Ο Λαός πλέον δεν “τσιμπάει” από τα μεγάλα λόγια με κενό περιεχομένου και θέλει πράξεις και όραμα για ΑΝΑΠΤΥΞΗ και όχι συντήρηση του παλαιού που ευθύνεται για τα χάλια του Έθνους.
Το 2010 χρεοκοπήσαμε.
Αντι να παραδεχτούμε την χρεοκοπία και να κουρέψουμε μονομερώς το χρέος της χώρας προς τράπεζες δεχτήκαμε κάτι το αδιανόητο.
Να πάρουμε το μεγαλύτερο δάνειο στην ανθρώπινη ιστορία και μετά να έχουμε να ξεπληρώνουμε παλιά και νέα χρέη υπό όρους λιτότητας, δηλαδή συρρίκνωσης του εθνικού εισοδήματος από το οποίο αντλούνται οι πόροι για την αποπληρωμή των δανείων.
Αυτό έχει ερημώσει την κοινωνική οικονομία κάνοντας την Ελλάδα μη βιώσιμη χώρα.
Το 2010 έπρεπε να πούμε ότι δεν πληρώνουμε τις τράπεζες.
Από τη στιγμή που το πρόγραμμα που μας προτάθηκε δεν έβγαινε, έπρεπε να κουρέψουμε το χρέος.
Ήταν έγκλημα που αποδεχτήκαμε το ΔΝΤ και μηχανισμό στήριξης χωρίς πρώτα κούρεμα που θα καθιστούσε το χρέος βιώσιμο.
Έτσι και αλλιώς από τις αγορές δεν μπορούσαμε πλέον να δανειστούμε είτε με κουρεμένο χρέος είτε όχι.
Εμείς είμαστε η μόνη χώρα που προσέφυγε στο ΔΝΤ χωρίς προηγουμένως με κάποιο κούρεμα να κάνει το χρέος της βιώσιμο.
Αυτό ήταν και το τεράστιο έγκλημα.
Μπορεί να μην ζητάνε να το αποπληρώσουμε αλλά μόνο το κόστος εξυπηρέτησης του είναι απαγορευτικό.
Εξού και το ότι έχουμε υπογράψει παλαβά πράγματα.
Εμείς 4,5% πρωτογενές πλεόνασμα δεν πρόκειται να βγάλουμε αλλά ακόμα και να το βγάζαμε θα ήταν ανεπίτρεπτο να πηγαίνει όλο σε τόκους.
Όλα αυτά στο βωμό του ότι υποκριτικά και εμείς και οι Ευρωπαίοι βαφτίζουμε το χρέος της χώρας βιώσιμο , που δεν είναι.
Και στραγγαλίζουμε την πραγματική οικονομία και διώχνουμε τους σοβαρούς επενδυτές…γιατί ποιος θα πάει να επενδύσει σε μια χώρα που το χρέος δεν είναι βιώσιμο και η χρεοκοπία μπορεί να σκάσει κάθε στιγμή.
Η εξέλιξη του ανθρώπου ως τώρα βασίστηκε στον ανταγωνισμό, αθέμιτο και θεμιτό.
Αλλιώς θα ζούσαμε στις σπηλιές ακόμα και θα πεθαίναμε από συνάχι…
Πρέπει να υπάρχει ανταγωνισμός;… Ναι.
Πρέπει να ελέγχεται αυτός ο ανταγωνισμός από τα κυρίαρχα κράτη και να μην γίνεται αδυσώπητος προς τους πιο αδύναμους και “ανθρωποκτόνος”; Πάλι ναι.
Οι αδύναμοι θα κερδίζουν λιγότερα, αλλά θα υπάρχουν κι αυτοί.
Όχι λοιπόν στο κράτος “πατερούλη” του αποτυχημένου κομμουνιστικού μοντέλου.
Το κράτος θα είναι ο τηρητής, ο φύλακας και εκτελεστής του Νόμου.- Τίποτε άλλο! -Δεν θα αφήνει να αφηνιάζουν οι “αγορές” και να παίζουν στον τζόγο τις ζωές όλων μας.
Αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει…
Ναι στο ρίσκο μιας επένδυσης, τέρμα στον τζόγο.
Ό,τι υπερβολικό πρέπει να σταματήσει.
Τέρμα το κράτος για τους κρατικοδίαιτους.
Ο καθένας να δοκιμάζει τις δυνάμεις του στη ζωή του, να μάθει να ζει με τον ιδρώτα του προσώπου του.
Όχι να κλέβει τα λεφτά των συμπολιτών του και να ζει γενεές δεκατέσσερις μ’ αυτά.
Αν η διορατικότητα των Ελλήνων συμβάδιζε με την ιδιοφυΐα τους, τότε ίσως και η βιομηχανική επανάσταση να άρχιζε χίλια χρόνια πριν από τον Κολόμβο.

Δυο βασικές μονάδες του Π.Ν επιδεικνύουν σημαία μέσω διεθνών συμμετοχών  στέλνοντας  μήνυμα αποφασιστικότητας.
Αν παραμείνει και το Καβαλούδης είναι μια επαρκής δύναμη, σε συνδυασμό με τα σκάφη του Ισραήλ και της Αιγύπτου, απέναντι στην Τουρκική παρουσία.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η Τουρκία δεν υπολογίζει μόνο διπλωματικές κινήσεις, οργανισμούς και δίκαια, αλλά συνδυασμό όλων αυτών με δυνάμεις που να καθιστούν στρατιωτικά ασύμφορο κάθε σχεδιασμό της.
Είναι λοιπόν αφελές να θεωρεί κάποιος ότι χωρίς φυσική παρουσία στην περιοχή θα αποφευχθεί τετελεσμένο γεγονός εις βάρος μας.
Θα πρέπει δε και οι αδελφοί Κύπριοι κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι για να διασφαλίσουν τα συμφέροντας τους θα πρέπει να αποκτήσουν μια δύναμη, έστω και επιπέδου ισχυρής ακτοφυλακής, ώστε να έχουν φυσική παρουσία στα οικόπεδα.
Η απόφασή τους να ακυρώσουν την απόκτηση OPV από το Ισραήλ  πρέπει να επαναπροσδιοριστεί τάχιστα.
Ο Ερντογάν εχει εσωτερικά προβληματα.
Η αστική ταξη είναι εναντίον του.
Το παλάτι του έγινε ανέκδοτο.
Το πάρτυ της οικονομικής ανάπτυξης τελειώνει και το μόνο που έμεινε ειναι ο οικοδομικός οργασμός που στηρίζεται σε δάνεια σε ένα μη σταθερό νόμισμα.
Ίσως γίνει προσπάθεια θερμού επεισοδιου με τετελεσμένα γεγονότα.
Οι σύμμαχοι δύσκολα θα μας υποστηρίξουν ενεργά,γιατί η Τουρκία παραμένει μεγάλη χώρα για τις εξαγωγές τους.
Το εμπάργκο στην Ρωσία δημιουργεί για ισοσκελισμό ανοχή προς την Τουρκία.
Άν παρόλα αυτα οι μεγάλες Δυτικές Δυνάμεις σχεδιάζουν αναγνώριση του Κουρδικού Κράτους ,η Τουρκία σαν “λάφυρο” θα πάρει κατι απο Δυτικά.
Η Ελλάδα πρέπει νά κινηθεί πάρα πολύ προσεκτικά να μην πέσει σε κάποια παγίδα, φυσικά απαιτείται διπλωματικός πυρετός.

Χωρίς άμεσο σταμάτημα της συνεχούς αφαίμαξης που μας έχουν επιβάλλει οι δανειστές και τα μνημόνια, όχι ανάπτυξη, αλλά ούτε η επιβίωση δεν θα είναι εφικτή.
Ποιός άφρων θεωρεί οτι θα έχει στη διάθεσή του άπλετο χρόνο για να μας κοροϊδεύει;
Καμιά χώρα δεν ξεπέρασε την Κρίση με λιτότητες και αυτό ισχύει και για την δική μας περίπτωση.
Το πρόγραμμα δεν βγαίνει γιατί τις όποιες “επιτυχίες” του τις στηρίζει σε φορολόγηση πλούτου που παρήχθη στο παρελθόν.
Νομοτελειακά η φοροδοτική ικανότητα θα εξαφανιστεί άμεσα.
Τότε θα υπάρχει μία και μόνη επιλογή.
Η εκπόνηση από μεριάς μας ενός τρόπου αποπληρωμής των χρεών μας που δεν θα ματώνει την κοινωνική οικονομία.
Με το χρέος μας μη βιώσιμο η μόνη λύση είναι η αναστολή πληρωμών εξωτερικού χρέους μέχρι τον προσδιορισμού του πραγματικού εκείνου ποσού που θα δώσουμε.
Οι Γερμανοί δε λένε ότι πρέπει να έχουμε για να βγει το πρόγραμμα 3,5% με 4% ανάπτυξη;
Ωραία λοιπόν όταν δεν έχουμε ανάπτυξη τέτοιας τάξης δεν αποπληρώνουμε τίποτα.
Είναι σίγουρο ότι οι Γερμανοί δεν θα το δεχτούνε.
Σε μια διαπραγμάτευση για να κερδίσεις πρέπει να έχεις ένα όπλο που να κάνει τον συνομιλητή σου να φοβηθεί.
Εμείς ένα όπλο έχουμε.
Την απειλή ότι αν δεν διασυνδέσουν οι εταίροι μας την αποπληρωμή των πραγματικών χρεών μας με την ανάπτυξη τότε θα βάζουμε βέτο σε κάθε απόφαση της ΕΕ.
Φωνάζοντας παράλληλα ότι εμείς δεν θέλουμε νέα δάνεια, δηλαδή δεν θέλουμε άλλα χρήματα από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους όπως αφειδώς μας κατηγορούν.
Το μέλλον του ραγιά, αξίζει σ΄όσους αποδέχονται παθητικά το ρόλο.
Δεν το πιστεύω πως θα ευδοκιμήσει για πολύ αυτό το φρούτο στην Ελλάδα.
Ξέρουμε ν΄ανατρέπουμε τις Κασσάνδρειες προβλέψεις κι αργά ή γρήγορα, θα ξαναβρούμε το δρόμο.
Εδώ είμαστε και θα τα δείτε…

Είναι συνήθης τακτική όταν υπάρχουν σοβαρά πολιτικά θέματα στην επιφάνεια, η κοινή γνώμη, να αποπροσανατολίζεται με ένα δήθεν κοσμοϊστορικό γεγονός…
Το Χαλανδρι με τα πενήντα ονόματα βασιλιάδων για οδούς και γεμάτο μεγαλοαστούς παρελαύνει σε ρυθμούς του ΕΑΜ…
Το μεγάλο καζάνι όπου όλοι μαζί μέσα βράζουμε -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που διατηρούν την πολυτέλεια να παθιάζονται κομματικά και να πολώνονται-, δεν επιτρέπει πλέον αυτού του είδους την σπατάλη δυνάμεων και αντοχών.
Ο ”διχασμός”, φωλιάζει αποκλειστικά στα κρανία των αρχομανών επίδοξων σωτήρων μας και των καλομαθημένων φιλόδοξων στρατών τους.
Αυτούς μονάχα εξυπηρετεί η επίκλησή του, ώστε να συνεχίσουν τα επιζήμια παιχνίδια τους εις βάρος μας.
Εμείς ακούμε πια μονάχα τις φωνές που μας προτρέπουν να κοιτάξουμε ψηλά, πέρα από τις μικρότητες, τους ωφελιμισμούς, τις συμφεροντολογικές διαιρέσεις και τις ύποπτες παιδαριώδεις κινδυνολογίες.
Μόνο αν πιστέψουμε και κατακτήσουμε την ψυχική μας ενότητα, θ΄απαλλαγούμε απ΄τα δεσμά και τους δεσμώτες που χρόνια τώρα μας παραπλανούν και μας καταδυναναστεύουν.

Το ΟΧΙ πρέπει να το λέμε καθημερινά με τις πράξεις μας, ώστε να γίνει παντοδύναμο και να φυσήξει πάλι ο ΑΕΡΑΣ, που θα διαλύσει τη νέα σκλαβιά.
Χωρίς άμεσο σταμάτημα της συνεχούς αφαίμαξης που μας έχουν επιβάλλει οι δανειστές και τα μνημόνια, όχι ανάπτυξη, αλλά ούτε η επιβίωση δεν θα είναι εφικτή.
Από τον καιρό εκείνο, την εποχή των παππούδων και των πατεράδων μας, πέρασαν 74 χρόνια.
Σήμερα, δεν κατεβάζουν πια την ελληνική σημαία από την Ακρόπολη, μόνο κάτι απλήρωτους συμβασιούχους του υπουργείου Πολιτισμού ψεκάζουν σαν τα κουνούπια οι δυνάμεις καταστολής, χτυπώντας και σέρνοντάς τους σαν τα σκυλιά. Σήμερα, δεν πουλά κανείς το σπίτι του για ένα τσουβάλι σιτάρι στους μαυραγορίτες, αλλά του το κατάσχει η τράπεζα για λίγα ευρώ.
Σήμερα, δεν μας πολεμάν οι Γερμανοί με τανκς και Στούκας, απλώς μας πουλάν τα παλιοσιδερικά τους, έτσι που καταχρεωμένοι δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι.
Σήμερα, δεν κλέβουν τη σοδειά μας, αλλά μας επιβάλλουν πρόστιμα, αν παράγουμε έστω κι ένα κιλό παραπάνω απ΄ το πλαφόν που έχει καθοριστεί στις Βρυξέλλες.
Xιλιάδες οι άνεργοι, η βιομηχανία και η μεταποίηση πέφτει σαν τραπουλόχαρτο και οικονομικά τζάκια, αφού ξεζούμισαν τον εργάτη, το μετανάστη, τον ελαστικό τετραωρίτη μεταφέρουν σαν ύαινες που οσμίζονται το αίμα τα εργοστάσιά “τους” στις διπλανές χώρες των ακόμη πιο φτηνών χεριών.
Να το καταλάβουμε.
Η μια πατρίδα μας ταξιδεύει στα ελβετικά σαλέ, παίρνει μίζες από τις Siemens, αγοράζει κάμερες που φωτογραφίζουν το λαό, έχει εφεύρει δεκάδες τρόπους για να θωρακίζει το “είναι” και το “αντέχειν” της από τον εσωτερικό εχθρό της.
Η άλλη πατρίδα τρέχει για το μεροκάματο, ζει με 300 ευρώ, πεθαίνει στην ανεργία και στην αλλότρια εργασία, αναγκάζεται να πληρώνει τις θηλιές των τραπεζών που βλέπουν τα αμύθητα κέρδη τους να αυξάνονται.
Κι όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν, χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, δεν έχει παρά να υποβληθεί στη βάσανο να κάνει λίγο πίσω ή λίγο μπρος και να δει τα πράγματα όπως έχουν, όπως φτιάχτηκαν κι όπως προοιωνίζονται για αύριο.
Δύσκολα πράγματα, αλλά απολύτως αναγκαία.

28η Οκτωβρίου 1940
Η εποχή που η μικρή Ελλάδα ενωμένη σαν μια γροθιά κατάφερε το ακατόρθωτο και κατέπληξε την ανθρωπότητα.
Ήταν η εποχή που ο εύζωνας έγινε εξώφυλλο στο ΤΙΜΕ και η εποχή για την οποία ο Αντρέ Ζιντ έγραφε για τους Έλληνες:
“Αντιπροσωπεύετε για μας τον θρίαμβο της παλικαρίσιας αρετής, της πραγματικής αξίας, εκείνης των ολιγαρίθμων… γιατί ξαναδώσατε σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα εμπιστοσύνη, θαυμασμό, αγάπη και ελπίδα στον άνθρωπο”.
Δεν πάλεψαν, δεν θυσιάστηκαν όλοι αυτοί οι γενναιόψυχοι άνθρωποι, για να λουφάζουμε και να παραδινόμαστε εμείς σήμερα, δέσμιοι τεχνητών αναγκών, δούλοι φαύλων ”ειδώλων”, έρμαιοι απατεώνων κι εκβιαστών….
Πως θα φανούμε αντάξιοι των αγώνων τους.
Μ΄αυτή την αγωνία οφείλουμε να πορευόμαστε κι αυτό το χρέος μονάχα ν΄αναγνωρίζουμε, ως ιερό.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε έλλειμμα ενεργού ζήτησης αλλά παραμόρφωση λόγω ακραίας ανισότητας που ακυρώνει την εσωτερική υποτίμηση-αναδιανομή χρειάζεται.
Αν δεν αλλάξουν πολιτική στήν ΕΕ ο πληθωρισμός στη Γερμανία θα είναι – 1 % και το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ θα είναι επίσης αρνητικός αριθμός.
Βρισκόμαστε μάλλον σε κλασική περίπτωση “παγίδας ρευστότητας”.
Τεράστιες ενέσεις ρευστότητας απο τις Κεντρικές τράπεζες (fed φανερά, ΕΚΤ “υποδόρεια” – LTRO, ανεξάντλητη ενδοευρωπαική κυκλοφορία μέσω του target2 και τώρα τιτλοποιημένα ομόλογα), που δεν εισέρχεται στην πραγματική οικονομία αλλά αποταμιεύεται” – δηλαδή απενεργοποιείται – σε κάθε γωνιά του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Δεν υπάρχει λοιπόν έλλειμμα συνολικής ενεργού ζήτησης -γι αυτό και απέτυχε αγρίως η “εσωτερική υποτίμηση” – δεν πέφτουν αναλογικά με την τιμή της εργασιακής δύναμης και οι τιμές των προιόντων.
Το αντίθετο.
Υπάρχει όμως κραυγαλέα Εσωτερική ανισότητα, που δημιουργεί στρέβλωση-χαμηλή μερίδα του ΑΕΠ πάει στην αμοιβή της εργασίας.
Με τόση ανισομέρεια και στρέβλωση είναι αδύνατο να ρυθμισθεί η αγορά.
Πρέπει να ξεκινήσεις απο τη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή εξισορροπήσεις. Οπότε ως συνολική πολιτική, πάλι βρίσκεσαι εκεί που βρέθηκε ο Ρούσβελτ – μπροστά σε ανάγκη για (κοινωνικό) new deal.
Αλλά χρειάζεται new deal γι αυτό.
Και “Ρούσβελτ” μάλλον.
Καί επειδή διαβάζω βαθυστόχαστες μαρξιστικές αναλύσεις,νά σας πώ ότι ακόμη και …οι νεο-κευνσιανοί έχουν τα προβλήματά τους, ο Νούριελ Ρουμπινί προβληματίζεται άν για τη μακροπρόθεσμη δυναμική του συστήματος έχει δίκιο ο Κέυνς ή ο Μαρξ.
Ως γνωστόν ο πρώτος είπε ότι ο καπιταλισμός δεν έχει ενσωματωμένο μηχανισμό αυτοκαταστροφής, ενώ ο δεύτερος (και παλιότερος) είχε πεί το αντίθετο.

Τα Πάντα στην ανθρώπινη οντότητά μας καθορίζονται από την Ψυχή.
Είναι αυτό το άυλο, είναι αυτό που συνδυαζόμενο με το εσωτερικό σου Πάθος μπορεί να κινήσει βουνά
“Οι μη οργιζόμενοι εφ’ οις δει ηλίθιοι δοκούντες είναι”, όσοι δεν οργίζονται γι’αυτά που πρέπει είναι ηλίθιοι, ορίζει ο Αριστοτέλης.
Με βάση, τις αποφάσεις της διεθνούς διάσκεψης Παρισίων η Γερμανία εξόφλησε τις υποχρεώσεις της προς όλες τις χώρες που κατέστρεψε, πλην της Ελλάδος. Γιατί;
Επιτρέπεται η σημερινή Γερμανία, αυτή που κατέστρεψε απ’ άκρου εις άκρον την πατρίδα μας, δολοφονώντας και τον ανθό της, να είναι η πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης και η Ελλάδα να λιμοκτονεί και να εκλιπαρεί;
Το κυβερνολόι και οι ανθρωποκάμπιες που το δορυφορεί δεν έχουν διλήμματα.
Τα θησαυροφυλάκια του κόσμου είναι γεμάτα από τις παλιανθρωπιές και τις κλεψιές τους.
Τους ενδιαφέρει μόνο να παραμείνουν στην εξουσία.

Ο οπορτουνισμός μπορεί κάλλιστα να εκφραστεί και μέσα στα “επαναστατικά” κόμματα νέου τύπου, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες .
Η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού απλά διασφαλίζει το ότι δεν θα υπάρχει πληθώρα αντιλήψεων, ότι δεν θα υπάρξουν οργανωμένες τάσεις μέσα στο ίδιο κόμμα.
Αυτό βεβαίως έχει την αρνητική του πλευρά, να επικρατήσει η οπορτουνιστική “πτέρυγα” και, πατώντας πάνω στην ίδια την αρχή του δημ. συγκεντρωτισμού, να αφαιρέσει τελείως τα “επαναστατικά” χαρακτηριστικά του κόμματος αυτού.
Ας φανταστούμε μια λίμνη (περίπου κυκλική), που να την “χτυπάνε” από παντού διάφοροι αέρηδες !
Στη μέση ακριβώς βρίσκεται ένα φυλλαράκι.
Αυτό λοιπόν το φυλλαράκι είναι ο οπορτουνισμός !
1. Ανάλογα ποιος άνεμος φυσάει, έχουμε τον δεξιό ή τον αριστερό οπορτουνισμό .
2. Αν φυσάει πιο δυνατός αέρας, παρασέρνεται και το φυλλαράκι.
3. Φυσικά δεν έχει καμία δική του “αξία” το φυλλαράκι, άλλοι κατευθύνουν την πορεία του.
4. Δεν βουλιάζει, καθόσον από την … Φυσική, ξέρουμε, ότι τα … ελαφριά (όπως οι φελοί και … ξέρετε σεις) επιπλέουν .
4. Τα φυλλαράκια, πέφτουν απ΄τα δέντρα … καταλάβατε φαντάζομαι.
5. Τα υπόλοιπα ας τα σκεφτεί ο καθείς μόνος του.
Γενικά, ο οπορτουνισμός υπάρχει επειδή υπάρχουν ταξικές αιτίες.
Εξαρτάται απ’ την ετοιμότητα του κόμματος να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις στο εσωτερικό του.

Αν αφαιρεθεί από τον αντίπαλο το κινδυνολογικό επιχείρημα ότι θα κινηθούμε ασυλλόγιστα εκτός και αν επίσης διαβεβαιώσουμε και τον κοσμάκη πως δεν χρειάζεται να ζοριστεί και ιδιαίτερα ή να παλέψει, τότε όλα φαίνονται ευκολότερα.

Παίρνουμε νύχτα την κυβέρνηση και μετά έχει ο θεός.
Άλλωστε όλοι οι ψήφοι ίδιοι είναι, το ίδιο μετράνε…
Η στρατηγική του Σύριζα διαμορφώνεται σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση, η οποία στην εποχή μας και με δεδομένη την αποδοχή του συστημικού πλαισίου τείνει σε σοσιαλφιλελεύθερη.
Χωρίς να αποτελεί “κόμμα της αστικής τάξης”, έχει πλέον διαβεί τον Ρουβίκωνα, η συστημική του ένταξη είναι κατασταλαγμένη.
Η στάση αυτή θα δοκιμάσει και θα κρίνει στρατηγικά όλες τις αριστερές δυνάμεις στην Ελλάδα.
Φυσικά υπάρχει και ο δρόμος της ‘’κριτικής στήριξης’’ του Συριζα.
Να αποφύγει δηλαδή κανείς το ερώτημα της ουσίας, δηλαδή της ‘’στήριξης ή όχι’’ και να κοροϊδευτεί με το ψευδοδίλλημα της ‘’κριτικής στήριξης ή ταύτισης’’, που απαντιέται πάντα σχετικά εύκολα.
Αν επιλεγεί αυτή η στάση, υπάρχουν τα επιχειρήματα.
Προς τα δεξιά θα λέγεται ‘’ανάγκη εθνικής επιβίωσης και βλέπουμε’’.
Προς τα αριστερά, αρκεί να επιστρατευτούν λίγα τσιτάτα περί ”εργατικής κυβέρνησης” και ”ενιαίου μετώπου”.
Δε θα είναι η πρώτη φορά,
Όπως πάντα, τα κρέας μπορεί να βαφτίζεται ψάρι, για να βολεύονται οι συνειδήσεις.
Ο λογαριασμός έρχεται αργότερα.