Jean Claude Juncker, Der SPIEGEL 52/1999
“Αποφασίζουμε κάτι, το τοποθετούμε στον χώρο (το διαρρέουμε δηλαδή) και περιμένουμε για ένα χρονικό διάστημα, να δούμε τι θα συμβεί. Εάν δεν υπάρξουν μεγάλες διαμαρτυρίες ή εξεγέρσεις, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν τι ακριβώς έχει αποφασιστεί, τότε συνεχίζουμε, το εφαρμόζουμε στην πράξη σιγά-σιγά, βήμα προς βήμα, έως ότου δεν υπάρχει πλέον καμία επιστροφή”……………Σιγά να μην υπάρχει συνειδητοποίηση, αυτοκριτική, μετάνοια και πόσο μάλλον ψυχικό βάρος εξ αιτίας των άδικων πράξεων και των αισχρών πρακτικών που με σημαία το θράσος, την υποκρισία και τον κυνισμό, οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους σε τραγικά αδιέξοδα, στην άνυδρη έρημο της ανεργίας, στον εκβιαστικό εκπατρισμό, ακόμη και στην αυτοκτονία .

Κυνικά απλή είναι η ζωή, δεν χρειάζεται να την φορτώνουμε με υποκριτικές και παράλογες φιοριτούρες που θολώνουν την εικόνα της αλήθειας.
Ζούμε  στην εποχή τού κεφαλαιοκρατικού μεσαίωνα ο οποίος χαρακτηρίζεται από μια ψεύδο-ορθολογικότητα που είναι συνυφασμένη με την “παρακολούθηση” της πορείας οικονομικών δεικτών, λόγους επί λόγων για τους τρόπους πραγμάτωσης ανάπτυξης .
Την απάντηση για την τελική έκβαση της κατάστασης που ζούμε θα την δώσει θετικά ή αρνητικά το συλλογικό υποκείμενο, δηλαδή όλοι όσοι ασφυκτιούν ηθικά, πνευματικά, πολιτιστικά, οικονομικά εντός της άγριας καπιταλιστικής πραγματικότητας που ζει ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής και ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Ο τρόπος με τον οποίο ο καζινο-καπιταλισμός καταφέρνει να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα είναι μνημειώδης.
Όσο γρηγορότερα το αντιληφθούμε τόσο περισσότερα μπορούμε να περισώσουμε.

Aποφάσισαν να εγγυηθούν την εξαθλίωση,έβαλαν την “βούλα” για να εγγυηθούν την δυστυχία των εργαζομένων για τα επόμενα χρόνια.
Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα στα 400 φράγκα για τετραμελή οικογένεια αποφάσισαν κυβέρνηση καί τοκογλύφοι.
Τα εισοδηματικά όρια που ανακοινώθηκαν δείχνουν ότι το έγκλημα είναι προμελετημένο, καθώς για τετραμελή οικογένεια με δύο ανήλικα παιδιά το εισοδηματικό όριο θα υπολογίζεται στις 4.800 ευρώ, ενώ για οικογένεια με τέσσερις ενήλικες το όριο θα φθάνει στις 6.000 ευρώ.
Μας ενημερώνουν έγκαιρα ότι τα χρήματα αυτά δεν θα δοθούν τελικά στους… φτωχούς.

Στο διάστημα 19 έως 23 Νοεμβρίου του 1973 πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη ένα “περίεργο σεμινάριο” για το Κυπριακό πρόβλημα,μέ οργανωτή τό Κέντρο Μεσογειακών Σπουδών.
Μεταξύ άλλων συμμετείχαν ο Γ. Κληρίδης, ο Ρ. Ντεκτάς, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο γνωστός Αμερικανός διπλωμάτης και μετέπειτα υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Σάιρους Βάνς και άλλοι.
Το σεμινάριο ήταν ενδιαφέρον από κάθε άποψη αλλά πιο ενδιαφέρουσα ήταν η ομιλία του Σάιρους Βάνς ο οποίος χωρίς δισταγμό ξεκαθάρισε τη στάση των Ηνωμένων Πολιτειών γύρω από το κυπριακό .
“Το Κυπριακό- είπε ο Αμερικανός αξιωματούχος- είναι εστία αναφλέξεως μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Μπορεί μάλιστα να προκληθεί και επέμβαση της Τουρκίας, αλλά αυτή τη φορά μην ελπίζετε ότι θα επέμβει η Αμερική να σταματήσει την Τουρκία”.
Από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε το πραξικόπημα στην Κύπρο η Τουρκία είδε πως είχε μπροστά της την ευκαιρία που γύρευε για να προωθήσει τα διχοτομικά της σχέδια στο νησί.
Στις 16/7/1974 ο τούρκος κυβερνητικός εκπρόσωπος Ορχάν Μπιργκίτ δήλωνε πως “η Τουρκία θα ζητήσει την επέμβαση της Μεγάλης Βρετανίας στην Κύπρο.
Αν το Λονδίνο δεν ανταποκριθεί σ’ αυτό το αίτημα, η Τουρκία θα αντιδράσει όπως εκείνη νομίζει καλύτερα”.
Ήταν φανερό πως βρισκόταν προ των πυλών μια τουρκική στρατιωτική επέμβαση στο νησί.
Ως εγγυήτρια δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας η Τουρκία είχε μια σειρά δικαιώματα που απέρρεαν από τις συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, τα οποία φυσικά δεν ήταν διατεθειμένη να απεμπολήσει.
Επίσης από χρόνια έπαιζε το χαρτί της ένοπλης επέμβασης και είχε προετοιμαστεί στρατιωτικά για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Μακάβριο το παιχνίδι των αλληλοκατηγοριών, που ξεκίνησαν κυριολεκτικά λίγα λεπτά μετά την κατάρριψη.
Στο γεωστρατηγικό παίγνιο της Ουκρανικής κρίσης, ουδείς ενδιαφέρεται πραγματικά για το ποιος έριξε το αεροπλάνο.
Οι επιβάτες παρέδωσαν την ψυχή τους σε όποιον πίστευε ο καθένας ως δημιουργό του και πιθανά μόνο οι συγγενείς , που πάντα πιστεύουν ότι η τιμωρία των ενόχων έχει επίδραση στην πορεία της ψυχής των θυμάτων, προσπαθούν να ανιχνεύσουν την αλήθεια.
Την αλήθεια όμως που οι μόνοι που μπορούν να τους την πουν δεν ενδιαφέρονται γι αυτή μιας και εντάσσουν το γεγονός ως νέα κίνηση, στο παίγνιο , τα αποτελέσματα της οποίας πρέπει να εκμεταλλευτούν στρατηγικά και επικοινωνιακά ώστε να διευκολυνθεί ή να αυξήσει τις πιθανότητες επιτυχίας της η επόμενη δική τους κίνηση.

Οι ανθρώπινες σχέσεις σήμερα ,κυριαρχούνται από την αλληλεξάρτηση ατομικών συμφερόντων.
Οι ιδεολογίες, οι θεσμοί, το ηθικό και εθιμικό δίκαιο, λειτουργούν σχεδόν προσχηματικά.
Το πολιτικό “εμείς” έγινε σημαία ευκαιριακών συμπράξεων και συντεχνιακών συμφερόντων.
Οι εξουσιαστικές δομές, συμπληρώνουν, οργανώνουν, ελέγχουν, επιβάλουν την υποταγή, τη χειραγώγηση και την μαζική μίμηση, ενώ ταυτόχρονα το βαθύ πολιτισμικό παρακράτος, η οικονομική εξουσία, διαβρώνει ψυχές, εξαγοράζει συνειδήσεις, χρηματιστηριοποιεί αξίες, διαστρέφει κοινωνικά οράματα, αποξενώνει τον άνθρωπο από το θείο, τη φύση και τον εαυτό του.
Η αποδόμηση αυτή συντελείται σχεδιασμένα, ώστε να δημιουργηθεί το νέο είδος ατόμου-αντικειμένου στα πρότυπα της νέας τάξης πραγμάτων.
Ένα άτομο δηλαδή χωρίς ρίζες, παράδοση, ιστορία, χωρίς όνειρα για το μέλλον, χωρίς εθνική, τοπική, πολιτιστική αναφορά, χωρίς γλωσσική νοηματοδότηση, χωρίς κοινό λόγο, χωρίς πίστη, χωρίς συνέχεια, χωρίς γη ουρανό κι ορίζοντα.
Ένα άτομο αντικείμενο μιας ολικής εκμετάλλευσης από την σύλληψη του ως την ταφή του, από την εκπαίδευση, την δουλειά, τη διασκέδαση, την επικοινωνία ως την αισθητική, την σκέψη, το συναίσθημα.
Ένα άτομο, σκιά ανθρώπου μέσα στη σύγχυση της παγκοσμιοποιημένης ομογενοποίησης, μέσα στην άνοια της άγνοιας, και την ενοχή της ανέχειας.
Ένα μετέωρο Εγώ και ένα άγνωστο Εμείς.
Εξίσωση της μιζέριας, της δυστυχίας, της αθλιότητας, στήν νέα τάξη των ερπόντων επαιτών παίρνει τη θέση των ως τώρα εργατών-αγροτών και μικρομεσαίων.
Στην αντίπερα όχθη, βρίσκεται ο απόλυτος πλούτος μοιρασμένος σε ολιγάριθμες οικογένειες όλο και πιο αθέατες, απρόσιτες, ανώνυμες. Περιστοιχισμένες από τα απαραίτητα μαντρόσκυλα, πολιτικο-τεχνοκράτες, δημοσιογράφους, πράκτορες και λοιπούς ειδικούς, μαζικού ελέγχου, χειραγώγησης και καταστολής.
Βέβαια, για να μπορεί να υφίσταται αυτή η ολοσχερής εκμετάλλευση τού ατόμου, προϋποθέτει να ελέγχεται και να εξαρτάται πλήρως ή μάλλον κάτι πολύ περισσότερο, να ανήκει πλήρως, να είναι κτήμα, εξάρτημα, υλικό φθηνό και αναλώσιμο.
Όσοι παύουν να αποτελούν υλικά εκμετάλλευσης, γίνονται ανθρώπινα ράκη, κοινωνικά απόβλητα και ο φόβος της πιθανής επερχόμενης μοίρας των υπολοίπων. – νεοάστεγοι, αυτόχειρες…
Αφού μας άδειασαν, μπορούν να μας σμικρύνουν,από τη φουσκωμένη εγωπάθεια και την ληστεία της απληστίας, στην εξαχρείωση και την αφάνεια.
Από την υποκρισία και την αλαζονεία στην απελπισία και την απόγνωση.
Ώσπου να γίνουμε ζωντανοί-­νεκροί, στοιχειωμένοι, χωρίς διαφυγή-χωρίς λύτρωση,μόνο αλληλοεξόντωση και τρόμος, είναι ο φασισμός της νέας εποχής.

Κανένας σήμερα δεν ακούει κανέναν, γιατί πλέον θεωρείται απόδειξη της ελευθερίας και της ισότητας η διατύπωση της προσωπικής άποψης.
Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που έχει γνώση και όχι απλά άποψη.
Σήμερα όλοι έχουν υψώσει την άποψη – “σημαία” για τα πάντα κι αυτό είναι δυστυχώς το πρόβλημα.
Η άποψη δεν δίνει λύσεις, γιατί δεν είναι γνώση.
Το σύστημα όλα αυτά τα γνωρίζει και γι’ αυτό επενδύει απλά στην καλλιέργεια της κοινής και τις περισσότερες φορές αστήρικτης άποψης μεταξύ των πολιτών,επενδύει στα καφενεία και όχι στα πανεπιστήμια.
Όλοι οι άνθρωποι και σ’ όλα τα θέματα έγιναν “ίσα κι όμοια”.
Δεν έχει πλέον την ανάγκη το σύστημα να “φιμώνει” την κοινωνία όπως έκανε παλαιότερα,απλά της “δανείζει” την άποψή του και την ελέγχει με τον πιο εύκολο τρόπο.
Όταν μια ελλειμματική χώρα βρίσκεται εντός νομισματικής ένωσης και έρχεται μια Κρίση όπως αυτή του 2008 δεν μπορεί από μόνη της να βγει από την Κρίση.
Γιατί δεν έχει εθνικό νόμισμα ώστε με την υποτίμηση του να μοχλεύσει την οικονομία της,καί εξαρτάται από τις πλεονασματικές χώρες.
Για να έρθει η ανάπτυξη πρέπει πρώτα να χρηματοδοτηθεί,όμως ένα ελλειμματικό κράτος μέσα σε παγκόσμια Κρίση δεν έχει πόρους.
Εκεί πρέπει οι πλεονασματικές χώρες να μοιράσουν τα πλεονάσματα τους με τις ελλειματικές.
Ότι ακριβώς γίνεται στην ένωση του δολαρίου,στις ΗΠΑ δηλαδή.
Οι νομισματικές ενώσεις αφαιρούν το χρηστικό εργαλείο της υποτίμησης του εθνικού νομίσματος των ελλειμματικών χωρών καί μειώνουν την ανταγωνιστικότητα τους,εκτοξεύουν δέ τα πλεονάσματα των πλεονασματικών χωρών.
Σε μια νομισματική ένωση η μοίρα είναι λίγο πολύ κοινή για όλους.
Αν οι ελλειμματικές χώρες δεν απορροφούν τα πλεονάσματα των πλεονασματικών τότε θα αποκτήσουν όλοι πρόβλημα.
Η Γερμανία δεν συναίνεσε στην έκδοση ευρωομολόγου, με συνέπεια η αύξηση του κόστους δανεισμού των χωρών της περιφέρειας να οδηγήσει σε ένα ατελέσφορο μνημονιακό ντόμινο.
Ακόμα και χωρίς ευρωομόλογο μπορούσε να έβαζε την ΕΚΤ να εγγυάται τα ομόλογα των ευρωζωνικών χωρών,όμως ούτε αυτό έκανε .
Έκανε τελικά το 2013 το ΟΜΤ (Outright Monetary Transactions) και κάλπικα πανηγυρίζει το τέλος της Κρίσης.
Εργάστηκε μεθοδικά και απείλησε ώστε η Ελλάδα το 2010 να μην κουρέψει το χρέος της καί έτσι η Ελλάδα έγινε η μόνη χώρα που κατέφυγε στο ΔΝΤ, χωρίς να έχει λύση το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους της.
Έχοντας μετατρέψει με τα μνημονιακά δάνεια το χρέος της προς ιδιωτικές τράπεζες που μπορεί να κουρευτούν εύκολα σε χρέος κράτη που δεν κουρεύεται έτσι απλά.
Δεν γνωρίζω άν η Γερμανία είχε ως πρόθεση το να φτάσουμε στην εξαθλίωση ή τό έκανε από κακό υπολογισμό της κατάστασης.
Αυτό που ξέρω είναι με τις πολιτικές που επέβαλε, βιώνουμε στη χώρα μας μια πρωτοφανή ανθρωπιστική Κρίση με πολλές οικογένειες να μην μπορούν να βάλουν φαγητό στο τραπέζι.
Βέβαια η Γερμανία συνεργάζεται σε αγαστή σύμπνοια με τα τραπεζικά κατεστημένα όλων των χωρών,χωρίς αυτό νά της μειώνει την ευθύνη είτε για την εξαθλίωση που φέρνουν οι πολιτικές της, είτε για την ενδεχόμενη διάλυση της ευρωζώνης για την οποία θά φέρει και την μεγαλύτερη ευθύνη.
Οι ΗΠΑ όταν τους είχαμε ανάγκη στην περίοδο της μεταπολεμικής εξαθλίωσης, δεν επέβαλαν μνημόνια και λιτότητες σε μας και την Γερμανία.
Αντίθετα έφεραν Μάρσαλ με χρήματα και επενδύσεις, όλα υπό το Παγκόσμιο σχέδιο με τη νοοτροπία του new deal να τα διέπει.

Πως κάνετε έτσι πια, πάνω που μας χτυπάει την πόρτα η ανάπτυξη, μας στρώνουν τα χαλιά οι αγορές και μας αποθεώνουνε οι “εταίρες”.
Αμάν η γκαντεμιά σας πια,δεν είστε άξιοι να ζείτε στο Ελντοράντο των Βαλκανίων.
Ετσι …όλα στα θερινά τμηματα της Βουλής,με τον κόσμο στις παραλίες να τα περάσουμε ολα τώρα προς χάριν της “ανάπτυξης”.
Να μη ξεχάσουμε και τα νομοσχεδια γιά τόν αιγιαλό καί για τα δάση που έρχονται.
Αν ορισμένοι όμως νομίζουν οτι η Ιστορία θα τους μεταχειριστεί με το γάντι και θα μείνουν στη συλλογική μνήμη ως εκείνοι που κράτησαν τη χώρα στο Ευρώ, πλανώνται.
Τα “γομάρια”, τα λαδικά, οι “επιχειρηματίες”-πελατάκια, κάποια σχέση έχουν με το γεγονός ότι ζούμε σε failed state.
Πολύ απλά δεν φτιάχνεις τό “μαντρί”, παραχωρώντας την περιοχή στους λύκους.

Κύριοι γνωρίζετε ότι η απελπισία είναι κακός σύμβουλος.
Η χώρα μας θα σωθεί γιατί διαθέτει μιαν ανεξάντλητη δεξαμενή “αξίων” πολιτικών προσώπων που έχουν αποδείξει ότι μπορούν όχι μόνο να επιβιώνουν ακόμη και στις δυσκολότερες καταστάσεις αλλά ταυτόχρονα να πλουτίζουν.
Λαμπρότατο παράδειγμα η αξιότιμη οικογένεια Μητσοτάκη.
Δίχως να κατέχει πετρελαιοπηγές ή χρυσορυχεία κατάφερε με το γλίσχρο βουλευτικό μισθό του πατρός στην αρχή και εν συνεχεία των κατιόντων του να φτιάξει μια σημαντική περιουσία, αποδεικνύοντας την αξιοσύνη της.
Είναι σωστό λοιπόν που ο κ.Κυριάκος έχει επιλεγεί να βάλει τάξη στο διεφθαρμένο δημόσιο και χίλιες φορές πιο σωστό που όλα τα μέλη της οικογένειας κατέχουν δημόσιο αξίωμα.
Είναι η ελπίδα μας -το ξέρει η κοινωνία γι αυτό και τους εκλέγει ανελλιπώς άλλωστε.
Μάλλον πώς υπάρχει ελπίς συνεπώς.
“Ο σκοπός ενός αστείου δεν είναι να μειώσει κάποιον, αλλά να του θυμίσει ότι είναι μειωμένος”.

Το να μείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη είναι κάτι που θα μπορούσε να πετύχει σχεδόν ο καθένας ως αρχηγός κράτους στις παρούσες συνθήκες.
Απλά εφαρμόζεις αυτά που σου λένε οι δανειστές κάνοντας κατά καιρούς τον δύσκολο, ενω όπου βρεις αντίσταση ταράζεις το εσωτερικό της χώρας στα διατάγματα και τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου επί δικαίων και αδίκων προτάσσοντας τις έκτακτες συνθήκες.
Δεν υπάρχει τό χρονικό περιθώριο γιά συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, τό θάρρος και ψυχικό σθένος, ώστε να παραδεχτεί κανένας από τους ενόχους τα ολέθρια λάθη του.
Άδικες πράξεις και αισχρές πρακτικές που με σημαία το θράσος, την υποκρισία και τον κυνισμό, οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους σε τραγικά αδιέξοδα, στην άνυδρη έρημο της ανεργίας, στον εκβιαστικό εκπατρισμό, ακόμη και στην αυτοκτονία
Εκλογές λοιπόν το συντομότερο δυνατόν, ώστε ν΄ αποφασίσουμε πλέον εμείς ποιός θέλουμε να σταθεί στο τιμόνι, όχι διατηρώντας αυταπάτες τού τύπου άμεση ανάκαμψη, ανάπτυξη, πτήσεις, ευημερία, έξοδος από το τούνελ και άλλα φαιδρά, αλλά με κύριο στόχο να παλέψουμε, ”για να σωθεί οτιδήποτε κι αν σώζεται”.
Καί νά θυμάστε ότι το Ευρώ πλέον είναι το τρίτο νόμισμα -από δεύτερο- στις διεθνείς συναλλαγές, αφού υπερκεράσθηκε θριαμβευτικά από το γουάγκ και έπονται πολλά χαστούκια στον τραπεζικό και νομισματικό τομέα, και όχι μόνο, της ΕΕ τόσο από ΗΠΑ, όσο και από τα BRICS.