Ποιός είναι αυτός πού θα ξεσηκωθεί, θα βγει στους δρόμους, θα διεκδικήσει, θα εξοργιστεί, θα φωνάξει, θα δείξει τέλος πάντως ότι είναι στη ζωή και δεν είναι νεκρός.
Το know how των διαδηλώσεων, και γενικά της πίεσης , τα έχει η αριστερά παραδοσιακά.
Τι να σου κάνουν οι νυκοκοιραίοι αστοί που δεν ξέρουν ούτε κατά που πέφτει το Σύνταγμα.
Ουρανομήκεις πλέον οι αλαλαγμοί της κυβερνητικής προπαγάνδας ότι – επιτέλους- πάμε καλά !
Κλονίζονται τα τείχη της Ιεριχούς και σείεται το Σινικό Τείχος
Τά “τείχη της Ιερειχους” κατέπεσαν υπό τους ήχους ντεσιμπέλ των Νταουλιών, των Ζουρνάδων και της Λύρας .
Προπαγάνδα καλοί μου μαϊντανοί, δεν είναι η έκφραση της άποψης που δεν σε βολέυει, αλλά η αναμάσηση κλισέ δικαιολογιών και τυποποιημένων επιχειρημάτων.
Ο Ελληνάρας δε θέλει κυβέρνηση κράτους.
Θέλει όποιον του υπόσχεται λιγότερες συλλογικές ευθύνες και του ψιθυρίζει στο αυτί “δε χρωστάς σε κανένα τίποτα, οι άλλοι σου χρωστάνε”.
Θέλει όποιον τον έμαθε να αποκαλεί τον εργοδότη “αφεντικό”, τον αστυνομικό “μπάτσο” και το δανειστή “τοκογλύφο”.
Όποιον ταιριάζει περισσότερο στη νοοτροπία “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;”.
Τόσα χρόνια η Ελλάδα το μόνο που έχει πάρει από τη Δύση είναι ο καταναλωτισμός.
Ποια σχέση έχει η οικονομική πολιτική της Ελλάδας με την οικονομική στρατηγική της ΕΕ, που δίνει έμφαση στην έρευνα, την καινοτομία, τις νέες τεχνολογίες, την υψηλού επιπέδου οργάνωση και την οικονομία πόρων;
Τι δίνουμε σε προστιθέμενη αξία στην ευρωπαϊκή κοινή αγορά στην προσπάθεια της ΕΕ να ανταγωνιστεί Αμερική, Κίνα, κλπ;
Όταν δεν έχεις προτάσεις λογικό είναι ο άλλος να εκμεταλλευτεί την αδυναμία σου και να σε πιέσει όσο μπορεί (το αν αυτό είναι δίκαιο ή άδικο δεν έχει σημασία στην πολιτική, ο κόσμος δε λειτουργεί με βάση την ηθική).
Αν υπήρχε περίπτωση να υποχωρήσουν οι δανειστές αυτή κάηκε από τον τρόπο που διεκδίκησε λεφτά η “κυβέρνηση”.
Όταν πας σε κάποιον και του λες “δώσε μου λεφτά αλλιώς τα κάνω λαμπόγυαλο” εκείνος δε θα υποχωρήσει (εκτός αν είναι πιο αδύναμος) γιατί αν το κάνει δίνει πράσινο φως και σε άλλες χώρες να εκφοβίζουν για να παίρνουν αυτό που θέλουν.
Η ιδέα ότι η ΕΕ θα υποχωρούσε σε οτιδήποτε ζητούσαμε για να μην πάθει ζημιά από πιθανό grexit στηρίζονταν σε λανθασμένες παραδοχές.
Καί αυτα τα περί ουτοπίας εγώ τα ακούω βερεσέ.
Η διπλωματία θέλει ισχύ (την οποία η κυβέρνηση νομίζει ότι η Ελλάδα την έχει απλά και μόνο λόγω της γεωγραφικής της θέσης) και κομψότητα.
Δεν είναι για άτομα που έχουν μείνει στην εποχή των σοβιέτ και έχουν μάθει να μπουκάρουν σε φοιτητικές συνελεύσεις και να επιβάλουν τη γνώμη τους με κραυγές, ούτε για ιδεοληπτικούς που πιστεύουν ότι μια μέρα η ιστορία θα συμμορφωθεί στις ιδέες τους.
Τό θέμα δέν είναι τά μέτρα, αλλά πώς κατακτάς τήν εξουσία μέ μπουρδολογικό βιασμό τής κοινής λογικής καί πώς επικοινωνιακά τά περνάς.
Εδώ ο Τσίπρας καί η “προοδευτικούρα” του δίνουν τά ρέστα τους.
Δέν θά αναφερθώ στά χιλιοειπωμένα “επιχειρήματα” κενολογικής ακράτειας πού τόν οδήγησαν στήν εξουσία.
Αυτό είναι ήδη δεδομένο, αλλά στήν διαχείριση τής κοινής λογικής τών πολιτών μέ τήν παράνοια τής οργουελικής μεθόδου.
Δυστυχώς όταν πεθαίνει η ελπίδα για το κοινό καλό, αντικαθίσταται από την ελπίδα για το ατομικό συμφέρον.
Εκεί αρχίζει η θανάσιμη μάχη,γιατί δηλαδή αυτοί έφαγαν κι εγώ όχι;…
Θά ψηφίσω τον άλλον μπας και φάω κι εγώ επιτέλους…
Με αντιλαμβάνεστε;
Δεν υπάρχει ούριος άνεμος αν δεν ξέρεις προς τα πού πηγαίνεις.

Κάποτε τα ψέμματα βγαίναν στη πρώτη τετραετία άντε στη δεύτερη και ακολουθούσε ο “πάγκος” της αντιπολίτευσης.
Τώρα το όργιο του ψέματος κατέστρεψε την Οικονομία μέσα σε 7 μήνες, παρά λίγο να γίνουμε Βενεζουέλα και πάλι τους ψηφίσαμε.                                                                                                          Τα νέα ψέμματα και η “μαγική” διαχείριση των μεταναστών , μας έκανε μία απέραντη χωματερή ανθρώπων ,μέσα σε μία κοινωνία οικονομικής και ηθικής κατάρρευσης.
Για παγκόσμιο ψυχιατρικό συνέδριο είμαστε.
Όταν κάποιος πάει να σε σφάξει είτε από βλακεία είτε ισχυριζομενος αθωότητα,  αν “του την χαρίσεις” θα ξανακάνει το ίδιο.
Η δήλωση Τσίπρα στη Βουλή πως “είχαμε αυταπάτες”, δήλωση – απάντηση σε όσους μέσα και έξω από το Σύριζα ισχυρίζονται ότι κάνουν κάτι άλλο , και με τη δήλωσή του στο υπουργικό συμβούλιο πως “δεν πετάμε στα σύννεφα, αλλά ήρθαν καλές ειδήσεις”, η κυβέρνηση του ψέματος και της βίας πανηγυρίζει για τα κανιβαλικά μέτρα που φόρτωσε στις πλάτες του Eλληνικού λαού.
“Το σύνολο της κρατικής περιουσίας ουσιαστικά υπό την διαχείριση ξένων για 99 χρόνια”.
Αυτό είναι το τελειωτικό χτύπημα εναντίον της χώρας και της Δημοκρατίας γενικότερα.
Με την ΑΑΔΕ την ανεξάρτητη αυτή αρχή δεν ξέρω αν θα μπορούμε να λέμε ότι έχουμε ανεξάρτητο κράτος πλέον, όταν οι υπάλληλοι που θα την απαρτίζουν θα έχουν λειτουργική ανεξαρτησία από το 2017, διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια ( προϋπολογισμό χωρίς κόφτες ) και δεν θα υπόκειται σε κανένα κυβερνητικό έλεγχο – Υπουργείο Οικονομικών.
Αραγε θα υπόκειται σε έλεγχο από τις Βρυξέλλες ή κατ΄ευθείαν Φρανκφούρτη;
Οταν τα όργανα διοίκησης της Αρχής θα αποτελούν το Συμβούλιο Διοίκησης και ο Διοικητής και ένα εμπειρογνώμονας θα είναι από την ευρωπαϊκή επιτροπή……
Επίσης για να συμπληρωθεί το κερασάκι στην τούρτα, στην επιλογή του συμβουλίου διοίκησης θα συμμετέχουν και δύο στελέχη της ευρωπαϊκής επιτροπής!
Και σε άλλα με υγεία.
Φυσικά δεν μπορώ να ευχηθώ πάντα τέτοιες επιτυχίες.
Τώρα πλέον θεσμοποιείται κατά μόνιμο και μη αντιστρεπτό τρόπο, κατά πάσα πιθανότητα, η εθνική υποταγή.
Ξέρετε εκτός από τον εθνολαικισμό υπάρχει και ο ευρωλαικισμός ή εκσυγχρονιστικολασικισμός , δηλαδή η πεποίθηση ότι η άκριτη υποταγή στο ιερατείο των Βρυξελλών θα μας σώσει.
Όσο ανορθολογικοί φαντάζουν όσοι επενδύουν στο “χιλιάρμενο’ που θα φέρει το ξανθό γένος από τα βορειοανατολικά, άλλο τόσο και πολύ περισσότερο αξιοθρήνητοι είναι όσοι πιστεύουν ότι η τυφλή υποταγή στις εντολές από τα βορειοδυτικά ,είναι η λύση.                                                                                                                                                         Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υιοθετούμε οτιδήποτε Δυτικό, αντίθετα ορισμένοι θεσμοί των οποίων η λειτουργικότητα έχει αποδειχθεί κατά τους Νεότερους Χρόνους στη Δύση πρέπει να υιοθετούνται, έπειτα πάντα από ορθολογική εξέταση και κριτικό έλεγχο, με αντίστοιχη προσαρμογή στην ελληνική ιδιοπροσωπία και το κυριότερο απ΄όλα, η όλη διαδικασία εμπέδωσης και πολύ περισσότερο εφαρμογής, πρέπει να βρίσκεται υπό Eλληνικό Eθνικό έλεγχο.
Τελικά οι σύντροφοι με άσχημο τρόπο, με τεράστια λάθη και ανικανότητα, με ιδεοληψίες άλλων εποχών, με τεράστιο κοστος για την οικονομία και την κοινωνία γονάτισαν και υπογράφουν τα μνημόνια που θα έσκιζαν .
Ποιος όμως τους εμπιστεύεται να τα εφαρμόσουν ;
Ποιος πιστεύει ότι δεν θα φέρουν κι άλλα μέτρα ;
Στο Eurogroup της 24ης Μαΐου, εκτός του νέου μνημονίου, θα υπάρξει κάποια αναφορά σχετικά με το χρέος.
“Οι θεσμοί” αυτό που δείχνουν στη συγκυβέρνηση στο ζήτημα του χρέους ,είναι ένα κόκκαλο που να μπορεί να το γλείφει και να το επιδεικνύει στα κανάλια ως επιτυχία, και το οποίο διαρκώς απομακρύνουν.
Γι’ αυτό το κόκκαλο πανηγυρίζει ο Τσίπρας και αυτό το κόκκαλο κρατά αρραγή την κοινοβουλευτική του ομάδα ,αποκαλύπτοντας ξανά την πολιτική τους ποιότητα.
Ο εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης Στ. Ζάιμπερτ καθορίζει τα γενικά πολιτικά πλαίσια σε σχέση με το χρέος στο όνομα της ΕΕ: “Όλα έχουν εδώ και οκτώ μήνες αποσαφηνιστεί γραπτώς… το Γιούρογκρουπ επαναβεβαιώνει ότι ονομαστικό κούρεμα δημόσιου χρέους δεν είναι δυνατόν”.
Αποκλείουν μάλιστα όχι μόνο τη μερική διαγραφή χρέους -αλλά και το ενδεχόμενο μεταφοράς χρέους από το ΔΝΤ, ή την ΕΚΤ στον ESM.
Ο Ντάισελμπλουμ επισήμανε ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε νέο πρόγραμμα, με νέα κεφάλαια από τον ESM και κατά συνέπεια θα συνοδευόταν από νέους όρους και προϋποθέσεις.
Ο δε επικεφαλής του ESM, Κλ. Ρέγκλινγκ, απείλησε με τη δυνατότητα του μηχανισμού να κάνει άμεσα απαιτητά τα ποσά των δανείων που έχουν χορηγηθεί (θυμίζουμε ύψους περίπου στα 142 δισ. ευρώ), σε περίπτωση “αθέτησης” των υποχρεώσεων της Eλληνικής κυβέρνησης προς το ΔΝΤ.
Αυτό που υπόσχονται είναι μια ασαφής επιμήκυνσης της περιόδου χάριτος και πιθανόν της περιόδου αποπληρωμής, χαμηλότερο ίσως επιτόκιο και ίσως, με μηδαμινές πιθανότητες, τη μετατροπή των κυμαινόμενων επιτοκίων σε σταθερά.
Δηλαδή την αποπληρωμή, μετά τις οβιδιακές μεταμορφώσεις των Τσίπρα και λοιπών, όλου του δανείου – και με τους τόκους – σε συνδυασμό με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και τη δημιουργία ενός “επενδυτικού περιβάλλοντος” πρωτοφανούς εκμετάλλευσης τού παραγωγικού δυναμικού στην 38η σε παγκόσμια κατάταξη ελληνική αγορά και οικονομία.
Το Eurogroup στην τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσης του μετά τη συνεδρίαση της  Δευτέρας 9.5.2016, προαναγγέλλει νέο  Memorandum of Understanding, Μνημόνιο Κατανόησης,  που θα συμπεριλάβει την λίστα προαπαιτούμενων δράσεων, καθώς και την έκθεση συμμόρφωσης για την πρώτη αξιολόγηση.
Kαλεί τους θεσμούς και τις Ελληνικές αρχές να ολοκληρώσουν τις επόμενες ημέρες τις τεχνικές διεργασίες σχετικά με τη συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο πάνω στην πρώτη αξιολόγηση, συμπεριλαμβανομένου του μηχανισμού επείγουσας επέμβασης.                                                             Σε αυτό το πλαίσιο το Eurogroup προσβλέπει να λάβει άμεσα το προσχέδιο ενός πρόσθετου “μνημονίου κατανόησης”.
Στο επερχόμενο τέταρτο μνημόνιο θα εσωτερικεύεται η μέχρι τώρα πολιτική και θα αφήνεται ανοικτό το ζήτημα νέων μέτρων, με τον πάντα παρόντα “αυτόματο κόφτη δημόσιων δαπανών”.
Στο νέο μνημόνιο θα παίρνουν σειρά το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων, αλλά και νέων περικοπών, μέσω της πολιτικής των μηδενικών ελλειμμάτων στα ταμεία και την αβεβαιότητα στη χρηματοδότηση του νέου υπερταμείου ασφάλισης ΕΦΚΑ -“Ενιαίος Φορέας Κύριας Ασφάλισης”.

Ο δρόμος είναι ποτισμένος με αίμα και δάκρυα ,εγκλωβισμένος σε ιστορίες για θυμό και ανάθεμα.
Είμαστε κράτος χωρίς εθνική και εδαφική κυριαρχία και ανεξαρτησία και χωρίς λαϊκή κυριαρχία, που τελεί αδιάκοπα υπό την επιτήρηση ξένων μηχανισμών ελέγχου και επιβολής απόλυτης και αμιγούς οικονομικής κατοχής σε βάρος του και του λαού του, πληρώνοντας τα σφάλματα μιας ανερμάτιστης, ανέξοδης πολιτικής του παρελθόντος, τών αθρόων ρουσφετολογικών παροχών.
Ωσπου το βαρέλι έπιασε πάτο,τώρα που ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό, υποθηκεύοντας έτσι το μέλλον των παιδιών μας και όσων είναι ακόμη αγέννητa.
Αδύναμοι και ανίσχυροι, γίναμε ο περίγελως της Ευρωπαϊκής ομήγυρης, επαιτώντας λίγα ψίχουλα επιβίωσης ως Έθνος και μάλιστα χωρίς να διδασκόμαστε από τα ίδια, δικά μας λάθη του παρελθόντος, που μας οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στην οικονομική καταστροφή και την κοινωνική εξαθλίωση χωρίς επιστροφή.
Επαναλαμβάνοντας τα ίδια παιδαριώδη λάθη, σαν ιδανικοί αυτόχειρες, οδηγούμαστε συνειδητά στο κρεβάτι του Προκρούστη.
Απρεπείς, μισαλλόδοξοι, απάτριδες και μνησίκακοι, μας οδηγούν ως προεκπληρούμενη προφητεία στην απόλυτη καταστροφή, χωρίς αιδώ και περίσκεψη.
Ο προπάππους μας ο Αριστοτέλης έγραψε ότι “σε ένα όγκο μαρμάρου υπάρχει μέσα το τέλειο άγαλμα και περιμένει τον ικανό γλύπτη για να το κάνει ορατό”.
Αυτά είπε ο μεγάλος και οι ξένοι το μεταφράζουν στα δικά τους μονοπάτια … ο Μπόρχε μιλά για το ότι το ποιήμα υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και ο μεγάλος ποιητής τον απλό άνθρωπο τον μεταβάλλει σε πρωταγωνιστή.
Οι βορειοευρωπαίοι χρησιμοποιούν τη ρήση του Αριστοτέλη στις διαπραγματεύσεις,τονίζοντας οτι “η χρυσή τομή και τέλεια συμφωνία υπάρχει μέσα στις λαβυρυνθιακές προυποθέσεις και περιμένει τον ικανό διαπραγματευτή για να σκάσει μύτη”,και φυσικά αναφέρονται στον προππάπο μας.
Ο τσαμπουκάς του Τσίπρα δεν πέρασε.
Στην ιστορία της ανθρωπότητας ο δανειζόμενος δεν μπόρεσε ποτέ να επιβάλλει τους δικούς του όρους στον δανειστή,απ ότι γνωρίζω.
Το ερώτημα παραμένει όμως, ποιά είναι η τέλεια συμφωνία και γιατί δεν τη κάναμε ορατή;
Το τυράκι στη φάκα περιμενει τους Έλληνες.
Και το τυράκι-λιχουδιά είναι η ρύθμιση του χρέους, η παγίδα το μόνιμο μνημόνιο.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών έχει ήδη έτοιμο το σχέδιο. Ουσιαστικά τα κλειδιά του υπουργείου Οικονομικών της Ελλάδας θα περάσουν στα χέρια του ESM, του μηχανισμού δανειοδότησης, όπου τον πρωταρχικό ρόλο παίζει η Γερμανία και κάπως έτσι το κλειδί θα το κρατά ο ίδιος ο Β. Σόιμπλε.
Πως;
Το σχέδιο ήδη έχει παρουσιαστεί το περασμένο καλοκαίρι.
Τώρα επανέρχεται.
Το ΔΝΤ για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα για την Ελλάδα απαιτεί ρύθμιση του χρέους.
Οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν κούρεμα και έτσι αναζητείται η φόρμουλα με την οποία μέσω μείωσης επιτοκίων και επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής ,η Ελλάδα θα έχει μικρότερες δανειακές υποχρεώσεις.
Για να δοθεί αυτή η διευκόλυνση στην Ελλάδα ωστόσο απαιτούνται συγκεκριμένοι όροι.
Βασικός απ τους όρους είναι η λήψη αυτόματων μέτρων, περικοπών κυρίως στις δημόσιες δαπάνες (αλλά όχι μόνο), οι οποίες θα καθορίζονται από την πορεία της οικονομίας και επί της ουσίας από τη δυνατότητα επίτευξης πλεονασμάτων.
Δηλαδή, θα υπάρξει ρύθμιση βάσει της οποίας θα καθοριστούν για πολλά χρόνια οι δόσεις που θα πρέπει να πληρώνει η Ελλάδα για την αποπληρωμή του χρέους και με βάση τις δόσεις θα καθοριστούν και τα πλεονάσματα που πρέπει να επιτυγχάνει η χώρα για την πληρωμή τους.
Εάν η Ελλάδα δεν επιτυγχάνει τους στόχους, τότε αυτόματα θα επεμβαίνει ο ESM και θα επιβάλλει μειώσεις δαπανών.
Με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά η χώρα μπαίνει σε ένα διαρκές μνημόνιο μέχρι την πληρωμή του χρέους και οι αποφάσεις για τα μέτρα δεν θα ανήκουν στην εκλεγμένη από τον Ελληνικό λαό κυβέρνηση, αλλά στον ευρωπαϊκό μηχανισμό, στον οποίο τον κύριο λόγο έχει η Γερμανία.
Το σχέδιο αυτό λύνει τα χέρια της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά στο ζήτημα λήψης προληπτικών μέτρων, ξεπερνιέται και το πολιτικό και το νομικό πρόβλημα, αφαιρεί όμως απ την κυβέρνηση και τη χώρα βασικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Καθώς πρόκειται για σύμβαση- δεν χρειάζεται αυξημένη πλειοψηφία, αλλά μόνο 151 ψήφους, ωστόσο δεσμεύει τη χώρα μέχρι τη λήξη της, σε βάθος δηλαδή πολλών ετών και έχει ισχύ και για τις επόμενες κυβερνήσεις.
Το δίλημμα λοιπόν είναι σοβαρό και προς το παρόν δεν έχει εμφανιστεί στον ορίζοντα κάποια άλλη λύση.

Το θεσμοθετημένο κράτος της μικρομεσαίας ενδημικής διαφθοράς, είναι το όνειρο κάθε νεοέλληνα, βαθιά ριζωμένο στα μύχια της ψυχής του και στο DNA του.
Χωρίς κοινωνικά κριτήρια, αλλά ατομική ιδιοτέλεια και έντονη αλαζονεία, για την καταστρεπτική πορεία της ολότητας .
Δεν μπορούν να δεχθούν την εξέλιξη σε ίσους όρους και με προσπάθεια.
Το Δημόσιο είναι η θεοποίηση των βλέψεών τους και ας γνωρίζουν ότι η διόγκωσή του καθημερινά βαθαίνει το τέλμα του λαού μας. Προτιμούν να σέρνουν τον χορό του Ζαλόγγου μαζί με αυτούς που μπορούν να διαθέτουν την ελάχιστη πολιτική διορατικότητα και δεν τους ακολουθούν, παρά να προδώσουν την δήθεν αριστερή ιδεολογία τους, που έχει εμποτίσει στο μεδούλι τους, αυτήν τη κυρίαρχη ιδεοληψία των προπαγανδιστών μιας πεντηκονταετίας.
Ρίχνοντας στην πυρά αμαρτωλούς και αναμάρτητους.
Σαν μορφή διαρκούς αυτομαστιγώματος, κατευθυνόμενου από νοσηρή εγωπάθεια, άκρατη ιδιοτέλεια, πατριωτική αναισθησία και έλλειψη κοινωνικής ευθύνης.
Ακόμα κι όσοι φαντάζουν ΄΄ρεαλιστές” ζουν στην δεκαετία του 1950, νομίζουν δηλαδή ότι η Ευρώπη είναι το κέντρο του κόσμου και η Αμερική ξενυχτάει για το τι γίνεται στα σύνορα Ελλάδας-Γιουγκοσλαβίας, όπως επί παραπετάσματος…
Οι ΗΠΑ έχουν στραφεί ολοκληρωτικά στον Ειρηνικό, ο 21ος αιώνας είναι Ασιατικός και αν θέλουμε να γίνουμε failed state ,δεν θα μας εμποδίσει αυτή τη φορά κανείς.
Όσο υπάρχουν τέτοιας αντίληψης στελέχη στίς κάθε χρώματος κομματικές νομενκλατούρες, δεν μπορείς να πείσεις και αν βρεθείς από σπόντα στην εξουσία- αυτή θα είναι το υπερώριμο φρούτο από την πρώτη μέρα που απλά θα έχει αντικαταστήσει σκέτα φρούτα.
Ο εθνικός μας αυτισμός, το διαζύγιο από την πραγματικότητα, θα ήταν ανεκτό σε μια χώρα με άλλη γεωγραφία,αλλά σε μια χώρα με την δική μας γεωγραφία και γείτονες, απλά δεν θα προλάβουμε να συνέλθουμε πριν την εθνική καταστροφή.
Το ζητούμενο δεν είναι μια ακόμα διαχείριση των δημοσιονομικών που επιτρέπει μεν στην Ελλάδα να παραμένει στην ΕΖώνη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αλλά μια οικονομική πολιτική με αρχή μέση και τέλος.
Και αυτή πρέπει να φέρει ορατά αποτελέσματα μέσα σε λιγότερο από έτος (περίπου ο μέσος χρόνος ανοχής της Ελληνικής κοινωνίας στα χρόνια της κρίσης-πριν μπει στο mode φύγε εσύ, έλα εσύ ) και άρα δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά τολμηρή και πειστική για τις Αγορές.
Είναι οι μόνοι που έχουν χρήματα και χωρίς αυτά …μηδέν εις το πηλίκον.
Όσο για το πόσο άσχημα διοικείται μια χώρα υπάρχουν tell-tale signs πχ η κατάσταση του οδοστρώματος, για την εγληματικότητα τα broken windows ,έτσι και στην οικονομία ξέρεις ότι μιλάς με εξωγήινους -όταν σου λένε για φόρο ανάλογα με τα κυβικά εκατοστά μηχανών εσωτερικής καύσης, τα μέτρα της πισίνας ή για εθνικό σχέδιο ανάπτυξης και πάταξη της φοροδιαφυγής.
Κίνητρα λοιπόν και άμεσες νομοθετικές ρυθμίσεις υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας-της παραγωγικής μηχανής,τής φορολογικής βάσης στην τελική βρε αδερφέ.
Έτσι είναι ,κι άς αφήσουμε επίτέλους κατά μέρος κι αυτόν τόν ιδεοληπτικό ευρωπαϊκό μεγαλοϊδεατισμό .

Από την είσοδό μας στην ΕΟΚ και μετά από όσα κεφάλαια μέσω Πακέτων, Κονδυλίων και Επιχορηγήσεων ήρθαν στην Ελλάδα, αντί να οδηγήσουν σε σύγκλιση με την ΕΕ, πήγαν στη διαφθορά και σε εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων, καταρρακώνοντας έτσι ότι θεσμούς είχαν απομείνει όρθιοι, και πιέζοντας ακόμη πιο χαμηλά την ανταγωνιστικότητα της χώρας.
Βρέθηκαν βέβαια και κάποιοι που προσπάθησαν να κάνουν μεταρρυθμίσεις, αλλά τα συνδικάτα με τις απεργίες και τις κατηγορίες για πλουτοκράτες και καπιταλιστές, συνέχισαν και συνεχίζουν την ανεύθυνη συμπεριφορά και την κοντόφθαλμη πολιτική τους των τελευταίων 40 ετών, που κατέστρεψαν κάθε Eλληνική βιομηχανία και απέκλεισαν την εισροή ιδιωτικών επενδύσεων στη χώρα.
Σε αυτή τη χώρα υπάρχουν δύο ειδών πολίτες.
Ο Ελληναράς πολίτης που επιθυμεί διακαώς την επιστροφή στο παρελθόν και ο Έλληνας πολίτης που παίζει το τελευταίο του στοίχημα, ποντάροντας όση εμπιστοσύνη, ελπίδα και ψυχικά αποθέματα του έχουν απομείνει ,στο ότι θα βρεθεί κάποιος που θα αναλάβει το τιμόνι και θα ακολουθήσει το σωστό δρόμο, όχι τόσο ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να πληρώσει το χρέος της, όσο ώστε να καταφέρει να αλλάξει.
Πάρτε το χαμπάρι, το πρόβλημά μας δεν είναι αν θα μείνουμε στο σκληρό πυρήνα του ευρώ ή η επιστροφή σε Εθνικό νόμισμα, αλλά αν είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε νοοτροπία.
Ο λογαριασμός θα έρθει ότι και να γράφετε,μόνο οι αφελείς πιστεύουν ότι υπάρχει σωτηρία χωρίς ζόρια.
Oι έξυπνοι μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων, οι βλάκες από τα δικά τους και οι αδιόρθωτοι ποτέ.
Κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, δεν υπάρχει ουδεμία ρεαλιστική πιθανότητα της παραμικρής αντίδρασης από πλευράς των λοβοτομημένων ψηφοφόρων υπηκόων του Προτεκτοράτου.
Δεν διαθέτουν πια ούτε αξιοπρέπεια, ούτε όραμα, ούτε ελπίδα, ούτε πίστη.
Οι δε φαντασιακοί και παρωχημένοι πλέον ιδεοληπτικοί διαχωρισμοί , δεν αντέχουν στην πραγματικότητα της πτωχευμένης χώρας και δεν αφορούν τους πλήρως και υπερταξικά ισοπεδωμένους πολίτες.
Ο άνεργος, ο μίζερος, ο φτωχοποιημένος, δεν έχει κάτι να μοιράσει με τον απέναντι ”αντίπαλο-οπαδό”, που βουλιάζει αργά στο ίδιο έλος.
Απαιτείται ΑΦΥΠΝΙΣΗ των ανοήτων και άβουλων αμνών, αλλά κι αυτό ακόμα, δυστυχώς, μοιάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας…..

Μίσος, διαχωριστικές γραμμές, εμφυλιοπολεμικές κραυγές και επικίνδυνες, ιδεοληπτικές εμμονές, χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ο ανθρωπισμός είναι κατάκτηση του ουμανιστικού κινήματος του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού πνεύματος και των συγχρόνων κοινωνιών και όχι κάθε μουχλιασμένης ιδεοληψίας.
Ο καθένας προσπαθεί να επιβάλλει την ”αλήθεια” του στους άλλους και όταν δεν το καταφέρνει, τους χαρακτηρίζει αρνητικά, τους επιτίθεται και τους …μισεί.
Το αδελφοκτόνο μένος, η διχόνοια και η αλληλοσφαγή, πάντα υπήρξαν τα ανίκητα ελαττώματα της φυλής.
Οποτε καταφέραμε να παραμερίσουμε τις διχαστικές τάσεις και να δράσουμε ενωμένοι για έναν κοινό σκοπό, πάντα μεγαλουργήσαμε.
Στην κομπλεξική, ακαλλιέργητη, εγωπαθή ΝεοΓραικύλικη Ελληνική κοινωνία , κυρίαρχος είναι ο φιλοτομαρισμός, η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο (τον παρόντα και τον μελλούμενα ερχόμενο), η διαφθορά, ο υλισμός, η ηθική κατάπτωση, η αναξιοκρατία, η φαυλότητα, η απάθεια και η παραίτηση από οτιδήποτε, καθιστά τον άνθρωπο -άνθρωπο.
Το πρόβλημα είναι πρόβλημα τερατώδους ελλείμματος Παιδείας-Ψυχικής Καλλιέργειας-Αυτοσυνείδησης των πολιτών .
Οι πολιτικές προσεγγίσεις που τσουβαλιάζουν για την ευκολία μας συμπεριφορές και ομάδες, αποτελούν παραπλανητικές – βολικές (κατά περίπτωση) ερμηνείες, του παρακμιακού φαινομένου που βιώνουμε.
Κυριαρχούν η απληστία, η ασυδοσία, αλλά κυρίως είναι η υψηλή κατά κεφαλήν ανοησία που καθιστά τις πένουσες πλειοψηφίες ανά τη γη πειθήνιες υπηρέτριες των παγκόσμιων κεφαλαιοκρατών.
Η συνεχής επιλογή αχρήστων στα ύπατα πολιτικά αξιώματα, διαιωνίζουν το αδιέξοδο και καταδικάζουν στη μιζέρια ανθρώπους και λαούς .
Ποιός είναι ο ‘’ ανεπτυγμένος κόσμος’’ ;
‘’Ανεπτυγμένος’’ σε ποιόν ακριβώς τομέα, με ..ανάπτυξη που αφορά πόσους και ποιούς;
Εις βάρος πόσων και ποιών επιτυγχάνεται η ‘’ανάπτυξη’’ στην οποία αναφέρονται;
Περνούν βιαίως καθημερινά στην κρεατομηχανή εκατομμύρια κι από το αίμα τους καλοπερνάνε ελάχιστοι.
Αριστερός ή Δεξιός, φιλόπατρις ή άπατρις, άνθρωπος ή ερπετό, δεν είναι κανείς σύμφωνα με τις δηλώσεις του.
Μόνο οι επιλογές και η καθημερινή μας πρακτική μας χαρακτηρίζουν.
Οι εύκολες αρνητικές ταμπελίτσες, οι αφορισμοί και οι απαξιωτικές αλληλοκατηγορίες, θολώνουν μόνο τα νερά, προσπαθώντας ματαίως να ‘’κρύψουν’’ τις τραγικές ομοιότητες ,των  συγκρουόμενων ‘’αντίπαλων’’ στρατοπέδων.

Ενδιαφέρονται για αυτό που ενδιαφέρονταν πάντα.
Την παρασιτική μάσα,τό διορισμό, τη φοροαπαλλαγή, τό πλασματικό εφάπαξ, τήν πρόωρη συνταξιοδότηση και οτιδήποτε για να ικανοποιήσουν το μοναδικό τους ιδανικό: την κοιλιά τους, ιδανικά δε εις βάρος της κοινωνίας και με δανεικά.
Οι κλασικοί αριστεριστές, ενδυναμωμένοι με τους τερμίτες που το 09 ψήφιζαν “λεφτά υπάρχουν” γιατί ήθελαν εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης…αυξήσεις.
Σε αυτό το κοινωνικό φαινόμενο, του ασκεριού τερμιτών που οδηγούν δημαγωγοί της κακιάς ώρας δεν μπορεί κανένας να δείξει ανοχή.
Ο εμφύλιος από τό 2009 εως το 2015 έληξε και οι πιο οργανωμένοι, που είχαν και έλεγχο των πόλεων, νίκησαν.
Τα λεει κι ο Καλύβας στο βιβλίο του για τις ενδοκρατικές συγκρούσεις.
Η ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ ξεχύθηκε στους δρόμους με την ανατριχιαστικές ιαχές “λεφτά υπάρχουν”, “βαρκιζα τέλος”, “γερμανοτσολιάδες” και αλλα εμφυλιοπολεμικά για όσους ηταν κατα του επιδόματος άγαμης θυγατέρας, του θεμελίου της δημοκρατίας μας.
Υπουργοί εδάρησαν (με καλή βία ομως), ανθρωποι κάηκαν ζωντανοί μαζι με τα αγέννητα μωρά τους γιατι δούλευαν, δεκάδες χιλιαδες επιχειρήσεις έκλεισαν, 1.500.000 ιδιωτικοί υπάλληλοι, αποκλειστικά, έμειναν άνεργοι, για να μην απολυθεί ούτε μισός επίορκος.
Ποιοι ειναι λοιπόν οι θύτες και ποιοι τα θύματα;
Ποιοι ειναι στην Μακρόνησο της ανεργίας και ποιοι στην στοργική αγκαλιά του κράτους και παρακράτους της Κρατικής Ζάχαρης;
Οι Φωτόπουλοι πολεμούν τόσο σκληρά για να μην κοπεί ούτε ένα επίδομα πλύσης χειρών, ούτε μια σύνταξη στα 45, κι οι εκτός ΔΕΚΟ ας ψοφήσουν όλοι ,διότι αν χάσουν αυτον τόν πόλεμο τούς περιμένει το ειδικό δικαστήριο δοσιλογων.
Αν κερδίσουν, θα βγούν και βουλευτές.
Κι ομως, με απίστευτο οργουελικό θράσος, ονομάζουν το άσπρο μαύρο, τους προνομιούχους θύματα,τους άνεργους-φοροφυγάδες,  τους πολυτελώς σιτιζόμενους απο τα δάνεια των ξένων (μέχρι κι επίδομα φραπέ παίρνουν στην ΓΕΝΟΠ) πένητες.
Τους 800.000 ΔΥ που βυζαίνουν την χώρα τους ονομάζουν θύματα, τους παράνομους μετανάστες τους ονομάζουν πρόσφυγες, τους τραφικερ και τα όργανα του Ερντογαν, φιλάνθρωπους…
Μόνο που ο αγώνας τους πλέον ειναι κατά της πραγματικότητας της ίδιας.
Σαν τον αστικό μύθο του ενωματαρχη της χωροφυλακής που απαγόρευσε στην περιφέρεια του την πάλη των τάξεων και τους σεισμούς.
Μονο που 40 τέτοιοι ενωματαρχες ειναι πιά η κυβέρνηση μας και θεωρούν οτι ο νόμος της βαρύτητας, ειναι νόμος του Ελλαδιστάν και θα περάσουν μια τροπολογία να τον αλλάξουν…
Τα πράγματα λοιπόν ειναι πια δαρβινικά, λαοί χωρισμένοι απο την πραγματικότητα πεθαίνουν και εξαφανίζονται, συνήθως μέσα σε τραγωδίες και κλάματα.
Ζούμε στο 1438, όταν ο σοφός λαός της Πόλης, μετά την συμφωνία της Φλωρεντίας-Φερραρας, φώναζε στον Πατριάρχη “ανάξιος” και στον αυτοκράτορα “Φραγκος γέγονες”.
Επέλεξε ο Ελληνας, κάλιο 200.000 μουσουλμάνοι τον χρόνο και τζιχάντ, παρά φακιόλι ευρωπαϊκό.
Άντε και Καλή Σαρία.

Όπου και να πας να ψάξεις για δουλειά ζητούν το βιογραφικό σου, την επαγγελματική σου προϋπηρεσία, σου παίρνουν συνέντευξη να δουν την ισορροπία σου, τη συγκρότηση, τις ιδέες, τα χαρίσματα, τα ελαττώματα, κλπ.
Με λίγα λόγια θέλουν να μάθουν “τι τύπος είσαι, που ήσουν πριν και τι έκανες”.
Στην ελληνική κομματική πολιτική όπου η “Επιχείρηση που ζητά εργαζόμενους” είναι η χώρα , δεν ισχύει τίποτε από τα παραπάνω! Χωρίς εχέγγυα, πρότερη εμπειρία και χειροπιαστά αποτελέσματα στο πρότερο έργο σου, εντιμότητα βίου (βλέπε Ε1 και Ε9…), στοιχειώδη ευφυΐα, ψυχική ισορροπία.
Όσον αφορά αυτή τη ρημάδα την αυτοκριτική , δεν θα υπάρξει, γιατί είναι ξένο σώμα στην μικρόψυχη, μίζερη και καταγγελτική ιδιοσυγκρασία αυτών των τύπων.
Το επικίνδυνο όμως είναι ότι παίζουν αυτό το ρόλο στην ευρωπαϊκή ή καλύτερα “δυτική” πολιτική σκηνή όπου ο κόσμος είναι πιο πολιτισμένος, πιο ειλικρινής και πιο προσγειωμένος στη πραγματικότητα.
Οι δυτικοί έχουν πείρα αιώνων, εξελίχθηκαν, πέρασαν από πυρ και σίδηρο, δέχτηκαν τον ελληνικό πολιτισμό, αφομοίωσαν και αξιοποίησαν τον ορθολογισμό.
Δεν τα απέβαλλαν όπως οι ανατολίτες.
Ανέπτυξαν το κοινοβουλευτικό σύστημα, απελευθέρωσαν την επινοητικότητα και το ταλέντο από τα δεσμά του ιερατείου, έδωσαν βαθμούς ελευθερίας σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Και έρχονται τώρα κάτι μικροεπαρχιώτες, μεγαλωμένοι σε κομματικά “στεγανά δοχεία” και τους κουνάνε το δάχτυλο ανενδοίαστα με το θράσος της άγνοιας.
Η ασφαλίτικη και προπαγανδιστική μεθοδολογία έχει κάνει θαύματα.
Στη χώρα ευνοείται ο καταγγελτικός λογος, η δυσφήμηση και η συνομωσιολογία.
Έτσι ο επαρχιωτισμός και η αμορφωσιά του κάθε βαρεμένου (ο οποίος μπορεί να έχει και διδακτορικό… ή να ήρθε και από το εξωτερικό απ’ όπου πέρασε αλλά δεν ακούμπησε) βρίσκει διέξοδο στην κατάκριση, τον ψόγο και το κράξιμο.
Σε όποιο πόστο και αν βρεθεί ο παραπάνω τύπος μπλοκάρει τον ορθολογισμό.
Βιώνουμε μια ολοκληρωτική καθημερινή “καταδίκη εις θάνατο” της λογικής αλλά και της μπέσας.
Δαιμονοποιούνται εννοιες (αριστεία), αντικείμενα (κάλπη, κάμερα) όπως και αρχές (μπέσα).
Μικρόνοες, αργόσχολοι, μικροαστοί, συμφεροντολόγοι, εμπαθείς, πυροβολημένοι,έχουν συνασπιστεί με συγκολλητική ουσία τη μετριότητα και τον υλισμό.
Φωνάζουν δυνατά, φροντίζουν να φαίνονται συνεχώς, συνδικαλίζονται, κατεβαίνουν υποψήφιοι…. γεμίζουν τα κενά τους. Είναι οι καλύτεροι προστάτες και οι ιδεολογικοί εμπνευστές ενός ληστρικού οικονομικο-πολιτικού συστήματος, που επιβάλει το κράτος αλλά και σύμπασα η κοινωνία να τα “αρπάζει” από τους λίγους που δουλεύουν και να τα δίνει στους πολλούς που δεν δουλεύουν.
Ποτέ τόσο λίγοι δεν δούλεψαν τόσο πολύ για τόσους πολλούς, όσο στην Ελλαδική μεταπολίτευση.
Είναι αυτοί που εξισώνουν τον άξιο και τον τεμπέλη και αναγκάζουν τον ιδιώτη να πληρώνει τον ίδιο και τον έναν και τον άλλον. Είναι αυτοί που νομιμοποίησαν τα “πολιτικά κριτήρια” στις πάσης φύσεως επιλογές, καταργώντας την αξιοκρατία. Είναι αυτοί που ιδεολογικά και με κάθε άλλο δυνατό τρόπο στήριξαν όσο δεν πήγαινε άλλο το μεταπολιτευτικό παρακράτος. Τούτη η γενιά, η Μετα-Πολυτεχνική γενιά, εξελίχθηκε σε ότι ασχημότερο έχει δει η ελληνική κοινωνία. Είναι η γενιά της Ευκολίας.
Η γενιά του “χαρτιού-πτυχίου”, του ‘να περνάμε καλά”, του “κάτσε καλά Γεράσιμε”, του Κλικ, του χαβαλέ.
Νομίζω ότι ποτέ δεν υπήρξαν στον τόπο αυτό τόσοι πολλοί αμόρφωτοι με πτυχίο, τόσο ατάλαντοι και τόσο κακομαθημένοι.
Αλλά πίσω από τα επιφαινόμενα κρύβεται η κυριαρχία του τύπου του διαβόητου μικρομεσαίου.
Ήταν η εποχή που καταργήθηκε η κακότροπη διδασκαλία των αρχαίων συγγραφέων από το πρωτότυπο, η εποχή που καταργήθηκαν τα πρότυπα σχολεία και λίγο αργότερα η ιστορική ορθογραφία-χάριν ευκολίας και μόνον.
Ήταν η εποχή που η Αυριανή πουλούσε 200 χιλιάδες φύλλα ημερησίως, η εποχή των “φεστιβάλ” που ανέβαζαν Μπρεχτ και πουλούσαν Μαρκούζε στους επιδοτούμενους τσοπαναραίους της Άνω Τραχανοπλαγιάς.
Η εποχή της βασιλείας του αγράμματου μικρομεσαίου μικροϊδιοκτήτη ο οποίος μισεί οτιδήποτε Ανώτερο, οτιδήποτε Πνευματικό, όμως θέλει να ξέρει και κανένα τσιτάτο για να το παίζει κάργα προοδευτικός ή να ρίξει τη Σούλα.
Αυτός ο τύπος ανθρώπου ξεκίνησε δειλά μέσα στη δεκαετία του 60 να βρει το ρόλο του στην Ιστορία .
Σαν χαμαιλέοντας άλλαζε “πολιτική προτίμηση” ανάλογα με το περιβάλλον και τις συνθήκες.
Αυτός επέβαλε τους όρους του παιχνιδιού στην πολιτική, στην αισθητική, στην τέχνη, στην εκπαίδευση, στην οικονομία.
Και έκανε τα παιδιά του ίδια κι απαράλλαχτα.
Τους αγόρασε μεν πτυχία από το εξωτερικό, αλλά ήταν αδύνατο να μορφώσει ανθρώπους.
Αυτές οι μειοψηφίες ,τα μικροαστικά παράγωγα-κατάλοιπα – πού αναπτύχθηκαν ελεύθερα τα τελευταία χρόνια μέσα στον κρατισμό, την αναξιοκρατία και το “κυνήγημα” του παραγωγικού και ταλαντούχου έλληνα από κάθε πόστο.
Ο “τρίτος δρόμος” πού εισήγαγε ένα παρεάκι άεργων, ανεπάγγελτων και κρατικοδίαιτων, οι οποίοι απέκτησαν υλικό πλούτο από δημόσιο χρήμα χωρίς ιδέες, εφαρμογή, κόπο, ρίσκο αποτυχίας και χειροπιαστό αποτέλεσμα.
Ήρθε λοιπόν μετά από τόσα χρόνια σε αυτό το διαβρωμένο σύστημα η ώρα των μειοψηφιών να κυβερνήσουν, αφού ήδη έκαναν κουμάντο στο μαθητικό, στον φοιτητικό, στον δημοσιοϋπαλληλικό, στον Δημοτικό αλλά και στον τραπεζιτικό συνδικαλισμό. Γαλουχημένοι συνδικαλιστές με διαβρωμένες αρχές, από τη τρυφερή ηλικία των 15 ετών, με όπλα την καπηλεία και τη συκοφαντία, με κομματικό βιογραφικό χωρίς καμία δραστηριότητα επαγγέλματος.
Πέρασαν από το αμφιθέατρο στον σύλλογο, από τον σύλλογο στη βουλή και από τη βουλή στην κυβέρνηση. Επειδή τους το επέτρεψε ο ξεβολεμένος ενδιάμεσος συμφεροντολόγος ψηφοφόρος.

Μη γελιόμαστε. Αυτοί είναι τώρα κυβέρνηση επί της ουσίας.

Ο Juan Pablo Bohoslavsky (εμπειρογνώμονας ΟΗΕ), επισκέφθηκε την Ελλάδα μεταξύ 30 Νοεμβρίου και 8 Δεκεμβρίου 2015 και στην έκθεσή του, που υποβλήθηκε στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια την υπάρχουσα οικονομική κατάσταση της Ελλάδας κατά τομέα και επισημαίνει τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχουν σημειωθεί.
Ειδικότερα, αναφερόμενος στο τρίτο μνημόνιο, αναφέρει ότι τα επιπλέον μέτρα λιτότητας δεν πρέπει να λαμβάνονται εις βάρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εκφράζει την ανησυχία του ότι μερικά από τα μέτρα αυτά μπορεί να είναι ασυμβίβαστα με το διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.