του βιοπάλη, στα γλέντια του με τα τρυφερά μα και χαρούμενα τραγούδια του.
Δεν αξίζει αυτή η τύχη στον Σολωμό, τον Παλαμά,τον Ρίτσο, τον Βάρναλη.
Στον Παύλο Μελά, στον Ιώνα Δραγούμη, τη Σοφία Βέμπο, την Λέλα Καραγιάννη,την Πηνελόπη Δέλτα.
Δεν αξίζει αυτή η τύχη στον Χαμένο Ανθυπολοχαγό, το βιασμένο κορμί και την απαρηγόρητη ψυχή της Μικρασιάτισσας.
Στον παράλυτο σφουγγαρά της Καλύμνου,τον τσακισμένο στους Ωκεανούς ναύτη,τον ηλιοκαμένο αγρότη στα κακοτράχαλα χωράφια με τον ξινάρι στα καρουλιασμένα του χέρια.
Δεν αξίζει αυτή η τύχη στην εαρινή πανδαισία χρωμάτων κι αρωμάτων στις αετίσιες πλαγιές του Πάρνωνα αντικρύ του Πελάγους.
Στο τσάμικο και τό πεντοζάλη,στη υπερηφάνεια του ζεϊμπέκικου.
Δεν αξίζει στην ερωτική κι ανθρώπινη ματιά των Ελληνίδων και των Ελλήνων.
Στις λέξεις πού καθώς ερωτεύονται, τραγουδούν, βιοπαλεύουν και πολεμούν.
Δεν αξίζει στήν πατρίδα η τύχη ετούτη.
Κι όμως την έχει!
Γιατί δεν υπάρχει πια Ζορμπάς και Πλαστήρας.
Γιατί έχει τον παλαιοκομματισμό σάν ιδιοκτήτη βιοτεχνίας υαλικών.
Γιατί τη σέρνουν ως πόρνη σε παζάρια ανίκανοι και συνάμα διεφθαρμένοι ταγοί.
Γιατί οι Μεσσίες την εκθέτουν γυμνή στα πορνεία του Άμστερνταμ.
Γιατί την κυβερνούν με νόμους, σύνταγμα και θεσμούς κατοχικούς, για να ασελγούν στην ομορφιά της και στα κάλλη της κι έτσι ταπεινωμένη να την αρμέγουν τα παράσιτα της οικογενειοκρατίας.
Κι εμείς;
Ναι εμείς τι;
Άλλοι να υποκλινόμαστε,κι άλλοι να κλαίμε, να βιοπαλεύουμε.
Να χάνουμε την λεβεντιά μας στο μίσος και την κακομοιριά μας.
Γιατί μας θέλουν νάχουμε ως σημαία την παντέρια της Διχόνοιας.

Μέ όλη αυτή τήν τραβάγια τών “εκατομμυρίων”, πέρασε στα ψιλά των μέσων μαζικής ενημέρωσης μία σημαντική δήλωση που έκανε ο κ.Τσίπρας την Πέμπτη 18/12 στη συνάντηση που είχε με την Περιφερειάρχη Αττικής κ.Δούρου.
Είπε ό,τι…
“Θα περάσουμε βεβαίως δύσκολες στιγμές, διότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια υπαρκτή και μεγάλη οικονομική κρίση, αλλά με το κεφάλι ψηλά και με το μυαλό μας στην αξιοπρέπεια του πολίτη, του αδύναμου, που χειμάζεται, είμαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρουμε. Πρέπει να πιστέψουμε στις δυνατότητές μας. Και πρέπει να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του πολίτη στο πολιτικό σύστημα και στην πολιτική”.
Όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν διαπιστώσει ασφαλώς, ότι από τον Ιούνιο του 2012 το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης χρησιμοποιεί μία διπλή γλώσσα, ανάλογα με το αν απευθύνεται στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό της χώρας.
Στο εσωτερικό της χώρας ο Σύριζα συνεχίζει την “αντιμνημονιακή” ρητορική του, μιλάει για “ανθρωπιστική κρίση” που προκλήθηκε από την πολιτική των μνημονίων και υπόσχεται τερματισμό των πολιτικών λιτότητας, διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, “κατόπιν συμφωνίας με τους δανειστές” και προώθηση ενός σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης.
Αλλά και αυτή η, για εσωτερική κατανάλωση, ρητορική, με την πάροδο του χρόνου γίνεται όλο και περισσότερο ήπια.
Η κατάργηση των μνημονίων με μία νομοθετική πράξη, αντικαταστάθηκε από την αντικατάσταση των μνημονίων μετά από “ισχυρή διαπραγμάτευση” με τους δανειστές, ενώ πρόσφατα και μετά από πιέσεις που της ασκήθηκαν, η ηγεσία του Σύριζα δεσμεύτηκε, ότι δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες.
Στις επαφές του βέβαια με τους εκπροσώπους τού διεθνούς κεφαλαίου, ο Σύριζα, “φορώντας το καλό του το κοστούμι”, χρησιμοποιεί μια άλλη γλώσσα.
Αυτή “της συνεννόησης με τις αγορές”.
Όλοι ασφαλώς θα έχετε προσέξει, ότι στις συναντήσεις με τα επιτελεία του διεθνούς κεφαλαίου, είτε συμμετέχει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, ή το κόμμα εκπροσωπείται από την “αγία τριάδα” του οικονομικού επιτελείου (Δραγασάκης, Μηλιός, Σταθάκης), οι οποίοι εκφράζουν τις πιο συντηρητικές θέσεις στο εσωτερικό του Σύριζα.
Στις επαφές με διεθνές κεφάλαιο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ακολουθεί την πολιτική της μυστικής διπλωματίας.
Πολύ λίγα γνωρίζουμε τι συζήτησε ο Α. Τσίπρας με τους εκπροσώπους του ΔΝΤ και της αμερικανικής κυβέρνησης στο ταξίδι που έκανε στις ΗΠΑ.
Το ίδιο ισχύει και για τη συμμετοχή του στο συνέδριο του Κόμο και τη συνάντηση με τον Β. Σόιμπλε.
Αυτά βέβαια μέχρι χθες.
Γιατί, μετά τις τελευταίες δηλώσεις Τσίπρα,  ο Σύριζα, δεν μετατοπίζεται απλώς σε “ρεαλιστικότερες” θέσεις.
Προετοιμάζει το λαό για τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας, των μνημονίων, όλου αυτού του  έργου που βλέπουμε να παίζεται στις πλάτες μας, τα τελευταία 4,5 χρόνια.
Τώρα ανακάλυψε ο Πρόεδρος του Σύριζα “την υπαρκτή και μεγάλη οικονομική κρίση”;
Και ποιοι θα περάσουν “δύσκολες στιγμές” για την αντιμετώπιση της;
Μήπως οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, οι τράπεζες και οι μεγάλοι φοροφυγάδες που ευθύνονται για την κρίση, αλλά και για την σφαγή που ακολούθησε στη συνέχεια σε βάρος του ελληνικού λαού;
Ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι δεν το πιστεύουν αυτό.
Αν όμως δεν απευθύνεται σε αυτούς, σε ποιους απευθύνεται;
Μα φυσικά στον Ελληνικό λαό.
Και όσο και αν χρησιμοποιεί γλώσσα εκλεπτυσμένη, το μήνυμα είναι σαφές.
Ο ζυγός του κεφαλαίου και του ξένου παράγοντα, θα συνεχίσει να υπάρχει και με κυβέρνηση Σύριζα.
Από τη στιγμή που τα δύο μεγάλακέντρα τού διεθνούς κεφαλαίου (ΗΠΑ – Γερμανία), τάσσονται – με παραλλαγές βέβαια – υπέρ των πολιτικών λιτότητας, αυτές θα συνεχιστούν και με κυβέρνηση Σύριζα.
Μήπως στα πλαίσια των “δυσκολιών” εντάσσεται και το πακέτο των μέτρων που διαπραγματεύεται η συγκυβέρνηση , στα πλαίσια της 5ης αξιολόγησης;
Ναι ,αυτό το πακέτο μέτρων που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και προκάλεσε τριγμούς ακόμα και μέσα στη συγκυβέρνηση .
Μια και η ιστορία παρακολουθεί την εξέλιξη και την αλληλουχία των γεγονότων, θα ήταν χρήσιμο να παρακολουθήσουμε την συμπεριφορά του ΠΑΣΟΚ πριν από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2009 και του Σύριζα σήμερα.
Ο Γ.Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός της χώρας, με το σύνθημα “λεφτά υπάρχουν”, χαϊδεύοντας τα αυτιά των ψηφοφόρων με υποσχέσεις για καλύτερες ημέρες.
Σαν κυβέρνηση βέβαια “ανακάλυψαν” τον Τιτανικό “που έπλεε προς ολοταχώς προς την καταστροφή.
Μετά ακολούθησε ο Καστελόριζο και η επίσημη πρόσκληση προς τους σφαγείς του ελληνικού λαού, να προσέλθουν και να αρχίσουν το αποτρόπαιο έργο τους.
Ο Πρόεδρος του Σύριζα μιλά για “δύσκολες στιγμές” σήμερα, που το κόμμα του είναι ακόμα αξιωματική αντιπολίτευση.
Φανταστείτε σαν κυβέρνηση τι θα κάνουν.
Από πού αντλεί την αισιοδοξία ο Πρόεδρος του Σύριζα, ότι, σε προεκλογική περίοδο μπορεί να μιλά για “δύσκολες στιγμές” – απροσδιόριστης διάρκειας – και παρόλα αυτά, να έχει την βεβαιότητα ότι ο ελληνικός λαός θα ψηφίσει ένα κόμμα που προαναγγέλλει τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας;
Μα από το γεγονός ότι δεν υφίσταται σήμερα ανατρεπτικό κίνημα.
Ότι ο κόσμος παραμένει κλεισμένος και απελπισμένος στο σπίτι του και περιμένει την έλευση των νέων “Σωτήρων”.
Και η κατάσταση αυτή “θρέφει” το Σύριζα.
Γιατί αν ο λαός ήταν σέ εγρήγορση και πάλευε για μία καλύτερη ζωή, δεν θα ήταν εύκολο στην ηγεσία του, να πηγαίνει στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και να δίνει διαβεβαιώσεις, ότι ο ξένος παράγοντας δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από μια “αριστερή” κυβέρνηση.
Ούτε ο κ. Τσίπρας θα  έλεγε, ότι “και θα συνεχίσουμε τις πολιτικές λιτότητας και θα μας ψηφίσετε”.
Η σημερινή κατάσταση τους έχει βολέψει μια χαρά.
Καλύτερα δεν γίνεται.

Αν  σήμερα ως μέλη της Ευρωπαϊκής κοινότητας μετέχοντα στη νομισματική της ένωση και υφιστάμενα τους περιορισμούς, τις δεσμεύσεις και την αυστηρή επιτήρηση που αυτή η ένταξη συνεπάγεται πρέπει να θεωρήσουμε περασμένα…μεγαλεία την πλήρη εργασία και τα εργασιακά δικαιώματα, την υγεία και τις βασικές αυτονόητες παροχές της, την παιδεία, την ασφαλή συνταξιοδότηση, τις κοινωνικές παροχές και γενικά όλα τα άνευ συζήτησης δεδομένα για τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στην Ευρωπαϊκή κοινότητα, τότε νομίζω οτι μονάχα τύποις και αυτοκοροϊδευόμενοι μπορούμε να θεωρηθούμε ισότιμα μέλη.
Τουλάχιστον η πλειοψηφία ημών, γιατί η μειοψηφία είτε φοροδιαφεύγοντας, είτε παρασιτώντας, είτε μασουλώντας με οποιονδήποτε τρόπο κρατικό (δανεικό) χρήμα, ζει σε μιάν άλλη διάσταση, απέχουσα έτη φωτός απ΄τη σημερινή αιμάσσουσα Ελλάδα.
Ξεφτισμένη αυταπάτη, για να είμαστε απλά οι κακομοιριασμένοι παρίες, οι εξαθλιωμένοι φτωχοί συγγενείς, που υπακούουν με σκυμμένο κεφάλι σε διαταγές, παραδίδοντας την Εθνική τους κυριαρχία και αποδεχόμενοι την κακοποίηση της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού τους, από τον κάθε μίζερο, γραβατοφόρο υπαλληλάκο μεγαλοσυμφερόντων.
Με χρέος σε ευρώ και την ΕΚΤ να ρυθμίζει την αξία του ενιαίου νομίσματος, οι χρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης βρίσκονται παγιδευμένες σε μια νομισματική πολιτική γερμανικής κοπής, αδιέξοδη για τις ίδιες.
Όσο η Ευρωζώνη ευημερούσε, ανεξάρτητα του αν η ευημερία για χώρες όπως η Ελλάδα ήταν πλασματική, τα προβλήματα της μονομερούς αρχιτεκτονικής του ευρώ παρέμεναν αφανή.
Σημαντικά ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα και δεν ξέρω αν αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή, αλλά πρέπει να τά έχουμε υπ’ όψιν μας.είναι …
–Το θεσμικό αλυσσοδέσιμο με την ευρωζώνη, και όχι μόνο υπό τις παρούσες συνθήκες Απόλυτης Εξάρτησης του Ελλαδικού κράτους, ανταποκρίνεται στις ανάγκες και απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας;
–Οι συνεχιζόμενες πολιτικές εσωτερικού καννιβαλισμού σε συνδιασμό με τον συνεχή εξωτερικό δανεισμό, ανταποκρίνονται στις μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες ανάγκες ανάπτυξης και επιβίωσης, πέραν της εφήμερης επιβίωσης του υπάρχοντος συτήματος, αυτού του ίδιου που κατάστρεψε την χώρα;
Ας δώσει ο καθένας μας αντιμέτωπος με τη συνείδησή του ,τις απαντήσεις που πιστεύει ως σωστότερες και αναλόγως ας πράξει τα δέοντα…..
Δεν γίνεται ποτέ να συμφωνήσουμε απολύτως όλοι.
Ο κάθε άνθρωπος πάντα επιλέγει αυτό που περισσότερο του ταιριάζει και τελικά είναι κι αυτό που πράγματι του αξίζει.
Κάποιοι επίσης, επιλέγουν απλά αυτό που τους συμφέρει κι έτσι γλιτώνουν κι από τα ψυχοφθόρα διλήμματα, τις αϋπνίες, το άγχος, μα και τις άσκοπες κατ’ αυτούς τύψεις μετά…..
Σε αυτές τίς κρίσιμες στιγμές, εθνικό σχέδιο με ομόνοια καί νηφαλιότητα.
Σε ότι με αφορά, αν και ακόμα και δεν είναι η ώρα να μιλήσω, καθιστώ σαφές σε όλους τους τόνους, πως τις Αρχές και τις Αξίες μου, δεν τις πουλώ για κανέναν, σε κανέναν.
Πάνω και πέρα από όλους και όλα, είναι η Πατρίδα μου, η Πατρίδα όσων είναι και αισθάνονται Ελληνες και θα μάχονται γι αυτήν Έντιμα και Καθαρά.

Εάν δεν έρθει και δεν περάσει αυτή η 29η Δεκεμβρίου 2014, δεν πρόκειται να σταματήσουν οι ενορχηστρωμένες και από κάθε κατεύθυνση επαναλαμβανόμενες ριπές, ενάντια στη διανοητική μας ικανότητα.
Είμαστε καταδικασμένοι να το ζήσουμε ΚΑΙ αυτό.
Αποτελεί μάλλον μέρος της αυτοκάθαρσής μας, ως κατ΄επανάληψη εθελοπαραπλανημένου, και ευκολόπιστου λαού.
H ώρα της Αλήθειας πλησιάζει.
Μέχρι τότε, αυτοσυγκράτηση.
Είναι σίγουρο πως μας αξίζει κάτι πολύ καλύτερο απ΄αυτό που μας υποχρεώνουν να ζούμε.

Προϋπόθεση της Δημοκρατίας ,σύμφωνα με τους δημιουργούς της, ήταν η επάρκεια του Πολίτη σε προσόντα ποιοτικά, ποσοτικά, καταγωγής κλπ.
Και ουδείς εστερείτο βήματος, άμεσα ή έμμεσα.
Βλέπεις καμμιά ομοιότητα με τον Ελληνικό Κοινοβουλευτισμό;
Ο δρόμος τής μετωπικής σύγκρουσης οδηγεί προσωρινά στά Ζήτω καί μετά κυριολεκτικά στήν μεγάλη φτώχεια καί εν ευθέτω χρόνο όχι σε ανακωχή μα ίσως καί στήν πλήρη παράδοση τής χώρας.
Τώρα πλέον είναι αργά γιά μπαλωθιές.
Άν τό κράτος δέν ήταν σέ τόσο βαθμό έρμαιο τού χυδαίου κομματισμού, θά μπορούσαμε νά πετύχουμε αρκετά μέ τό χρέος μας καί γενικότερα μέ τούς δανειστές μας.
Όλοι συζητούν γιά όλα καί μέ όλους,στά πλαίσια όμως τής συστημικής ανοχής καί τής κάθε ευνοϊκής συγκυρίας καί όχι πέρα από αυτήν.
Σέ αυτά τά πλαίσια μπορείς καί νά απειλήσεις καί νά εκβιάσεις καί νά συμβιβασθείς.
Ουσιαστικά αντιμετωπίζεις μιά τεράστια απειλή μέ ασύμμετρο πόλεμο, ώστε νά πετύχεις τό δυνατό καί στήν περίπτωσή μας τό επιθυμητό.
Όλοι δείχνουν ατολμία νά περιορίσουν τόν κρατισμό καί νά παψει η Καθε Κυβέρνηση νά εξοντώνει μέ τήν φορολογία τούς υπόλοιπους γιά νά επιβιώσει η κρατικίστικη νομενκλατούρα.
Ο Α.Τσίπρας στήν δυσαρέσκεια αυτής τής νομεκλατούρας ποντάρει νά γίνει πρωθυπουργός καί τής υπόσχεται μέχρι καί τήν αθανασία.
Ξέρει πολύ καλά ότι αυτή η νομεκλατούρα ελέγχει τόν κόσμο, ο οποίος αντιδρά σέ συνθήματα καί όχι σέ προτάσεις.Δυστυχώς.
Πολύ φοβάμαι ότι μάς τήν έχουν στημένη οι μεγάλοι, έτσι ώστε νά γίνουμε τό παράδειγμα πρός αποφυγή γιά τούς υπόλοιπους καί αυτό μέ τήν άλογη συμμετοχή μας.
Δέν θέλω νά σκεφθώ τί θά γίνει στήν χώρα άν εγκαταλείψουμε εκούσια καί μέ δική μας ευθύνη τό ευρώ.
Χαιρετίσματα στήν ΕΕ καί απόλυτο περιθώριο.
Δέν κινδυνολογώ, απλά τό θεωρώ πολύ πιθανό καί υπαρκτό.
Όλα αυτά οδηγούν σέ ακραίες καταστάσεις πού πιθανόν νά επικρατήσουν, κανείς δέν ξέρει.
Καί όποιος πεί ότι αυτά δέν γίνονται στήν εποχή μας είναι μακράν νυχτωμένος.
Δέν χρειάζεται παρά νά δεί τά τεκμαινόμενα στήν Ευρώπη τήν ίδια καί όχι στό παγκόσμιο χάος πού επικρατεί, καί θά αλλάξει γρήγορα γνώμη.
Αν δεν το έχουμε αντιληφθεί από 1-1-2015 είμαστε στο αέρα ξεκρέμαστοι, χωρίς ταμείο και χρηματοδότηση.
Η πραγματικότητα δεν μπορεί να ξεγελαστεί σαν τους ψηφοφόρους.
Τα βιολιά του Χότζα συνήθως αργούν να ακουστούν, ενώ τα Νταούλια ή και η Μπαλαλάικες εύκολα ακούγονται ..
Ομως τελικά αυτοί που χορεύουν είναι οι οργανοπαίχτες, ενώ οι αγορές χτυπούν παλαμάκια.
Ας σκεφτούμε πως χοροπηδά σε αναμμένα κάρβουνα η Ρωσία….
Η Ρωσία με πετρέλαια, αέριο, βιομηχανίες και παραγωγή τεράστια…καταρρέει το ρούβλι και εμείς θέλουμε άδοντες και χοροπηδώντες να σπεύσουμε για δανεικά.. να ζητήσουμε όχι να τους δώσουμε..
Αυτή η σκληρή πραγματικότητα επιβάλει τελικά τις αποφάσεις της.
Τα νταούλια και τα βιολιά είναι για τα πανηγύρια, αλλά και εκεί ακόμη θέλουν να πέφτει “χαρτούρα” για να ακουστούν.
Αυτή είναι η πραγματικότητα…
Η χαρτούρα και ο κατέχων την.
Τα υπόλοιπα είναι για αφελείς ψηφηφόρους και για τους ναύτες του Θωρηκτού Ποτέμκιν στο 2015.

Ανθρωποι που θεωρούσαν φυσιολογικό και “αστικό” να περνούν 15 ΣαββατοΚύριακα στην Μύκονο και άλλα 15 να κατηφορίζουν τις λευκές πλαγιές,είναι έτοιμοι να πιστέψουν τον οποιονδήποτε και να επιβιβαστούν σε κάθε Τιτανικό.
Εναν Τιτανικό που τους υπόσχεται “ολική επαναφορά” και που φυσικά τους μοιάζει αβύθιστος στην θάλασσα των αγορών.
Ό,τι και να λέμε, ούτε οι αγορές είναι αποδεκτό να βαράνε κατά το συμφέρον τους τα νταούλια και οι λαοί μέσω των νόμιμα εκλεγμένων κυβερνήσεών τους να χορεύουν, ούτε και είναι  εφικτό το αντίθετο.
Αυτό που έχει σημασία, είναι ένα κράτος να δανείζεται όσο λιγότερο γίνεται για ν’ αποφεύγει την υποτέλεια, να παράγει, να εξάγει, να εξασφαλίζει στους πολίτες του εργασία, αξιοπρέπεια, παιδεία, ασφάλεια, υγεία.
Να φροντίζει ποτέ να μην ενθαρρύνονται ο άκρατος καταναλωτισμός, η ανομία, η ατιμωρησία και η κενόδοξη αγυρτεία.
Χρειάζεται άμεσα επαναστατική μεταρρύθμιση στο σύστημα αξιών μας, στο παραγωγικό μας μοντέλο και στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Διαφορετικά, άδικα αναλωνόμαστε, χαλάμε τις καρδιές μας και διασταυρώνουμε τα ξίφη μας στα λεκτικά πεδία των εξ αρχής και για όλους μας, χαμένων μαχών.
Χώρα που δανείζεται όσο λιγότερο γίνεται για ν’ αποφεύγει την υποτέλεια, παράγει, εξάγει, εξασφαλίζει στους πολίτες του εργασία, αξιοπρέπεια, παιδεία, ασφάλεια, υγεία, φροντίζει ποτέ να μην ενθαρρύνονται ο άκρατος καταναλωτισμός, η ανομία, η ατιμωρησία και η κενόδοξη αγυρτεία δεν χρειάζεται να αποφεύγει το δανεισμό.
Θα έχει το πάνω χέρι, οι αγορές θα παρακαλάνε να της δανείσουν με αρνητικό επιτόκιο.

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος.
Η χώρα πρέπει να αντιμετωπίζεται ενιαία ανεξάρτητα από το ποιος θα κυβερνά.
Την Ελλάδα εκπροσωπεί και όχι το κόμμα του ο εκάστοτε πρωθυπουργός.
Οι εθνικές εκλογές θα διεξαχθούν, κάτω από ένα καθεστώς ανοιχτής τρομοκρατίας, φόβου και ωμών εκβιασμών… ή θα κάνετε αυτό που θέλουμε εμείς ή θα σας λιώσουμε, θα σταματήσουμε την χρηματοδότηση και θα σας αφήσουμε να πεθάνετε από την πείνα.
Το μήνυμα που στέλνουν και προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όπου με ύφος επικυρίαρχου της λένε ότι ” δεν μας αρκούν οι έως σήμερα διολισθήσεις και κυβιστήσεις προς το -ρεαλισμό-.
Ούτε οι όρκοι πίστης για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς μέ συνέχιση των πολιτικών λιτότητας. Απαιτούμε πλήρη ευθυγράμμιση λόγων και έργων”.
Και όπως προκύπτει από παρεμβάσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ -συνεντεύξεις του μεν Ν. Παππά στην ιταλική εφημερίδα LaStampa όπου και διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να καταφύγουν σε μονομερείς αποφάσεις και του Α. Μητρόπουλου στον RealFM όπου, χωρίς περιστροφές, μίλησε για παράταση του μνημονίου από μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ… το μήνυμα ελήφθη.
Άμεση προτεραιότητα είναι η συγκρότηση προγράμματος δράσης, για την έξοδο από την κρίση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, γεγονός που προϋποθέτει ριζοσπαστικές αλλαγές στην οικονομία και την κοινωνία από  μπλοκ τών πολιτικών δυνάμεων που θα τις προωθήσει και θα τις υπερασπιστεί σε συμμαχία με τούς Έλληνες πολίτες.
Όταν προσφεύγεις στον ψυχισμό του ψηφοφόρου, δεν μπορείς να ελέγξεις την αντίδρασή του και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι οδυνηρά.

Οι Έλληνες έχουν ακούσει τόσες πολλές φορές τα τελευταία χρόνια για τρομακτικά διλήμματα, για Αργεντινές, για εθνικές καταστροφές, που έχουν γίνει χοντρόπεστοι.
Δεν τσιμπάνε πια.
Είναι στην ανθρώπινη ψυχολογία.
Είναι η ιστορία με το παιδί που φώναζε “λύκος, λύκος”, συνέχεια.
Επισης, υπάρχει και μία άλλη παράμετρος.
Δεν είμαστε πια μία κοινωνία βολεμένων.
Οι όλο και περισσότεροι που υποφέρουν, δεν πειθονται ότι πρέπει να υπάρξει ψυχραιμία προκειμένου να αποτραπεί κάποια καταστροφή.
Ο λόγος είναι απλός: η προσωπική τους καταστροφή έχει ήδη συντελεστεί.
Συνθήματα,τσιτάτα, “μαγειρέματα”, πεφωτισμένες ηγεσίες, συμμετοχή σε υπερεθνικά μορφώματα, μπορεί να φκιασιδώνουν και να εξωραΐζουν την κατάσταση, μπορεί να αναβάλουν την έλευση του μοιραίου, όμως οι συνέπειες των επιλογών μας και της παρακμής μας κάποτε θα έλθουν, άσχημες και τσεκουράτες.
Έχει τελειώσει η μεταπολίτευση από τις 6 Μαίου 2010 ημέρα υπογραφής του μνημονίου.
Δεν υπάρχει επιστροφή ούτε με δραχμή.
Κανείς δεν θα ξαναδανείσει την Ελλάδα για πλάκα και όποιος προσπαθήσει να αντιμετωπίσει νομισματικά το πρόβλημα ανταγωνιστικότητος θα καταλήξει σε μνημόνιο μόνο από το ΔΝΤ αυτή τη φορά με το πρόβλημα να παρουσιάζεται ως έλλειψη συναλλάγματος.
Ο καπιταλιστικός μας πλανήτης δεν έχει θέση για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης και έχει τελειώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Το σωστό θα ήταν, ο στόχος ,γιατί περί στόχου πρόκειται και όχι για πολιτική πρόταση , της ανασύνταξης του ανατρεπτικού κινήματος, να συνδεθεί με ένα άμεσο πρόγραμμα πάλης με προωθημένα και επιθετικά αιτήματα ,που θα υπηρετούν ένα πρόγραμμα που θα αποτελέσει τον άξονα πάνω στον οποίο θα ξεδιπλωθούν οι αγώνες του σήμερα.
Να ξεκόβεις την τακτική από την στρατηγική, είναι ολέθριο και ο πιο ασφαλής δρόμος για να μη φτάσεις ποτέ στην επίτευξη του στρατηγικού σου στόχου, της ανατροπής.
Όσο για το σύνθημα είμαστε παντού, απόρροια της ανατροπής της διαλεκτικής σχέσης της τακτικής και της στρατηγικής της ανατροπής, το έχουμε ξανακούσει και πριν από καιρό.
Και δεν έχει οδηγήσει στα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Έτσι ξεκάρφωτο όπως ακούγεται, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο και ουσία, περισσότερο στον κομματικό πατριωτισμό και στο συναίσθημα τών πολιτών απευθύνεται και σε καμία περίπτωση δεν συνδέεται με την προβολή θετικών στόχων πάλης που θα οδηγήσουν το ανατρεπτικό μέτωπο στο νικηφόρο ξέφωτο .
Με λίγα λόγια λείπει η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, Δέν υφίσταται συγκεκριμένο καί άμεσο πρόγραμμα δράσης,μόνο παραπομπή στο αφηρημένο .
Άρνηση δηλαδή της διαλεκτικής σχέσης συγκεκριμένου – αφηρημένου.
Η άρνηση όμως της διαλεκτικής ανάλυσης, έχει ολέθρια αποτελέσματα για τους αρνητές της.
Οι Έλληνες οφείλουν να μην παραπλανηθούν από τις ψεύτικες υποσχέσεις των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Να οργανώσουν την πάλη τους ενάντια στην πολιτική που εφαρμόζεται και σ’ αυτή που θα ακολουθήσει ανεξαρτήτως του κόμματος ή των κομμάτων που βρίσκονται σήμερα ή θα βρεθούν αύριο στην κυβέρνηση.
Να πάρουν την πρωτοβουλία τον κινήσεων, να μην περιμένουν την επίθεση του αντιπάλου για να καθορίσουν τη στάση τους.
Ο αγώνας που καλούνται να διεξάγουν είναι αγώνας για την ίδια τους τη ζωή, για την επιβίωσή τους.

Οι δυνάμεις, οι οποίες έχουν τον πρώτο λόγο για τις πολιτικό – στρατιωτικό – οικονομικές εξελίξεις σε ολόκληρη την Ευρώπη έδειξαν για μια ακόμη φορά τα δόντια τους σε μια μικρή και αδύνατη – καπιταλιστική – χώρα, όπως είναι σήμερα η Ελλάδα.
Τα ίδια τα γεγονότα επιβεβαιώνουν τις εξελίξεις αυτές.
Στα πλαίσια της 5ης αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας από την τρόικα, απαίτησαν τη λήψη τέτοιας έκτασης μέτρων, που θα οδηγούσαν οποιαδήποτε κυβέρνηση σε αυτοκτονία.
Να θυμηθούμε μόνο, ότι εντελώς αυθαίρετα, ανακάλυψαν δημοσιονομικό κενό για το 2015, ύψους 2,5 – 3 δις. ευρώ, και απαίτησαν τη λήψη αντίστοιχων δημοσιονομικών μέτρων, μεταξύ των οποίων και την κατάργηση της ρύθμισης για τη μείωση κατά 30% του φόρου – χαράτσι για τα ακίνητα, αλλά και τη θέσπιση νέων μέτρων για το 2016, 2017 ως και το 2022.
Άνοιξαν εκ νέου το ασφαλιστικό, απαιτώντας την αύξηση των κατώτατων ορίων συνταξιοδότησης από τα 15 στα 20 χρόνια, εμμένουν στην πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, την κατάργηση του ειδικού καθεστώτος ΦΠΑ στα νησιά, όπως και του χαμηλού συντελεστή ΦΠΑ 6%, τη θέσπιση εισοδηματικών και οικογενειακών κριτηρίων για την ένταξη κάποιου στη ρύθμιση των 100 δόσεων κ.α.
Για δικούς λόγους που δεν είναι ακόμα πλήρως ευκρινείς, ήθελαν να ταπεινώσουν τήν κυβέρνηση και να την εξευτελίσουν σε δημόσια θέα.
Γιατί, τι άλλο από δημόσιος αυτοεξευτελισμός μπορεί να είναι, όταν κάποιος – εν προκειμένω ο κ.Σαμαράς -εξαγγέλλει ένα μήνα πριν ότι στο τέλος του 2014 τελειώνουμε με το μνημόνιο, ενώ σήμερα σκύβει το κεφάλι στους επικυρίαρχους και αποδέχεται το σύνολο των παράλογων απαιτήσεων τους.
Τι άλλο από δημόσια διαπόμπευση και διασυρμός μπορεί να είναι, όταν μια κυβέρνηση εξαγγέλλει το τέλος των μνημονίων και μετά καταπίνει την γλώσσα της αποδεχόμενη ένα νέο μνημόνιο με διαφορετική ονομασία, αυτή της προληπτικής γραμμής αυξημένης επιτήρησης.
Αυτή φαίνεται ότι θα είναι τελικά η κατάληξη της συγκυβέρνησης.
Αφού τους έκανε την δουλειά, την πετούν σήμερα σαν στημένη λεμονόκουπα.
Η τελευταία, με την πλάτη στον τοίχο, καταφεύγει σε ένα νέο – τον τελευταίο ίσως ; – τυχοδιωκτισμό.
Επισπεύδει την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, και, σε περίπτωση που καταφέρει να συγκεντρώσει τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτών, να προχωρήσει ως το τέλος του Φλεβάρη του 2015 στην ψήφιση όλων εκείνων των μέτρων που απαιτούν οι “εταίροι”.
Και όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα εκβιασμών, κινδυνολογίας, τρομολαχνίας, εξαγοράς ελαστικών συνειδήσεων.
Προς δόξαν της άσπιλου και αμόλυντου αστικής μας δημοκρατίας.
Τις επόμενες ημέρες, ως τις 29 Δεκέμβρη, αναμένεται να ανέβουν πολύ οι τόνοι της αντιπαράθεσης, να υπάρξει πολύς θόρυβος και βουητό.
Μπορούμε όμως να προεξοφλήσουμε από τώρα, ότι το βασικό διακύβευμα των τελευταίων ημέρων – οι σχέσεις της Ελλάδας με τόν γερμανικό επεκτατισμό – θα μείνουν έξω από την αντιπαράθεση αυτή.
Οι κύριοι πρωταγωνιστές του δράματος, ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, θα την εκτοπίσουν από τις πολιτικές τους παρεμβάσεις, καθαρά για λόγους εκλογικής ιδιοτέλειας.
Δεν είναι καιρός να αναμοχλεύουμε θέματα που αφορούν τις σχέσεις εξάρτησης της Ελλάδας από τη διεθνή ολιγαρχική ελίτ.
Και όμως αυτό είναι το διακύβευμα των τελευταίων εξελίξεων,οι σχέσεις της χώρας με τον ξένο παράγοντα.
Από την άποψη αυτή, οι εξελίξεις, όποιες και αν είναι, μοιάζουν υποθηκευμένες.
Οι δύο “μεγάλες” πολιτικές δυνάμεις, ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, όχι μόνο δεν αμφισβητούν το καθεστώς της εξάρτησης, αλλά έχουν επιδοθεί σε ένα αγώνα δρόμου προκειμένου να αποδείξουν στο ξένο παράγοντα, ποιος είναι περισσότερο χρήσιμος και ικανός να εξυπηρετήσει τους δικούς του σχεδιασμούς.
Στον ίδιο αστερισμό βρίσκονται και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες κινούνται στο αστικά δημοκρατικό τόξο.
Μόνο που δεν έχουν καταλάβει(;), ότι αυτή η γραμμή οδηγεί σε αποσυσπείρωση και ότι τους έχει οδηγήσει σε μια εναγώνια προσπάθεια επιβεβαίωσης της πολιτικής και εκλογικής τους ύπαρξης.
Εκεί οδηγούν οι τυχοδιωκτικές επιλογές της τελευταίας περιόδου.
Να παλεύουν για ένα αξιοπρεπές εκλογικό ποσοστό, γιατί καταλαβαίνουν και οι ίδιοι, ότι σε διαφορετική περίπτωση, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την χρεοκοπία και τα υπαρκτά πολιτικά αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν σαν αποτέλεσμα της εγκατάλειψης της ανατρεπτικής γραμμής πάλης και της υιοθέτησης τής δήθεν τροτσκιστικής υφής αριστερίστικων, μικροαστικών αντιλήψεων.