Αρχείο μηνός Νοέμβριος 2014

Πώς “ξαναστήνεται μια χώρα από την αρχή”;

ΣΩΤΗΡΙΑ

Τί είναι αυτό που “πήγε στραβά” και μπορεί μόνο να αλλάξει ή να μας συμπαρασύρει στον τάφο, Κυρίως στο Οικονομικό πεδίο;
Έχει λεχθεί και παλαιότερα πως η Μεταπολίτευση δημιούργησε κατά βάσιν δύο “τάξεις”.
Τους “κερδισμένους της μεταπολίτευσης“, το εισόδημα ή μέρος των εισοδημάτων των οποίων προέρχεται από την (εισ)φοροδιαφυγή-φοροκλοπή, τη μαύρη οικονομία, τη λαθρεμπορία και το έγκλημα, την διαφθορά και την διαπλοκή, τον παντοειδή κομματικό βιοπορισμό και το κομματικό χρήμα και last but not least την αργομισθία (υπενθυμίζουμε ότι όσοι δημόσιοι υπάλληλοι επιδίδονται στην αργομισθία καρπώνονται υπεραξία, δεν την παράγουν!).
Τους “χαμένους της μεταπολίτευσης”, ο βιοπορισμός των οποίων προέρχεται είτε από μισθωτή εργασία είτε από “καθαρή” επιχειρηματική δραστηριότητα.
Σήμερα, ο διαχωρισμός δεν είναι ανάμεσα σε “αριστερούς” και “δεξιούς”∙ δεν είναι ανάμεσα στον “λαό” και στην “ελίτ”∙ δεν είναι ανάμεσα σε “προδότες” και “πατριώτες”∙ δεν είναι ανάμεσα στους “εργάτες” και το “κεφάλαιο”.
Ο διαχωρισμός είναι ανάμεσα στους “κερδισμένους” και στους “χαμένους” της περιόδου της οποίας η αυλαία πέφτει με βία πάνω στα κεφάλια μας, οι οποίοι πραγματικά δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα στην τρέχουσα κατάσταση ή στις ενδεχόμενες μετεξελίξεις της.
Οι δύο αυτές “τάξεις” δεν επιδιώκουν τις ίδιες αλλαγές, δεν πιέζουν πολιτικά για τις ίδιες αλλαγές, δεν τους συμφέρουν οι ίδιες αλλαγές.
Σ’ αυτόν τον διαχωρισμό εντοπίζεται η διάσταση συμφερόντων που χωρίζει την κοινωνία σε “τάξεις”.
Το τί είναι “αυτονόητο”, καθώς και η “επανάσταση τού αυτονόητου” έχουν τελείως διαφορετικό περιεχόμενο για τους μεν και για τους δε.
Το ζητούμενο ήταν, είναι και θα είναι αυτό που θα ακυρώσει αυτήν την μεταπολιτευτική διάταξη, εγκαθιδρύοντας μια πραγματικά νέα περίοδο στα πράγματα της χώρας.
Αντί όμως να συμβαίνει αυτό συμβαίνουν τα ακριβώς αντίθετα.
Σε ένα τέτοιο σκηνικό, τα Παρίσια είναι χάππενινγκ στο φουαγιέ, και όχι πράξη του δράματος.
Το παραπάνω οικονομικό σύστημα λέγεται “κομματοκρατία”, και σε αυτό είναι που οφείλει να κατευθυνθεί η εναντίωση.
Προσοχή όμως η ευλύγιστη λογική επιφέρει και ευλύγιστη μέση.
Η καθαρότητα των κριτηρίων δεν είναι “ιδεολογική”, μα απλώς λογική.
Η καταστροφή μιας χώρας στηρίζεται στο “ναι μεν αλλά” και στις πρακτικές, ή σιωπηρές ανοχές, που υπαγορεύει.
Όλες, μα όλες οι υπόλοιπες διαφορές περνούν σε δεύτερο πλάνο…

Το δούλεμα καλά κρατεί…

ΔΟΥΛΕΜΑ

Το Πολιτικό Σύστημα που κατέστρεψε τη χώρα επι 30 χρόνια , μας έβαλε στο Μνημόνιο, και ανέλαβε…να μας σώσει!
Παράλληλα ,ανέλαβε και την…Κάθαρση – ο δολοφόνος υποσχέθηκε να συλλάβει τον εαυτό του!
Στη συνέχεια το ίδιο Πολιτικό Σύστημα μας έβαλε στο Μνημόνιο 2 ,3 , και πάει λέγοντας.
Στην πραγματικότητα βέβαια, εκμεταλλευόμενο την παθητικότητα του νεοέλληνα ραγιά, το Σύστημα πάλευε απλώς να σώσει το πελατειακό Κράτος πάνω στο οποίο βασίζει την δύναμή του – με αποτέλεσμα να χαθεί ακόμα και η μικρή δυνατότητα που υπήρχε να σωθεί η χώρα.
Σήμερα , εν’ οψει εκλογών ,το Σύστημα ανακαλύπτει ξαφνικά πως οι Δανειστές μας έχουν γαμψά νύχια ,και πως η Τρόικα συνωμοτεί εναντίον του Ελληνισμού!
Και θα πάμε πάλι σε Εκλογές για να νομιμοποιήσουμε ξανά το ίδιο Σύστημα , έστω και μεταμφιεσμένο αυτή τη φορά (πάλι!) σε Αριστερά , σε Ποτάμια ή σε λίμνες…
Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει σ΄ ένα σημείο όπου τα σφάλματα του παλαιού συστήματος έχουν συσσωρευτεί με τέτοιο τρόπο, ώστε απλά δεν είναι πια δυνατό να αναπαραχθούν και συνεχισθούν.
Πότε αν όχι τώρα ,είναι η ώρα  να θέσουμε υπό αμφισβήτηση όλη αυτή την κατάσταση;
Και μάλιστα, όχι με  υποσχέσεις γιά “αριστερά” επιτεύγματα (για τα οποία πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί μια υλική βάση), αλλά με μια επίθεση στον πυρήνα του παλαιού μοντέλου, δηλαδή με επίθεση στις πελατειακές σχέσεις…
Για ένα “αριστερό”κόμμα που διατυπώνει την αξίωση όχι μόνο να αντικαταστήσει την παλιά κυβέρνηση, αλλά και να αλλάξει το παλιό σύστημα, υπάρχει μόνον μία διέξοδος από αυτό το δίλημμα…
Πρέπει να αναπτύξει ένα δικό του πρόγραμμα για μεταρρυθμίσεις ευρείας έκτασης και να επιδιώξει σκληρές διαπραγματεύσεις με τους εταίρους της ΕΕ, ώστε να εφαρμοσθούν όσο περισσότερα γίνεται από αυτό το πρόγραμμα ανανέωσης.
Ταυτόχρονα, πρέπει να αποφευχθούν “μεταρρυθμίσεις” που δεν συμβάλλουν στην υπέρβαση της κρίσης ή έχουν απαράδεκτες κοινωνικές συνέπειες.
Όμως η θέση της Ελλάδας στις διαπραγματεύσεις αυτές θα είναι τόσο καλύτερη, όσο πιο καθαρά αποδείξει η Ελλάδα τη βούλησή της να προχωρήσει με τη δική της θέληση στις δικές της, αναγκαίες αλλά επί πολλά χρόνια καθυστερούμενες μεταρρυθμίσεις…

Προυπολογισμός 2015… μετά τό ναυάγιο στό Παρίσι.

ΠΡΟΥΠ

Όσοι λίγο πολύ παρακολουθούν τις οικονομικές εξελίξεις, θα έχουν ενημερωθεί για τις βασικές πλευρές του νέου προϋπολογισμού, ο οποίος κινείται σταθερά στη γραμμή της δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 5,6 δις. ευρώ που αντιστοιχεί στο 3% του ΑΕΠ της χώρας για το προσεχές έτος.
Από που θα βγει αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα;
Μά φυσικά από τις σάρκες και το αίμα του ελληνικού λαού, όπως σταθερά συμβαίνει τα πέντε (5) τελευταία χρόνια.
Σύμφωνα με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η συγκυβέρνηση , το 2016 και τα επόμενα χρόνια, τουλάχιστον ως το 2022, το αιμοσταγές πρωτογενές πλεόνασμα, θα πρέπει να διαμορφωθεί στο 4,5% του ΑΕΠ ( περί τα 9 δις. ευρώ), γεγονός που σημαίνει, ότι η ανηλεής λιτότητα, όχι μόνο δεν θα χαλαρώσει, αλλά αντίθετα, θα γίνει περισσότερο βίαιη και επιθετική.
Το ΑΕΠ της χώρας μεταξύ του 2009 και του 2015* εμφανίζεται να υποχωρεί σε ονομαστικούς όρους κατά 21,3% ( από 235 δις. σε 184,9 δις).

Τα έσοδα του Τακτικού Προϋπολογισμού εμφανίζουν οριακή υποχώρηση 3,8% ( από 52,3 δις. σε 50,3 δις.) Πως έγινε αυτό τη στιγμή που καταβαραθρώθηκε το ΑΕΠ της χώρας; Η απάντηση προκύπτει από την παράθεση των ακόλουθων επιμέρους στοιχείων.

Οι Άμεσοι Φόροι εμφανίζουν αύξηση 2,3% (!!!), από 21,4 δις. σε 21,9 δις. Αυτό οφείλεται αποκλειστικά στη φόρο – λεηλασία που επιβλήθηκε στην Ακίνητη Περιουσία, η φορολογία της οποίας μεταξύ 2009 και 2015 αυξάνεται κατά 660,3%(!) από 523 εκατ. ευρώ σε 3,5 δις. ευρώ.

Αντίθετα, η φορολογία εισοδήματος εμφανίζει μείωση 20,5% (από 16,6 δις. σε 13,2 δις) με τη φορολογία Εισοδήματος Φυσικών Προσώπων θα παρουσιάζει ποσοστιαία μείωση 19,4% ( από 10,8 δις. σε 8,7 δις.) και τη φορολογία Εισοδήματος Νομικών Προσώπων ( επιχειρήσεις) να μειώνεται κατά 29% ( από 3,8 δις. σε 2,7 δις).

Σε ότι αφορά τους εργαζόμενους, η μείωση αυτή της φορολογικής επιβάρυνσης στο εισόδημα είναι απόλυτα φυσιολογική, αν λάβουμε υπόψη στην εκτίναξη της ανεργίας από 400.000 άτομα στα 1,3 εκατομμύρια και την καταβαράθρωση των μισθών και των συντάξεων.

Η εντυπωσιακή κατά 1/3 μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, οφείλεται τόσο στις επιπτώσεις της κρίσης, όσο και στην ακραία φιλομονοπωλιακή, πολιτική των κυβερνήσεων οι οποίες έχουν επιδοθεί σε ένα αγώνα δρόμου, για το πια από αυτές θα μειώσει περισσότερο τη φορολογία εταιρικών κερδών.

Με βάση τη γενική εικόνα της πορείας των φορολογικών εσόδων, μπορεί κάποιος να καταλάβει τη δολιότητα των αχυρανθρώπων που βρίσκονται στη διακυβέρνηση της χώρας.
Δεδομένης της καθοδικής πορείας του ΑΕΠ, η φορολογία έπρεπε να είχε μια ανάλογη πτωτική πορεία.
Το σύνολο δηλαδή των φόρων θα έπρεπε να είχε υποχωρήσει περί το 20%. Όμως λόγω των διαστροφικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν, τα έσοδα του Τακτικού Προϋπολογισμού (κυρίως φορολογικά) υποχώρησαν μόλις κατά 3,8%, ενώ οι Αμεσοι Φόροι αυξήθηκαν κατά 2,3%. Αν σε αυτά προσθέσουμε και την επιθετική πολιτική τιμών που ακολούθησαν οι μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις την περίοδο της κρίσης σε βασικά καταναλωτικά εμπορεύματα, μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ληστείας, η οποία συντελέστηκε σε βάρος του λαού της χώρας.

Τρομακτικά είναι καί τα στοιχεία για την καταβαράθρωση των κοινωνικών δαπανών.
Οι δαπάνες για Αποδοχές και Συντάξεις υποχώρησαν κατά 18,8% ( από 22,3 δις. σε 18,1 δις).
Αλλά και το τρέχον επίπεδο δαπανών για μισθούς – συντάξεις, θεωρείται “υψηλό”, ενώ παράγοντες της τρόικας έχουν ξεκαθαρίσει ότι στόχος είναι τα επόμενα χρόνια, το συγκεκριμένο κονδύλι να μειωθεί κάτω από τα 14 δις.

Οι Μεταβιβαστικές Πληρωμές (επιχορηγήσεις σε Νοσοκομεία, Ασφαλιστικά Ταμεία, συγκοινωνιακούς φορείς κλπ), κυριολεκτικά βρέθηκαν σε ελεύθερη πτώση, καθώς υποχώρησαν κατά 28,4% (από 21,1 δις. σε 15.1 δις. ).
Έτσι μπορεί να καταλάβει κανείς, γιατί χάθηκε πρόσφατα ένας νέος άνθρωπος στη Σάμο επειδή καθυστέρησε το ΕΚΑΒ, αλλά και την εικόνα διάλυσης των νοσοκομείων, την γιγάντωση των προβλημάτων στην Παιδεία κλπ, κλπ.

Συνολικά οι Πρωτογενείς Δαπάνες οι οποίες στηρίζουν τις κοινωνικές υποδομές της χώρας και τη λειτουργία του ευρύτερου κράτους ( μισθοί, συντάξεις) υποχώρησαν τη συγκεκριμένη περίοδο κατά 32,8%(!), από 62,3 δις. σε 41,9 δις.
Στόχος των μνημονιακών κυβερνήσεων, είναι το κονδύλι αυτό τα επόμενα χρόνια, να μειωθεί κάτω από τα 40 δις. και να κυμανθεί περί τα 35 δις.

Η καταγγελία της πολιτικής της μνημονιακής εξάρτησης, αποτελεί ένα από τα στοιχεία της συγκρότησης τού ενωτικού μετώπου που θα οδηγήσει στην ανατροπή των υφιστάμενων πολιτικών και θα ανοίξει το δρόμο για προοδευτικές αλλαγές.
Με δεδομένη την παραπληροφόρηση και τον ασφυκτικό έλεγχο των μέσων μαζικής ενημέρωσης από τήν ολιγαρχία, ο ρόλος τού διαδυκτίου ως φορέα αποκάλυψης και καταγγελίας της  πολιτικής που ακολουθείται τα τελευταία πέντε (5) χρόνια, είναι αναντικατάστατος.
Αυτό όμως δεν αρκεί.
Για να δικαιωθεί και να ολοκληρωθεί , χρειάζεται να υπάρχει και να δρα τό ενωτικό μέτωπο.
Χωρίς την ύπαρξη μετώπου, ο ρόλος τού διαδυκτίου, έχει χαρακτήρα εγκυκλοπαιδικό.
Βοηθάει κάποιους ανήσυχους ανθρώπους να έχουν μια πληρέστερη εικόνα για το τι συμβαίνει.
Το ανατρεπτικό μέτωπο, τη διετία 2013 – 2014 βρέθηκε στο χειρότερο δυνατό σημείο που θα μπορούσε να βρεθεί, μετά την ελπιδοφόρα ανοδική του πορεία το 2010 -2012.
Η άτακτη υποχώρηση που σημειώθηκε αμέσως μετά τις εκλογές του Ιούνη του 2012 ( είναι τυχαίο αυτό;), θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας και προβληματισμού.
Ποιοι ήταν εκείνοι οι παράγοντες που οδήγησαν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, που έδιναν δυναμικά το παρόν σε μεγάλες συγκεντρώσεις και μαχητικές πορείες, να κλειστούν στον εαυτό τους και να εγκαταλείψουν την μάχη του δρόμου;
Και εδώ χρειάζονται πολιτικές απαντήσεις, όσο και αν ορισμένοι προσπαθούν να ξεμπερδέψουν  κρύβοντας τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.
Αλλά μας αρέσει δεν μας αρέσει αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
Με το παρόν τι κάνουμε;
Η υποχώρηση του μετώπου και η καχεξία που παρουσιάζει, οδηγεί αναπόφευκτα και στην εγκατάλειψη τών στόχων.

Τέλος οι αυταπάτες, τέλος τα ψέματα, οι ουτοπικές αερολογίες κι οι λαοπλάνες υποσχέσεις των καταφερτζήδων, κομμάτια και θρύψαλα!

ΚΥΚΛΟΣ

Χάσαμε υπερπολύτιμο χρόνο διαγράφοντας κύκλους, πιστεύοντας σε δόλιες υποσχέσεις, ”συμμορφωνόμενοι” σε καταστροφικά ανθρωποκτόνα ”προγράμματα” που μόνο στόχο τους είχαν να μας εξαρτήσουν, να μας αποδυναμώσουν και να καταστήσουν την ανάπτυξη και την ανάκαμψη κενές λέξεις – δολώματα που νάρκωναν τον πόνο καθώς επιμελώς και συστηματικά, μας ακρωτηρίαζαν.
Έκαναν την απελευθέρωσή μας από το ιδιότυπο, υπερσύγχρονο οικονομικό Μερκελοκρατούμενο Μαουτχάουζεν – Γκούζεν, πολύπλοκο τόλμημα που κεραυνοβολείται ακαταπαύστως από χυδαίες απειλές κι απαγορεύσεις, οποτεδήποτε ψελίσουμε την αυτονόητη πρόθεση.
Όμως όλα αυτά ήτανε δυστυχώς αναμενόμενα, οι ύπουλες προθέσεις των εταιρο-τοκογλύφων πίσω από τις υποκριτικές επιδοκιμασίες και τα χαμόγελα ήταν πασειφανείς κι ας διαμαρτύρονταν μονότονα εντόνως οι θεότυφλοι κομματικοί ”πιστοί”, που μόνο κακό κάνουν αποκοιμίζοντας με τους δοξαστικούς ψαλμούς τους τους εκάστοτε κυβερνώντες.
Τώρα λοιπόν, ήρθε η ώρα της Κρίσεως.
Η ώρα της απόλυτης αλήθειας κι αυτό από πολλές πλευρές, θα είναι σωτήριο.Τέλος οι αυταπάτες, τέλος τα ψέματα, οι ουτοπικές αερολογίες κι οι λαοπλάνες υποσχέσεις των καταφερτζήδων, κομμάτια και θρύψαλα!
Ο δρόμος είναι απολύτως ορατός.
Ο μόνος που έχει αρμοδιότητα, ο απολύτως υπεύθυνος, αυτός που θα πληρώσει με το αίμα του και με τη ζωή των παιδιών του το κόστος της οποιασδήποτε επιλογής, ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ.
Όσο κι αν τον χαρακτηρίσουν αρνητικά όλοι αυτοί που ενδεχομένως δε θα συμφωνήσουν με την πιθανή του επιλογή, αυτόν έχουμε, η πλειοψηφία του με τις παρελθούσες αποφάσεις της μας έχωσε στο λαβύρινθο, η πλειοψηφία του ας επιλέξει και από ποιάν κατεύθυνση οφείλουμε να βαδίσουμε, διανύοντας την ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ καθόλου αναίμακτη διαδρομή προς την έξοδο στο φως.
Για μια φορά επί τέλους, ας οπλίσουν ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ οι πολιτικοί του ηγέτες με ολόκληρη την αλήθεια, ας καταθέσουν τα συν και τα πλην της κάθε πιθανής επιλογής κι ας τον καλέσουνε να πάρει την ευθύνη της χώρας και της ζωής του.
Να μην μπορεί κανέναν να κατηγορήσει, να μη δικαιούται να γκρινιάζει άλλο πια, ούτε και να μεμψιμοιρεί.
Να υποχρεωθεί να εργασθεί αδιαμαρτύρητα, προς τον κοινό πλέον στόχο-σκοπό. Την απελευθέρωσή του.
Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται.
Κι όταν τις χειροπέδες τους δεν δέχονται να τις ανοίξουνε οι δεσμοφύλακες, οι δούλοι που δεν αποδέχονται τη μοίρα τους, βρίσκουνε τρόπο και τις σπάνε….
Αρκεί να μην τους φοβίζουνε οι φόβοι τους.

“Επί τοις σπουδαίοις πράγμασι μη γελοίαζε, ίνα μη δόξεις απαίδευτος είναι. Μηδέ πάλιν επί τοις γελοίοις σπούδαζε. Ανοήτου γαρ αμφότερα” – Επίκουρος

ΣΥΡΙΖΑ

Κατασκευασμένο χαρακτηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ το e-mail …
Ενα αριστερό κόμμα πηγαίνει το ίδιο να συναντήσει τους εκπροσώπους ενός επενδυτικού ιδρύματος του καπιταλισμού ο οποίος, κατά τους ψηφοφόρους του τουλάχιστον, τρώει τον κόσμο ζωντανό και ρουφά το αίμα του.
Στην έδρα του, μάλιστα, για να του εκθέσει τις θέσεις του…
Ένα κοινοβουλευτικό κόμμα και μάλιστα αντικαπιταλιστικό κι αντινεοφιλελεύθερο, το οποίο ονειρεύεται (έτσι τουλάχιστον λέει) την πάταξη του οικονομικού ιμπεριαλισμού να συνδιαλλέγεται με εξωχώριους οικονομικούς παράγοντες του άκρατου καπιταλισμού;
Ο ελληνικός λαός γνώρισε τα χρόνια αυτά ακόμη καλύτερα την πολιτική ελίτ που κυβέρνησε και κυβερνά τη χώρα.
Η οσφυοκαμψία της είναι πρωτοφανής.
Ο Γ Παπανδρέου το 2009 διακήρυξε ότι κυβερνά “μια διεφθαρμένη χώρα” δίνοντας το δικαίωμα στην ΕΕ να επιβάλει το μνημόνιο.
Ο Γ Παπακωνσταντίνου την παρομοίασε με τον Τιτανικό, ο Αντώνης Σαμαράς από αντιμνημονιακός έγινε σε μια νύχτα ο μνημονιακότερος όλων, ο Ευάγγελος Βενιζέλος δήλωσε ότι “η Ελλάδα θα πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της πολύ τυχερό που υπάρχει η τρόικα” και ο Πάγκαλος ότι “το μνημόνιο είναι ευλογία”.
Όλοι μαζί αποδείχθηκε ότι υπηρέτησαν μόνο τα συμφέροντα των δανειστών και φυσικά τής ολιγαρχίας της χώρας ,σε βάρος του ελληνικού λαού.
Με δύο λόγια το μήνυμα πού περνούν στό λαό ήταν…και είναι ότι οι έλληνες πολιτικοί απέτυχαν και κατέστρεψαν τη χώρα και είναι προτιμότερο να έρθουν ξένοι να την διοικήσουν και αυτό είναι προς το συμφέρον μας.
Η πολιτική του ραγιαδισμού στη σύγχρονη έκφραση της.
Το 1821 οι αντίστοιχοι κύκλοι της εποχής ανέπτυσσαν την άποψη ότι ήταν προτιμότερο να έμεναν οι Έλληνες στην Οθωμανική αυτοκρατορία.
Θεώρησαν αργότερα τον Διεθνή Οικονομικό έλεγχο –ΔΟΕ- ως σωστό και αναγκαίο επειδή “δυστυχώς επτωχεύσαμεν”.
Ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού κράτους την χαρακτηρίζουν πολιτικές υποταγής στους επικυρίαρχους.
Τον 19ο αιώνα έθεσαν στην κυκλοφορία την ιδεολογία της “Ψωροκώσταινας”, της αδύναμης και μικρής Ελλάδας που έπρεπε να στηρίζεται σε προστάτες
Η πορεία είναι γνωστή, από τα δάνεια της ανεξαρτησίας, στον ΔΟΕ, στη μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή, στην Ούλεν και την Πάουερ , στην ΕΟΚ, την ΕΕ και το ευρώ που συνέβαλαν τα μέγιστα στη χρεοκοπία, τα μνημόνια και την επιτήρηση.
Παρόλα αυτά σήμερα δυνάμεις της “αριστεράς” αρνούνται κατά πώς φαινεται την ύπαρξη της εξάρτησης και φυσικά της “ιμπεριαλιστικής” εκμετάλλευσης.

Βατερλό….πηγές από την ελληνική κυβέρνηση “επιμένουν” ότι δεν συζητήθηκε το ενδεχόμενο παράτασης του υπάρχοντος προγράμματος.

ΒΑΤΕΡΛΏ

Δέν είναι ζήτημα ˝εμπιστοσύνης˝, μήπως είναι θρασύτατη επιβολή απόλυτης υποταγής μέσω ακραίων και αδίστακτων εκβιασμών;
Οι τοκογλύφοι κι οι υπαλληλίσκοι των διεθνών κερδοσκόπων, ποτέ δεν αντιμετωπίζουν με τόσο ευγενείς όρους σαν την ˝εμπιστοσύνη˝, τον αδύναμο υπόχρεο που γράπωσαν στα νύχια τους.
Τον προσβάλουν, τον εξευτελίζουν και τον ποδοπατούν, με την αλαζονεία και τη χυδαιότητα που περισσεύει στον ισχυρό όταν αντιμετωπίζει τον φοβισμένο, άτολμο κι εθισμένο στην υποχωρητικότητα ˝ανίσχυρο˝.
Αν ο δανειστής λοιπόν δεν εμπιστεύεται τους πιθανά επερχόμενους, θα πρέπει να διευκολύνει τα μάλα τους υπάρχοντες, ώστε να συνεχίσουν απρόσκοπτα το έργο τους, που σε απόλυτη αρμονία με τα σχέδια των Τροϊκανών, υπόσχεται πολύ σύντομα να μας οδηγήσει στη γη των πλέον αισιόδοξων επαγγελιών.
Να μας κάνει δηλαδή, μία κανονική χώρα.
Ακούς εκεί κανονική χώρα…Τι παιδαριώδης όρος, προορισμένος για ν΄αποκοιμίζει διανοητικά, αθώα κι ανυποψίαστα μαθητάκια …νηπιαγωγείου!
Δεν υπάρχει καμιά διευκόλυνση, καμία βοήθεια, καμία υποστήριξη.
Και δεν υπάρχει, γιατί σκοπός πέρα από το να πάρουνε οι άνθρωποι τάχατες πίσω τα λεφτά τους, είναι να επιτευχθεί ο απόλυτος έλεγχος -οικονομικοπολιτικός- της χώρας, η πλήρης δέσμευση του δημοσίου πλούτου, η τρομοκράτηση και αδρανοποίηση μέσω της εξαθλίωσης και της ενοχοποίησης, του Ελληνικού λαού.

Ο μόνος παίκτης που πραγματικά διαθέτει τη δύναμη να ανατρέψει οριστικά τα σκοτεινά κι Ελληνοκτόνα σχέδια που επιχειρείται εμφανέστατα να εφαρμοστούν, είναι ο μέχρι σήμερα αραχτός στον καναπέ, ο ευκολόπιστος και μίζερα μικροσυμφεροντολόγος μέχρι προχθές, απαθής νεοΈλληνας πολίτης.

Αν αποφασίσει να επιβάλλει επί τέλους τη σταθερή του θέληση να διασωθεί, βαραίνοντας τη ζυγαριά με την καθημερινή ενεργή του παρουσία, που θα δημιουργήσει και τη διέξοδο.
Πάντως εγώ, είμαι αισιόδοξος…
Πάντοτε όταν φτάνουμε στο χείλος της αβύσσου, κατορθώνουμε εγκαίρως ν΄αφυπνιστούμε.

Αξιοπρέπεια, αρχές, ιδέες,… θα αποτελούσαν τροχοπέδη της ραγδαίας εξέλιξης, στην σκληροτράχηλη πολιτικάντικη αρένα…

ΜΠΟΥΡΖΟΥΑ

Γενναιόδωροι σπόνσορες κι άπληστοι νταβατζήδες μηντιάρχες, ανοχή των ντόπιων τσιφλικάδων, πάντα στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος και βέβαια σταθερά με στόχο αποκλειστικά, τη “σωτηρία” της πατρίδας.
Τα πάντα με αντάλλαγμα… τη στήριξή στην εξουσία!
Φευ όμως, δε διδάχτηκαν απ΄ την Ιστορία κι από τα πλείστα τραγικά παραδείγματα του παρελθόντος.
Αυτή η πρώην τροτέζα νυν παντοδύναμη και ψηλομύτα γκόμενα η Μπουρζουαζία, αυτή η αχρεία, που τυφλά εμπιστεύονται, υπήρξε πάντοτε αδηφάγος και σκληρόκαρδη και άπιστη κι αγνώμων….
Πάντα θα πέφτει πρόθυμα στα πόδια του επόμενου πολλά υποσχόμενου εραστή της εξουσίας, και θα προσφέρεται ύπουλα, και υποκριτικά και καταχθόνια, αποσκοπώντας στη διαιώνιση της εξασφαλισμένης παντοκρατορίας της.
Αλλάζει εραστές σαν τα Gucci της και στρέφει με άνεση την εύνοια και την προτίμησή της, προς όποιον θεωρήσει μισοέτοιμο να κάτσει στο θρόνο.
Εν ανάγκη, για να διευκολύνει λίγο τις εξελίξεις, τον σπρώχνει εκείνη με τρυφερότητα, ώσπου αυτός να χάσει λίγο την ισορροπία του και να πέσει πίσω απαλά, στη κόκκινη βελούδινη, την πολυθρόνα!
Το σκήπτρο του το δίνει αργότερα, άμα φανεί αρκούντως συνεργάσιμος.
Δεν ωφελεί ο κλαυσίγελως λοιπόν.
Τη Λερναία Ύδρα δε γίνεται άνευ κόστους να την ταϊζεις, ούτε και να την εμπιστεύεσαι.
Της κόβεις επιμόνως τα κεφάλια κάθε μέρα που φυτρώνουν κι έτσι κερδίζεις την εμπιστοσύνη των υπηκόων που ονειρεύεσαι να διοικήσεις.
Είναι μονόδρομος αυτή η επιλογή εάν στοχεύεις στη διάρκεια, κι όποιος διαλέγει άκριτα τον εύκολο το δρόμο της γλυκιάς αποπλάνησης, της διαφθοράς και της ψυχικής του ”εκπόρνευσης”, έρχεται η ώρα -απ΄τα μνημόνια και πέρα ο χρόνος είναι αμείλικτος- που το πληρώνει πανάκριβα, γιατί τα χάνει ΟΛΑ!

Η πολιτική κάστα έχει την υποχρέωση επί τέλους, τώρα που οι μάσκες των “φίλων μας” έπεσαν, να εκφράσει απόλυτα τη θέληση και τη βαθιά πεποίθηση των πολιτών

ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ

Ανέξοδοι ηρωισμοί, διαδικασίες χωρίς ουσία και παληκαρισμοί της κακιάς ωρας, την ιδια στιγμή που δεν θέλουμε με τίποτα να καταπιαστούμε με την παραγωγή και την ανάπτυξη, που είναι και τα ζητούμενα.
Oι υποσχέσεις, οι δεσμεύσεις, τα όμορφα λόγια κι οι ανέξοδες επιβραβεύσεις των εταίρων, αποδείχτηκαν φτηνά, δόλια ψεύδη.
Κάθε μέρα απαιτούν περισσότερα και ωθούν την κυβέρνηση να επιβάλλει στον Ελληνικό λαό μιά καταστροφική Σισύφεια προσπάθεια, που η κατάληξή της είναι προκαταδικασμένη.
Οι μόνοι πια που χειροκροτούν τους δανειστές επιβραβεύοντας τις εγκληματικές και αδιέξοδες παρεμβάσεις τους τις οποίες και βαφτίζουν υποκριτικά ΄΄μεταρρυθμίσεις’’, είναι όσοι με το πρόσχημα της τάχα ρεαλιστικής προσέγγισης των προβλημάτων, προσπαθούν να κρύψουν είτε την οικονομική ωφέλεια που οι ίδιοι απόλαυσαν όλον αυτό τον καιρό κι απολαμβάνον ακόμη από την εφαρμογή των τροϊκανικών επιταγών, είτε τη συναισθηματική και φυσική τους απόσταση από τα δρώμενα στη χώρα, μιάς και οι ίδιοι ΔΕΝ ΖΟΥΝ ΕΔΩ και αδιαφορούν παντελώς για το εάν ο Ελληνικός λαός καταστρέφεται χωρίς επιστροφή.
Όλοι οι άλλοι, είτε δεξιοί, είτε αριστεροί, είτε αριστεροδεξιοκεντρώοι, από όποια πλευρά και αν το κοιτάξουμε πια, συμφωνούμε ΠΩΣ ΑΛΛΟ ΕΤΣΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ.
Η πολιτική κάστα έχει την υποχρέωση επί τέλους, τώρα που οι μάσκες των “φίλων μας” έπεσαν, να εκφράσει απόλυτα τη θέληση και τη βαθιά πεποίθηση των πολιτών, ότι η μόνη από εδώ και πέρα ορθή (και …όρθια) στάση, είναι η σταθερή αντίσταση στα εκβιαστικά τελεσίγραφα και η σθεναρή υπεράσπιση του δικαιώματος της χώρας και των πολιτών της, στην επιβίωση και την αξιοπρεπή ζωή.
Τα Ευρολεφτόδεντρα τα έχει ο “έντιμος καί ηθικός” κύριος Γιουνκέρ στο Λουξεμβούργο, όπως ομολόγησε ο ίδιος.
Φύονται όμως και σε πολλά άλλα μέρη, όπως το City του Λονδίνου, το Λιχτενστάιν, το Μονακό, το Σαν Μαρίνο, την Ανδόρρα την κατάλευκη Ελβετία και στις αλυσίδες των Βρεττανικών και Αμερικανικών νήσων της πάλαι ποτέ κραταιάς Κοινοπολιτείας.
Η Κύπρος κάτι είχε καταφέρει με τα Ρουβλόδεντρα, αλλά της τα κόψανε οι “έντιμοι εταίροι” γιατι νοθεύανε την “πιάτσα” τους.
Τα προγραμμάτισε κι ο κ.Σαμαράς κάποτε στα Ζάπεια για τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, αλλά μετά απο τόσες σφαλιάρες, πού να τα θυμάται..
Τό γεωπολιτικό σκάκι που παίζεται στην περιοχή απαιτεί δυνατούς παικτες και προπαντός στέρεο πλέγμα συμμάχων .
Το διεθνές νομικό πλαίσιο που μας ευνοεί δεν είναι αρκετό για να εξασφαλίσει τα δίκαια της πατρίδας μας καθώς ο γείτονας δεν σέβεται τίποτα .
Το οτι μπορει η χωρα μας να εκμεταλλευτει τη ευνοϊκη διπλωματικη “σχισμη” σημερα, ειναι ευνοητο, αλλα με πολλη προσοχη γιατι η ρευστοτητα κυριαρχει σε ολο το πλανητη.
H πρόσδεση στο άρμα της Γερμανίας δεν συμφέρει την Ελλάδα,εφόσον δεν έχουμε τη δύναμη να είμαστε αυτόνομοι…
Επικοινωνιακά,πολλές φορές η οικονομική μας κατάσταση αποτέλεσε θέμα έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης.
Καμία φορά όμως η οικονομική προβληματική δεν συνδυάσθηκε με “τέτοιου τύπου” μικροπολιτική, η οποία ενισχύει την πεποίθηση στην κοινωνία , αφενός ότι η “πολιτική” είναι μια δραστηριότητα που δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς, και αφετέρου ότι σήμερα οι “πολιτικοί” αποτελούν αναστήματα τα οποία στηρίζονται στο περισσό θράσος και υποκρισία.
Να διαβείτε τον Ρουβίκωνα κύριοι, όμως Μήν πέσετε μέσα και πνιγείτε…

le dernier tango à Paris…

 

ΠΑΡΙΣΙ

Στην πραγματικότητα κυβέρνηση και τρόικα συγκλίνουν.
Παίζουν θέατρο για να πασάρουν τον μουτζουρη στο σύνηθες θύμα:
Στους εργαζόμενους και συνταξιούχους του ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ τομέα και στους ανέργους.
Και στις πραγματικά παραγωγικές και εξαγωγικές επιχειρήσεις, που επιβαρύνονται με τερατώδη “παράπλευρα κόστη” -ενέργειας, μεταφορών, γραφειοκρατίας, πολυνομίας, δικαστικού μηχανισμού πιο αργού από γυμνοσάλιαγκα, προστατευμένων επαγγελμάτων, φόρων υπέρ εξασφαλισμένων τρίτων, γρηγορόσημων και πάσης φύσεως διαφθοράς…
Ξέρω τον αντίλογο, “πάντα οι εργαζόμενοι φταίνε”…
Που συγκλίνουν κυβέρνηση και τρόικα;
Στην οικονομική πολιτική που μας θυμίζει ο Κρούγκμαν ότι ονομάζεται στην αργκό των οικονομολόγων “λικβινταρισμός”.
Τον κακόηχο όρο οι οικονομολόγοι τον δανείστηκαν απο το παλαιοκομμουνιστικό, τριτοδιεθνίτικο λεξιλόγιο.
Κοντολογίς: διάλυση μέσα στην κρίση όλου του “απροστάτευτου” παραγωγικού τομέα, ιδίως της παραγωγικής απασχόλησης και της όλης αγοράς εργασίας.
Για να επιβιώσει ο καλά προστατευμένος πυρήνας του παλιού Κοινωνικού Συμβολαίου:
Ήτοι ο “σκληρός πυρήνας” των συστημικών κρατικών υπαλλήλων, τα προστατευμένα και εκτός ανταγωνισμού επαγγέλματα, ο χρηματοπιστωτικός παραλογισμός -τράπεζες χρεοκοπημένες ως επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα θεωρούνται ακόμη ιδιωτικές επιχειρήσεις-, και βέβαια για να βιώσει ακόμη μεγαλύτερη έκρηξη η “παραγωγή αλά γκρέκα”: καφέ μπαρ, ταβερνάδικα, ψητάδικα – γουρουνάδικα, τουριστάδικα εκτός φορολογικού συστήματος και …επιχειρήσεις πεντικιούρ-μανικιούρ.
Ένα ακόμη θλιβερό τσίρκο έρχεται, με εξωτερική διακόσμηση θεάτρου σκιών.
Αναμείνατε στο ακουστικό.
Πρόκειται για κλαυσίγελω.

Ψήγματα ανθρωπομετρικής ικανότητας να διαθέτει κάποιος, δεν εκπλήσσεται.

μιζα

Σε μια “υπερπαραγωγή” εκτος από τους πρώτους ρόλους,καλοπληρώνονται οι πάντες: δεύτεροι, τρίτοι ρόλοι,σκηνοθέτες, σκηνογράφοι,μέχρι κι οι ταξιθέτριες παίρνουν τα έξτρα τους.
Οι μίζες από τα εξοπλιστικά είναι ένα μόνο κομμάτι της διαφθοράς.
Το να αποσυνδέουμε τα Eλληνικά δρώμενα σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν έξω είναι λάθος.
Δείτε στην Πορτογαλία τί έγινε με τον πρώην πρωθυπουργό της…πρόκειται για ένα γενικότερο ξεκαθάρισμα της παγκόσμιας διαφθοράς…
Απλά οι εδώ ιθαγενείς δεν το είχαν-έχουν πάρει χαμπάρι…και νόμιζαν πως εσαεί θα τη γλυτώνουν… και είχαν εκτεθεί με ηλεκτρονικά ίχνη…γι’αυτό έχουν χεστεί πάνω τους: θα κυνηγηθούν και τα παιδιά τους…
Είναι πολύ μεγαλύτερο το παίγνιο…παγκόσμιο…το σίγουρο είναι πως δεν θα πλήξουμε.
Οι πορτοκαλί στολές έρχονται για πολλούς εγχώριους ιθαγενείς.
Κράτος χωρίς διαφανείς, αυτόνομους από προσωπικές παρεμβάσεις, καθολικούς στην εφαρμογή τους θεσμούς μετατρέπεται σε Οίκο Ανοχής.
Οι “αποκαλύψεις” δεν είναι επίτευγμα της θεσμικής λειτουργίας των Μηχανισμών του Κράτους, αλλά της αλληλοσφαγής των νταβατζήδων.
Η ίδια θεατρική παράσταση από το 1822.
Οι ίδιοι θεατρίνοι, 192 ετών.
Το ίδιο κοινό, 192 ετών.
Η παράσταση της Εθνικής Μελαγχολίας.
Παράσταση Μπουνιουελικού ύφους. “Μεσσίες”, “ήρωες”, παρατρεχάμενοι, “διανούμενοι”, γραφιάδες, ρήτορες, “ποιητές” πού χαριεντίζονται  στη θέα της μονόγαμπης Τριστάνα.