Αρχείο μηνός Σεπτέμβριος 2014

Κύριες και Κύριοι, συντονιστείτε καί προσδεθείτε…

ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ

Σε τι ουσιαστικά διαφέρει ο προεκλογικός Σύριζα απο την προεκλογική ΝΔ των Ζαππείων…
Στο οτι έχουν μεσολαβήσει δυό τραγικά κι ανθρωποκτόνα έτη ακατάσχετης αιμορραγίας των καλοκάγαθων ακροατών και άρα οι ψαλμοί σε μάταιη επανάληψη δεν συγκινούν, δεν αρκούν, δεν επουλώνουν.
Στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση οι ρυθμίσεις που ισχύουν, προβλέπουν ότι μια χώρα μπορεί να έχει στη διάθεσή της ΔΙΑΡΚΩΣ απεριόριστη ποσότητα ρευστότητας της Κεντρικής Τράπεζας, μέσω των εμπορικών της τραπεζών.
Η ΕΚΤ δεν χρειάζεται να τυπώνει χρήμα: το δημιουργεί λογιστικά.
Αυτό γίνεται μέσα στα πλαίσια του μηχανισμού που δημιούργησε η ΕΚΤ υπό το όνομα “Target-2”.
Με αυτό, η ΕΚΤ χρηματοδοτεί μέσω των εμπορικών τραπεζών τόσο την κατανάλωση μέσα σε κάθε χώρα, όσο και τη φυγή των κεφαλαίων σε απεριόριστο ύψος ,είτε μέσα στην ΕΕ όσο και προς την κατεύθυνση τρίτων χωρών.
Το Target-2 ..(Trans-European Automated Real-time Gross Settlement Express Transfer System – Διευρωπαϊκό αυτόματο σύστημα διακανονισμού εντολών πληρωμής σε συνεχή χρόνο) είναι σύστημα πληρωμών μεταξύ των τραπεζών στις χώρες-μέλη της ευρωζώνης.
Για πολλά χρόνια σ’ αυτά τα υπόλοιπα λογαριασμών δεν παρουσιάζονταν μεγάλα ποσά.
Αυτό όμως άλλαξε με την κρίση της Ευρωζώνης.
Το θετικό υπόλοιπο (λαβείν) λογαριασμών της γερμανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας έχει εν τω μεταξύ εκτοξευτεί στα ύψη, πάνω από 700 δις ευρώ.
Απέναντί της είναι υψηλά ελλειμματικά υπόλοιπα (δούναι) λογαριασμών, προπάντων της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Έτσι τα υπόλοιπα λογαριασμών Target-2 είναι κυρίως ένα υποκατάστατο για τα δάνεια που συνάπτονται μεταξύ των εμπορικών τραπεζών της νομισματικής ένωσης, που σε κανονικές συνθήκες λειτουργούν σαν σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων και διασφαλίζουν την ισορροπία της ρευστότητας μεταξύ των εμπορικών τραπεζών.
Πρόσβαση στην κατανάλωση έχει ΜΟΝΟΝ όποιος έχει πρόσβαση στην κυκλοφορία του χρήματος (τραπεζική ή άλλη), που χρηματοδοτείται απο το target2 της ΕΚΤ.
Έχει όμως πρόσβαση και αυτός που είναι εξασφαλισμένος μέσω του κρατικού προυπολογισμού – μισθωτός ή συνταξιούχος.
Εδώ δεν δουλεύει η ΕΚΤ με το target2 αλλά, τα κρατικά έσοδα ,δηλαδή πληρώνει ο φορολογουμενος και ο διακρατικός δανεισμός.
Φυσικά και για τις εισροές εγγυάται “σε πρώτο πλάνο” το Ελληνικό δημόσιο, δηλαδή ο Έλλην φορολογούμενος.
Άν όμως “καταπέσει” το Ελληνικό δημόσιο, τότε την εγγύηση φορτώνεται ο τελικός εγγυητής, ο Ευρωπαίος φορολογούμενος.
Καταλαβαίνετε βεβαίως τά προεκλογικά ΦΟΥΜΑΡΑ περί επικείμενης ρευστότητας στήν αγορά.
Σε περίπτωση bank run θα “φορτώσουν” στο target2 ένα έκτακτο ενισχυμένο φορτίο.
Έχετε την εντύπωση ότι αυτό που έγινε το 2012 δεν ήταν “ελαφρό” bank run;
Φυσικά καί ήταν καί έτσι ακριβώς τό αντιμετώπισαν.
Απεριόριστη είναι βεβαίως η πρόσβαση στο target-2, λόγω της συνεχιζόμενης φυγής των κεφαλαίων από τις χώρες PIIGS προς το εξωτερικό.
Το μεγάλο πρόβλημα για την ΕΚΤ είναι ότι τα bank-runs είναι σαν τις επιδημίες,μπορούν να μεταδοθούν ταχύτατα, σε όλη τη νομισματική ζώνη, και πολύ πέρα απο αυτήν.
Η “ασπίδα” του target2 “θεωρητικά” είναι αδύνατο να καταστραφεί απο υπερφόρτωση.
Όμως όσο η ανισορροπία μέσα του μεγαλώνει, θα μεγαλώνουν και οι πολιτικές πιέσεις για τελική λύση “εκτός συστήματος”.
Δύο λύσεις υπάρχουν ,ή η διάλυση της Νομισματικής Ένωσης ή  η Κοινοτικοποίηση του χρέους- καί ΜΟΝΟ αυτές .
Δηλαδή πλησιάζουμε στην “ώρα 0”.

Όμως ,στην “Χώρα της Αλίκης” όλες οι περιπέτειες φαντάζουν νορμάλ

ΠΑΤΡΙΔΑ

Η πορεία έχει αποδείξει τήν προσήλωση μου στήν τυπικότητα καί τούς θεσμούς.

Όμως ,στην “Χώρα της Αλίκης” όλες οι περιπέτειες φαντάζουν νορμάλ.
Δεν πρόκειται για ένα σημάδι παρακμής που ξαφνικά παρουσιάστηκε και μας εκπλήσσει.
Εδώ και δύο χρόνια, όλο επανέρχεται η τραγική διαπίστωση, εξ αφορμής κάθε φορά διαφορετικών γεγονότων.
Όταν οι εγωπαθείς στρατηγοί, οι άτολμοι λοχαγοί κι οι φλύαροι τιποτε-λόγοι αξιωματούχοι κάθε λογής περισσεύουν, όσο κι αν καταστρώνεις εσύ μεγαλόπνοα σχέδια επί χάρτου στο γραφείο σου, όσο σκληρά κι αν το παλεύεις, αυτοί εκ παραλλήλου ”εργάζονται”, με όποια … όπλα διαθέτουν.
Αφθονεί δυστυχώς η ανοησία, η αμετροέπεια, η αλαζονεία και η αδυναμία ορθής κρίσης.
Δεν σου αξίζουν, σε μικραίνουν και απορεί κανείς.
Δεν το βλέπεις;
Δεν έχεις εναλλακτικές;;

Η επιχείρηση “Λύκος στα πρόβατα” ξεκινά.

ΣΤΗ ΜΠΑΝΤΑ

Ήταν τέτοιες οι κραυγές του επαναστάτη που με μια απλή καταγραφή και αυτόματη μετατροπή σε word και αποστολή με mail ήταν αρκετή.
Χτυπάνε στις παρυφές,χτυπάνε παντού,χτυπάνε καθημερινά,χτυπάνε εντός, εκτός και επί τα αυτά.έχουν σχέδιο,καί παρασύρουν
Το σχέδιο είναι τέλειο,θα ασχολούνται όλοι με τους “κακούς λύκους” και οι “καλοί λύκοι” θα “τρώνε” μια χαρά τα “προβατάκια” τους
Πετάχτηκα απ’ το κρεβάτι κάθιδρος,μέχρι τώρα πεταγόμουν μόνο όταν έβλεπα να πέφτω στο κενό.
Πρώτη φορά όμως είδα να είμαι “παρασυρόμενο πρόβατο” που με “τρώει” ο λύκος.
Όνειρο ήταν,,εφιάλτης…Ουφ ευτυχώς δεν γίνονται αυτά…

Καί η κα Σπυράκη πολιτικός…

Πολυκατοικια

Από το 2010 μέχρι σήμερα στην Ελλάδα δεν παράγεται πολιτική, ούτε πολιτικές αποφάσεις υπάρχουν πλέον.
Λόγω των μνημονίων οι κυβερνώντες λειτουργούν ως διαχειριστές της κρίσης και κυρίως ως εκτελεστές των αποφάσεων των δανειστών.
Η δογματική προσήλωση σε οδηγίες με βάση το σκεπτικό ότι είμαστε μέλος της ΕΕ και της ευρωζώνης και πρέπει να πράττουμε ό,τι μας λένε θέτει το πλαίσιο όπου τα συμφέροντά της Χώρας δεν εξυπηρετούνται.
Πέρα όμως από τα οδυνηρά γεγονότα που βιώνουμε εμείς ως χώρα φαίνεται ότι οδεύουμε προς μια οριστική λήξη των εθνικών πολιτικών αποφάσεων όσο η ΕΕ θα προχωρά σε μεγαλύτερη ενοποίηση και οι περισσότερες αποφάσεις αν όχι όλες θα λαμβάνονται στις Βρυξέλλες.
Προγράμματα ανάπτυξης δεν υπάρχουν και ταυτόχρονα συτηρούνται  πολιτικές  εσωτερικής υποτίμησης οι οποίες συσσωρεύουν μόνο ερείπια.
Αποτέλεσμα των ανωτέρω είναι η δημιουργία αλλά και η εκτίναξη των εθνικιστικών κινημάτων πού δήθεν αντιτίθενται στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας των κρατών.

Oλα τάχε η Μαριορή, οι Τζιχαντιστές της έλειπαν…

Mideast Iraq

Εχουμε στη χώρα γύρω στα δύο εκατομμύρια λαθρομετανάστες οι περισσότεροι απο τους οποίους ειναι μουσουλμάνοι.
Ενα μεγάλο ποσοστό τους ανήκει σ’ αυτό που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως “λούμπεν”, πρόκειται δηλαδή για αμόρφωτα άτομα που είναι επιρρεπή σε χειραγώγηση.
Δεν είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς οτι κάποιοι απ αυτούς θα μπορούσαν να στρατολογηθούνν απο ξένες μυστικές υπηρεσίες που θα απέβλεπαν σε μια γενικότερη αποσταθεροποίηση της χώρας, κατά τα πρότυπα του Κοσόβου.
Η Ελλάδα είναι γεωστρατηγικός κόμβος καί υπάρχουν και τα πετρέλαια…
Αρκούν μερικοί φανατισμένοι ισλαμιστές γιά να ξεκινήσουν επεισόδια στα οποία θα συγκρούονταν με κάποιους άλλους φανατισμένους (Χ.Α) για να αρχίσει να γίνεται το μπάχαλο.
Πράξη υπέρτατης ανευθυνότητας η ενεργητική εμπλοκή μας σ’ αυτό το ζήτημα, με μοναδικό επιχείρημα τήν “νομιμοφροσύνη” προς το ΝΑΤΟ.
Το Εθνικό συμφέρον ήταν να τηρήσουμε μια στάση ουδετερότητας.
Και δεν ειναι ανάγκη να συμβεί αυτό μονο με τούς χούλιγκανς της Χ.Α, αλλά και με αξιοποίηση από ορισμένους της αντίθεσης που έχει αρχίσει να διαφαίνεται ανάμεσα στους λεγόμενους “τζιχαντιστες” και στούς οπαδούς της Αλ Καϊντα.
Καί τελικά εμάς μας …πίεσε κάποιος να πράξουμε ολοφάνερα, αυτά που θα μπορούσαμε να πράττουμε σιωπηρά;

Το λυκαυγές στη γνωστική λειτουργία.

ΣΕΛΑ

Είμαστε βέβαιοι πως υπάρχει κάτι, που όμως δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε και να πούμε τι είναι.
Είναι το απροσδιόριστο… τίποτα, το μη υπάρχον, που όμως υπάρχει και αδυνατούμε να προσδιορίσουμε.
Να πούμε: αυτό είναι.
Μιλάμε για λαό που επινόησε Νταχάου και Αουσβιτς, έχει άλλος λαός επινοήσει κάτι τέτοιο στο βάθος της ιστορίας;
Η μιζέρια και η απαισιοδοξία που εμπνέει η γερμανική κυριαρχία είναι μοναδική. Άλλο πράγμα.
Δεν έχουμε και δεν θα έχουμε  ποτέ ανάπτυξη με τους Γερμανούς πάνω από το κεφάλι μας  καί αιτία είναι αυτή ακριβώς η μίζερη και συμπλεγματική γερμανική προσέγγιση.
“Σας αξίζει να είστε φτωχότεροι από εμάς, διότι είστε χειρότεροι από εμάς”.
Ο Γερμανός με τίποτε δεν μπορεί να δεχθεί άλλους λαούς για ανώτερους ή έστω ίσους.
Η Γερμανία είναι σήμερα ηγεμόνας στην ΕΕ, αλλα ηγεμόνας κινούμενος όχι κινών-καθοδηγούμενος, όχι καθοδηγητής.
Είναι πιόνι, όχι σκακιστής.
Ξέρετε ποιός είναι ο σκακιστής, η κινητήρια δύναμη – το καζίνο των χρηματοπιστωτικών αγορών, ο σημερινός καπιταλισμός των ακρίδων, οι δισεκατομμυριούχοι που γίνονται όλο και περισσότεροι.

Δεν υπάρχουνε ”μάχες” που να διεξάγονται εκτός, όσο κινούμαστε σκυφτοί, εντός καθορισμένων, υποχρεωτικών πλαισίων.

ΓΕΥΜΑ

Τα γεύματα εργασίας στα Βερολίνα και στα Παρίσια, ουδέποτε μας έλυσαν τα προβλήματα.
Η εμμονή της Γερμανίας στις θανάσιμες πολιτικές είναι ιδεολογία, δεν είναι απλή πρακτική.
Πιστεύει κανείς ότι μέχρι τη Τρίτη θα έχει ανατραπεί η κοσμοθεωρία των Γότθων και θα τείνουν χείρα συμπαράστασης και αγάπης στον χειμαζόμενο Έλληνα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην υπόλοιπη Ευρώπη;
Αδιαφορούν παντελώς για τις πολιτικές εξελίξεις στις “αποικίες” τους.
Πιστεύουν ότι ο κ.Τσίπρας θα λειτουργήσει ακριβώς σαν τον Ρέντσι.
Λόγια πολλά, αλλά στην ουσία πειθαρχία στη δική τους λογική.

Μνημόνιο προεκλογικού αγώνα μιας Κυριακής,

ΕΛΠΙΔΑ

Η ξύλινη ρητορεία συναγελάζεται με το συμβολισμό της ημέρας και το δικό μας δίλημμα για το κοντράστ του μαυρίσματός τους να δένει με το λυρισμό της κλασικής ευχής ,για την επί ασπαλάθων αιώνια τιμωρία τών άδικων τυράννων.
Δημοσκοπήσεις,”μαντριά τού νού” και φαντασιακές φιλοδοξίες ανίκανων στερουμένων ακόμη καί τής μέσης εκπαίδευσης,αφύπνιση Εθνικού συναισθήματος μέ τήν Αμφίπολη.η Lady Gaga ..κτλ
Το μόνο φάρμακο είναι η ανάπτυξη αλλά αυτή είναι αδύνατο να έρθει όταν υπάρχει πλήρης απουσία κοινής ευρωζωνικής επενδυτικής πολιτικής.
Αν κάτι με κάνει να ελπίζω είναι ότι πλησιάζει η ώρα μηδέν.
Η στιγμή δηλαδή που θα πρέπει να αλλάξει η ευρωζώνη αλλιώς θα διαλυθεί.
Οι εξελίξεις ότι και να γίνει θα είναι κοσμοιστορικές.
Γιατί είτε θα προκύψει μια νέα Ευρώπη που θα μπορεί μια χώρα εντός αυτής να σχεδιάσει το μέλλον της- χωρίς πρώτα να το υποθηκεύσει,είτε θα ζήσουμε ότι τραγικό θα έρθει μετά το τέλος του κοινού νομίσματος.

Η λίστα του άγους, είναι μακρά.

ΑΓΟΣ

Η βιωσιμότητα τού δημόσιου χρέους έχει αναχθεί στήν χώρα μας, ώς η Λυδία λίθος αποτίμησης τής οικονομικής καί ευρύτερα τής εθνοκρατικής της ευεξίας ή τής απέλπιδας οικονομικής της κατάρρευσης καί εθνοκρατικής της συρρίκνωσης. Η συζήτηση περί τού τρόπου βιωσιμότητας τού χρέους προκαθορίζει τήν τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση καί σκιάζει επικίνδυνα τό πραγματικό πολιτικό πρόβλημα πού αντιμετωπίζει η χώρα.
Η αρχαιόθεν παραδοθείσα καί διασωθείσα ρηματική αρχή τού “πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος” έχει εντέχνως αλλοιωθεί στό “πάντων ανθρώπων μέτρον χρήματα”.
Η αλλοίωση δέ αυτή δέν έγινε πρόσφατα –μετρά ήδη εκατονταετηρίδες-, έχει όμως η αλλοίωση καρυκευθεί ιστορικά μέ πολύ πλούσιο χρηματιστικό-καπιταλιστικό μπαχαρικό, ώστε η σύγχρονη χρήση τής ρήσης εννοιολογικά νά συμβαδίζει μέ τήν σύγχρονη ανθρώπινη διαστροφή.
Τό δημόσιο χρέος καί όχι οι υπάρχοντες δημόσιοι πόροι καταδυναστεύει τό νεοδημιουργηθέν Ελλαδικό κράτος από τήν ημέρα ύπαρξής του.
Καί αυτό βεβαίως, ουδόλως τυχαίον δέν είναι.
Δυστυχώς γιά τήν πλειοψηφία τών υπηκόων-πολιτών η λεηλασία τού πλούτου τής Ρωμανίας καί η παντοιότροπη υποδούλωση τών κατοίκων της σέ ξένους επικυρίαρχους μετρούσε ήδη αιώνες, πολύ πρίν από τήν δημιουργία του.
Τά δεδομένα δέ αυτά οδήγησαν μοιραία καί τόν τρόπο δόμησής του.
Όχι ώς ελεύθερου κρατικού σχηματισμού, αλλά ώς απελεύθερου τμήματος μιάς αυτοκρατορίας (Οθωμανικής), χρεωμένου ήδη πρίν τήν δημιουργία του από τούς πρώην λήσταρχούς του καί στήν συνέχεια επικαρπωτών, “υψηλών”, προστατών του. Μέ άλλα λόγια δέν απέκτησε πλήρη κυριότητα στό οικόπεδό του, αλλά μόνον ψιλή μέ περιορισμούς. Τήν δέ επικαρπία τού οικοπέδου ώφειλε νά τήν ξεχάσει.
Αυτή πέρασε εξ ολοκλήρου στούς επικυριάρχους προστάτες, η δέ διοίκησή του καί η μοίρα τών ιθαγενών κατοίκων του παραδόθηκε σιγά-σιγά σέ εντόπιους επιστάτες.
Γι’ αυτό τόν λόγο καί η εντόπια πολιτική στοχεύει κατά πρώτον στήν επίδειξη καταλληλότητας διαχείρισης τής ιδιοκτησίας καί κατά δεύτερον στήν προσχηματική παραχολογία ελπίδας σέ δουλωμένες, προσχηματικά ελεύθερες καί κυρίαρχες ψυχές.
Αυτός είναι ο τρόπος τής πολιτικής στήν χώρα μας, αυτός είναι ο τρόπος τής εκπαίδευσής μας (αναφέρεται, προσχηματικά, ώς Παιδεία),αυτός είναι ο τρόπος σκέψης μας.
Η κυριαρχία, παντοίου τύπου, είναι από βίαιη μέχρι “ανθρωπιστική”.
Ανάλογα μέ τό είδος καί τήν ποιότητα τής εκπαίδευσης τών επιστατών καί τών, πρός επιστασία, παροικούντων στό συγκεκριμμένο χώρο. Επειδή η ιδιοκτησία δέν είναι φυσικός νόμος, τό προηγηθέν σχεδίασμά δέν αποτελεί καί τοπογραφικό.
Η συνεχής ρευστότητα ή ανθρώπινη αντιπαλότητα δημιουργεί συνεχώς αμφισβητήσεις κυριαρχίας -κυρίαρχου καί κυριαρχομένων- καί επανακοθορίζει σέ τακτά χρονικά διαστήματα τά νέα δεδομένα πού προκύπτουν από πόλεμο (συμβατικό ή οικονομικό) ή δολιοφθορά ή αδυναμία, κούραση, εκούσια παράδοση, κτλ..
Αυτά ερευνά, εξετάζει –υποτίθεται – καί προτείνει η επιστήμη τής γεωπολιτικής.
Η αλλαγή όμως κάθε γεωπολιτικής αναγνωρισημότητας εκάστης χώρας επιφέρει, εκτός τού επιπέδου διαβίωσης, καί μιά αλλαγή τού τρόπου σκέπτεσθαι γιά τά υποκείμενα, όπως καί τόν τρόπο τού πολιτεύεσθαι.

Χωρίς τή στοιχειώδη αξιοπρέπεια,μέ το “καρακατιναριό” ως δεύτερη φύση μας νά κυριαρχεί …

Κατιναριο

Όσο δεν ειπώνονται ξεκάθαρα τα πράγματα με το όνομά τους, οι τυφλοπόντικες θα σέρνονται έξω απ΄τις τρύπες τους και θα μας παραδίδουν και μαθήματα.
Έχουμε ανάγκη από εντιμότητα σκέψης και πράξης,καί όχι από
αιχμάλωτους αρρωστημένων καταστάσεων και διεφθαρμένων παραγόντων.
Η διαφθορά είναι η πρώτη θυγατέρα της εξουσίας,μέ κατσαπλιαδες, ληστοσυμμοριες, καί ένα συρφετό ποινικών που οργιάζουν,τσάτσους και ράθυμους μικροαστούς των ταβερνίων και των “bar “.
Η πολιτική φιλολογία δυστυχώς παραμένει πορνογραφικού χαρακτήρα,μέ ‘αστέρες” πού περιφέρονται ως τσάτσοι και “πόρνες” υπηρέτες των νταβατζήδων τους.
Πολιτικές παρατάξεις αραχνιασμένες, με το μόνο που τους έχει απομείνει νάναι οι σκισμένες δαντέλες της εκπόρνευσης του Έθνους.
Τά έρμαια της αφέλειας, της παθητικότητας και της δουλικής θρασυδειλίας είναι προορισμένοι να θυσιαστούν στο βωμό των ψευδών, στο όνομα και για το όραμα μιάς νέας ”κανονικής”- προτεκτορατοποιημένης, πλην όμως τρελά υπερήφανης και προπαντός εξιλεωμένης στα μάτια των δημίων της, Ελλάδας.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίσιμη, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορική στιγμή στην κόψη ανάμεσα στην καταστροφή και την διαλεκτική της υπέρβασης.