Όσοι λίγο πολύ παρακολουθούν τις οικονομικές εξελίξεις, θα έχουν ενημερωθεί για τις βασικές πλευρές του νέου προϋπολογισμού, ο οποίος κινείται σταθερά στη γραμμή της δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 5,6 δις. ευρώ που αντιστοιχεί στο 3% του ΑΕΠ της χώρας για το προσεχές έτος.
Από που θα βγει αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα;
Μά φυσικά από τις σάρκες και το αίμα του ελληνικού λαού, όπως σταθερά συμβαίνει τα πέντε (5) τελευταία χρόνια.
Σύμφωνα με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η συγκυβέρνηση , το 2016 και τα επόμενα χρόνια, τουλάχιστον ως το 2022, το αιμοσταγές πρωτογενές πλεόνασμα, θα πρέπει να διαμορφωθεί στο 4,5% του ΑΕΠ ( περί τα 9 δις. ευρώ), γεγονός που σημαίνει, ότι η ανηλεής λιτότητα, όχι μόνο δεν θα χαλαρώσει, αλλά αντίθετα, θα γίνει περισσότερο βίαιη και επιθετική.
Το ΑΕΠ της χώρας μεταξύ του 2009 και του 2015* εμφανίζεται να υποχωρεί σε ονομαστικούς όρους κατά 21,3% ( από 235 δις. σε 184,9 δις).
Τα έσοδα του Τακτικού Προϋπολογισμού εμφανίζουν οριακή υποχώρηση 3,8% ( από 52,3 δις. σε 50,3 δις.) Πως έγινε αυτό τη στιγμή που καταβαραθρώθηκε το ΑΕΠ της χώρας; Η απάντηση προκύπτει από την παράθεση των ακόλουθων επιμέρους στοιχείων.
Οι Άμεσοι Φόροι εμφανίζουν αύξηση 2,3% (!!!), από 21,4 δις. σε 21,9 δις. Αυτό οφείλεται αποκλειστικά στη φόρο – λεηλασία που επιβλήθηκε στην Ακίνητη Περιουσία, η φορολογία της οποίας μεταξύ 2009 και 2015 αυξάνεται κατά 660,3%(!) από 523 εκατ. ευρώ σε 3,5 δις. ευρώ.
Αντίθετα, η φορολογία εισοδήματος εμφανίζει μείωση 20,5% (από 16,6 δις. σε 13,2 δις) με τη φορολογία Εισοδήματος Φυσικών Προσώπων θα παρουσιάζει ποσοστιαία μείωση 19,4% ( από 10,8 δις. σε 8,7 δις.) και τη φορολογία Εισοδήματος Νομικών Προσώπων ( επιχειρήσεις) να μειώνεται κατά 29% ( από 3,8 δις. σε 2,7 δις).
Σε ότι αφορά τους εργαζόμενους, η μείωση αυτή της φορολογικής επιβάρυνσης στο εισόδημα είναι απόλυτα φυσιολογική, αν λάβουμε υπόψη στην εκτίναξη της ανεργίας από 400.000 άτομα στα 1,3 εκατομμύρια και την καταβαράθρωση των μισθών και των συντάξεων.
Η εντυπωσιακή κατά 1/3 μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, οφείλεται τόσο στις επιπτώσεις της κρίσης, όσο και στην ακραία φιλομονοπωλιακή, πολιτική των κυβερνήσεων οι οποίες έχουν επιδοθεί σε ένα αγώνα δρόμου, για το πια από αυτές θα μειώσει περισσότερο τη φορολογία εταιρικών κερδών.
Με βάση τη γενική εικόνα της πορείας των φορολογικών εσόδων, μπορεί κάποιος να καταλάβει τη δολιότητα των αχυρανθρώπων που βρίσκονται στη διακυβέρνηση της χώρας.
Δεδομένης της καθοδικής πορείας του ΑΕΠ, η φορολογία έπρεπε να είχε μια ανάλογη πτωτική πορεία.
Το σύνολο δηλαδή των φόρων θα έπρεπε να είχε υποχωρήσει περί το 20%. Όμως λόγω των διαστροφικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν, τα έσοδα του Τακτικού Προϋπολογισμού (κυρίως φορολογικά) υποχώρησαν μόλις κατά 3,8%, ενώ οι Αμεσοι Φόροι αυξήθηκαν κατά 2,3%. Αν σε αυτά προσθέσουμε και την επιθετική πολιτική τιμών που ακολούθησαν οι μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις την περίοδο της κρίσης σε βασικά καταναλωτικά εμπορεύματα, μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ληστείας, η οποία συντελέστηκε σε βάρος του λαού της χώρας.
Τρομακτικά είναι καί τα στοιχεία για την καταβαράθρωση των κοινωνικών δαπανών.
Οι δαπάνες για Αποδοχές και Συντάξεις υποχώρησαν κατά 18,8% ( από 22,3 δις. σε 18,1 δις).
Αλλά και το τρέχον επίπεδο δαπανών για μισθούς – συντάξεις, θεωρείται “υψηλό”, ενώ παράγοντες της τρόικας έχουν ξεκαθαρίσει ότι στόχος είναι τα επόμενα χρόνια, το συγκεκριμένο κονδύλι να μειωθεί κάτω από τα 14 δις.
Οι Μεταβιβαστικές Πληρωμές (επιχορηγήσεις σε Νοσοκομεία, Ασφαλιστικά Ταμεία, συγκοινωνιακούς φορείς κλπ), κυριολεκτικά βρέθηκαν σε ελεύθερη πτώση, καθώς υποχώρησαν κατά 28,4% (από 21,1 δις. σε 15.1 δις. ).
Έτσι μπορεί να καταλάβει κανείς, γιατί χάθηκε πρόσφατα ένας νέος άνθρωπος στη Σάμο επειδή καθυστέρησε το ΕΚΑΒ, αλλά και την εικόνα διάλυσης των νοσοκομείων, την γιγάντωση των προβλημάτων στην Παιδεία κλπ, κλπ.
Συνολικά οι Πρωτογενείς Δαπάνες οι οποίες στηρίζουν τις κοινωνικές υποδομές της χώρας και τη λειτουργία του ευρύτερου κράτους ( μισθοί, συντάξεις) υποχώρησαν τη συγκεκριμένη περίοδο κατά 32,8%(!), από 62,3 δις. σε 41,9 δις.
Στόχος των μνημονιακών κυβερνήσεων, είναι το κονδύλι αυτό τα επόμενα χρόνια, να μειωθεί κάτω από τα 40 δις. και να κυμανθεί περί τα 35 δις.
Η καταγγελία της πολιτικής της μνημονιακής εξάρτησης, αποτελεί ένα από τα στοιχεία της συγκρότησης τού ενωτικού μετώπου που θα οδηγήσει στην ανατροπή των υφιστάμενων πολιτικών και θα ανοίξει το δρόμο για προοδευτικές αλλαγές.
Με δεδομένη την παραπληροφόρηση και τον ασφυκτικό έλεγχο των μέσων μαζικής ενημέρωσης από τήν ολιγαρχία, ο ρόλος τού διαδυκτίου ως φορέα αποκάλυψης και καταγγελίας της πολιτικής που ακολουθείται τα τελευταία πέντε (5) χρόνια, είναι αναντικατάστατος.
Αυτό όμως δεν αρκεί.
Για να δικαιωθεί και να ολοκληρωθεί , χρειάζεται να υπάρχει και να δρα τό ενωτικό μέτωπο.
Χωρίς την ύπαρξη μετώπου, ο ρόλος τού διαδυκτίου, έχει χαρακτήρα εγκυκλοπαιδικό.
Βοηθάει κάποιους ανήσυχους ανθρώπους να έχουν μια πληρέστερη εικόνα για το τι συμβαίνει.
Το ανατρεπτικό μέτωπο, τη διετία 2013 – 2014 βρέθηκε στο χειρότερο δυνατό σημείο που θα μπορούσε να βρεθεί, μετά την ελπιδοφόρα ανοδική του πορεία το 2010 -2012.
Η άτακτη υποχώρηση που σημειώθηκε αμέσως μετά τις εκλογές του Ιούνη του 2012 ( είναι τυχαίο αυτό;), θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας και προβληματισμού.
Ποιοι ήταν εκείνοι οι παράγοντες που οδήγησαν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, που έδιναν δυναμικά το παρόν σε μεγάλες συγκεντρώσεις και μαχητικές πορείες, να κλειστούν στον εαυτό τους και να εγκαταλείψουν την μάχη του δρόμου;
Και εδώ χρειάζονται πολιτικές απαντήσεις, όσο και αν ορισμένοι προσπαθούν να ξεμπερδέψουν κρύβοντας τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.
Αλλά μας αρέσει δεν μας αρέσει αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
Με το παρόν τι κάνουμε;
Η υποχώρηση του μετώπου και η καχεξία που παρουσιάζει, οδηγεί αναπόφευκτα και στην εγκατάλειψη τών στόχων.
