Η εξουσία είναι τό υπέρτατο “αφροδισιακό”, με κάθε κόστος για την κοινωνία, αρκεί να περνάει καλά η εκαστοτε νομενκλατούρα.
Το κράτος μετασχηματίζεται σε “κόμμα” και βρίσκεται τελικά σε “κώμα”.
Η κοινωνία μετασχηματίζεται σε μάζα προς χειραγώγηση και οι “ελευθερίες” είδος δικαιωματικής αυθεντίας-καλής προαίρεσης του “μονάρχη”, με διατακτικό που δεν θα θίγει τον πυρήνα της εξουσίας και το κύρος της αναπαραγωγής της.
Βέβαια κάποια “ζώα” (κατά την φάρμα των ζώων) εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι πιο “έξυπνα” από τους περισσότερους , επειδή εξαπατήθηκαν τα “καημένα”.
Μέσ’ την πολλη θολούρα του ναρκισισμού μας,δέν έχουμε το θάρρος να πούμε mea culpa,με αποτέλεσμα τα απολίτικα φαινόμενα του σήμερα.
Η προπαγάνδα ορίζει ότι για όλα φταίνε τα προηγούμενα 40 χρόνια, ως καμουφλάζ για να γίνουν χειρότερα πάνω σε αυτό το πάτημα.
Ο κόσμος σήμερα διέρχεται έναν μεγάλο κίνδυνο.
Στο παράδειγμα Σώρρα,οι προσεγγίσεις εστιάστηκαν αποκλειστικά στο προφανές της απάτης,στα 600δις.
Αυτό που δεν προβλημάτισε ήταν το σημαντικότερο,ότι το πρόβλημά μας ήταν ποσοτικό και όχι πολιτικό.
Εκεί είναι η ευθύνη των “40 χρόνων”, στο γεγονός ότι η πολιτική τάξη εξέθρεψε το τέρας του λαϊκισμού, τα απολίτικα κινήματα και την επίπεδη προσέγγιση των προβλημάτων, δηλαδή τον κίνδυνο της “μη σκέψης” .
Έτσι, για την κακοδιαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων ,όπως τά χρήματα από την ανταγωνιστικότητα και την μεταρρύθμιση της διοίκησης πού πήγαιναν για την κομματική νομενκλατούρα.
Στα χρόνια του βαθέματος της κρίσης εκμεταλλευόμενοι τις δυσκολίες μας εμφανίστηκαν “φωστήρες” θέτοντας απολίτικα αλλά εξόχως ποσοτικά διλήμματα όπως “μνημόνιο-αντιμνημόνιο”, “ευρώ ή δραχμή”.
Και θα επικρατήσουν, όσο το πολιτικό σύστημα δεν υπερβαίνει τον εαυτό του και δεν λαμβάνει υπόψη την εθνική και κοινωνική συνοχή, την κοινωνική αποτελεσματικότητα αλλά εμμένει να εστιάζει στον “εθνολαϊκισμό” της κοινωνίας.
Με τόσα χρόνια ανεργίας, απο-επένδυσης, αναξιοκρατίας στην δημόσια διοίκηση, υποκουλτούρας, και ευτελισμού, η σκέψη έχει μετατοπιστεί από την θέση της και έχει απολήξει στο στομάχι.
Η ευτέλεια αποδεικνύεται από το γεγονός της ανιστορικής ,και μάλιστα με όρους γραφικότητας, προσέγγισης των πραγμάτων, όπου ο κάθε …Σώρρας έβαζε ανθρώπους που είχαν ανάγκες να ορκίζονται στον Δία.
Τέτοια φαινόμενα θα βαθαίνουν όλο και πιο πολύ.
Καί η λύση δεν διέρχεται από τον εμμονικά διακηρυγμένο “αντιλαϊκισμό” ,αλλά από την πολιτική που θα απαναφέρει τον κοινωνικό άνθρωπο στο επίκεντρο της πολιτείας.
Στο ίδιο μήκος κύματος υπάρχουν κι άλλοι που δεν αναβιώνουν τον όρκο στον Δία, αλλά εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις, με αποτέλεσμα την περαιτέρω αποχαύνωση της ελληνικής κοινωνίας με μια νέα διαιρετική τομή, που θα όφειλε ιστορικά να ξεπεραστεί.
Το αν μια ιδεολογία ηττάται, αυτό απομένει στο πεδίο της πολιτικής πράξης.
Στο επίπεδο της ουσίας, αξίζει σε κάθε ελληνική οικογένεια -δεξιά, αριστερή, ανένταχτη – να ζήσει αξιοπρεπώς και να προκόψει στον τόπο της.
Εκεί οφείλει να εστιάσει τα ζητήματα η πολιτική τάξη, για να μην ξαναζήσουμε γκαιμπελικούς αφορισμούς (40 χρόνια) ως δικαιολογία εγκαθίδρυσης της κάθε ασχήμιας.
Να γίνει η πολιτική προτεραιότητα -έναντι των αριθμών και να γίνει ενσωμάτωσή τους στο διατακτικό της, με όρους δημοσίου συμφέροντος και πνευματικής, δημογραφικής, οικονομικής ανάταξης της ελληνικής οικογένειας.

Σε λίγο θα αισθανθούν οι “ακραιφνείς οπαδιστές”, πού θα βρεθούν τα δεξιά και τα αριστερά τους στεγανά.
Χρεοκοπημένες οι ιδεοληψίες πιά, φαλήρισαν.
Οι διαχωρισμοί του λαού που πεινά και οι πλαστές αντιπαλότητες, το διαίρει και βασίλευε, είναι δόγμα ξεπερασμένο- του παρελθόντος.
Στίς εποχές τής Pax romana οι μικρές καί μεσαίες πόλεις τής αυτοκρατορίας έπρεπε νά ρυθμίσουν μέ τέτοιο τρόπο τά πολιτικοοικονομικά τους δρώμενα, ώστε ο Καίσαρας τής Ρώμης νά παίρνει τά “τού Καίσαρος”.
Τοπικές συμμαχίες πόλεων καί εμπορικές πρακτικές (προνόμια, λαδώματα τοπικών ρωμαίων αξιωματούχων, μέσον σέ ρωμαίους συγκλητικούς καί ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες τής Ρώμης, έπρεπε νά γίνονται μέσα σέ ορισμένα πλαίσια τού συστήματος ισορροπίας τής Pax romana.
Αλλιώς υπήρχε σοβαρός ο κίνδυνος νά καταφθάσουν οι ρωμαϊκές λεγεώνες, νά εξανδραπονδίσουν πόλεις καί περιοχές καί νά τίς οργώσουν γιά παραδειγματισμό τών υπολοίπων.
Στήν εποχή τής Pax banka έχουμε ανάλογες καταστάσεις.
Ο Μπάνκστερ νά παίρνει τά “τού Μπάνκστερος”.
Οι μπανκστερικές λεγεώνες αποστέλλονται ώπου καί όταν χρειάζεται (Γιουνγκοσλαυΐα, Ιράκ, Λιβύη, Μάλι, Συρία, κ.λ.π.).
Μιά κάποια λύση γιά απελπισμένες πόλεις ήταν παλιά, αλλά καί σήμερα, η συμμαχία μέ φιλόδοξα ανερχόμενους βαρβάρους, ειδικά όταν αυτοί μπορούσαν καί θέλανε νά απειλήσουν τήν τότε, όπως καί τήν σημερινή, αυτοκρατορία.
Μιά κάποια λύση γιά πόλεις τότε, όπως καί σήμερα, πού βρίσκονταν καί βρίσκονται στά γεωπολιτικά όρια τριβής καί ανταγωνισμού τής αυτοκρατορίας μέ τίς μάζες καί τήν επιρροή ισχυρών βαρβάρων σπουδαρχίδων.
Όλα θέμα επιλογής καί τότε καί σήμερα.
Από τήν μιά οι αυτοκρατορικοί ραβδούχοι καί από τήν άλλη τό μογγολικό μαστίγιο.
Από τήν μιά οι κυνικοί τής σαμπάνιας καί λάτρεις τού γκόλφ καί από τήν άλλη οι αλκοολικοί τής βότκας καί λάτρεις τής ζωώδου βίας.
Από τήν μιά αγγλοσαξωνική ελίτ καί από τήν άλλη η ανέκφραστη καί κομμουνιστική κίτρινη ελίτ.
Όλα θέμα επιλογής καί τότε καί σήμερα.
Αυτά τά λίγα ώς πρός τίς επιλογές μας ώς χώρα-χώρος.
Οι  πολιτικές παρατάξεις τής χώρας καί η πλειοψηφία τής εντόπιας ελίτ έχει πρό πολλού επιλέξει τήν αυτοκρατορία μέχρι τελικής πτώσεως καί τά υπόλοιπα πού λέγονται είναι γιά νά περνά τήν ώρα του ο κόσμος πού βολοδέρνει στήν αγορά-καφενείο τής πόλης-χώρας μας.
Όσον αφορά τό νόμισμα όλοι ορκίζονται στό ρωμαϊκό σησέρτιο καί τό αποθηκεύουν ανηλεώς καί οι ίδιοι πωλούν στό πόπολο τήν ιδέα ενός τοπικού νομίσματος πού υποτίθεται θά τό τρώνε καί θά χορταίνουν, ενώ οι ίδιοι θά τό έχουν στιβαγμένο γιά χρήση στίς τουαλέτες των καί ενίοτε ώς ανταμοιβή στό πόπολο γιά τήν υπηρετική του προσφορά.
Η πολιτικοοικονομική μας ελίτ δέν είναι χαζή.
Έχει σωρεύσει πλήθος σησερτίων στίς μπανκστερικές μητροπόλεις.
Πολύ θά τήν βόλευε νά πληρώνει τούς εντόπιους σκλάβους μέ έγχρωμα χαρτάκια καί νά ξοδεύει τά σησέρτια στά μπανκέτα τών εξουσιαστών συγκλητικών τρέφοντας τήν ψεδεύσθηση ότι αποτελεί κομμάτι της.
Αλήθεια πόσο μακράν νυχτωμένη είναι η όποια μας ελίτ;                                                       Βαυκαλίζεται μέ τήν ιδέα ότι όλα αγοράζονται μέ σησέρτια.
Καί οι τίτλοι ευγένειας τής μπανκστερικής αυτοκρατορίας.
Όπως ο θανών ιθαγενής Νιάρχος πού ζήτησε νά τόν θάψουν στήν Ζυρίχη.
Ακόμα καί νεκρός ελπίζει.
Καί τί μέλλει γενέσθαι μέ τούς κατοίκους τής πόλης-χώρας μας στά πλαίσια τής αυτοκρατορίας;
Έχουν προοπτικές καί περιθώριο αντίδρασης;
Θά έλεγα ότι έχουν ούτε περισσότερες, αλλά ούτε καί λιγότερες προοπτικές από άλλες πόλεις τής αυτοκρατορίας τών μπάνκστερς.
Καί πρώτα-πρώτα πρέπει νά απαλλαχθούν από τήν δουλική αντίληψη ότι είναι έρμαιο στίς διαθέσεις τών άξεστων  εντόπιων κρατικοεπιστατών καί νά μάθουν νά μήν τούς ανέχονται όταν μέ περισσό θράσος τού παίρνουν τόν κόπο τους από τά χέρια τους.
Στούς κρατικοεπιστάτες βασίζοναι καί οι διάφοροι αγάδες-προύχοντες τής πόλης-χώρας μας.
Στήν πραγματικότητα τούς υπηρετούν καί ευτελίζονται καί οι ίδιοι, γιατί ενώ πολλοί από αυτούς μπορούν νά πετύχουν πολλά περισσότερα, τούς έχουν εγκλωβίσει στό δημόσιο μαντρί τής μιζέριας καί τούς τρέφουν μέ τά υπολείμματα πού περισσεύουν από τό πλιάτσικο πού κάνουν στούς πολλούς.
Τούς μάθανε νά ζούνε στά δημόσια κλουβιά καί νά περιμένουν τήν τροφή τους, υποπολλαπλάσια τής ποσότητας πού οι μεγάλοι καί οι “έξυπνοι” ιδιοποιούνται.

Ο Ελληνικός λαός εγκλωβισμένος σε εμφυλιοπολεμικά συμπλέγματα με καθημερινή πλύση εγκεφάλου, γιατί στο κοινωνικό του υποσυνείδητο, με μακρά, λανθάνουσα, πλην διεισδυτική και με έντεχνο τρόπο, συνεχή προβολή μηνυμάτων, έχει δημιουργήσει ενα συνειδησιακό υπόστρωμα, που δεν αποβάλλεται, για το ότι κοινωνικά καλό είναι ό,τι συνδέεται με την αριστερά, ενώ βδέλυγμα ότι προέρχεται από την δεξιά.
Ο λαός την πρόοδο την γνωρίζει και τον δρόμο της, αλλά στον κίνδυνο να χαρακτηρισθεί “αντιδραστικός”, προτιμά να συστοιχίζεται , αποφεύγοντας τους κραδασμούς και να σπρώχνει μαζί με τους άλλους την άμαξα στον γκρεμό, οικτρά απατημένος, γλιστρώντας στις λάσπες και πατώντας σε ναρκοπέδιο.
Σαν μορφή ιδιόμορφου αυτομαστιγώματός του και αυτοκαταστροφικού ιδεασμού, που ο ίδιος επέλεξε, χωρίς να ενοχλείται ακόμη και αν η πετριά που τον κτύπησε κατακούτελα, τον έστειλε στις πρώτες βοήθειες του νοσοκομείου, ζαλισμένο, αιμόφυρτο και ημιθανή…
Χωρίς κανένας να του εγγυάται την παραμικρή αισιοδοξία για μελλοντική του ανάρρωση.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην χώρα μας, διαχρονικά από συστάσεως του Ελληνικού κράτους και εννοώ μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, υπήρξε ο αχαλίνωτος λαϊκισμός όχι της κοινωνίας που εκπαιδεύτηκε από το κράτος που συγκρότησαν οι ομάδες συμφερόντων, να σκέφτεται έτσι, αλλά από την ίδια την εξουσία που κατέστη αυτοσκοπός.
Κανείς βέβαια δεν τόλμησε, να μιλήσει για θετικά κεκτημένα της πολιτείας που δεν οδήγησαν στην υπονόμευση (όπως η “πατάτα” του Καποδίστρια) της συλλογικής μας ύπαρξης, αλλά στην θεσμική της θωράκιση.
Από εκεί και πέρα, ήταν θέμα δικό μας αυτό της διαχείρισης.
Η ευρωζώνη αφορά πολύ περισσότερα από ένα, κράτη-μέλη, η πορεία όμως των κρατών αυτών είναι πολύ διαφορετική.
Και παρά τις διαιρετικές τομές που όντως είναι υπαρκτές κοινωνικο-οικονομικά (βοράς-νότος) και επισωρεύουν αδικίες, το κυριότερο πρόβλημα ήταν η πολιτική διαχείριση στο εσωτερικό των χωρών.
Έχουμε γίνει κακομαθημένα γιατί φοβούμαστε να δούμε την “πατάτα” ως προϊόν και έχουμε εκπαιδευτεί στο “τυράκι” της κομματικής φάκας.
Είτε αυτό λέγεται “ζήτημα του χρέους”, είτε αυτό λέγεται “κακή ευρώπη” είτε όπως αλλιώς.
Δεν σκεφτόμαστε ότι η ανεργία δεν θα παταχθεί με συμφωνίες του νότου (ενδεχομένως και αυτό να έχει την σημασία του), αλλά με διάρθρωση της οικονομίας, ανταγωνιστικότητα, λειτουργικό κράτος, δημόσια διοίκηση και θεσμούς ανεξάρτητους από την κομματική ιδιοποίηση.
Αυτά δεν τίθενται στην δημόσια ατζέντα και έχουν μουρλάνει τον κόσμο με τα συνθήματα, τα ιδεολογικά τσιτάτα περασμένων αιώνων, με κακομοιριά.
Η λύση σήμερα, είναι -φυσικά διαφωνώ αισθητικά- τα κόμματα που πιστεύουν στην υπαρκτή πολιτεία, του συνταγματικού κράτους δικαίου , κατόπιν εκλογών ή έστω με όρους που δεν θα υπαγορεύουν -αν φοβούνται τις εκλογές- συσχετισμούς δυνάμεων που έτσι και αλλιώς έχουν ανατραπεί σήμερα στην κοινωνία, να επιλέξουν μια σοβαρή κυβέρνηση εθνική, τεχνοκρατών, των καλύτερων παντού και να την αφήσουν για 1-2 χρόνια να εργαστεί πάνω σε ζητήματα, να βγούμε από το μνημόνιο-πλαίσιο που μας έχει φορεθεί καπέλο και οι νομενκλατούρες συντηρούν ανέπαφες τις αιτίες που το επέβαλαν.
Και δεν συμμερίζομαι τις ευκαιριακές ιαχές του όποιου Λεβέντη, που δεν θυμάται την μια ώρα τι είπε την προηγούμενη, αλλά σκέπτομαι με όρους υπέρβασης της κρίσης.
Και μετά εκλογές, όπου τα “αριστερά” τσιτάτα θα τελειώνουν και θα επανέλθει μια κανονικότητα στην χώρα με όρους αυτοκριτικής από όλες τις πλευρές.
Αυτή είναι -πρακτικά- η πλέον βιώσιμη λύση, για όσους έχουν το κουράγιο να το παραδεχτούν, καλώς ή κακώς.
Καλό θά ήταν νά έχετε ολοι οι φιλόδοξοι πολιτικοί φωστήρες κατά νού,ότι το έδαφος είναι τόσο εύφλεκτο στη χώρα μας που υποφέρει από θεσμική υπανάπτυξη, παραγωγική αποσύνθεση, συστημική διαφθορά και εκρηκτικές ανισότητες.
Ενας κόσμος που βουλιάζει στον καναπέ του, δεν είναι οπωσδήποτε αδιάφορος ή συμφιλιωμένος με την πραγματικότητα.
Κάποιος που δεν ελπίζει τίποτα και φοβάται πολλά, που θεωρεί μάταιη οποιαδήποτε αντίδραση και παραιτείται από τη δράση, που δεν εκφράζει το θυμό του- αλλά τον βιώνει σιωπηλά, μπορεί εύκολα να περάσει από την παθητική στην ενεργητική επιθετικότητα.
Αρκεί ένα τυχαίο γεγονός, μια σπίθα…η κακιά στιγμή.

Save

Με πορδές δεν βάφονται αυγά.
Όμως με λίγο αέρα μπορείς να τσεπώσεις μερικά μύρια ευρόπουλα, αν σου κάτσει το κόλπο.
Δεν τσίμπησαν όμως οι παλιοί και τώρα ο μουντζούρης καίει και ζεματάει…
Με μια εγγυητική αέρα και ένα κόλπο παίρνεις άδεια για κανάλι στα χαρτιά.
Ούτε εταιρεία , ούτε υποδομές, μια υπεύθυνη δήλωση αρκεί.
Με την άδεια στο χέρι πας στις τράπεζες, μιλημένες, και παίρνεις ευρόπουλα για να στήσεις το κανάλι.
Κόπηκε όμως ο βήχας στους μάγκες των τραπεζών και ακυρώθηκε το κόλπο.
Εναλλακτική να πουλήσεις τον αέρα που πήρες, την άδεια δηλαδή, στα υπάρχοντα μαγαζιά αν θέλουν να συνεχίσουν να λειτουργούν.
Αν τσιμπήσουν μιλάμε για γερή μπάζα, αν όμως σε αφήσουν με τον μουντζούρη την έβαψες κοινώς, όπως και έγινε με το μπατιροκαναλάρχη.
Κάπως έτσι έστηναν κόλπα με… σεΐχηδες και άραβες επενδυτές εδω και χρόνια οι καταφρερτζήδες μας.
Το ίδιο έγινε και με το κόλπο με τις ανεμογεννήτριες.
Με μια αίτηση, τζάμπα, κατοχύρωνες την άδεια και μετά διαπραγματευόσουν με τους ξένους που θέλαν να κάνουν την κανονική επένδυση.
Το ίδιο και με όλες τις επενδύσεις στο γελαδιστάν μας.
Αυτή τη φορά την πάτησαν.
Δεν μπορεί 100 η αλεπού 101 το αλεπουδάκι.
Δεν γίνεται….
Ο σώζων ευατόν σωθήτω…
Οι υπάλληλοι που θεώρησαν ότι το καθεστώς στήθηκε ήδη για 20 χρόνια και έβγαζαν παπάδες στα χαρτιά αρχίζουν να στριμώχνονται και να το σκέφτονται.. αυτό είναι το κρίσιμο σημείο.
Ο διοικητικός μηχανισμός μόλις μυριστεί αδυναμία προσχωρεί μόνος του στον ισχυρό, δεν χρειάζεται προσπάθεια.
Κάποιοι φυσικά θα την πληρώσουν, αυτός ο γραμματικός δεν θα την βγάλει καθαρή.
Και τα μέλη της επιτροπής φυσικά…
Ποιος Ιβάν και ποιος Ιβανόης..
Τέρμα οι ιππότες της κάθε ελεεινής τράπεζας, μόνο στην κωμωδία υπήρξαν τόσο πετυχημένοι ιπποτες της συμφοράς.

Δεν υπήρχε ποτέ γνήσια αστική δημοκρατία για να ψοφήσει.
Ούτε κράτος σοβαρό για να καταρρεύσει.
Υπήρχε ένα πράγμα με τέτοια εξωτερικά χαρακτηριστικά, που όντως βάρεσε μπιέλα.
Η κωμωδία έγινε τραγωδία ,αλλά πάντα μιλάμε για θεατρική παράσταση.
Προφανώς και πρέπει να φτιαχτεί χώρα στο γεωγραφικό χώρο που λέγεται Ελλάδα ξεκινώντας από τα βασικά.
Άμυνά-Ασφάλεια-Δικαιοσύνη-Δίχτυ επιβίωσης για όσους χρειάζεται και αυτά με μικρό κόστος, ώστε να μπορεί να αναπνεύσει η οικονομία.
Τα υπόλοιπα αναγκαστικά πια μπορεί να τα δώσει μόνο ο ΙδιωτικόςΤομέας.
Το μόνο που χρειάζεται είναι απλό και κατανοητό από όλους πλαίσιο που δίνει περιθώρια συμμετοχής και δημιουργίας σε όλους.
Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ίσχυε και ισχύει.
Η σοβιετία δεν αλλάζει, ούτε μεταρρυθμίζεται.
Οι περεστρόικες είναι για όσους την έχουν δει Γκορμπατσώφ.
Το μόνο όμως που πετυχαίνουν εκτός από το να χαρίζουν απλόχερα γέλιο σε όλους όσους βλέπουν το μάταιο του αγώνα τους, είναι να καθυστερούν την λύτρωση.
Όμως αγαπητοί αυτόκλητοι και επιπόλαιοι δικασταί -με την αδύνατη μνήμη, εάν όλοι εσείς οι…μπαρουτοκαπνισμένοι, οι τάχα αμέτοχοι στην παρακμή που βιώνουμε ήσασταν πιο προσεκτικοί και σοβαροί στις επιλογές σας, αν δεν ήσασταν τόσο άσκεφτα κομματοφανατικοί οπαδοί κι αν δεν μας είχατε φορτώσει ΕΠΙ ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ πλήθη από άχρηστους, τεμπέληδες, ιδιοτελείς, συμφεροντολόγους και ανίκανους πολιτικάντηδες , αν δεν μας σέρνατε με τις ανοησίες σας στους δρόμους των μνημονίων για να επιστρέψουμε τα δανεικά που χρόνια τώρα μασουλούσαν οι εκλεκτοί σας, ο Τσίπρας και ο Σύριζα, θα έμεναν στο 3%.
Τώρα λοιπόν μη μυξοκλαίτε, μην παριστάνατε πως πέσατε απ΄τον ουρανό, γιατί η Ιστορία μας, δεν γράφτηκε τα δύο 2 τελευταία χρόνια.
Η συμφορά κτίστηκε χρόνο χρόνο απ΄τη μεταπολίτευση ως εδώ και ήσαταν απόλυτα συμμέτοχοι, ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ.
ΜΑΖΙ και σε συνέργεια και με αλληλοανοχή το στήσατε το σκηνικό της αθλιότητας.
Δεξιοί, Πασόκοι, ορντινάντσες του συστήματος ΚΚΕδες και γιαλαντζί αριστεράντζες-αναθεωρητές.
Ο ασβός όταν τον πιάνουν στην παγίδα, μες στην απελπισία του, κόβει το πόδι του και διαφεύγει.
Μη μας ζητάτε λοιπόν τώρα και τα ρέστα, για να καλύψετε την ενοχή σας.
Δεν κρύβεται η πικρή αλήθεια.
Σας είναι πολύ δύσκολο καταλαβαίνω, όμως αντί να κοροϊδεύεστε, ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ.

Αριστερίστκες πομφόλυγες και πολιτικές δοξασίες ανεφάρμοστες, που δεν ανταποκρίνονται στον υπαρκτό κόσμο.
Το όχημα καθυπόταξης των μαζών με την μέθοδο του νοητικού τους ευνουχισμού.
Η βιαιότητα για την επιβολή τους είναι ιστορικά αποδοκιμαστέα και η ανυπαρξία ανθρωπιστικών τους αξιών καθημερινά αυτοαποδεικνυόμενη.
Δεν είναι οραματιστές, αφού δεν γνωρίζουν ούτε να συστηματοποιούν ούτε μεθοδικά να εργάζονται για να σχηματοποιήσουν και υλοποιήσουν το όραμά τους.
Μόνο εξαπάτηση απεργάζονται, καταστροφή των περιουσιών των δημιουργικών ανθρώπων, με υπόγειες διαδρομές με αναρχικά και εξωκοινοβουλευτικά στοιχεία, που μπορούν ποδηγετούμενα σε χρόνο μηδέν να κάψουν , αδιαφορώντας επιδεικτικά για τις συνέπειες, τις ανθρώπινες ζωές και τις περιουσίες των συνανθρώπων τους.
Αμετανόητοι εξουσιαστές και δολοπλόκοι, στις ιστορικές τους αναδιπλώσεις, δεν ενεργούν με σκοπό να αποφύγουν τα χειρότερα, για την κοινωνία που δήθεν κόπτονται για το καλό τους, αλλά για να ωριμάσουν οι κοινωνικές συνθήκες εξανδραποδισμού της. Ερπυστριοφόρα πολιτικού φονταμενταλισμού, κοινωνικής υποκρισίας και πολιτικής αναλγησίας και θρασύτητας.
Οι Συριζανέλ έχουν την “ευτυχία” να έχουν τρία πολιτικώς-θεσμικώς ανέφελα χρόνια μπροστά τους, αφού η κοινοβουλευτική τους πλειοψηφία μοιάζει υπέρμετρα συμπαγής και δεν υπάρχει ορατό σκηνικό ικανό να τούς ανατρέψει μέχρι τον Σεπτέμβριο 2019.
Ποντάρουν συνεπώς εμφανώς στο να αλλάξουν τα πράγματα.
Ο πολιτικός χρόνος κυλάει υπερβολικά γρήγορα.
Όμως παρουσιάζουν συμπτώματα καθεστωτισμού με μόλις ενάμιση χρόνο στην εξουσία.
Τι θα γίνει μέχρι το τέλος της θητείας τους;
Ο κόσμος ψηφίζει ενάντια στα καθεστώτα, συνήθως.
Και η αλαζονική αντιμετώπιση των καναλιών που κλείνουν κάνει τους έως προχθές “διαπλεκόμενους” ξάφνου συμπαθείς!
Αλήθεια, ποιος θα έλεγε μια καλή κουβέντα για τον Κοντομηνά μέχρι προχθες;
Τώρα λέμε όλοι “μα είχε μια νοικοκυρεμένη επιχείρηση ο άνθρωπος” και πράγματι είχε, αλλά μέχρι προχθές κοιτάζαμε άλλα, στραβά, που επίσης πράγματι υπήρχαν και υπάρχουν.
Αλλά τι συνέβη;
Τους κατέστησαν όλους αυτούς με τη μία συμπαθείς!!!
Τέτοια πολιτική ήττα φαντάζομαι ότι δεν την περίμεναν.
Ο Τσίπρας έτσι την πατάει όχι από την αποτυχία, αλλά από την επιτυχία του σχεδιασμού του.
Και βλέπει να αποδομείται κι άλλο η δημοφιλία του.
Οι πραιτωριανοί του συστήματος του αριστερού καθεστώτος, που αποκοιμίζουν τους Έλληνες, με το φαινομενικό τους ενδιαφέρον ως ζωόφιλων για τις θαλάσσιες χελώνες, καρέτα-καρέτα …Διυλίζοντας τον κώνωπα και την κάμηλον καταπίνοντες, μαχόμενοι δήθεν για τις θέσεις εργασίας που χάνονται στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, δεν ξεμύτισαν ώσπου να γίνει ο πλειστηριασμός των αδειών των καναλιών και τώρα κόπτονται ότι οι ικανότεροι θα απορροφηθούν στα νέα κανάλια, για να γεμίσουμε οσφυοκάμπτες και να δηλώσουν πάλι υποταγή στην αριστερίστικη ισοπέδωση και ιδεοληψία.
Συνταγματικά δεν στέκεται ο διαγωνισμός, γιατί παραβιάζει όλα τα βασικά άρθρα του Συντάγματος, για την οικονομική ανάπτυξη, την ελευθερία της ατομικής δημιουργίας, την αδυναμία αποκλεισμού ή περιορισμού της ελευθερίας της γνώμης ή του τύπου, το ανεπίτρεπτο της κρατικής παρεμβατικότητας στην ιδιωτική οικονομία και την επιχειρηματικότητα χωρίς εχέγγυα τήρησης ίσων κριτηρίων και δυνατοτήτων πρόσβασης στον επιχειρηματικό κύκλο των ραδιοτηλεοπτικών μέσων, τον πυρήνα του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, που απαλλοτριώνεται χωρίς νόμιμη αιτία, την αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, κ.λ.π.
Η δικαιοσύνη έχει τις ασφαλιστικές δικλείδες να παρεμβαίνει αποτελεσματικά με την προληπτική δικαστική προστασία, που της παρέχεται και πριν δημιουργηθεί αναπότρεπτο κακό στην κοινωνία, πράγμα που και το Σύνταγμα το αναβιβάζει σε ύπατο αξίωμα της διακριτής εξουσίας των κρατικών λειτουργιών και που την καθιστά ανεξάρτητη, αλλά όμως η λειτουργία της δεν μπορεί μόνο να είναι εξισορροπιστική των πολιτικών τάσεων και καταστάσεων, που επικρατούν και δεν ανάγεται τούτο στο έργο της, αλλά μόνο καθήκον της είναι η ορθή και ανεξάρτητη απονομή του δικαίου, που εδραιώνει την δημοκρατία, αλλά και το αίσθημα εμπιστοσύνης σ’ αυτήν των πολιτών.
Απλά όπου η Δικαιοσύνη λειτουργεί απορρυθμισμένα, δεν υπάρχει ούτε κοινωνική ούτε πολιτική ειρήνη και η Δημοκρατία αποδυναμώνεται.

Save

Οι συριζαίοι δεν είναι καν Μαρξιστές.
Υπό μια έννοια, αν ήταν, θα έτρεφε κανείς και μια εκτίμηση στην προσήλωσή τους σε μια παρωχημένη έστω, ιδεολογική αντίληψη του κόσμου που τέθηκε ιστορικά εκτός μάχης.
Το τρέχον κυβερνητικό συνονθύλευμα είναι απότοκο μιας Δηλιγιάννειας λογικής ή μιας Τρικουπικής λογικής εκτροχιασμού.
Πάντως αυτό τον ιστορικό κρατικό λεηλατικό χαρακτήρα εκφράζουν επί τα χείρω μάλιστα.
Αναξιοκρατία, νεποτισμός, στυγνή λεηλασία των δημόσιων οικονομικών, προχειρότητα, τσαπατσουλιά.
Δεν διαφέρουν πολύ από το κομματικό περιβάλλον και δη της εκάτοτε διακυβέρνησης απλώς αυτοί είναι χειρότεροι και μάλιστα με μεγαλύτερη αφοσίωση στη νομή της εξουσίας και στην προκλητική εξαπάτηση του κόσμου.
Ο ιδεολογικός τους μανδύας, ή οι αφορισμοί τους περί “αντεπανάστασης” στην λογική κριτική που τους ασκείται από την κοινωνία, ενθυμούμενοι την ιδεολογία της Γαλλικής εκδοχής της επανάστασης, είναι απλώς παραμύθι για να αισθάνονται ότι είναι αριστεροί.
Θέλουν τους ευρωπαϊκούς πόρους αλλά να μην εντάσσεται αυτό σε ένα σύγχρονο επιχειρησιακό λειτουργικό κράτος!!
Η παρουσία τους δε στην διακυβέρνηση θα είναι ,όπως ήδη διαφαίνεται, μοιραία για την χώρα, σε επίπεδο πνευματικής διαμόρφωσης του γένους, παιδείας, ιστορίας, κοινωνικής συνοχής, οικονομίας, διαγενεακών και δημογραφικών προοπτικών.
Το αντίπαλο δέος του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα δεν είναι ο Μαρξισμός.
Αυτός τουλάχιστον όπως τον εφάρμοσε ο Λένιν τελείωσε εδώ ως εναλλακτική το 49 και εκεί όπου εφαρμόστηκε το 89.
Έχει σήμερα την ίδια αξία που έχουν οι Καθαροί.
Δηλαδή ιστορική.
Η κυριαρχούσα ιδεολογία είναι ο Περονισμός, η Λατινοαμερικανική εκδοχή του Ιβηρικού φασισμού με μεγάλες αλλαγές από τον αρχικό όπως την αποβολή του μιλιταρισμού, με προσθήκες όπως του λαικισμού αλλά και με επιρροές από τον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Οι ιδεολογίες της μετάβασης από την φεουδαρχική δεσποτεία στην κατάκτηση της ατομικής ελευθερίας και της παραχώρησης κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων τελούν σε πλήρη διανοητική σύγχυση και απλώς ερμηνεύουν από την δική τους όψη, το ίδιο στενό πεδίο.
Φιλελευθερισμός και σοσιαλισμός διαγκωνίζονται για το ποιος θα κατέχει το σύστημα, ο ιδιώτης ή το κράτος.
Δεν αποδίδουν την πολιτική και κοινωνική ελευθερία στους συντελεστές τους, δηλαδή στην ίδια την κοινωνία ως πραγματικό θεσμό της πολιτείας.
Η ανάγνωση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας είναι επιφανειακή και με όρους προτωφανούς σύγχυσης για αμφότερα τα ιδεολογικά ρεύματα ,ακριβώς γιατί δεν συγκροτούν σύστημα γνώσης, αλλά ιδεολογία.
Και ο Φουκουγιάμα άρθρωνε ελλιπέστατες διακηρύξεις περί τέλους της ιστορίας γιατί δεν μπορούσε να κατανοήσει τον κοσμοϊστορικό χρόνο των πραγμάτων.
Ενώ όντως επικρατούσε ο φιλελευθερισμός στην “ενδοοικογενειακή” μικρο-ιστορική οπτική των πραγμάτων, απέτυχε αυτούσια να θεραπεύσει τα κοινωνικά προβλήματα, ακριβώς γιατί το κέρδος του ήταν μόνο η αντιπαράθεση με ένα ξεπεσμένο σύστημα ιδεολογικής εκφοράς των πραγμάτων και όχι η θέση της κοινωνίας στην πολιτική, ώστε να μην λειτουργεί ασύδοτα ο κάτοχος της πολιτικής κυριαρχίας, οι ελίτ, είτε το κράτος μέσω αυτών που το ιδιοποιούνται.
Την κοινωνία την θέλουν αμφότεροι επικυρωτή προειλημένων αποφάσεων στο επίπεδο των κλειστών μηχανισμών με μοναδική τους (θεμελιώδη έστω) διαφοροποίηση το “ποιος” θα κατέχει το σύστημα, και όχι πως η κοινωνία θα γίνει θεσμός με αυτόνομη πολιτική ύπαρξη.
Είτε σε ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα που ωστόσο θα ορίζει η ίδια τις πολιτικές και θα ανακαλεί τους διαμεσολαβητές της -κόμματα, με πρόσημο το κοινό συμφέρον.
Είτε στην δημοκρατία, που ανάγεται στην έννοια της αυτοκυβέρνησης με το κράτος τυπικό απλό θεράποντα των πολιτικών εφαρμογών της πολιτείας.
Αν ο Ρολς είχε διαβάσει όντως Αριστοτέλη θα ήταν πολύ διαφορετική η οπτική των πραγμάτων όπως και αν οι Μαρξιστές κατανοούσαν τον Πλάτωνα σε ένα επίπεδο που θα υπερέβαινε τον επιμέρους αποσπασματικό συναισθηματισμό, και την οργανική ένταξη της πλατωνικής αλληγορίας του σπηλαίου , θα την κατανοούσαν όντως εκεί που αναφερόταν ο Πλάτωνας, δηλαδή στην πολιτεία.
Ο Μαρξ  αντιλαμβάνεται μονοδιάστατα ,με σωστή βέβαια συναισθηματική χρήση του πράγματος (εκμετάλλευση), την δομή της πολιτείας θεωρώντας την ευτελώς ως πρόσημο των υλικών σχέσεων.
Μόνο που το κεφάλαιο, δεν είναι αυτούσιο γεγονός, είναι δε πολύτιμο ως προς την εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Το ζητούμενο είναι η ιδιοκτησία επί του συστήματος.
Και σε αυτό οι θεωρίες, ορθότερα οι ιδεολογίες (και πάντως όχι η γνωσιολογία) των διαφόρων εκδοχών του ίδιου νομίσματος, δηλαδή της νεοτερικότητας δεν μπόρεσαν να δώσουν απαντήσεις, γι’ αυτό και κυνηγούν συνεχώς την ουρά τους αναφυόμενοι κατά την εκδοχή της κατάρρευσης του “άλλου”, της “άλλης” όψης.
Γι’ αυτό ο Φουκουγιάμα έλεγε αυτά που έλεγε, γι’ αυτό με την σημερινή κρίση λένε αυτά που λένε οι μαρξιστές ανακυκλώνοντας την ίδια απόληξη, τις κοινωνίες στο περιθώριο.
Κάτι σαν την τυπική εναλλαγή των αυτονομημένων κομματικών διεργασιών στην εξουσία, με πέπλο την απαξία του “άλλου” και όχι την δική τους υπερβατική λογική των πραγμάτων.
Οι εξουσίες, αποφεύγουν να συμβουλεύονται την γνώση, εφόσον η διαχείριση της μιζέριας είναι (βραχυπρόθεσμα έστω) πιο “επικερδής”.
Οξυδερκείς φιγούρες σαν τον Καποδίστρια ή τον Ρήγα ή τον Αριστοτέλη δυστυχώς δεν επιτρέπουν οι εποχές που ζούμε.

Save

Η αναλυτική σας ικανότητα πάσχει.
Και έχουμε το παράδοξο, να έρχεστε να κομπάζετε και να μαλώνετε τούς Βρετανούς…
Το δημοψήφισμα είχε ανακοινωθεί πριν 2 ή 3 χρόνια.
Εάν η Ε.Ε. δεν είχε υπολογίσει πως όσες πιθανότητες είχε η παραμονή τις ίδιες είχε και η έξοδος -σημαίνει πώς όλοι αυτοί είναι άχρηστοι έως επικίνδυνοι.
Είναι αδιανόητο να μην υπάρχουν προβλέψεις για μία αρνητική εξέλιξη.
Στην Αγγλία η περιρρέουσα ατμόσφαιρα υποδείκνυε την έξοδο,ήλπιζαν όμως για το αντίθετο.
Τώρα σκορπίζουν τον πανικό σε όλον το πλανήτη και αντί να κάνουν την αυτοκριτική τους οι κρατούντες στην ΕΕ ,τα βάζουν με έναν λαό που σεβόμενος την ιστορία του και έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του ,είπε τέλος -γειά σας.
Λόγω της εμπλοκής τους στον Β’ Παγκόσμιο χάσανε την αυτοκρατορία τους οι Βρεττανοί.
Εσείς δηλαδή θα προτιμούσατε να είχε επικρατήσει η Γερμανία στον πόλεμο;
Όσο για το μη ανταγωνιστικό της βρετανικής βιομηχανίας μεταπολεμικά, έχει να κάνει με την χαριστική μεταχείριση που η απερίσκεπτη Αμερική παρέσχε στην Γερμανία, μη τυχόν εκείνη αλληθωρίσει προς τον κομμουνισμό.
Η Βρετανία έμεινε με τα παλιά εργοστάσια και της πήρε χρόνια να ανακάμψει από τους βομβαρδισμούς, ενώ της Γερμανίας της φτιάξαν καινούργια, νέας τεχνολογίας.
Αυτό της έδωσε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, και όχι οι υποτιθέμενες αρετές των Γερμανών, που εν πολλοίς είναι μύθος.
Σε μια γονατισμένη υποτίθεται από την κρίση ευρώπη, υπάρχει μια χώρα που τα ομόλογα της πωλούνται με αρνητικό επιτόκιο.
Αυτή την ευρώπη που ευνοεί απροκάλυπτα τη Γερμανία σε βάρος των άλλων χωρών, την υποστηρίζετε επικαλούμενοι αυτό ακριβώς που κάνει τους άλλους λαούς να την αποστρέφονται.
Η αλαζονεία σας έχει πιάσει ταβάνι.
Χωρίς ίχνος κριτικής για τα πεπραγμένα του ευρωιερατείου, μαλώνετε τους άλλους λαούς που παρασύρονται από τους λαίκιστές, και κατηγορείτε τους συντηρητικούς γέρους της Αγγλίας, τους ανώριμους νέους της Ελλάδας και τους ανίκανους να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις πολίτες.
Μια χαρά όμως σας αρέσουν οι αποφάσεις τους όταν πρόκειται να δώσετε δημοκρατική νομιμοποίηση στο δημόσιο χρέος, που οι αγορές φορτώνουν στις πλάτες τους.
Αρχίζει να διαφαίνεται ότι η Βρετανία είναι μουδιασμενη και μπερδεμένη.
Σα να μην θέλουν να συνειδητοποιήσουν τι έκαναν.
Είναι ένα ερώτημα εάν το μπρεξιτ θα είναι μια τραυματικη εμπειρία για όλους.
Όμως θα είναι εκατό φορές πιο ολέθρια η έλλειψη αποφασιστικότητας στην εκτελεσή του.
Και υποπτεύομαι ότι για εκεί πάμε.
H Βρετανία είναι έτοιμη να εξάγει το εσωτερικό της πρόβλημα μετά το δημοψήφισμα.
Διάφορες ομάδες έχουν διχαστει άσχημα και έχουν μπει στα χαρακώματα.
Το ίδιο το κοινοβούλιο τους είναι 70% κατά της εξόδου.
Η όλη υπόθεση μοιάζει με πυρηνική σύντιξη.
Και επειδή η εκτέλεση του μπρεξιτ μπορεί να δώσει καύσιμο στις διαλυτικες τάσεις, θα προσπαθήσουν να τρεναρουν τις διαδικασίες και να κρατήσουν όλες τις χώρες της ΕΕ ομήρους σε μια διαρκή καταστροφικη κρίση.
Εάν οδευσουν έτσι τα πράγματα, ίσως να οδηγηθούμε σε βίαιες καταστάσεις.

Save